Κομμουνιστές ή πούστηδες? Όχι πια!

1. Κομμουνιστές και πούστηδες

Ο Μάνος Χατζηδάκις, που ήταν σοφός άνθρωπος, είχε πει το αμίμητο: «οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα ή κομμουνιστές θα είναι ή πούστηδες!»

Αλλά ο Χατζηδάκις έζησε σε μιαν εποχή, για την οποία ένα άλλο ιερό τέρας της τότε καλλλιτεχνοδιανόησης, είχε πει το επίσης αμίμητο: «τον καιρό εκείνο αν δεν ήσουν αριστερός,...
ούτε γκόμενα δεν έριχνες…»

Πολύ σωστά, τα είπανε και οι δύο!

Η τριακονταετία 1975/2005 στιγματίστηκε από την ολοκληρωτική κυριαρχία της αριστεράς και των ομοφυλόφιλων [κρυφών ή φανερών], σε όλο το φάσμα της μαζικής κουλτούρας.Κνηματογράφος, τηλεόραση, περιοδικό, ραδιόφωνο, μουσική, τα πάντα όλα στον χώρο των λαϊκών θεαμάτων, περιστρέφονταν γύρω από τους πολιτικοσεξουαλικούς στεναγμούς των καταδιωγμένων, που η κακούργα η κοινωνία τους έβανε στο περιθώριο, είτε επειδή οραματίζονταν να σιάξουν έναν «καλύτερο κόσμο», είτε επειδή δεν τους επέτρεπε να διαλαλούν, πως στο κρεβάτι τους μπορούσαν να κάμουν ότι γούσταραν…

Κι είναι αλήθεια, ότι η μετεμφυλιοπολεμική καθεστωτική ελίτ, πρόβαλλε σχεδόν εμμονιακά τις αρετές και τα στερεότυπα του εθνικόφρονος οικογενειάρχη, παρότι το μοντέλο αυτό είχε ήδη φθαρεί από τη συνεργασία ενός τμήματος της εθνικοφροσύνης με τους κατακτητές Γερμανούς και από τον ανεξέλεγκτο πλουτισμό των ανωτέρων στρωμάτων της ελίτ, μέσω της μαύρης αγοράς ή της λεηλασίας των δολαρίων που έπεφταν στον τόπο από το σχέδιο Μάρσαλ.

Στις λαϊκές κωμωδίες του Νίκου Τσιφόρου, της δεκαετίας του 60, ξεσκεπάζεται ακριβώς ο τύπος του «καλού οικογενειάρχη», ο κήρυκας του: «πνεύμα και ηθική», ο «αγαθός ελληνοχριστιανός», ο οποίος κρύβει τις ματσαράγκες του και τις ασχημίες του κάτω από τόνους ελληνοπρεπούς χρηστοήθειας.

Μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό κλίμα αφελούς προπαγανδιστικής αμετροέπειας, η αντίθετη προπαγάνδα, αυτή δηλαδή των κοινωνικών στρωμάτων που έμεναν στην απόξω από τη νομή της εξουσίας, ήταν φυσικό να βρει πρόσφορο έδαφος, για να επεκταθεί απ’ άκρη σε άκρη της ελληνικής μετεμφυλιοπολεμικής κοινωνίας.

Η «επανάστασις της 21ης Απριλίου», η οποία προσπάθησε να βάνει φρένο στην ραγδαία άνοδο των λαϊκών στρωμάτων που η μετεμφυλιοπολεμική φρενίτιδα, είχε κλείσει απέξω από τον καταναλωτικό παράδεισο μιας καλά βολεμένης καθεστωτικής ελίτ, τελικά έκαμε τα πράγμα ακόμα χειρότερα.

Αντί να εμπνεύσει τους Έλληνες για ένα νέο ξεκίνημα, μακριά από τις παθογένειες της άρρωστης βασιλευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κατόρθωσε να ανεβάσει στο πάνθεον των σύγχρονων ηρώων, τη γενιά του πολυτεχνείου, ήγουν τους λαλιώτηδες και τις δαμανάκηδες.

Η ηρωοποίηση της αριστεράς που [στη μεγάλη πλειοψηφία της] έδωσε τον «αντιδικτατορικό» αγώνα από παχυλά αμειβόμενες πανεπιστημιακές θεσούλες στο εξωτερικό, έπρεπε να εξαργυρωθεί και εξαργυρώθηκε ποικιλοτρόπως. Κι ενώ οι «δεξιοί» ήσαν αυτοί που έφαγαν το περισσότερο ξύλο στα κρατητήρια της ασφάλειας και του ΕΑΤ/ΕΣΑ, όλη τη δόξα και τα κέρδη της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» τα καρπώθηκε η αριστερά, η οποία συν τοις άλλοις, λανσάρισε και το φωτοστέφανο του «αγωνιστή» ως πιστοποιητικό διορισμού στο δημόσιο.

Ο τομέας όμως στον οποίο κυριάρχησε σχεδόν ολοκληρωτικά η αριστερά, εξαργυρώνοντας τους αγώνες και το ξύλο των πιο καλοδιαφημισμένων στελεχών της, ήταν ο χώρος της τέχνης και της διανόησης.Η παλαιά ελίτ, καταδιωγμένη από τα ενοχικά σύνδρομα του εμφυλίου και της χούντας, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της, ώστε να εισρεύσουν στα μέγαρα της δημόσιας λεηλασίας, όλα εκείνα τα πρώην ξυλοφορτωμένα καθαρματάκια, που το πόπολο τα έβλεπε πια σαν τους βασανισμένους ελευθερωτές του.Οι φαραντούρηδες, οι νταλάρες, οι ανδριόπουλοι, είχαν την τιμητική τους σε γήπεδα και σε δημοτικές στάνες, όπου μυριάδες «δημοκρατικών» χόρευαν ζεμπεκιές στα πλαστικά καθίσματα, πιστεύοντας ότι πλέον ο κόσμος τους ανήκε.Και πράγματι τους ανήκε, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον «κόσμο» της δημόσιας αρπαχτής, τον οποίον κατέλαβαν σταδιακά, με αλλεπάλληλα ρεσάλτα.

Η λαμπρή εικοσαετία του ανδρεοπαπανδρεϊσμού, δεν ήταν τίποτε άλλο από την εποποιία της οργανωμένης πειρατικής επιδρομής στον δημόσιο πλούτο, όλων εκείνων των λαϊκών στρωμάτων, που η μετεμφυλιοπολεμική ελίτ κρατούσε ως τότε στο περιθώριο.

Και αν το σοσιαληστρικό πόπολο έπεφτε με τα μούτρα στις κουτάλες του δημόσιου κορβανά, οι πιο πονηροί και οι πιο προικισμένοι από δαύτους, βρήκαν την ευκαιρία να γίνουν οι βάρδοι της Μεγάλης μάσας και οι απολογητές της Βουλιμικής λεηλασίας.

Δεν υπήρξε πανεπιστημιακή έδρα, δεν υπήρξε καλλιτεχνικός οργανισμός, δεν υπήρξε δημοσιογραφικό κογκλάβιο, δεν υπήρξε τέλος πάντων τρύπα στους χώρους της τέχνης και της διανόησης, που να μην την καταλάβουν τα παιδιά της αριστεράς, εκτοπίζοντας με χαρακτηριστική ωμότητα, οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν είχε να παρουσιάσει μαρξιστικά και «αντιφασιστικά» παράσημα.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα έπαψε να παράγει πολιτισμό από τη μεταπολίτευση και δώθε, οφείλεται κατά κύριο λόγο στην παντοκρατορία της αριστεράς, στον χώρο του πολιτισμού.

Σύμπτωμα και σφραγίδα του μαζικού ρεσάλτου της αριστεράς σε όλους τους χώρους παραγωγής πολιτισμού και ιδεών, ήταν η μετατροπή των προϊόντων της τέχνης και της διανόησης, σε μαζική κουλτούρα.

Σε αυτό το ζοφερό τοπίο των σοσιαληστρικών χαχόλων, που υποβίβαζαν την εμπειρία της μουσικής συναυλίας, σε δημοτική μπουζουκλερί και την βάσανο της στοχαστικής αναζήτησης, σε παράθεση προπαγανδιστικών συνθημάτων, ήταν επόμενο να επεκταθεί το μαζικό κίτς του μικροαστικού υπερκαταναλωτισμού, φέρνοντας στην επιφάνεια ακριβώς όλα εκείνα τα εξωτικά και τάχα μου περιθωριακά στοιχεία, με τα οποία γαργαλιούνται προπαντός, οι τηλεθεατές στις οικογενειακές τηλεοράσεις.

Η gay κουλτούρα εισήχθη στο πεδίο της μαζικής κουλτούρας, μέσα από τις πύλες του απερίγραπτου κιτς, της μικροαστικής αριστεράς, η οποία αναζητούσε και κάτι τις πιο καυλωτικόν, από τη μονοτονία του κομαντάντε τσε Γκεβάρα…

Ξάφνου, η ελληνόφωνη κοινωνία, που είχε πια αρχίσει να λιγδώνει το άντερο της από τις λεηλασίες του δημοσίου [και των δανεικών που της εξασφάλιζαν απλόχερα οι δημοκρατικές κυβερνήσεις] ανακάλυψε τον Ηλία Πετρόπουλο και τα καλλιαρντά, τον Ντίνο Χριστιανόπουλο και τον βαθύ καημό της «άπαρτης», τον Γιάννη Τσαρούχη και τις καλλιτεχνικές ψωλές των ερωτιδέων του.

Το σοφόν ρήμα: «κομμουνιστές ή πούστηδες» επεκτάθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνόφωνης μαζικής κουλτούρας, σε βαθμό ώστε αν δεν ανήκες στη μία από τις δύο συνομοταξίες, όχι μόνον δεν έβγαζες γκόμενα αλλά δεν έβρισκες άνθρωπο ούτε στην «ατμοκαυλού»* να σε πηδήξει…

Ακριβώς όμως επειδή η ολοκληρωτική κυριαρχία της αριστεράς μετατόπισε τη διανόηση και την τέχνη στο επίπεδο της μαζικής κουλτούρας, δεν χρειάστηκαν παρά λίγα χρόνια, ώστε να γελοιοποιήσει τόσο τις ιδέες της αριστεράς, όσο και τις συμπεριφορές των ομοφυλοφίλων.

Έτσι το φωτοστέφανο του αντιστασιακού, του εξεγερμένου ή του περιθωριακού, που άλλοτε χαρακτήριζε τόσο τους αριστερούς, όσο και τους ομοφυλόφιλους, άρχισε σταδιακά να ξεθωριάζει, σε αντίστροφη αναλογία με το γεγονός ότι οι πρώην «κομμουνιστές και πούστηδες» μεταμορφώνονταν σε μια νέα καθεστωτική ελίτ.

2. Το ξεφούσκωμα της αριστερής μαζικής κουλτούρας

Ένα παλιό καλό ανέκδοτο, δίδει εναργή εικόνα του τι συνέβη στον νεοέλληνα της μεταπολίτευσης.

Σ ένα μικρό χωριό της ανδρεοπαπανδρεϊκής επικράτειας, οι κτηνοτρόφοι είχαν πρόβλημα με την γονιμοποίηση των αγελάδων τους. Οι εντόπιοι ταύροι δεν έδειχναν καμία διάθεση να τις πηδήξουν, για να μην πούμε ότι και μερικοί κουνιόντουσαν χωρίς να φυσάει…

Εξόν από έναν μοναχά κτηνοτρόφο ονόματι Γιάννη, ο οποίος διέθετε λίγες σχετικά αγελάδες, αλλά είχε έναν ταύρο, σκέτον πηδήκουλα.

Η απόδοση αυτουνού του ταύρου ήταν τέτοια ώστε μέσα σε έναν χρόνο ο Γιάννης είχε τριπλασιάσει το κοπάδι του και πήγαινε ντουγρού, για να το οκταπλασιάσει.

Τα έβλεπαν αυτά οι άλλοι και τους έπιανε μαύρη μελαγχολία.

Αφού είδαν πια και απόειδαν, κι ενώ είχανε μεταχειριστεί ματαίως όσα γιατροσόφια τους πρότειναν οι σεξοκτηνίατροι, στο τέλος απευθύνθηκαν στον σοσιαλιστή πρόεδρο της κοινότητας.

-Το και το κ. Πρόεδρε. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Δεν γίνεται ο ταύρος του Γιάννη να τον κάμει πλούσιο και εμείς να κινδυνεύουμε με καταστροφή!

Το συλλογίστηκε λοιπόν ο σοσιαλιστής πρόεδρος και έβγανε απόφαση.

-Συγχωριανοί τους είπε, δεν υπάρχει άλλη λύση. Θα κοινωνικοποιήσουμε τον ταύρο του Γιάννη για το καλό της κοινότητας.

Έστειλε και μιαν αναφορά στο κόμμα, το οποίο με τη σειρά του «τηλεφώνησε» στον τοπικό δικαστή, για να φροντίσει τα δέοντα.

Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη έβγανε φετφα και κατέφτασε ο δικαστικός επιμελητής με το χαρτί της κοινωνικοποίησης του ταύρου.

Τι να κάμει κι ο Γιάννης? Παρέδωσε τον ταύρο του στους συγχωριανούς και τους ευχήθηκε «καλά γαμίσια»

Ο σοσιαλιστής πρόεδρος παρέλαβε τον ταύρο, εξ ονόματος φυσικά του λαού, τον έβανε σε ένα ωραίο σοσιαλιστικό μαντρί, του έδωκε πλούσια επιδόματα σε σανά και σε χορταράκια και του πήρε και μια ωραία κουδούνα, να βαράνε τα καμπανάκια όταν θα άρχιζε να πηδάει τις αγελάδες.

Κατόπιν ειδοποίησε το πόπολο.

-Φέρτε τα θηλυκά σας να τα ξεσκίσουμε…

Χαρούμενοι οι χωρικοί οδήγησαν τις αγελάδες τους στο σοσιαλιστικό μαντρί και περιμένανε να ακούσουν την κουδούνα του επιβήτορα.

Αμ δε!

Μία μέρα, δυο μέρες, τρεις μέρες και ο άλλοτε γαμίστατος ταύρος δεν είχε δείξει διάθεση ούτε για κανα γλειψιματάκι. Αντιθέτως έτρωγε και κοιμότανε όλη μέρα.

-Βρε τι γίνεται εδώ? Βρε τι έχει πάθει ο ταύρος?

Τίποτα. Ούτε που του σηκώνονταν [μετά συγχωρήσεως που λένε]

Μια και δυο, ορίζουν μια λαϊκή αντιπροσωπεία και πάνε στον Γιάννη.

-Τι του έκανες τους ταύρου ρε παλιοφασίστα και δεν του σηκώνεται?

-Εγώ? τους λέει ο Γιάννης… Εγώ δεν του έκαμα τίποτα. Εσείς τον κάνατε δημόσιο υπάλληλο και τώρα περιμένετε να δουλέψει. Τόσο μαλάκες είσαστε!

Το σοφό αυτό ανέκδοτο βρίσκει άμεση εφαρμογή και στον χώρο των διανοούμενων.

Οι αριστεροί ταύροι της μεταπολίτευσης, που πηδούσαν ότι έβρισκαν μπροστά τους, μέσα σε μια εικοσαετία βολεύτηκαν, γίνανε δημόσιοι υπάλληλοι και τώρα δεν είναι ικανοί για τίποτε άλλο, εξόν από το να τρώγουν και να πίνουνε εις υγείαν των κορόιδων!

Τα ιδια και χειρότερα, έπαθαν και οι πρώην κοινωνικά αποδιωγμένοι ομοφυλόφιλοι.

Γίνανε καθεστώς!

Οι καιροί έχουν αλλάξει δραματικά από την ωραία εποχή των, κατά Μάνον Χατζηδάκι: «κομμουνιστών και πούστηδων».Τότε ήσαν οι κυνηγημένοι, οι καταφρονεμένοι και οι αποδιωγμένοι, που εξαργύρωναν το φωτοστέφανο τους, με τα κέρδη από τη μαζική κουλτούρα που πλασάριζαν στο πόπολο.Σήμερα, αριστεροί και πούστηδες είναι οι στυλοβάτες του καθεστώτος.Το φωτοστέφανο ξεφούσκωσε και οι ίδιοι, όντας χορτάτοι, όντας βολεμένοι, όντας μεταποιημένοι, σε εξέχοντα μέλη της εντόπιας κοινωνικοοικονομικής ελίτ, δεν είναι ικανοί για τίποτε παραπάνω από το να συμμετέχουν σε παρελάσεις στριγκάτων, σαν αυτές που διοργανώνουν οι κ.κ. Μπουτάρης-Καμίνης.Η πρωτοπορία της μιας γενιάς, μετατρέπεται πάντα στην αντίδραση της επόμενης.

Είναι άκρως διδακτικό το παράδειγμα της καλλιαρντής, της μυστικής γλώσσας των ομοφυλόφιλων, που [ανάμεσα σε άλλα] είχε κάμει διάσημο και τον Ηλία Πετρόπουλο.

Η γλώσσα αυτή δεν μιλιέται πια, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να μένει μυστική η ομοφυλοφιλική επιθυμία.

Αντιθέτως, στην εποχή του κ. Μπουτάρη το πρόβλημα το έχει όποιος δηλώνει ότι απεχθάνεται αυτό το κραυγαλέο κιτσαριό των ξεφωνημένων, που ντροπιάζουν πρώτα απ όλα την ομοφυλοφιλία. 

Πόσω μάλλον, αν πρόκειται για την αριστερά!

Οι καλύτερες καρέκλες στα ευρωαμερικανοσιωνιστικά διευθυντήρια της παγκοσμιοποιημένης αρπαχτής, προσφέρονται πλέον σε αριστερούς σαν τον κ. Στουρναρα ή σαν την κ. Δαμανάκη και φυσικά σε αχλαδοκουνίστρες και αγριολεσβίες, σαν κι αυτές τις κουνημένες που πάνε και παντρεύονται στην Τήλο!

[Και φυσικά το να είναι κανείς ομοφυλόφιλος/η, γούστο του και καπέλο του, το να μεταβιβάζει όμως τη σεξουαλική του επιλογή σε επίπεδο κοινωνικού ή πολιτικού προτάγματος, εξομοιώνοντας την "διαφορετικότητα" με τα παραδοσιακά μοντέλα της πυρηνικής ετεροφυλοφιλικής οικογένειας, δεν είναι μόνον καταγέλαστο, είναι και παραποίηση του βαθύτερου χαρακτήρα της ομοφυλοφιλίας, ως πρότασης ατομικής αμφισβήτησης...]

Η αριστερά του 21ου αιώνα είναι η εμπροσθοπορεία και το καλύτερο στήριγμα του διεθνούς καπιταλισμού. Μαζί με τις ξεφωνημένες αδερφές, τα τραβέλια, τις λεσβίες και τους τραπεζολήσταρχους, οι αριστεροί αγωνίζονται πλέον λυσσαλέα, να διατηρήσουν τα προνόμια τους, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να περνάνε αντιρατσιστικούς νόμους, ώστε να φιμώσουν κάθε φωνή που ενδεχομένως θα τα αμφισβητούσε! 

Το πρόβλημα είναι ότι, όπως σταματάνε να πηδάνε οι ταύροι που τους έκαμαν δημόσιους υπαλλήλους, έτσι σταματάνε να παράγουν ιδέες και πολιτισμό οι βολεμένοι, ειδικά όταν η μοναδική τους συνεισφορά στον πολιτισμό περιορίζεται στα στενά πλαίσια της μαζικής κουλτούρας, που είναι κατάλληλη μόνο για να καταναλωθεί από το πόπολο.Από τον καιρό ακόμα του Γιλγαμές και του Ηράκλειτου, η τέχνη και η διανόηση ήταν ο προνομιακός χώρος έκφρασης των «εκτός», των εξεγερμένων, των αμφισβητιών και των κοινωνικά αποκλεισμένων.Σπανίως, τα καλά παιδιά του συστήματος διακρίνονται από το κράμα εκείνο υπαρξιακής αγωνίας και κοινωνικής αμφισβήτησης, που είναι απαραίτητο για να δημιουργηθούν τα μεγάλα έργα τέχνης.Το να γίνεις ένας μότσαρτ σημαίνει ότι ξεπέρασες τα δεδομένα της εποχής σου, μέσα από την παγκοσμιότητα του ανθρώπινου δράματος, που τη βίωσες στα όρια της.Το να γίνεις νταλάρας σημαίνει ότι βρέθηκες την κατάλληλη στιγμή, στην κατάλληλη θέση, για να σε ανεβάσουν ψηλά ως φελάδι, τα κύματα της τυφλής ανθρώπινης παλίρροιας.Μόλις αλλάξει το κύμα, βυθίζεσαι στη λήθη….

Η μετατροπή των άλλοτε «κομμουνιστών και πούστηδων», σε κολώνες του δόγματος του Σοκ, ξεφούσκωσε την πολυδιαφημισμένη αριστερή μαζική κουλτούρα, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για να επανεμφανιστεί μια πιο γνήσια, πιο επαναστατική, πιο κοντά στον άνθρωπο διανόηση, που τα πρώτα ίχνη της τα ανιχνεύουμε ήδη στην εποχή μας…

3. Οι νέοι δρόμοι της τέχνης και της διανόησης

Λίγες μόλις ημέρες πριν από την ψήφιση του γνωστού αντιρατσιστικού, εμφανίστηκε στο διαδίκτυο η επιστολή 34 ακαδημαϊκών, που αν και με ταχύτητες αντάξιες του ρανταπλαν, επισήμαινε στην καθεστωτική ελίτ τους κινδύνους από την αντικατάσταση των ευρωπαϊκών λαών με αφροασιατικές μάζες.

Μην περιμένετε όμως να την δειτε στα βοθροκαναλα. Την πνιξανε όλα!

Η κίνηση των 34 διανοούμενων, δεν είναι η μοναδική που τον τελευταίο καιρό δείχνει μια στροφή της διανόησης σε τελείως διαφορετικά πεδία, από εκείνα στα οποία την είχαν περιορίσει οι «κομμουνιστές και οι πούστηδες»Μια πρόχειρη περιήγηση στο διαδίκτυο θα σας πείσει ότι ήδη συντελείται μια ποιοτική στροφή στη διανόηση προς την κατεύθυνση του υπαρξιακού στοχασμού, την αμφισβήτηση της μαρξιστικής ορθοδοξίας, την προάσπιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού έναντι της ισλαμικής βαρβαρότητας και την προάσπιση του έθνους/κράτους.Όλο και περισσότεροι ιστότοποι και ιστοσελίδες εμφανίζονται να προσχωρούν σε αυτά τα νέα κανάλια της τέχνης και της διανόησης, αφήνοντας πίσω τους τις αριστερές συνθηματολογίες και τα πιπινογαργαλιάρικα μιας τάχα μου gay υποκουλτούρας.

Οι πολυπαιγμένες μπουρδολογίες της αριστεράς και οι διεθνοποιημένες πουστίτσες της ψυχοπαθολογικής μεταναστολαγνείας, του τύπου: «αχ, οι κακόμοιροι οι μετανάστες», απευθύνονται πλέον σε ένα λούμπεν, από νοητικής και γνωστικής πλευράς, κοινό που επενδύει τα προσωπικά οικογενειακά, σεξουαλικά και υπαρξιακά αδιέξοδα, στη φαντασίωση του εξωτικού εργάτη, ο οποίος διαθέτει γερά μούσκουλα και αγνή καρδιά [κάτι σαν μελαμψός ξανθόπουλος της νέας προσφυγιάς] 

Η μετατόπιση της διανόησης προς την αναζήτηση μιας νέας ευρωπαϊκής συλλογικής ταυτότητας, μέσα από τις αξίες του έθνους, της φυλής, της κοινότητας και της υπαρξιακής αυτογνωσίας, φαίνονται ακόμα πιο καθαρά στους κύκλους των διανοουμένων, που προέρχονται από την αριστερά, αλλά που εγκατέλειψαν αηδιασμένοι το πολυτελές κρουαζιερόπλοιο των κάθε λογής γραμματέων και συριζαίων.

Ο κύκλος των στοχαστών που κινείται για παράδειγμα γύρω από το διαδικτυακό περιοδικό «άρδην», οι κύκλοι των στοχαστών που κινούνται γύρω από τις παραδοσιακές φόρμες του ελληνικού κοινοτισμού, τα διαρκώς αυξανόμενα σε αριθμό αλλά και σε κοινωνική επιρροή εθνικιστικά μπλογκς και γενικότερα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όλες εκείνες οι νεοφανείς εθνικιστικές και αντιμεταναστευτικές κλάσεις στοχαστών, που τολμούν να αμφισβητήσουν το μοντέλο του δόγματος του Σοκ και της πολυπολιτισμικής κοινωνίας των μαζών, δεν είναι παρά τα πρώτα ίχνη της κανούριας πορεία που χαράσσει η ευρωπαϊκή διανόηση.

Γι αυτό ακριβώς και βάλλονται με τον πιο ύπουλο αλλά και τον πιο βρώμικο τρόπο από τα ευρωαμερικανοσιωνιστικά διευθυντήρια και τους εγχώριους υποτακτικούς τους, μέσα από την πρωτοφανή φίμωση που τους επιβάλλουν τα κρατικοδίαιτα και διαπλεκόμενα ΜΜΕ και οι αντιρατσιστικοί νόμοι τους.

Ωστόσο οι φυλακίσεις, οι κατ’ οίκον περιορισμοί, οι στερήσεις πολιτικών δικαιωμάτων, τα ρουφιανότσουρμα και όλα τα συναφή, ποτέ δεν κατάφεραν να εξαφανίσουν ολοκληρωτικά τις ιδέες, ούτε καν στον καιρό που οι «κομμουνιστές και πούστηδες» ανήκαν στην κατηγορία των κυνηγημένων.

Η λύσσα τους για να βουλώσουν τα στόματα όσων πλέον συλλογιούνται ελεύθερα [και που θα γίνουν γρήγορα ένα νέο κύμα αμφισβήτησης στον ευρωπαϊκό χώρο] μπορεί να καθυστερήσει την αυγή μιας νέας εποχής, δεν μπορεί όμως να επιβάλλει δια παντός την κυριαρχία της πολιτικής, ιδεολογικής και κοινωνικής νύχτας, που έχουν καταφέρει να φέρουν στον ουρανό της Ευρώπης…

__________________________

* Ατμοκαυλού: λέξις της καλλιαρντής, ήγουν της μυστικής ιδιολέκτου των ομοφυλοφίλων... Σημαίνει το λουτρό ατμού, ελληνιστί το "χαμάμ", εντός του οποίου μαζώχνονται οι αχαλοδοκουνίστρες και αναζητούν εφήμερες ερωτικές σχέσεις [κν. αλλαξοκωλιές]

panusis