Zούμε μεγάλες στιγμές πολιτικού σουρεαλισμού. Παρακολουθούμε άναυδοι την προσπάθεια προσαρμογής μιας διαμαρτυρόμενης ομάδας πολιτικών ακτιβιστών, στον ρεαλισμό της διοίκησης.
Κοντεύουμε ενάμισι μήνα από τις εκλογές και ακόμα η χώρα ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Και το εξωφρενικό είναι πως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών «εγκρίνει» την τακτική της κυβέρνησης! Εντελώς «οργουελικό» το μοτίβο της αποδοχής, αν λάβουμε υπόψη μας τα 20 δισ. που έφυγαν από τις τράπεζες και τα νέα κεφάλαια που εκταμιεύονται κάθε παραμονή Eurogroup. Αλλά και την αναιμική είσπραξη των κρατικών εσόδων, την μηδενική επενδυτική κίνηση και την αντιμετώπιση του ελληνικού εμπορίου, τις συναλλαγές του οποίου δεν ασφαλίζει πια καμία ασφαλιστική εταιρία.
Όσο για την αντιμετώπιση της χώρας σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, η κατάσταση είναι τραγελαφική. Όλοι κάνουν υπομονή να περάσει ο χρόνος και να μεταλλαχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Τι άλλο να κάνουν; Ξέρουν καλά ότι δεν μπορούν να διώξουν μια χώρα που και οι ίδιοι συναίνεσαν να εξελιχθεί σε «πειρατικό» προτεκτοράτο έρμαιο του πολιτικού τυχοδιωκτισμού…
Το πρόβλημα είναι όμως με τις κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται ακόμα σε περίοδο «μέλιτος» με τη φαντασίωση. Κάποιοι καταλαβαίνουν το ρίσκο και διασκεδάζουν με την επικινδυνότητα της κατάστασης. Θυμίζουν λίγο συζύγους απατημένες και προδομένες από τους άνδρες τους που παραδίνονται στην «απόδραση» με κάποιο επικίνδυνο εραστή. Ξέρουν ότι κινδυνεύουν να πληγωθούν ακόμα περισσότερο αλλά η ανάγκη εκτόνωσης είναι τέτοια που δεν υπολογίζουν το ρίσκο. Κάπως έτσι δικαιολογείται και η φρενίτιδα ενθουσιασμού με τον Βαρουφάκη…
Κάποια στιγμή όμως θα έρθει η ώρα της προσγείωσης. Όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά κυρίως για τον λαό. Όταν φανούν τα μεγάλα αδιέξοδα για τον Λαφαζάνη στη ΔΕΗ και στις Σκουριές (δεν φαντάζομαι να του επιτρέψουν να πληρώσει τις ρήτρες για να κάνει το κομμάτι του). Όταν ο Στρατούλης αρχίζει να κόβει όπου βρει σε συντάξεις και εφάπαξ για να σώσει το ασφαλιστικό. Και όταν οι γιαγιάδες πάρουν στο κυνήγι στα λεωφορεία μαύρους και Αλβανούς από την έξαρση του ρατσισμού.
Τότε θα φανεί πως η αριστερά δεν είναι για να κυβερνάει αλλά για να διαμαρτύρεται. Γιατί ο κόσμος είναι καπιταλιστικός και η κοινωνία καταναλωτική. Και γιατί οι ζωές των ανθρώπων επενδύονται μέσα στις αγορές και όχι σε ροζ συννεφάκια.
Όσο λοιπόν, επιμένουν να μη συντονίζονται, τόσο θα μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξης, μεγαλώνοντας τα αδιέξοδα. Και τότε, χάνοντας πια όλοι την ελπίδα τους θα ξεχάσουν τις διεκδικήσεις «αξιοπρέπειας» και θα αρκεστούν στην υιοθέτηση του τρίτου και πιο επώδυνου μνημονίου. Αυτό που θα επιβληθεί με άγριους όρους, αντικαθιστώντας κάθε δύναμη εξουσίας και εθνικής παρέμβασης. Κι όσο για τον «υπερήφανο» λαό, θα συνεχίσει και πάλι στην μαζική του κατάθλιψη και στις μηδενιστικές τους τάσεις.
Όσοι εν τω μεταξύ, ξέρουν τις κοινωνικές προεκτάσεις του μηδενισμού, καταλαβαίνουν ότι μεταφράζεται σε βία, σε εθνικισμό, ρατσισμό και παραίτηση. Αν συνδυάσουμε και την αδυναμία του κράτους να απαλλαγεί από τους Χρυσαυγίτες (σε λίγο αποφυλακίζονται), τότε μπορούμε να φανταστούμε τους κινδύνους που έρχονται από παντού.
Για άλλη μια φορά θα αποδειχθεί πως εδώ μέσα κρύβονται τα αυγά του φιδιού και τα τέρατα του μηδενισμού. Οι ξένοι θα εξαντλήσουν την υπομονή τους και θα περιμένουν ώσπου να λογικευτεί και η τελευταία καρικατούρα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα υποχωρούν όσο και όπου χρειάζεται. Η κοινωνία όμως, που θα χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη της θα ξεσπάσει άσχημα και νευρωτικά. Κι αυτό δύσκολα μαζεύεται με υπομονή και διπλωματία.
Έως τώρα, όλοι ακολουθούσαν το κόλπο «Είμαστε αναγκασμένοι να σας εξαπατάμε, για να διατηρήσουμε την εμπιστοσύνη σας». Μπορεί όμως να διαρκέσει για πάντα…;
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου