Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Ατιμώρητα ειδεχθή εγκλήματα...

Κάποιοι ακροαριστεροί της κατοχής και του ανταρτοπολέμου είχαν εγκληματική ψυχολογία. Έλληνες πολίτες εξετελούντο με τον πλέον φριχτό τρόπο, χωρίς οίκτο και έλεος. Έδιδαν έτσι αφορμή σε συγγενείς των θυμάτων να φερθούν εξίσου απάνθρωπα. Την 5η Μαρτίου 1943, ο ιατρός Καστανάς εξετελέσθη στην Περιφέρεια Ζελίου Λοκρίδος, με φριχτό θάνατο από τον Καραλίβανο, πρώην ληστή και εκτελεστή των αδυνατούντων να καταβάλουν λύτρα, που είχε ενταχθεί στους «αντάρτες», καθώς και την σύζυγόν του. Έκοψαν τα χείλη του θύματός τους και στη συνέχεια τον έσφαξαν και τον πέταξαν σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από το χωριό. Όταν δε έφθασαν εις αυτό, καυχήθηκαν ότι εκτέλεσαν «έναν προδότη». Το 1944, συνέλαβαν τους δεκαοκταετείς νέους Πρέζαν Αθανάσιο του Ανδρέα, Πρέζαν Βλάσιο του Δημητρίου και Λαμπρόπουλο Λουκά του Κωνσταντίνου εκ Καλαποδίου, τους οποίους ακολούθως εξετέλεσαν. 

Την αυτή περίοδο συνέλαβαν τον ιατρό Παναγιώτη Γεροθανάση απόφοιτο γερμανικού πανεπιστημίου, τους νέους Σουροπάνη Χρήστο του Βασιλείου, φοιτητή οδοντιατρικής, Κολομβρέζο Ιωάννη του Σπύρου, σπουδαστή, Παπαριστείδη Βασίλειο, εισπράκτορα του δημοσίου ταμείου, Κωνσταντίνο Παπουτσή του Γεωργίου, εστιάτορα, Ταξιάρχη Αναστασίου του Αναστασίου και Γεώργιο Κωνσταντίνου, τους οποίους οδήγησαν στο δημοτικό σχολείο του Γουλεμίου. 
 Εκεί τους υπέβαλαν σε βασανιστικές ανακρίσεις, μετά τις οποίες οι δύο τελευταίοι των συλληφθέντων (Αναστασίου και Κωνσταντίνου), απελύθησαν. Εικάζεται ότι επεβάρυναν τα άλλα παιδιά για να ελαφρύνουν τη θέση τους και υπεσχέθησαν, πως δεν θα αναμειχθούν σε καμμία αντικομμουνιστική συζήτηση. Τους υπολοίπους προώθησαν μετά από βασανιστήρια στην περιοχή «Θερμοκαθάρας», μεταξύ των χωρίων Καρυάς, Ρεγγινίου και Μενδενίτσης, όπου, σε ένα κρημνώδες μέρος, τους κτυπούσαν έναν-έναν με μαχαίρι στην καρδιά και ακολούθως τους πέταγαν στην ρεμματιά. Να σημειωθεί ότι οι ανωτέρω ήσαν αγνοί Έλληνες πατριώτες και ουδέν το επιλήψιμο είχαν διαπράξει, πέραν της κριτικής των ενεργειών των εκπροσώπων του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Μόνο νοσηροί εγκέφαλοι ήτο δυνατόν να πιστεύσουν ότι εκινδύνευε η κομμουνιστική επανάσταση από τα παιδιά αυτά. 

Την εποχή εκείνη, στην πόλη της Αταλάντης είχε εγκατασταθεί πολιτοφυλακή με διοικητή τον Φιλοποίμενα Παπασπηλιόπουλο. Οι άντρες της πολιτοφυλακής κυκλοφορούσαν και με πολιτικά, αυτοί δε προφανώς εισηγούντο τις συλλήψεις των διαφόρων υπόπτων και τη μεταφορά των κρατουμένων προς την ορεινή περιοχή του Γουλεμίου, όπου δρούσαν τα πλέον φανατισμένα όργανα των οργανώσεων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Οι οικείοι των ανωτέρω συλληφθέντων αγωνιούσαν επί μήνες για την τύχη των δικών τους, αλλά οι υπεύθυνοι για τη σύλληψή τους, τους περιέπαιζαν λέγοντες, ότι δεν γνωρίζουν για την τύχη τους, αν και ήσαν πλήρως ενήμεροι του φρικτού τρόπου εκτελέσεώς τους. 

Περί το τέλος του 1944 μάλιστα πέρασε ο στρατηγός Σαράφης από την Αταλάντη και εγευμάτισε στο εστιατόριο των Ευαγγέλου και Χρήστου Παπουτσή, αδελφός των οποίων (ο Κωνσταντίνος) είχε συλληφθεί και εκτελεσθεί κατά τον προπεριγραφέντα τρόπο. Εκεί κατέφθασε ο πατέρας του δολοφονηθέντος Ιωάννου Κολομβρέζου, ονόματι Σπύρος, ο οποίος επί έτη έφερε γενειάδα και μαύρο υποκάμισο, είπε δε με στεντορεία τη φωνή στον Σαράφη: «Στρατηγέ Σαράφη, θέλω να μου πείτε πού σκοτώσατε τον μονάκριβο γιό μου για να πάρω τα κόκκαλά του». Ο Σαράφης εσιώπησε και οι συνοδεύοντες αυτόν απομάκρυναν τον διαμαρτυρόμενο δυστυχή πατέρα. 

Στο τέλος Αυγούστου 1944, συνελήφθη ο ιατρός Ιωάννης Κωνσταντίνου Μπακάρας, κάτοικος Λιβανατών Λοκρίδος, άριστος επιστήμων, άνθρωπος και οικογενειάρχης, ως αντιδραστικός. Εκατηγορείτο ότι υπό την ιδιότητά του ως Προέδρου του Γεωργικού Συνεταιρισμού δεν συμφωνούσε να παραδοθεί όλη η παραγωγή της χρονιάς εκείνης στους αντάρτες και επέμεινε ένα μέρος της παραγωγής αυτής να παραμείνει στους αγρότες για να επιζήσουν. Επίσης συνελήφθη και ο Ιωάννης Κατσαρός, ο οποίος ήθελε να περάσει με ένα τροχοφόρο από χώρο τοπικού συλλαλητηρίου και, κατά τα στελέχη της οργανώσεως του ΕΑΜ, δεν επέδειξε τον προσήκοντα σεβασμό. Ο ιατρός Μπακάρας μετεφέρθη με ένα κάρο στην «Θερμοκαθάρα» και εκεί εξετελέσθη δια πασσάλου, ομού μετά του μικροεμπόρου της Ελατείας, Ι.Κατσαρμά. Στην αυτή περιοχή εξετελέσθη, άγνωστον κατά ποίον τρόπο, και ο νέος Ιωάννης Κατσαρός. Οι αυτουργοί, ηθικοί αυτουργοί και συνεργοί των ανωτέρω εγκλημάτων έμειναν ατιμώρητοι. 

Ο πρόεδρος της Κοινότητος Καλαποδίου, Καραδήμας Ιωάννης, συνελήφθη ως αντιδραστικός και εξετελέσθη στην περιοχή του ημιορεινού χωρίου Σφάκα το αυτό έτος. Ομοίως εφονεύθη, στην Λάρυμνα Λοκρίδος, ο αδελφός του Αθανασίου Μανσιόλα, αποφοίτου της Νομικής Σχολής Αθηνών και Προέδρου της Ενώσεως Γεωργικών Συνεταιρισμών και της ΚΥΔΕΠ. 

Είχε λεχθεί τότε ότι ο Άρης Βελουχιώτης ετυφέκισε έναν ΕΛΑΣίτη, διότι εφόνευσε μία κότα και την έφαγε. Η ζωή όμως τόσων ανθρώπων φαίνεται πως είχε πολύ μικρότερη αξία της κότας, κατά τις αντιλήψεις του Άρη και των ομοφρόνων του. 

Μετά την ήττα των ανταρτών στον εμφύλιο πόλεμο του Δεκεμβρίου 1944, ο εξ Αταλάντης εργάτης (καρβουνιάρης) Μπούτσης, που κατά τα χρόνια της Κατοχής ήταν πολιτοφύλακας στην κωμόπολη της Ελατείας, ηθέλησε να φύγει από την Αταλάντη προς Αθήνας, φοβούμενος την οργή των συγγενών των θυμάτων. Επεβιβάσθη ενός φορτηγού αυτοκινήτου, στην καρότσα του οποίου προσεπάθησε να κρυφθεί με διάφορα παλαιά έπιπλα, δήθεν εμπορεύματα και κλαδιά. Όταν έφθασε όμως στο Καλαπόδιο, χωριό που είχε πολλά θύματα των ανταρτών, οι κάτοικοι και ιδιαιτέρως οι συγγενείς του δολοφονηθέντος Λουκά Λαμπροπούλου, ζήτησαν να ερευνήσουν το φορτηγό, οπότε ανακάλυψαν τον Μπούτση. Τον υπεχρέωσαν να κατέβει και άρχισαν να τον κτυπούν ομαδικώς με ξύλα και με λίθους. Ο ατυχής Μπούτσης υπέκυψε στο απάνθρωπο λιντσάρισμα, που υπεβλήθη για εγκλήματα που άλλοι διέπραξαν. Τη σχετική νεκροψία επί του πτώματός του επραγματοποίησε ο ιατρός Λεωνίδας Βελόπουλος στο κοιμητήριο των Μακεδόνων κατοίκων Αταλάντης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. 

Ο προμνημονευθείς διαπρεπής ιατρός Λεωνίδας Ερμολάου Βελόπουλος, που είχε κάνει λαμπρές σπουδές και είχε εκλεγεί δύο φορές βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος, ήτο δε υιός του Ερμολάου Λεωνίδα Βελοπούλου, διατελέσαντος επίσης βουλευτή Φθιωτιδοφωκίδος επί δύο θητείες, λόγω του ηπίου χαρακτήρος του και της υψηλής ποιότητος των συναισθημάτων του, είχε το σεβασμό όλων, ακόμη και των ανταρτών. Διατηρούσε κλινική στην οποία παρείχε τις υπηρεσίες του προς πάντα έχοντα ανάγκη τούτων, ανεξαρτήτως οικονομικής δυνατότητος και πολιτικής τοποθετήσεως. Λόγω του κύρους που είχε στην κοινωνία, όχι μόνον της Αταλάντης, αλλά και όλου του νομού, υπεχρεώθη από τους υπευθύνους της οργανώσεως του ΕΑΜ Αταλάντης, να απευθύνει ομιλία προς τους κατοίκους της, δια τους σκοπούς αυτού. Προφανώς δια να αποφύγει τις βέβαιες συνέπειες της αρνήσεώς του, ηναγκάσθη να ομιλήσει στο Γυμνάσιο της Αταλάντης επί είκοσι περίπου λεπτά. Ο γράφων μάλιστα ενθυμείται πως ο αδελφός του πατρός του Θεοδόσιος Κόκκινος, έμπορος, μετά την ομιλία του αειμνήστου ιατρού, τον συνήντησε στο κέντρο της πόλεως και τον ερώτησε: «Γιατρέ, επίστευες αυτά που είπες;». Και εκείνος απήντησε: «Θεοδόση, δεν υποβάλλονται τέτοιες ερωτήσεις σήμερα». 
Στις 6 Δεκεμβρίου 1945, είχε εγκατασταθεί στην Αταλάντη διμοιρία εθνοφυλακής, ο επικεφαλής της οποίας διέμενε στην οικία του αποστράτου αξιωματικού Δαλιανούδη. Ο αείμνηστος Λεωνίδας Βελόπουλος, περί ώραν ενάτην εσπερινή της αυτής ημερομηνίας, εβάδιζε επί της κεντρικής οδού της Αταλάντης (Αντιστάσεως – πρώην Βασιλέως Γεωργίου Β’) μετά του εμπόρου Γεωργίου Νικολάου Ματθαίου. Τότε τον πλησίασαν δύο με στολή εθνοφύλακος ένοπλοι και του είπαν να τους ακολουθήσει, προκειμένου να εξετάσει το Λοχαγό τους. Ο ιατρός προς στιγμήν εδίστασε. Αλλά αυτοί επέμειναν, πλαισιώσαντες αυτόν εκατέρωθεν. Όταν έφθασαν στη διασταύρωση των οδών Αντιστάσεως και Οιλέως, του είπαν να κατευθυνθεί προς τα δεξιά, ήτοι προς την τελευταία οδό, την άγουσαν στον Ελαιώνα. Τί ακριβώς ελέχθη ή τί έγινε για να τους ακολουθήσει προς τον Ελαιώνα, ουδείς γνωρίζει. 

Πάντως ο υιός του Ερμόλαος ανησυχήσας, έσπευσε να ακολουθήσει την πορείαν του πατρός του και των συνοδών του, ακολουθούμενος από τον φίλο του Ευστάθιο Λουκά Κακλαμάνο, εξάδελφο του γράφοντος. Ο Ερμόλαος εκραύγαζε προς τον Ελαιώνα, όπου είχε εξαφανισθεί ο πατήρ του μετά των συνοδών του «πατέρα, πατέρα, πατέρα», με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του. Τότε ακούσθηκε μία ριπή αυτομάτου όπλου και συγχρόνως έσβησαν τα φώτα της πόλεως προώρως, ενώ συνήθως έσβηναν περί την 11ην ώρα, αφού προηγούντο δύο προειδοποιήσεις. Ο ιατρός μετεφέρθη στα εγκαταλελειμμένα μεταλλεία βωξίτου, άνωθεν του χωρίου Μεγάλου Πλατάνου. Κατά τη μεταφορά του όμως, έγινε αντιληπτός από τον καθηγητή μαθηματικών, ονόματι Δημητρέλλου, κάτοικο του χωρίου τούτου. Ούτος -φευ- μετά από λίγες ώρες εξηφανίσθη και ευρέθη σε ένα ξεροπήγαδο νεκρός. 

Ο Λεωνίδας Βελόπουλος, αφού εκακοποιήθη αγρίως, εδολοφονήθη. Ελέχθη τότε ότι είχε προσωπική ανάμιξη μία συγγενής θύματος των ανταρτών. Αλλά ουδέν δύναται να γίνει πιστευτό. Βέβαιον είναι ότι υπήρξε ιθύνων νους για τη δολοφονία αυτή, ο οποίος πρέπει και να συνήψε συμβόλαιο θανάτου με τους δολοφόνους. Τότε είχε λεχθεί ότι ένας εκ των συλλαβόντων τον ιατρό, ως φαντάρος, ήτο κάτοικος Εξάρχου. Αλλά ουδέν επιβεβαιώθηκε.  
Οι κάτοικοι της Αταλάντης εθρήνησαν την απώλεια του ιατρού Βελοπούλου, πολύ περισσότερο δε οι γονείς μου και εγώ. Διότι ο αείμνηστος είχε επέμβει κατά τη γέννησή μου και κατά την παιδική μου ηλικία, μου έσωσε τη ζωή, όταν οι άλλοι ιατροί με είχαν ξεγραμμένο. Επί πλέον, όταν με συνέλαβαν με τον πατέρα μου οι Γερμανοί, εδέχθη να μεταβεί η γερμανίδα παιδαγωγός των παιδιών του για να παρακαλέσει το γερμανό στρατηγό να μας απελευθερώσουν, αν και εγνώριζε ότι ο πατέρας μου ήτο φανατικός βενιζελικός. 

Για το έγκλημα σε βάρος του ιατρού Βελοπούλου, έγινε στην Αθήνα κάποια δίκη, αλλά το αποτέλεσμα αυτής δεν ικανοποίησε το περί δικαίου συναίσθημα. Το Δημοτικό Συμβούλιο της Αταλάντης έχει χρέος να ονομάσει την οδό επί της οικίας του αειμνήστου ιατρού (την οποίαν οι κληρονόμοι του επώλησαν στον εκ μητρός θείο μου Γεώργιο Χριστοδούλου), εις οδό «Λεωνίδα Ερμολάου Βελοπούλου». Και ακόμα, έχει ιστορικό καθήκον να στήσει την προτομή του επί της πλατείας της πόλεως, την οποίαν διεκόνησε επί δεκαετίες και εξεπροσώπησε ως βουλευτής σε δύο βουλευτικές περιόδους.

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου