Ι. Ζητούμενο δεν είναι λίγο ή πολύ μνημόνιο. Είναι αποκλειστικά η ανάδειξη βιώσιμης οικονομίας. Αν αυτό επιτευχθεί θα έχει – αυτομάτως – καταργηθεί (και) οιαδήποτε μνημονιακή κηδεμονία.
ΙΙ. Από Οκτωβρίου 1981, κυρίως, το κράτος διογκώνεται. Η οικονομία μας υπερχρεώνεται. Η ανταγωνιστικότητά μας υποχωρεί … «… Έχουμε περίπου το διπλάσιο προσωπικό εκείνου που απαιτείται για να παράγουμε τις απαιτούμενες δημόσιες υπηρεσίες…»… Η διαπίστωση είναι πρωτοσέλιδη, στο κυριακάτικο “Βήμα” της 25.10.87. Και: ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου. Εκεί υποσχέθηκε αποκατάσταση της κεντρικής αυτής ανισορροπίας. Αυτό μάλιστα, το αργότερο, μέχρι του 2002. Ουδέν έγινε. Το κακό συνεχίσθηκε. Το δημόσιο κατέστη – κατά κοινή συνείδηση -υποκατάστημα του κόμματος.
ΙΙΙ. Πτυχή της παθογονίας χαρακτηριστική είναι (και) το κοινωνικoασφαλιστικό. Δεν αυτοσυντηρείται. Έχει ανάγκη κρατικής χρηματοδότησης (!). Ήδη από δεκαετίας η, τότε, κυβέρνηση είχε προσπαθήσει εξυγίανση. Επιφορτίσθηκε ο καθηγητής Γιάννης Σπράος. Επισήμανε αδιέξοδη την εξέλιξη. Το κρατικοδίκαιο κατεστημένο επαναστάτησε. Εργατοπατέρας, διάσημος της εποχής, κραύγαζε, επιδιώκοντας συνέχιση κρατικής χρηματοδότησης: “Πρώτα θα πτωχεύσει το κράτος ύστερα η κοινωνική ασφάλιση”. Η ζωή δικαίωσε διπλά τον δημεργέτη. Πτώχευσαν – τελικά – και τα δύο. Και το κράτος, και η ασφάλιση (!).
IV. Η ένταξη στην Ευρωζώνη μας βρήκε με κράτος – ομολογουμένως – υπεράριθμο, καταχρεωμένο και αντιπαραγωγικό. Επίσης με κοινωνικές ασφαλίσεις ελλειμματικές, στα πρόθυρα του αδιεξόδου. Κοντολογίς η οικονομικά καχεκτική Ελλάς αποφάσισε να συμπορευθεί με ό,τι το ρωμαλαιότερο είχε να επιδείξει η Ενωμένη Ευρώπη.
V. Η τότε κυβέρνηση πήρε ένα στοίχημα. Ζήτημα είναι ότι το έχασαν οι Έλληνες. Μετά την εικονική ευημερία των άφθονων δανεικών πτωχεύσαμε. Και διατηρείται η κατάσταση πτώχευσης. Η από 28.4. επιστολή του Στεφ. Μάνου στην “Καθημερινή” έμεινε αναπάντητη. Εκεί εξηγείται (και) ότι στην “πενταετία (-) 2010 έως 2014 ξοδέψαμε 91 δις περισσότερα απ’ όσα εισπράξαμε”. Αποκαλύπτεται έτσι πόσο λάθος είναι ο επιδιωκόμενος κύριος στόχος. Σε πόσο επικίνδυνη κατάσταση βρισκόμαστε. Η απόδειξη είναι μαθηματική. Πενταετία σημαίνει 60 μήνες. Και 91 δις στην πενταετία ισούνται προς 1,5 δις – περίπου – ανά μήνα. Μετεκλογικά κάθε προσπάθεια έχει αφιερωθεί στην είσπραξη του υπολοίπου των μνημονιακών αξιολογήσεων. Ανέρχεται σε 7,2 δις. Έτσι, λοιπόν, και αν όλο εισπραχθεί, αντιστοιχεί (το ποσό) σε κάλυψη μηνών τεσσάρων και μισού υπερ εξόδων. Τίποτε άλλο. Κατά συμπέρασμα, εξαντλούμεθα σε ζήτημα καθαρά καταναλωτικής σημασίας. Σε ζήτημα, άρα, που εξωραΐζει ένα σύμπτωμα (ταμειακό). Δεν λύνει, όμως, το πρόβλημα. Ουδείς μιλά για την άμεση ανάγκη ανάδειξης ανταγωνιστικής οικονομίας. Αυτός, όμως, είναι ο εξ ορισμού μοναδικός στόχος. Και δεν είναι στυγνά οικονομικός. Είναι αυτόχρημα εθνικός. Τα ευημερούντα κράτη πληθύνονται και αναπτύσσονται. Τα δυστυχούντα συρρικνούνται. Τελικά χάνονται. Τα στοιχειώδη αυτά παραβλέπει ο Σύριζα. Ζητά χρηματοδότηση του χρεωκοπημένου συνταξιοδοτικού συστήματος. Επίσης και χρηματοδότηση ορίου μισθοδοσίας άνω των δυνατοτήτων της οικονομίας. Ζητείται, άρα, από τους εταίρους, χρηματοδότηση δημαγωγικών εξαγγελιών (!!!).
VI. Ο χρόνος κυλά σε βάρος μας. Η κρίση έχει φέρει υπογεννητικότητα. Πολλοί ικανοί γοργά φεύγουν. Η χώρα κατακλύζεται από οικονομικούς μετανάστες. Κατά πλειοψηφία είναι Μουσουλμάνοι. Θρησκευτικώς αισθάνονται εγγύτητα προς την Τουρκία. Μάλιστα δε την έντονα ισλαμικήτου κ. Erdogan. Αλλ’ η Τουρκία είναι ιστορικός ανταγωνιστής και επίβουλος. Καραδοκεί, ασφαλώς, να επαναλάβει εδώ τα της Κύπρου. Και αυτά, άλλωστε, κατά μίμηση, των της Πόλης και Σμύρνης του 1955. Αυτό ευθύς ως βρει κατάλληλη ευκαιρία. Έτσι έχουν ορθολογικά τα πράγματα. Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Και … ο νοών νοείτω.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου