Για πρώτη φορά μετά το 1974, η κυβέρνηση καλεί το λαό σε δημοψήφισμα. Θα φανταζόταν κάποιος ότι η πολιτική ηγεσία θέλει την άποψη του λαού για κάποιο πολύ σημαντικό ζήτημα. Καμία σχέση. Δεν ενδιαφέρεται για την άποψη του λαού, ακόμη κι αν στο τέλος θα αναγκαστεί να τη σεβαστεί. Αντιθέτως, την εκμεταλλεύεται και τη θέτει στην υπηρεσία της συγκρότησης ενός δήθεν ισχυρού διαπραγματευτικού χαρτιού. Αποτείνεται στον ελληνικό λαό για να εκμαιεύσει το ΟΧΙ και να ενδυναμώσει την αποτυχημένη της διαπραγμάτευση.
Η πραγματικότητα είναι ότι η διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης θα είχε ενδυναμωθεί ιδιαιτέρως αν κατέθετε προς ψήφιση την δική της πρόταση (των οχτώ δισεκατομμυρίων ευρώ, ή ακόμη και την τελευταία, βελτιωμένη πρόταση του πρωθυπουργού που πλησιάζει κατά 95% την πρόταση για την οποία πρέπει να αποφανθούμε την Κυριακή). Τότε θα ζητούσε ένα δυνατό ΝΑΙ από την κοινωνία. ΝΑΙ στα μέτρα που πρότεινε. ΝΑΙ στο να ορίζουμε εμείς τους όρους του παιχνιδού. ΝΑΙ στην Ευρώπη. Αυτό κι αν θα έδειχνε εποικοδομητική διάθεση της χώρας προς την συμφωνία και μία αισιοδοξία στους εταίρους μας ότι επιτέλους υπάρχει μία κυβέρνηση που μπορεί να πετύχει θετικά βήματα στον τόπο μας.
Από την άλλη, ποτέ δεν ήταν στην πρακτική των μελών του ΣΥΡΙΖΑ να συνεισφέρουν θετικά σε λύσεις. Στόχος ήταν η διεκδίκηση απέναντι στον εχθρό, την εξουσία. Στο δικό τους μυαλό, η εξουσία πάντα εκμεταλλεύεται τον πολίτη και όσο περισσότερο διεκδικείς, τόσο λιγότερο σε εκμεταλλεύονται. Σε άλλον πάντα έλαχε ο κλήρος να βγάλει το φίδι από την τρύπα και να βρει τρόπο να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους. Από την πλευρά τους, οι εποικοδομητικές προτάσεις για λύση των ζητημάτων ήταν ανύπαρκτες. Μόνο το ΟΧΙ ήταν στο λεξιλόγιό τους.
Τώρα πια, όμως, το κράτος είναι στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι σε ποιον να προβάλλει τις διεκδικήσεις του, στον εαυτό του; Αδιανόητο. Το πρόβλημα είναι όμως ότι δεν ξέρει να κάνει και τίποτα άλλο. Αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζει να αντιπολιτεύεται την προηγούμενη κυβέρνηση και ξηλώνει βήμα-βήμα το έργο της. Σίγουρα όμως αυτό το παιχνίδι έχει ημερομηνία λήξης και, εδώ που τα λέμε, δεν πείθει ιδιαιτέρως.
Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας άνοιξε το παιχνίδι. Κατασκεύασε ένα υπέρτερο εχθρό, τους ευρωπαίους εταίρους μας. Αντί να αξιοποιήσει την εξουσία που του δόθηκε για να κάνει θετικά στρατηγικά βήματα για τη χώρα, αποφάσισε να τα βάλει με όλο τον κόσμο. Όλος ο κόσμος άλλωστε μας χρωστά επειδή είμαστε -ή τελοσπάντων έχουμε την τύχη να ζούμε στην περιοχή που εμφανίστηκε πριν από 2500 χρόνια- το λίκνο της δημοκρατίας και του πολιτισμού. Δεν έχουν σημασία τα ταμειακά ελλείμματα, εμείς έχουμε πλεόνασμα δημοκρατίας και πολιτισμού. Εμείς τους δίνουμε τα φώτα μας και αυτοί υποχρεούνται να μας δώσουν λεφτά. Τα χρήματα τους μας ανήκουν.
Αυτό το παραμύθι της εθνικής αξιοπρέπειας στηρίζεται στη λογική του περιούσιου λαού. Είναι ποτέ δυνατόν ο ελληνικός λαός να ζει χειρότερα από τους άλλους λαούς, είναι δυνατόν να «βαλκανοποιηθεί»; Αηδία! Με αυτό το εθνικολαϊκιστικό επιχείρημα, ο ΣΥΡΙΖΑ και πάλι διεκδικεί. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν μπορεί να κάνει καταλήψεις, να σπάσει τζαμαρίες ή να κάψει κάδους ώστε να πιέσει για την ικανοποίηση των αιτημάτων του. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός συνήθως εμφανίζεται παρατηρητής των εξελίξεων. Ζητά, απορρίπτει, ξαναζητά αλλά μέχρι εκεί φτάνει η δύναμή του. Ελπίζει ότι θα συμφωνήσουν οι εταίροι και εκπλήσσεται όταν δεν το κάνουν. Δεν κατανοεί καθόλου ότι πρέπει να συνεισφέρει εποικοδομητικά σε μια διαδικασία η οποία λέγεται διαπραγμάτευση.
Είναι γενική η αδυναμία του να προτείνει εποικοδομητικές προτάσεις για τη χώρα. Ακούσατε ποτέ, για παράδειγμα, να εξηγεί το μέγεθος του ασφαλιστικού προβλήματος και ότι θα προσπαθήσει να το λύσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο; Όχι βέβαια. Δεν μπορεί να σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο. Στο μυαλό του υπάρχει μόνο ο εχθρός, τα μεγάλα συμφέροντα, η Ευρωπαϊκή Ένωση και σε αυτά πρέπει να υψώνει το ανάστημά του και να λέει τα περήφανα ΟΧΙ του, μέχρι να ακούσει κάτι που να του αρέσει.
Το συνεχές ΟΧΙ του πρωθυπουργού είναι όμως πια επικίνδυνο. Πέρα από το ότι είναι ΟΧΙ στη λογική, καταλήγει τελικά να είναι ΟΧΙ προς την Ευρώπη. Κάπου πρέπει να τραβήξουμε μία γραμμή στην τρέλα. Εναπόκειται τελικά στο λαό να πει το ΝΑΙ την Κυριακή και να τον κάνει επιτέλους να σιωπήσει.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου