Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

Το βραβείο του Αλέξη


Ο Αλέξης Τσίπρας θα βραβευτεί για την προσήλωσή του στο ευρωπαϊκό ιδεώδες από τον δικηγορικό σύλλογο του ​Παρισίου... Κάποιος φίλος που έμαθε για τη βράβευση αναφώνησε: Ωχ, θυμάσαι τι μας βρήκε όταν η Deutsche Bank βράβευσε τον ΓΑΠ;

Επειδή αντιληφθήκαμε πολύ καλά και γιατί τον βράβευσαν τότε τον Γιώργο Παπανδρέου αλλά και θυμόμαστε πολύ καλά τι ακολούθησε, ας ελπίσουμε ότι αυτή τη βράβευση δεν θα την ακολουθήσουν ανάλογα δεινά... Από εκεί και πέρα, τι να σχολιάσεις για την με κάθε ευκαιρία εκδήλωση της στήριξης των ευρωπαϊκών μηχανισμών στον Έλληνα πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του... Τι να σχολιάσεις όταν με κάθε ευκαιρία υψηλόβαθμοι κοινοτικοί αξιωματούχοι σε συναντήσεις τους με δημοσιογράφους καθιστούν σαφή την υποστήριξή τους στον Alexis... Μακάρι να είχαν νιώσει Σαμαράς και Βενιζέλος έστω και ψήγματα της στήριξης αυτής. Θα είχε γλυτώσει από πολλά η χώρα... Τέλος πάντων...

Μακάρι αυτός ο όψιμος έρωτας των Θεσμών και κυρίως της ηγεσίας της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών προς τον Έλληνα πρωθυπουργό να μετουσιωθεί και σε ουσιαστική στήριξη προς τη χώρα. Γιατί επί της ουσίας, πέρα από πολιτικό χρόνο στην κυβέρνηση δεν έχουν προσφέρει κάτι άλλο, δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής κάποιο άλλο μετρήσιμο όφελος για τη χώρα. Θολές υποσχέσεις μόνο... Ούτε καν σε αυτό το ρημάδι το QE δεν προβλέπεται από ό,τι φαίνεται να μας βάλουν... Και γενικότερα, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μπορεί η ελληνική πλευρά να έχει ευθύνες για καθυστερήσεις και παλινωδίες στις αξιολογήσεις, αλλά και οι ξένοι μας έχουν... αλλάξει τον αδόξαστο. Έλεος...

Είναι αλήθεια ότι η χώρα, η ελληνική κοινωνία, έχει ανεξαρτήτως ποιος την κυβερνούσε όλα αυτά τα χρόνια - και δεν αναφέρομαι μόνο στα Μνημονιακά αλλά σαφώς και στα προηγούμενα - μεγάλες ευθύνες για τα δεινά που τη βρήκαν. Εντάξει, έσφαλλε. Και το πλήρωσε... Αλλά φτάνει... Γιατί έχει από την άλλη πλευρά υποστεί τέτοιο... σωφρονισμό, που πραγματικά δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και μάλιστα μέσα από πειραματισμούς, υβριδικά μοντέλα και αντιαναπτυξιακά κοκτέιλ μέτρων. Οι ξένοι μπορεί για παράδειγμα να βγάζουν την ουρά τους απ´ έξω όταν η συζήτηση πηγαίνει στην επιλογή της περιοριστικής πολιτικής, ρίχνοντας το μπαλάκι της πατρότητας της φορομπηχτικής πολιτικής στην ελληνική πλευρά αποκλειστικά, όμως φέρουν και οι ίδιοι ευθύνη για την οριστική αποδιοργάνωση της ελληνικής οικονομίας. Με τη δική τους συναίνεση συνέβη.

Και τώρα συναινούν σε ένα ακόμα πολύ σοβαρό ζήτημα που θα το βρει μπροστά της η χώρα. Συναινούν στο μαγείρεμα των αριθμών, στη νέα δημιουργική λογιστική με τα δημοσιονομικά μεγέθη. Στη νέα ευφάνταστη Ευκλείδιο οικονομία. Επιτρέπουν να μετουσιώνεται το ξεζούμισμα της κοινωνίας σε εφήμερα πλασματικά πλεονάσματα και κάνουν τα στραβά μάτια στην μη επαναλαμβανόμενη απόδοση εισπρακτικών μέτρων. Τη "φούσκα" αυτή θα την βρει μπροστά της η χώρα, αλλά ποιος νοιάζεται; Το θέμα είναι να κερδίσουν χρόνο κα οι δύο πλευρές. Ώστε να φτάσουν ει δυνατόν αλώβητες μέχρι το 2019. Μόνο που τα σχέδια επί χάρτου μερικές φορές χαλάνε από απρόβλεπτες καταστάσεις. Όπως για παράδειγμα η πολιτική αστάθεια στη Γερμανία...

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου