Κάθε μέρα που περνάει φορτώνει βάρος και δυσκολία στις κινήσεις της κυβέρνησης. Είναι φανερό πια ότι παίζουν το παιχνίδι της ισορροπίας του τρόμου και τείνουν να εξαντλήσουν τα περιθώρια. Οδηγούν το τρελό αυτοκίνητο κάνοντας κόντρες προς το γκρεμό για να στρίψουν την τελευταία στιγμή. Αυτό σχεδίασαν από την αρχή για να ξεγελάσουν τους «συνεταίρους» και τους προδομένους «πελάτες» τους. Αυτό κάνουν και τώρα. Θα πουν σε όλους: «Παιδιά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Η χώρα χρεοκοπεί κι εμείς χάνουμε την εξουσία. Τι θέλετε να γίνει;»!
Τα προβλήματα όμως, είναι πολλά και περιπλέκουν την οποιαδήποτε πρόβλεψη για το μέλλον. Πρώτον γιατί οι εξτρεμιστικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να χάσουν την ευκαιρία του χάους και δεύτερον, γιατί ο βασικός κορμός της «συμβατικής» διοίκησης είναι ανίκανος να κυβερνήσει. Εκτός βέβαια, κι αν δεχτεί να συμπράξει με άλλες κεντρώες δυνάμεις.
Μπροστά λοιπόν, σε διάφορα σενάρια αδιεξόδου, ο Πρωθυπουργός φαίνεται να οδηγείται σε ρήξη με όλους.
Το ζήτημα είναι ποιος είναι ο επόμενος μετά τον Αλέξη; Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι ως τις 6 Ιουνίου όλα τελειώνουν, ποιοι είναι αυτοί που περιμένουν ή καλύτερα ονειρεύονται να αναλάβουν την εξουσία; Ο Σαμαράς με το επιτελείο της λαϊκής δεξιάς, ο Καραμανλής που θα σηκωθεί από το λήθαργο της ακινησίας ή μήπως ο Στουρνάρας που θα ηγηθεί μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών, διορισμένης από τους ξένους «θριαμβευτές»;
Ένα άλλο σενάριο πιο αριστερό, θα είχε στην αφήγησή του τον Δραγασάκη πρωθυπουργό με ένα μεταλλαγμένο σοσιαλδημοκρατικό σχήμα, απαλλαγμένο από τα βαρίδια των οραματιστών μιας «λαϊκής δημοκρατίας».
Όποιο όμως και να είναι ένα μελλοντικό κυβερνητικό μόρφωμα, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα δημιουργηθεί θα είναι δυσάρεστες και ασφυκτικές. Είτε κάτω από καθεστώς χρεοκοπίας ή κάτω από τη δυσμένεια των πρωτοφανών μέτρων που θα επιβάλουν οι δανειστές μας. Γιατί ήδη η οικονομία μπήκε σε ύφεση, οι υποχρεώσεις του δημοσίου αυξήθηκαν κατακόρυφα, οι δημόσιες επενδύσεις πάγωσαν και η αβεβαιότητα όλων των οικονομικών δεικτών πολλαπλασιάστηκε.
Το χειρότερο απ΄ όλα όμως είναι πως η κυβέρνηση, για να παραπλανήσει την εσωτερική αντιπολίτευση μέσα στο κόμμα, αποφάσισε να σπρώξει τη χώρα στα όρια του γκρεμού. Έτσι, έδωσε τη δυνατότητα στους Ευρωπαίους να την «πατήσουν» ανελέητα απαιτώντας αυτά που δεν μπόρεσαν από το πρώτο μνημόνιο. Τώρα πλέον, ζητούν τα πάντα και θα επιμείνουν ακόμα περισσότερο, εξαντλώντας κάθε περιθώριο αντίστασης.
Και κάτω από αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό, κάποιοι αναμένουν να αρπάξουν και πάλι την εξουσία! Ποιοί; Αυτοί που έσπειραν τους δαίμονες για να υπερασπιστούν τους συνδικαλιστές, τα τρωκτικά του δημοσίου, τους αργόμισθους και όλες τις κλίκες των κρατικοδίαιτων ιδιωτών φοροφυγάδων. Και είναι τόσο αριβίστες και αμοραλιστές που αδιαφορούν για το ρόλο που θα κληθούν να παίξουν, μέσα σε μία χρεοκοπημένη οικονομία. Από την αρχομανία τους, τυφλώνονται και δεν βλέπουν ότι, εξαρτημένοι και πάλι από την χρόνια δειλία τους, θα οδηγήσουν τη χώρα σε μεγαλύτερα δεινά.
Κι εδώ αναρωτιέται κανείς γιατί δεν αντιδρούν οι ελίτ της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί αδιαφορούν και περιμένουν παθητικά την ήττα της; Οι ακαδημαϊκοί, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι υγιείς ελεύθεροι επαγγελματίες, οι κεφαλαιούχοι και πολλοί άλλοι που θα μπορούσαν να δουν διαφορετικά τον τόπο τους και να αγωνιστούν για τη σωτηρία του. Να καταλάβουν επιτέλους, πως η ολοκληρωτική ισοπέδωση της αστικής τάξης δεν θα αποβεί οπωσδήποτε υπέρ τους (μερικοί περιμένουν να αγοράσουν τη μισή χρεοκοπημένη χώρα…). Και ότι μια υγιής οικονομία και ένα κανονικό κράτος θα μπορούσε να γίνει και γι’ αυτούς ένα προσοδοφόρο πεδίο δημιουργικότητας.
Φοβούνται δυστυχώς όλοι. Κανείς δεν θέλει να μπλέξει με τόση σαπίλα γύρω του, ειδικά όταν σκέπτεται ότι κάθε αντίδραση θα καπελωθεί από το υφιστάμενο κατεστημένο των λιγούρηδων της εξουσίας.
Μόνο μια πανεθνική προσπάθεια από ξεχωριστούς και εντελώς άφθαρτους ανθρώπους θα δημιουργούσε συνθήκες εμπιστοσύνης στην κοινή γνώμη. Κι αν είναι δυνατόν να ήταν όλοι Έλληνες του εξωτερικού. Μια νέα «Φιλική Εταιρία» εντελώς ξεκομμένη από την ελληνική πραγματικότητα και απαλλαγμένη από τα δίκτυα του πελατειακού κράτους. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι λειτούργησε πάντα σαν φαύλος κύκλος πολιτικής διαστροφής, μόνο Έλληνες από άλλες υγιείς κοινωνίες θα μπορούσαν να δώσουν τις λύσεις.
Κάποιοι το σκέφτονται (Δημήτρης Νανόπουλος) και το συζητούν. Δύσκολα όμως θα μπορούσαν να το οργανώσουν κιόλας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου