Τα δαιμόνια της 21ης Σεπτεμβρίου

Όταν ο αρχηγός ενός κυβερνητικού κόμματος λέει με έμφαση «εγώ δεν συνεργάζομαι» με το τάδε και το δείνα (κυβερνητικό ή μη) κόμμα» δύο τινά συμβαίνουν. Πρώτον, είναι βέβαιος ότι δεν θα χρειαστεί τις συνεργασίες. Ή, δεύτερον, είναι βέβαιος ότι θα έχει στη διάθεσή του όποια συνεργασία εκείνος επιθυμεί.

Ο αρχηγός αυτός είναι, προφανέστατα, ο Αλέξης Τσίπρας. Τι συμβαίνει στην περίπτωσή του; Ποια από τις δύο βεβαιότητες έχει; Ας το δούμε:

1. Ότι θα έχει αυτοδυναμία. Πρόκειται μάλλον για ακραίο ενδεχόμενο. Με βάση τα σημερινά στοιχεία, η αυτοδυναμία απαιτεί ποσοστό άνω του 38%. Πριν από εφτά μήνες, ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ, στην ακμή του, έφτασε το 36%.Το συμπέρασμα είναι εύλογο: ο ισχυρισμός Τσίπρα και των λοιπών τού, διασπασμένου πλέον, ΣΥΡΙΖΑ δεν κινείται στη σφαίρα της λογικής. Εκτός αν διαβάζουν κάποια μαγική σφαίρα. Προβάλλεται καθαρά για λόγους προπαγάνδας, στην προσπάθεια να επανακάμψουν όσο γίνεται περισσότεροι από τους λακίσαντες ψηφοφόρους του Ιανουαρίου.
2. Ότι θα βρίσκεται στη Βουλή το κόμμα του Πάνου Καμένου, ο επιθυμητός συνεταίρος στην κυβέρνηση. Και αυτός ο ισχυρισμός, όμως, δεν στηρίζεται σε ισχυρά στοιχεία. Είναι μόνο επιθυμία. Όμως, ακόμη κι αν η επιθυμία γίνει πραγματικότητα, η κυβερνητική πλειοψηφία, που θα σχηματίζεται στη Βουλή θα είναι οριακή και η κυβερνητική σταθερότητα θα απειλείται σε κάθε δύσκολο νομοσχέδιο. Με όσα ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να λέει (ότι δεν θέλει να εφαρμόσει το Μνημόνιο, ότι θα αλλάξει όσα δεν του αρέσουν και άλλες παραδοξολογίες) ετοιμάζει ήδη τη νέα γενιά (άλλων) αριστεροπλατφορμιστών στο κόμμα του. Αν υποθέσουμε ότι καταφέρνει να είναι ξανά πρώτο κόμμα, τα προβλήματα που θα έχει στην εφαρμογή του Μνημονίου θα απαιτούν μεγάλη πλειοψηφία κι αυτός θα έχει ισχνή.

Μολονότι αυτούς τους εφτά μήνες αποδείχτηκε ότι ο κ. Τσίπρας κινήθηκε πολλές φορές σε φανταστικούς κόσμους, που είχε πλάσει ο ίδιος ή του είχαν αφηγηθεί άλλοι (όπως ότι «γοητεύθηκε από τα παραμύθια του Βαρουφάκη», που είπε ο υπουργός του Γιάννης Πανούσης), οι πιθανότητες να συμβαίνει και τώρα το ίδιο είναι μικρές έως ανύπαρκτες.

Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά τα δεδομένα. Οπότε δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο που αναλύσαμε παραπάνω. Συμβαίνουν τα εξής δύο:

• Αν χρειαστεί, θα συνεργαστεί με οποιονδήποτε. Και όσα λέει σήμερα είναι το αναγκαίο φύλλο συκής μπροστά στους απογοητευμένους πρώην ψηφοφόρους του. Δεν θα είναι σε θέση να αποκλείει τα «βαρίδια» από άλλα κόμματα, διότι ήρθε στα λόγια αυτών των «βαριδιών». Επιπλέον, έχει κάμποσα βαρίδια στο δικό του κόμμα. Όπως έλεγε «δεν υπογράφω Μνημόνιο» και υπέγραψε, έτσι και τώρα θα συνεργαστεί κι ας λέει «δεν συνεργάζομαι». Η δικαιολογία είναι ήδη έτοιμη: «Τι να κάνουμε, αφού έτσι αποφάσισε το εκλογικό σώμα;».

• Υπάρχει και το ισχυρό ενδεχόμενο να μη χρειαστεί συνεργασία. Διότι απλούστατα θα είναι δεύτερο κόμμα. Οπότε θα μείνει έξω από την κυβερνητική διαχείριση, αφήνοντας τα άλλα κόμματα, τα μνημονιακά της παλιάς ορολογίας, να διαχειριστούν το δικό του Μνημόνιο. Ετσιδαιμονοποιεί από τώρα τη δική τους -υποχρεωτική- συνεργασία, ώστε μετά να εμφανιστεί ο ίδιος ως ο άσπιλος και ο αμόλυντος, που υπέγραψε μεν αλλά δεν εφάρμοσε σκληρά μνημονιακά μέτρα. Όμως, όλοι έχουν καταλάβει πού οδήγησε η δαιμονοποίηση του Μνημονίου. Το είπε ακόμη και ο αντ’ αυτού Γιάννης Δραγασάκης (εδώ), έστω εκ των υστέρων και αφού το κακό έχει γίνει.

Το συμπέρασμα είναι πρόδηλο: όσα λέγονται και σ΄ αυτήν την προεκλογική περίοδο -ειδικά από τα κόμματα εξουσίας και ειδικότερα από τον ΣΥΡΙΖΑ- πρέπει να τα περνάμε από διπλό κόσκινο. Τα περισσότερα είναι λόγια του αέρα, που θα χαθούν μετά τις 20 Σεπτεμβρίου. Όπως χάθηκαν και μετά τις 25 Ιανουαρίου.

Ενώ πρέπει να ψηφίσουμε με βάση όσα ακούμε (έτσι λέει η πολιτική λογική), καλύτερα να μην τα ακούμε. Είναι (το ελληνικό) παράδοξο, αλλά τι να κάνουμε; Μοναδικό όπλο του ψηφοφόρου είναι η γνώση, που φέρνει την ορθή κρίση και τα δύο μαζί οδηγούν στο ψηφοδέλτιο αυτού που δεν κοροϊδεύει ή λέει τα λιγότερα ψέματα.

Γιώργος Καρελιάς