Απεχθάνομαι την ηθικολογία. Θεωρώ τη διαφθορά -μικρή, μεσαία και μεγάλη- συνυφασμένη με την άσκηση εξουσίας. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει «ηθικό πλεονέκτημα», αριστερό, κεντρώο ή δεξιό, σ’ αυτό το θέμα. Υπάρχει πλεονέκτημα σε όποιον δεν ασκεί εξουσία. Όταν την πλησιάζει ή όταν αρχίσει να τη γεύεται, βρίσκεται στονπροθάλαμο της (όποιας) διαφθοράς. Και χρειάζονται μεγάλες προσωπικές αντιστάσεις για να μην υποκύψεις.
Κι επειδή η θεωρητικολογία δεν προσφέρει τίποτα, ας το κάνουμε συγκεκριμένο, προσπαθώντας να ακροβατήσουμε μεταξύ διαφορετικών εννοιών, όπως είναι «διαφθορά», «διαπλοκή», «νόμιμο», «ηθικό».
Όταν αποκαλύφθηκε ότι ένας δικηγόρος και βουλευτής έκανε συμφωνίες με απολυμένους υπαλλήλους του Δημοσίου, ώστε να τους εξασφαλίσει την επαναπρόσληψη, ο εν λόγω οχυρώθηκε πίσω από τη νομιμότητα. Πράγματι, ουδεμία παρανομία διέπραξε. Το κόμμα του τον υπερασπίστηκε, παρακάμπτοντας ότι ο εν λόγω έγινε εν τω μεταξύ υπουργός και μάλιστα αυτός που έκανε τις επαναπροσλήψεις. Ο υπουργός έμεινε στη θέση του. Τι έχουμε εδώ; Τίποτα. Ένα ηθικό θεματάκι, που ξεχάστηκε.
Όταν αποκαλύφθηκε ότι η σύζυγος ενός υπουργού νοίκιαζε το σπίτι της χωρίς την απαιτούμενη άδεια του αρμόδιου οργανισμού, δεν έγινε τίποτα. Πού να ξέρει κοτζάμ πολυάσχολος υπουργός, που (τότε) άλλαζε την Ευρώπη, τι έκανε η σύζυγός του; Κανένα θεματάκι.
Όταν πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί Παιδείας στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, την ώρα που κόπτονται για τη δημόσια παιδεία, τι κάνουν; Τίποτα. Δικαίωμά τους. Τιμή τους και καμάρι τους. Λεφτά έχουν και πληρώνουν. Απλώς είναι και υποκριτές. Αλλά η υποκρισία δεν είναι αδίκημα.
Όταν αποκαλύπτεται ότι η εταιρεία που είχε ιδρύσει ένας υπουργός παίρνει δημόσια έργα, κανονικά δεν έπρεπε να υπάρχει κανένα πρόβλημα. Εφόσον ο υπουργός είχε αποχωρήσει από την εταιρεία μόλις έγινε υπουργός (αλλιώς είναι ασυμβίβαστο, δηλαδή αδίκημα). Και εφόσον το έργο ανατέθηκε νομίμως και διαφανώς. Όμως, ακόμα κι αν αυτά έχουν γίνει, ανακύπτει ένα θεματάκι. Ηθικής τάξεως,δηλαδή ασήμαντο.
Όλα αυτά συνέβησαν στη θητεία της πρώτης αριστερής κυβέρνησης. Και είναι παρωνυχίδες μπροστά σε όσα έχουν γίνει στο παρελθόν. Είναι, όντως, αστείες υποθέσεις διαφθοράς (ψιλικατζίδικα πράγματα…) και ηθικά θέματα. Αλλά είναι.
Τι αποδεικνύουν αυτά; Ότι στην άσκηση της εξουσίας δεν υπάρχει κανένα πλεονέκτημα. Το πολυδιαφημισμένο περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» υπήρχε όσο ήταν εκτός εξουσίας. Οι αριστεροί διαχειριστές της δεν έχουν μόνο δημόσιες αρετές (που φαίνονται). Έχουν και ιδωτικά βίτσια (που δεν φαίνονται). Και καλά θα κάνει ο κ. Τσίπρας να μην παριστάνει την στρουθοκάμηλο.
Αν σε λίγους μήνες εξουσίας αποκαλύφθηκαν αυτά τα ολίγα, να είναι προετοιμασμένος για περισσότερα στη συνέχεια. Και να πάρει τα μέτρα του. Για να μη χρειαστεί κάποια στιγμή να αναφωνήσει, ως άλλος Αμλετ, ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Αυτή τη φορά της αριστερής Δανιμαρκίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα φύγει το παλιό;
Το καινούργιο ποιό είναι;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η συνέχεια του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ;
O ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δεν είναι συνέχεια του ΚΚΕ εσωτερικού;
Δεν είναι αυτοί που συμμάχησαν με την ΝΔ, δεν σχημάτισαν κυβέρνηση το 1989 για να βάλουν
φυλακή τον Ανδρέα Παπανδρέου;
Ο Δραγασάκης δεν ήταν υπουργός Οικονομικών, στην συγκυβέρνηση του 1989, βουλευτής του ΚΚΕ; Ο μπαμπάς Κωνσταντόπουλος δεν ήταν υπουργός Εσωτερικών σ αυτή την κυβέρνηση;
Ο Παπαδηλούλης δεν ήταν βουλευτής του ΚΚΕ;
Ο Τσίπρας, Βούτσης,.... δεν ήταν μέλη της ΚΝΕ;
Νομίζουν ότι αλλάζοντας όνομα και βάζοντας τον
κλαρινογαμπρό αρχηγό δεν θα τους αναγνωρίσουμε;
Πιό σάπιο και πιό παλιό
δεν υπάρχει. Είναι τα τρωκτικά του συνδικαλισμού.
Οι εκατομμυριούχοι (Φλαμπουράρης, Μητρόπουλος, Παπαδημούλης,Κατρούγκαλος...) που τώρα παριστάνουν τους αγωνιστές και τους ασυμβίβαστους.
Ό,τι πιό βρώμικο είχε το ΠΑΣΟΚ, βρήκε στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ηλικίες:77 ετών ο
Φλαμπουράρης, 69 ετών ο Δραγασάκης, 67 ετών ο Δρίτσας, 72 ετών η σύντροφός του κυρία
Τασία!
ΣΥΡΙΖΑ: ΠΙΟ ΣΑΠΙΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΑΛΙΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ !
Το πρόβλημα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ή και τα λοιπά κόμματα του πολιτικού συστήματος, αλλά η ελληνική κοινωνία. Αυτή παραμένει χρόνια τώρα απαίδευτη, χωρίς όραμα, αλλά και διεφθαρμένη. Αλλιώς δεν εξηγείται η διατήρηση υψηλού ποσοτού αποδοχής ενός από τα πιο διεφθαρμένα κόμματα της Ελλάδας, που μόλις κατέλαβε την εξουσία έφερε την απόλυτη καταστροφή! Το μεγαλύτερο ποσοστό των Δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ διότι με αυτόν αισθάνονται ασφαλείς (κάτι σαν ασυλία) ότι δεν θα απωλέσουν τα προνόμιά τους, που περιλαμβάνουν: τη μη αξιολόγηση, την αναξιοκρατία, την υπερίσχυση του συντεχνιακού συνδικαλισμού έναντι των πάντων, το δικαίωμα στη διαφθορά (χωρίς συνέπειες). Δεν είναι τυχαίο ότι επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τα περιστατικά διαφθοράς στο Δημόσιο παρουσίασαν αύξηση με γεωμετρική πρόοδο, αφού εμπεδώθηκε πάλι το καθεστώς της ατιμωρησίας και κανείς δεν φοβάται μήπως υποστεί συνέπειες. Θα περίμενε όμως κανείς να μπεί, τουλάχιστον σε τέτοια ζητήματα, ένα φρένο (ένεκα και της ηθικής υπεροχής της πρώτης φοράς Αριστεράς!). Κανείς όμως πολίτης δεν διαμαρτύρεται για αυτές τις καταστάσεις, αλλά δια της σιωπής του τις επικροτεί, αρκεί να γίνεται η δουλειά του, έστω και με το "Γρηγορόσημο". Ολοι μας, λοιπόν, φταίμε που δώσαμε το δικαίωμα σε ένα τσούρμο, ανικάνων, αγραμμάτων, ιδιοτελών, λαμογιών (που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Δύσης δεν θα τους αναγνώριζε κανείς) να διαφεντεύουν τις ζωές μας και να καθορίζουν το μέλλον των επόμενων γενεών. Τι ντροπή!
ΑπάντησηΔιαγραφή