Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

Πρώτη φορά αριστερά

Η Ελλάδα είναι, πράγματι, η πρώτη χώρα της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρώπης γενικότερα, όπου ένα νεομαρξιστικό κόμμα κατέκτησε την εξουσία στον 21ο αιώνα. Και αυτό όχι με ένοπλη βία, όπως είχε επιχειρηθεί ανεπιτυχώς στον 20ο αιώνα από το σταλινικό ΚΚΕ, αλλά με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες.

Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ που κατέκτησε την εξουσία με τις εκλογές της 25.01.2015, είχε εκμεταλλευτεί στο έπακρον τη δυσαρέσκεια των πολιτών που είχαν υποστεί τα αυστηρά μέτρα λιτότητας, τα οποία περιλαμβάνονται στα δυο πρώτα μνημόνια. Με χαρακτηριστική πολιτική ανευθυνότητα διεκήρυττε ότι θα τα καταργούσε όλα και ότι η χώρα θα πορευόταν, όπως πριν την κρίση, χωρίς μνημόνια, εν ειρήνη και ευημερία. Παρότι όλα αυτά δεν ευσταθούν κατά την κοινή λογική και στη συγκεκριμένη συγκυρία, οι ψηφοφόροι του τα πίστεψαν επειδή τους άρεσαν, για να βρεθούν στη συνέχεια μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα.

Ο Ντε Γκώλ είχε πει ότι οι πολιτικοί απορούν όταν οι πολίτες τους πιστεύουν, ενώ τους λένε τόσα ψέματα. Ο δε Λένιν είχε πει ότι η αλήθεια είναι «μικροαστική συνήθεια». Η προπαγάνδα του νέου κομμουνιστικού κράτους που δημιούργησε, είχε ως δόγμα (Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Ρουσία», σελ. 189): «Να λες και να ξαναλές ακατάπαυστα τα ίδια και τα ίδια και να τα πιστεύεις και συ ο ίδιος».

Γνήσιοι ιδεολογικοί απόγονοι του Λενινισμού, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζουν ευρέως αυτό το δόγμα. Ιδού μερικά παραδείγματα:

1. Η Κυβέρνηση Τσίπρα ζήτησε και πέτυχε τετράμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης Σαμαρά – Βενιζέλου και του μνημονίου που τη συνόδευε και έτσι άρχισε λοιπόν από την τρόικα η αξιολόγηση, ώστε να εκταμιευτούν τα 7,2 δισ.ευρώ που είχαν απομείνει. Εμβρόντητος μία μέρα άκουσα τον Τσίπρα να διακηρύσσει με εντυπωσιακή σοβαροφάνεια ότι δεν υπάρχει μνημόνιο, δεν υπάρχει τρόικα, δεν υπάρχει αξιολόγηση. Το ίδιο επαναλάμβαναν συνεχώς και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόπειρα να δοθούν άλλα ονόματα στα μνημόνια, στην τρόικα και στην αξιολόγηση, απλώς επέσυρε την χλεύη τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και διεθνώς.

2. Ακούγαμε σ’ όλους τους τόνους ότι:

– Η Κυβέρνηση τα λέει έξω από τα δόντια στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους.

– Για πρώτη φορά έχουμε πραγματική διαπραγμάτευση, οι άλλοι τα δέχονταν όλα χωρίς αντίρρηση.

– Οι διαπραγματευτές κάνουν τους Έλληνες υπερήφανους.

Η αλήθεια είναι πλέον γνωστή: επί μήνες ο Βαρουφάκης κορόιδευε το σύμπαν και κάθε άλλο παρά διαπραγμάτευση έκανε. Το επιβεβαίωσε ο Τσακαλώτος χωρίς να μασάει τα λόγια του: «Δεν είχαμε συγκεκριμένες προτάσεις στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς, δεν ήμασταν έτοιμοι, δεν είχαμε ιδέες».

Άλλωστε, κάθε διαπραγμάτευση κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και η «πραγματική» διαπραγμάτευση που έκανε υπερήφανους τους Έλληνες, κατέληξε, μετά την καταστροφική καθυστέρηση των πέντε μηνών, σε δημοψήφισμα, capital controls, κλείσιμο τραπεζών κλπ., στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου με πιο επώδυνους όρους από τα δύο πρώτα, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σκληρά δαιμονοποιήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Τσίπρας προσφεύγει σ’ αυτές τις δεύτερες, μέσα στον ίδιο χρόνο, καταστροφικές για την οικονομία εκλογές όσο γίνεται πιο σύντομα, πριν οι δύστυχοι ψηφοφόροι αισθανθούν στο πετσί τους τα επώδυνα μέτρα του τρίτου μνημονίου.

Δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστούν, στα πλαίσια ενός άρθρου, οι καταστροφικές συνέπειες της, για πρώτη φορά, αριστερής διακυβέρνησης.

Θα προσπαθήσω να συνοψίσω μερικές που, κατά τη γνώμη μου, είναι οι σημαντικότερες:

1. Οικονομία: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε στον ελληνικό λαό το μαρτύριο του Σισύφου. Ο μυθικός Σίσυφος είχε υποχρεωθεί να ανεβάζει στην ανηφοριά του βουνού μία μεγάλη πέτρα μέχρι την κορυφή του. Όταν έφθανε στην κορυφή, έδιναν μια στην πέτρα και αυτή κατρακυλούσε μέχρι την αρχική της θέση. Και το μαρτύριο επαναλαμβανόταν.

Ο ελληνικός λαός, με τις επί πέντε χρόνια θυσίες του, έφερε την οικονομία σε ένα σημείο ισορροπίας. Έφερε την κοτρόνα στην κορυφή του βουνού. Ο ΣΥΡΙΖΑ της έδωσε μία κλωτσιά κι’αυτή κατρακύλησε μέχρις εκεί που βρισκόταν. Τώρα, ο ελληνικός λαός καλείται να ανεβάσει την κοτρόνα πάλι μέχρι την κορυφή του βουνού. Πράγματι, το 2014, οι οικονομικοί δείκτες της χώρας είχαν διαμορφωθεί σε επίπεδα που οι αγορές έσπευσαν, με ιδιαίτερη προθυμία, να μας δανείσουν με επιτόκιο το οποίο δεν εθεωρείτο επαχθές διεθνώς. Το γεγονός αυτό είχε σχολιαστεί πολύ θετικά από τους διεθνείς αναλυτές και είχε δημιουργήσει προσδοκίες για περαιτέρω μείωση του κόστους δανεισμού και για σοβαρές διεθνείς επενδύσεις.

Τώρα, ούτε οι διεθνείς αγορές θέλουν να ακούσουν για δανεισμό στην Ελλάδα, ούτε οι διεθνείς επενδυτές να επενδύσουν.

2. Παιδεία: Έχουν γραφεί πολλά για το, όπως έχει αποκληθεί, «σκοτεινό και αδίστακτο υπουργικό δίδυμο» Μπαλτά και Κουράκη στο Υπουργείο Παιδείας. Σαν «έτοιμο από καιρό», το μαρξιστικό αυτό δίδυμο άρχισε αμέσως, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, την κατεδάφιση όσων είχαν διορθώσει από τον καταστρεπτικό «νόμο- πλαίσιο» του 1982 οι κυρίες Γιαννάκου και Διαμαντοπούλου. Προσπάθησαν να καταστήσουν πάλι τους πανεπιστημιακούς χώρους άσυλο για τους αντιεξουσιαστές και άλλους μπαχαλάκηδες. Να μπορούν εκεί άνετα να κατασκευάζουν τις βόμβες μολότοφ και να καταστρέφουν περιουσίες και ζωές ανθρώπων. Να λεηλατούν τα εργαστήρια, να καίνε τις ελληνικές σημαίες και την ιστορική πρυτανεία του Πολυτεχνείου. Ήθελαν να επαναφέρουν στα Πανεπιστήμια τη δικτατορία των αδίστακτων φασιστικών μειοψηφιών που τρομοκρατούσαν φοιτητές, καθηγητές και πρυτάνεις. Γενικότερα, οπισθοχώρηση σε μία κατάσταση που δεν υπάρχει σε κανένα πανεπιστήμιο του κόσμου.

3. Μεταναστευτικό: Δεν ήταν τυχαία η τοποθέτηση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου ως Υπουργού Μετανάστευσης. Είχε μακρά πορεία ως ακροαριστερή ακτιβίστρια και δικηγόρος – συνήγορος υπεράσπισης των δικαιωμάτων μεταναστών, τοξικομανών, τρομοκρατών κλπ. Τη δραστηριότητα αυτή θεώρησε ότι μπορούσε να συνεχίσει ως υπουργός, υπερασπιζόμενη όχι τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών και το δημόσιο συμφέρον, αλλά τα δικαιώματα των μεταναστών, πάντα δε υπό το πνεύμα των αριστερών ιδεοληψιών της. Κάτι παρόμοιο με την περίπτωση Κατρούγκαλου που, ενώ ήταν δικηγόρος των απολυθέντων δημοσίων υπαλλήλων, ανέλαβε, ως υπουργός πλέον, την υποχρέωση να τους επαναπροσλάβει.

Η κα Χριστοδουλοπούλου κατήργησε τα καταλύματα της Αμυγδαλέζας, όπου οι μετανάστες είχαν μία στοιχειώδη στέγαση και διατροφή, χωρίς να νοιάζεται για την μετέπειτα στέγασή τους και σίτισή τους. Και όταν οι μετανάστες γέμισαν τις πλατείες της πρωτεύουσας, είπε το περίφημο: «απλώς λιάζονται για λίγες μέρες στις πλατείες και μετά εξαφανίζονται», προκαλώντας γενική θυμηδία. Θα μας λείψει η Τασία!

4. Ασφάλεια: Ούτε η τοποθέτηση του Νίκου Παρασκευόπουλου ως Υπουργού Δικαιοσύνης ήταν τυχαία. Και εκείνος ήταν συνήγορος τρομοκρατών και πάσης φύσης εγκληματιών υπό το πρίσμα των αριστερών ιδεοληψιών του. ‘Έτσι, πρώτο μέλημά του ήταν η αθρόα αποφυλάκιση βαρυποινιτών, οι οποίοι, όπως ήταν αναμενόμενο, ξανάρχισαν να επιδίδονται σε αυτό που γνώριζαν καλά, δηλαδή τις ληστείες. Ήταν ό,τι χειρότερο για μία χώρα που μαστίζεται από διαρρήξεις, κλοπές και ληστείες. Κάθε χρόνο σημειώνονται 1000 – 1200 ληστείες σε σπίτια, πολλές φορές με ακραία βία μέχρι θανάτου, ώστε να αποκαλύψουν τα θύματα πού έχουν κρυμμένα χρήματα και κοσμήματα.

Ο καθηγητής Θάνος Βερέμης, σε άρθρο του στην «Καθημερινή» της 26.7.15, χαρακτηρίζει την κυβέρνηση Τσίπρα ως «το χειρότερο υπουργικό συνονθύλευμα που γνώρισε τούτη η χώρα».

Ο παλαίμαχος αριστερός διανοούμενος και αγωνιστής (επί πέντε χρόνια φυλακές και εξορίες) Δημήτρης Ραφτόπουλος, σε άρθρο–συνέντευξη στην «Καθημερινή» της 30.8.15 γράφει: «Επιμένουν στο ψέμα, τον άκρατο λαϊκισμό και την κρατικιστική τους ιδεοληψία. Πρόκειται για τη χειρότερη κυβέρνηση της Δημοκρατίας, και την πιο παλαβή«.

Όσο κι αν φαίνονται εκ πρώτης όψεως ακραίες οι θέσεις των δύο αυτών προσωπικοτήτων, δεν απέχουν, δυστυχώς, πολύ από την πραγματικότητα.

Θα θελήσει ο ελληνικός λαός να επιβραβεύσει το ΣΥΡΙΖΑ για τον τρόπο που κυβέρνησε τη χώρα στους τελευταίους εφτά μήνες; Θα ισχύσει ακόμα μία φορά το «μωραίνει κύριος όν βούλεται απωλέσαι»;

Σε ό,τι με αφορά, δεν είμαι προσκολλημένος σε πρόσωπα και κόμματα, εν γνώσει του γεγονότος ότι στην πολιτική δεν υπάρχει ο «όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος», για να θυμηθούμε τον Κώστα Κρυστάλλη. Κατά την εκάστοτε διαμορφούμενη συγκυρία, αξιολογώ τα πάντα και τα κρίνω με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Στην παρούσα δε συγκυρία, εμφανίζεται ο κίνδυνος να συνεχιστεί η διακυβέρνηση της χώρας από ένα κόμμα που δοκιμάστηκε με καταστρεπτικές συνέπειες. Ποια πολιτική δύναμη όμως μπορεί να εμποδίσει αυτή την εξέλιξη; Στην τρέχουσα κατάσταση, θεωρώ ότι μόνο η Νέα Δημοκρατία το μπορεί και αυτό το κόμμα πρέπει να ψηφίσουμε, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Διότι, στην πολιτική, πρέπει να διαχωρίζουμε το λιγότερο κακό, ακολουθώντας τον αλάνθαστο κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο «μεταξύ δύο κακών, το μη χείρον βέλτιστον».

1 comments: