Σ΄ αυτές τις εκλογές, ψήφισαν 650.000 λιγότεροι ψηφοφόροι από τις προηγούμενες. Η αποχή ξεπερνά το 42% και ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τα ποσοστά του από μεγάλες μάζες που, στην πλειοψηφία τους, θέλησαν να αποτρέψουν την επαναφορά της ΝΔ στην εξουσία.
Το μόνο που άλλαξε ήταν η αποτύπωση της πραγματικότητας, έστω και ως αποτέλεσμα πολιτικής ήττας. Για κάποιους μάλιστα, αυτή είναι και η βασική αιτία που ο Τσίπρας ως ταπεινωμένος "οσιομάρτυρας", κέρδισε τις εκλογές.
Κατά τα άλλα, αυτοί που έφτασαν στην κάλπη θυμήθηκαν με συμπάθεια -λόγω Φώφης- το παλιό ΠΑΣΟΚ και έστρεψαν οριστικά την πλάτη τους στην ΝΔ. Ξεκαθάρισαν ότι δεν επιλέγουν δραχμή για την οικονομία της χώρας και τιμώρησαν το Ποτάμι που δεν φρόντισε να ανοίξει κουβέντα με τις ευρύτερες μάζες της κοινωνίας.
Η συζήτηση μπορεί να είναι μεγάλη για τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος αλλά πίσω από κάθε συμπέρασμα, θα κρύβεται το μεγαλύτερο πολιτικό πρόβλημα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας: Οι Έλληνες βαρέθηκαν να ψηφίζουν! Όχι γιατί δεν θέλουν να συμμετέχουν και να καθορίζουν τις εξελίξεις αλλά γιατί έχασαν πλέον, τη διάθεση της εμπλοκής τους σε κάτι που δεν μπορούν να κατανοήσουν.
Ποιος φταίει γι' αυτό; Όλοι αυτοί που αρνούνται να κυβερνήσουν τη χώρα και επιμένουν να προσποιούνται τους καθοδηγητές του συστήματος. Όλοι αυτοί που προσπαθούν ακόμα να διατηρήσουν την εξουσία στα κόμματα τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έχει στερέψει κάθε έμπνευση πολιτικής και ανανέωσης στις προτάσεις τους. Ακόμα και στα debates, είδαμε την παγιωμένη πραγματικότητα του πολιτικού και του μιντιακού συστήματος, να διαλέγονται αδιάφορα, αναμασώντας τα ίδια πράγματα.
Όλα μοιάζουν καθηλωμένα σε ένα πλέγμα ακινησίας, ενόψει μάλιστα των μεγάλων προκλήσεων του μνημονίου. Ποιος περιμένουμε να πάρει πάνω του τις ευθύνες και να αλλάξει την πορεία της οικονομίας; Ποιος να δώσει άλλη διάσταση στους θεσμούς και να κάνει τους νέους να εμπιστευτούν την δημοκρατία; Ποιος τέλος πάντων θα έχει και τη δύναμη να διαλύσει τα παλιά κόμματα και να ιδρύσει καινούρια; Και το σημαντικότερο, ποιος θα τολμήσει να βάλει μια τάξη, στο μιντιακό σύστημα ανάδειξης αναγνωρίσιμων και αναλώσιμων περσόνων της τυχοδιωκτικής πολιτικής;
Aς μην έχουμε αυταπάτες. Οι Έλληνες θα συνεχίσουν να αδιαφορούν για την πολιτική και θα απέχουν όλο και περισσότερο από τις εκλογές -ελπίζω να μην γίνουν σύντομα. Δεν μπορούν πια να ανεχτούν ούτε τα κρύα "ανέκδοτα" του Κουτσούμπα, ούτε τις κραυγές της Ζωής, ούτε τις επαναλήψεις του Σταύρου, ούτε τα "ποιηματάκια" της Φώφης και σίγουρα ούτε τις αλαζονικές αφηγήσεις των "οικογενειών" της ΝΔ. Γι' αυτό προτίμησαν την "αντισυστημική" ηττοπαθή στάση του Τσίπρα και του Καμμένου, επιλέγοντας την "συμπάθεια" ως πολιτικό κριτήριο παρά την λογική.
Δεν μπορώ να ξέρω πως θα γίνουν όλες αυτές οι ζυμώσεις ώστε να επανέλθει το ενδιαφέρον και να εξυγιανθεί το πολιτικό σύστημα. Πιθανόν θα πρέπει να απαλλαγεί η ΝΔ από τις φατρίες της και βέβαια από το αυτόκλητο "αφεντικό" της. Ίσως, το Ποτάμι να ξανασκεφτεί την ταυτότητα του. Ίσως ακόμα και να εμφανιστεί κάτι άλλο, πιο λογικό και ταυτόχρονα γοητευτικό.
Το βέβαιο είναι όμως πως η κοινωνία συνεχίζει να απωθεί ως αναποτελεσματικό οτιδήποτε λογικό και αυτό είναι πλέον επικίνδυνο. Κι όσο η απάθεια θα διογκώνεται τόσο θα μεγαλώνει η ασυλία της ανευθυνότητας και του τυχοδιωκτισμού.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου