Τον Δεκέμβριο του 2008 το κέντρο της Αθήνας, η καθημερινή ζωή, το εμπόριο, οι περιουσίες και οι δουλειές των πολιτών δέχτηκαν μία πρωτοφανή επίθεση. Αν οι εμπρηστές και οι καταστροφείς ζητούσαν την τιμωρία του δολοφόνου του δεκαπεντάχρονου μαθητή (που είχε ήδη συλληφθεί), υπήρχαν κι άλλοι τρόποι να τη διεκδικήσουν. Εκείνοι που κατέστρεφαν τις δουλειές των άλλων ήθελαν να εκφραστούν και να συγκροτήσουν την ταυτότητά τους μέσα από τη βία που ασκούσαν.
Τα γεγονότα αυτά συνέβησαν στο απόγειο της ευημερίας –που ήταν και το αποκορύφωμα της εθνικής μας τύφλωσης– όταν τα δανεικά, που ακόμη έβρισκε το κράτος, διαχέονταν στην οικονομία και εξασφάλιζαν απασχόληση, κέρδη και ένα επίπεδο κατανάλωσης που δεν αντιστοιχούσε στις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας.
Τα πρωτοφανή επεισόδια αντιμετωπίστηκαν με ανοχή και συχνά με κατανόηση. Από την πλευρά της κυβέρνησης, ο αρμόδιος υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος ακολούθησε μία πλήρως υποχωρητική στάση απέναντι στη βία. Η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν μόνο για τα εύκολα και τα ευχάριστα: τους διορισμούς, τις κάθε είδους παροχές και την επικοινωνιακή διαχείριση των πραγμάτων. Οι πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007, η αποδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης και κυρίως τα τεράστια ελλείμματα των προϋπολογισμών, ήταν προβλήματα που αδυνατούσε να αντιμετωπίσει. Η ίδια κυβέρνηση, τρομαγμένη και αμήχανη άφησε την καταστροφή ανεξέλεγκτη και τον Δεκέμβριο του 2008.
Από την πλευρά της αντιπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας χαιρέτησε τη βία και τις καταστροφές σαν πράξη αντίστασης της νεολαίας. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και οι σύντροφοί του ζούσαν για χρόνια με τη φαντασίωση της επερχόμενης εξέγερσης. Πάνω στη φαντασίωση αυτή έχτισαν ένα μεγάλο μέρος της προσωπικής και πολιτικής τους ταυτότητας και όταν είδαν την επιθυμία τους να παίρνει σάρκα και οστά, εκστασιάστηκαν τόσο που δεν έκρυψαν τη χαρά τους, αγνοώντας τις περιουσίες και τις δουλειές που χάνονταν.
Τα γεγονότα εκείνα ένωσαν δύο μακρινές λογικές που είχαν έναν κοινό παρονομαστή. Παυλόπουλος και Τσίπρας μοιράζονταν την αγάπη τους για τα μεγάλα λόγια και κυρίως περιφρονούσαν την παραγωγική δουλειά και τη στέρεη ευημερία που αυτή μπορεί να προσφέρει. Οι εργασίες των ανθρώπων του ιδιωτικού τομέα δεν ήταν κάτι που έπρεπε να προστατευτεί, γιατί οι δύο άνδρες ήταν προσανατολισμένοι σε άλλους είδους δουλειές. Δεκάδες χιλιάδες νέους διορισμούς με τη γαλάζια συνέντευξη και εκατοντάδες χιλιάδες μονιμοποιήσεις (προσληφθέντων εκτός ΑΣΕΠ) είχε κάνει ο ένας, 100.000 προσλήψεις στο δημόσιο για να αντιμετωπιστεί η κρίση ζητούσε ο άλλος.
Και πώς θα πλήρωνε το κράτος τούς επιπλέον υπαλλήλους, εφόσον τα χρήματα που μάζευε δεν έφταναν για να πληρώσει τους υπάρχοντες και χρειαζόταν συνεχώς όλο και περισσότερα δανεικά; Αυτά τα ερωτήματα δεν απασχολούν τους δύο πολιτικούς, γιατί και οι δυο τους... βάζουν τους ανθρώπους πάνω από τους αριθμούς. Και οι δύο είναι οπαδοί ενός κράτους που ήξερε να επιβιώνει ξοδεύοντας. Μέχρι τελικής πτώσεως.
Όταν τα δανεικά στέρεψαν, αντί να αναλογιστούν ποιες από οι δαπάνες του κράτους –που είχαν σχεδόν διπλασιαστεί την προηγούμενη πενταετία– θα μπορούσαν να περιοριστούν, απέδωσαν τη χρεοκοπία στη δήθεν επίθεση του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού. Τσίπρας και Παυλόπουλος ταυτίστηκαν σε μία ερμηνεία της ελληνικής κρίσης που συγκάλυπτε τα πραγματικά αίτια της κατάρρευσης και αθώωνε τις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή.
Η παραπλανητική οπτική τους δεν αφορούσε μόνο το παρελθόν, αλλά καθόρισε και το μέλλον. Μαζί με την αναποφασιστικότητα των κομμάτων που διαχειρίστηκαν την πρώτη πενταετία της κρίσης, ο καταγγελτικός λόγος εναντίον των ξένων και του διεθνούς καπιταλισμού έγινε μια δύναμη αντίδρασης που ανατροφοδοτούσε την κρίση, ρίχνοντας όλα τα βάρη στο παραγωγικό κομμάτι της οικονομίας.
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία διέψευσε τα παραμύθια που για χρόνια πουλούσαν... οι αντιστασιακοί. Ο Προκόπης Παυλόπουλος ανταμείφθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα με τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας για την... πολύχρονη προσφορά του στον τόπο και εκείνος έκανε ό,τι μπορούσε για να ενισχύσει την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση. Συμμετείχε στις τελετές που οργάνωνε η Ζωή Κωνσταντοπούλου για τον προσδιορισμό του «επαχθούς και επονείδιστου χρέους», τις αιτίες της διόγκωσης του οποίου θα μπορούσε να δει με μια ματιά στον καθρέφτη, αφού ο ίδιος είναι ίσως ο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του φαύλου συστήματος που, για να διατηρήσει την εξουσία του, καταχρέωσε τη χώρα.
Μετά το δημοψήφισμα ο Αλέξης Τσίπρας ξέχασε όλα όσα με τόση επιθετικότητα υποστήριζε για χρόνια. Ο Προκόπης Παυλόπουλος ξέχασε και εκείνος τα περί «επαχθούς χρέους» γιατί πλέον το ρεπερτόριο είχε αλλάξει. Δεν ξέχασε όμως το ρόλο του δεξιού ψάλτη της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδωσε τις προτάσεις της για το ασφαλιστικό, έσπευσε να ενοχοποιήσει το PSI για το αδιέξοδο του συστήματος, αποκρύπτοντας ότι η ζημιά των ταμείων είναι μικρότερη από το ποσό που το κράτος τούς δίνει μόνο μέσα σε ένα χρόνο. Όταν η κυβέρνηση τα βρήκε σκούρα στη διαπραγμάτευση, ο πρόεδρος θυμήθηκε το «νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο» στιγματίζοντας αυτόν σαν υπεύθυνο των παθών μας, αθωώνοντας την κυβέρνηση που, μετά από τόσες υποσχέσεις παροχών, επιβάλλει επιπλέον μειώσεις εισοδημάτων και φόρους.
Τσίπρας και Παυλόπουλος είναι σήμερα οι ηγέτες της ελληνικής αποτυχίας. Αφού δόξασαν και υπερασπίστηκαν το πελατειακό σύστημα, αφού κερδοσκόπησαν με τον πόνο και τις αγωνίες των πολιτών, έχτισαν το μαγαζάκι της εξουσίας τους μέσα στην απάτη και τη διατηρούν πάνω στα ερείπια.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου