Χρειαζόμαστε έναν "νέο πατριωτισμό"

Πολλές φορές έχουμε επισημάνει από αυτό εδώ το βήμα ότι το πολιτικό σύστημα είναι κατώτερο των περιστάσεων. Ότι τα υπάρχοντα κόμματα είναι σε ημιθανή κατάσταση, δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, είναι σε διαρκή άρνηση ως προς την ανανέωσή τους ή την κατάργησή τους και δεν έχουν επαφή με την κοινωνία.

Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ που φιλοδοξούσε να φέρει την ανανέωση είναι πιο γερασμένο από οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Ούτε βεβαίως και η ΝΔ μπορεί να φέρει την ανατροπή στην Ελλάδα και το μόνο που θα καταφέρει είναι να κάνει μια ακόμη διαχειριστικού τύπου κυβέρνηση.

Δίκη προθέσεων δεν κάνουμε, ελπίζουμε να βγούμε ψεύτες και ο Κυριάκος να μας δείξει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Όμως, επιμένουμε. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή πάσχει από έλλειψη ανθρώπων που θα την σηκώσουν ψηλά.

Δεν μπορεί π.χ. να συζητάμε για χρεοκοπία, να επανέρχεται το σενάριο της δραχμής ή να διαπραγματευόμαστε για νέο μνημόνιο και το πολιτικό σύστημα να ασχολείται με τα ταξιδάκια του Αλέξη ή τα μυθεύματα του δημοσιογράφου – πληρωμένου «δολοφόνου χαρακτήρων».

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι σοβαρά θέματα γιατί άπτονται της ηθικής των πολιτικών. Άραγε, όμως, έχουμε χρόνο για τσακωμούς και χτυπήματα κάτω από το στομάχι; Άραγε μπορεί να περιμένει η οικονομία, η… Τουρκία και η κοινωνία που χτυπιέται αλύπητα πότε ο Κυριάκος θα κατατροπώσει τον Αλέξη και το αντίθετο;

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορική στιγμή. Είτε η Ελλάδα θα μπορέσει να ξεφύγει από τους κινδύνους που διατρέχει, είτε σε 1 με 2 χρόνια θα μιλάμε για μια μικρότερη χώρα, χρεοκοπημένη και «αλβανοποιημένη». Αν θέλουμε μια χώρα που δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτήν που ζούμε σήμερα, ας συνεχίσουμε το ίδιο βιολί. Και εμείς που ψηφίζουμε τιποτένιους και οι πολιτικοί που είναι κατώτεροι των περιστάσεων.

Ας μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας όλοι. Χρειαζόμαστε έναν «νέο πατριωτισμό». Όχι απλά ένα σύνθημα που θα το πάρει κάποιο κόμμα και θα το φωνάζουν στις συγκεντρώσεις οι πολιτικοί αρχηγοί. Χρειαζόμαστε έναν πραγματικό «νέο πατριωτισμό» όπου το πολιτικό προσωπικό θα βάζει πάνω από τα συμφέροντά του την Ελλάδα. Να υπάρχουν άνθρωποι που θα υπηρετήσουν τη χώρα με βαθιά αίσθηση του εθνικού τους χρέους. Που θα αισθάνονται το καθήκον να βαραίνει στην πλάτη τους αλλά θα είναι άξιοι να το σηκώσουν.

Χρειαζόμαστε πολιτικούς αλλά και πολίτες που δε θα βάζουν τα μικροσυμφέροντα, την εξουσία και τη δύναμη που αντλείται από αυτήν, πάνω από την Ελλάδα.

Βρισκόμαστε σε πόλεμο, κανονικό. Όπλα μπορεί να μην χρησιμοποιούνται αλλά θύματα υπάρχουν πολλά. Δυστυχώς η χώρα μας έχει μικρύνει πολύ και κινδυνεύει με αφανισμό. Είναι, λοιπόν, θέμα χρόνου να δούμε ακόμη χειρότερες ημέρες. Για να γλιτώσουμε τουλάχιστον από τον πόλεμο αυτόν (αν δεν μπορούμε να τον κερδίσουμε) χρειαζόμαστε «κομάντος» που δεν θα ακολουθήσουν τη συνταγή των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πολιτικούς που να λένε Ελλάδα και να δακρύζουν. Αυτό χρειαζόμαστε κι αυτό δεν είναι καθόλου «συντηρητικό», «εθνικοπατριωτικό» ή «δεξιό» όπως θα πουν κάποιοι που δεν έχουν βάλει ποτέ την Ελλάδα στην καρδιά τους.

antinews