Είδα το βίντεο με την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Ρώμη.
Τον άκουσα ακόμη μια φορά να προσπαθεί να μιλήσει Αγγλικά και να βγαίνουν ακατανόητες λέξεις.
Τον είδα ακόμη μια φορά να γελοιοποιείται και να μην το καταλαβαίνει.
Σκέφτηκα ακόμη μια φορά ότι στο πρόσωπό του γελοιοποιούμαστε όλοι.
Σκέφτηκα ακόμη μια φορά τους ακροατές, να τον ακούνε και να γελάνε.
Σκέφτηκα ακόμη μια φορά τους οικείους του, να τον βλέπουν, να τον ακούνε και να γελάνε.
Φαίνεται ότι απολαμβάνουν μια κρυφή ευχαρίστηση τα συντρόφια του να τον βλέπουν να γίνεται ρεντίκολο. Λίγο το 'χεις να θες να γίνεις χαλίφης στη θέση του χαλίφη και να τον βλέπεις να ξεφτιλίζεται έτσι;
Γιατί βλέπεις, όταν η καριέρα είναι χολέρα, ο ανταγωνισμός είναι στο ξεφτιλίκι, όχι στην αριστεία. Τόσο που, δε μου φαίνεται παράξενο να αισθάνεται και υπερήφανος ο Τσίπρας. Σε σχέση με τον Καρανίκα ας πούμε, φαίνεται λόγιος.
Τι διασκεδαστικά που είναι όλα αυτά, σαν σκηνή από καρπαζιές συμμαθητών στο διάλειμμα!
Μόνο που είναι η εικόνα της χώρας, της δικής μου, της δικής σου, προς τα έξω.Ναι, ξέρω, μόλις το σκεφτείς αυτό, το γέλιο κόβεται «μαχαίρι».
Πάρε διερμηνέα Αλέξη, ή πραγματικά, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και παραιτήσου.
Δεν αξίζει να είσαι Πρωθυπουργός για να γελά μαζί σου ακόμη κι η γυναίκα σου.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου