Σάββατο 24 Μαρτίου 2018

Μιά αλήθεια μόνο!

Ποια ήταν η μόνη αλήθεια που έχει «Δηλώσει» ο Τσίπρας στη ζωή του;

Όταν ρωτήθηκε γιατί δεν βάφτισε το παιδί του (τότε που είχε πρωτοβγεί) απάντησε. «Εμείς δεν πιστεύουμε». Ήταν η μοναδική αλήθεια. Πρέπει να βρούμε τη μέρα και να την κάνουμε εθνική επέτειο αλήθειας Τσίπρα.

Βέβαια μετά έπαιζε θέατρο, πήγαινε και προσκυνούσε τον Σταυρό με τον βασιλικό, άφηνε περιστέρια των Φώτων για να πάρει ψήφους. Είδε ότι πρέπει να παίξει αυτόν το ρόλο για το συμφέρον του, χωρίς να πιστεύει όπως είχε ο ίδιος πει.

Πολλοί εκπρόσωποι της εκκλησίας, αλλά και ευσεβείς άνθρωποι που ξημεροβραδιάζονται στις εκκλησίες τα ήξεραν αυτά και τον ψήφισαν, γιατί δεν τους ενδιέφερε η Πίστη του, αλλά ο μισθός τους και οι διορισμοί τους. (Είναι απ’ αυτούς που μας πήραν στο λαιμό τους). Επί πλέον σκόπιμα η αριστερά τόσα χρόνια είχε σερβίρει πάλι ψέματα για να πείθεται ο κόσμος, ότι οι αριστεροί έχουν κοινά σημεία με τον Χριστιανισμό. Εκ προοιμίου αντίθετες κοσμοθεωρίες. Ο κομμουνισμός βασίζεται στον υλισμό του Μαρξ, ενώ ο Χριστιανισμός στο Πνεύμα. Ο Χριστός δεν έβαζε τους άλλους να δουλεύουν, για να τα παίρνει ο Ίδιος. Δεν υποχρέωνε να δίνουν τον ένα χιτώνα, αλλά ο άνθρωπος να έχει καλλιεργηθεί μέσα του τόσο, ώστε να θέλει να βοηθήσει όποιον κρίνει, όχι τους φίλους Του.

Ο Τσίπρας απτήν πρώτη στιγμή είχε μιλήσει για διαχωρισμό κράτους εκκλησίας. Δεν το έκανε, γιατί θα έχανε ψήφους, αλλά και γιατί είδε ότι έπρεπε να συνεργαστεί με την εκκλησία η οποία έδινε συσσίτια, για να μη γίνει κοινωνική έκρηξη. Είδε πάλι ότι το συμφέρον του ήταν μεγαλύτερο. Είναι όμως κάτι που θέλει να το εφαρμόσει (τον διαχωρισμό) με την πρώτη ευκαιρία. Για αυτό είπαν στον ανασχηματισμό ότι "Δηλώνουν" αντί ορκίζονται. Όσοι τους ψήφισαν μην πέσουν από τα σύννεφα αν ακούσουν στον επόμενο ανασχηματισμό να λένε επίσημα. <Γουστάρω γιατί με συμφέρει>

Πού είναι το περίεργο όταν πήρε χώρα και την έκανε ένα απέραντο πεδίο βολής; Ώρα 10 π.μ. να σπάζουν μαγαζιά και Ταχυδρομείο στην Πατησίων; Μετά να κρύβονται μέσα σε Πανεπιστήμιο της χώρας που πηγαίνουν φοιτητές με θυσίες να μορφωθούν; Αυτό είχε λυθεί με την προηγούμενη κυβέρνηση. Μπορούσες να κυκλοφορείς άνετα βράδυ στα Εξάρχεια. Το έχουν συνειδητοποιήσει μερικοί που ζουν στο συννεφάκι τους;

Τώρα υπάρχει ένα κράτος που πατάει τον πολίτη στο λαιμό για να πληρώνει φόρους, να πληρώνει αυτούς που οι τσιπροκαμένοι διορίζουν εις βάρους μας για να παίρνουν ψήφους. Ένα κράτος που όχι μόνο δεν προστατεύει καθόλου τον πολίτη, αλλά τον εκδικείται επί πλέον, ένα κράτος που οι κυβερνώντες του δεν ξέρουν καθόλου τη δουλειά που ανέλαβαν με ψέματα και βγάζουν όλο τον κόσμο τρελό για να μη φύγουν. Τους ανεχόμαστε; Γιατί; Είμαστε ισορροπημένοι;

1 comments:

  1. Μεγάλο ψέμα ότι ο Π. Π. Γερμανός σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Α. Λαύρα.

    Είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι η Επανάσταση άρχισε πριν τις 25 Μαρτίου και ότι ο Π. Π. Γερμανός δε σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στη μονή της Α. Λαύρας στις 25 Μαρτίου, γιατί την ημέρα αυτή δε βρισκόταν στην Αγία Λαύρα, αλλά στα Νεζερά (Αίγιο) της Αχαΐας, όπως ο ΙΔΙΟΣ γράφει στα απομνημονεύματά του.

    Κατά τους ιστορικούς της εποχής εκείνης έχει την αφετηρία του στη μετάβαση των δύο Επισκόπων Παλιών Πατρών Γερμανού και Κερνίτσης Προκόπιου μαζί με τους προεστούς της Αχαΐας, από τα Καλάβρυτα στη Μονή της Αγίας Λαύρας στις 10.3.1821, που έγινε αποκλειστικά και μόνο για την ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥΣ,
    να κρυφτούν.

    Ο Π. Πατρών Γερμανός μάλιστα, στη σύσκεψη του Aιγίου, ΔΙΑΦΩΝΗΣΕ
    με την επαναστατική στρατηγική των Φιλικών.
    Όταν στις 21 Μαρτίου δίνονταν οι μάχες στους δρόμους της Πάτρας με αρχηγό τον τσαγκάρη Παναγιωτάκη Kαρατζά,
    ο Π. Π. Γερμανός λούφαζε με τους προεστούς στη μονή Ομπλού.

    Όμως, ύστερα από 19 χρόνια, πρόκριτοι και αρχιερείς διαστρέβλωσαν τους πραγματικούς λόγους της μετάβασης αυτής και παραποίησαν την αλήθειά τους.
    Απέδωσαν την άφιξη του Γερμανού και των άλλων, στις 10.3.1821, στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, στην κήρυξη της Επανάστασης και έπλασαν το μύθο της ύψωσης της σημαίας της Επανάστασης στη μονή της Αγίας Λαύρας από τον Π.Π. Γερμανό στις 25 Μαρτίου.
    Κίνητρο του μύθου αυτού ήταν να περιβληθούν οι προεστοί και το ανώτερο ιερατείο, με την υψίστη αυτή τιμή,
    ενώ απουσίαζαν από την Επανάσταση και αντέδρασαν έντονα και επικίνδυνα στην προετοιμασία της Επανάστασης και την κήρυξή της.

    Έτσι ολοκλήρωσαν την πλαστογράφηση της Επανάστασης του Εικοσιένα, καλύπτοντάς την με θρησκευτικό μανδύα.

    Ο μύθος του ελληνοχριστιανισμού και του «Θεού της Ελλάδος» απαιτούσε για την Επανάσταση, μια ιερή ημερομηνία όπως αυτή του Ευαγγελισμού, ένα μοναστήρι και έναν επίσκοπο και τα στρίμωξε όλα αυτά σε ένα παραμύθι.

    Είναι γνωστό, πως σε προγενέστερες ημερομηνίες είχαν ξεσηκωθεί τα Καλάβρυτα, η Βοστίτσα, η Καρύταινα, η Καλαμάτα, το Γύθειο, τα Σάλωνα και ο Πραστός.

    O ίδιος ο Π. Πατρών Γερμανός δεν αναφέρει στα απομνημονεύματά του, που έγραψε στα τελευταία του και πρωτοκυκλοφόρησαν το 1837, λέξη για την υποτιθέμενη συγκλονιστικότερη στιγμή της ζωής του.

    Ο Σπ. Τρικούπης είχε το θάρρος να παραδεχθεί:
    “Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη μονή της Αγ. Λαύρας ανυψώθη κατά το πρώτον η σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως…” ( “Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως”, τ. Α΄, σ.312, εκδ. Β΄).

    Ο Ι. Φιλήμων αποκαλεί τον μύθο της Λαύρας “ψεύδος παχυλόν” (”Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας”, τ.Γ΄, σ.22-1834).

    Ο καθηγητής Απ. Β. Δασκαλάκης ομολογεί:
    “…ουδέν επαναστατικόν γεγονός εσημειώθη εν τη Μονή της Αγίας Λαύρας. Κατά την 25ην Μαρτίου ουδείς ευρίσκετο εν Λαύρα…” (“Πως εκηρύχθη η Επανάστασις εις την Πελοπόννησον”.)


    Κατεβάστε και διαβάστε σε pdf τα απομνημονεύματα του Παλαιών Πατρών Γερμανού και δείτε ο ίδιος τι λέει καταρρίπτοντας το μύθο της Α. Λαύρας. (ιδιαίτερα σελίδες 25-30)

    «Απομνημονεύματα : επιγραφόμενα απομνημονεύματα τινα της κατά του τυράννου των Ελλήνων οπλοφορίας, καί τινων πολιτικών συμβεβηκότων εν Πελοποννήσω κατά την πρώτην της διοικήσεως περίοδον»
    Γερμανού Π. Πατρών Μητροπολίτου,
    έκδοσις υπό Γ. Ι. Παπούλα μετά προλεγομένων υπό του ιδίου.
    Έτος έκδοσης: 1900 (3η έκδοση)
    Εκ του Τυπογραφείου Σπύρου Τσαγγάρη, Αθήναι

    ΑπάντησηΔιαγραφή