Θέλουμε ή δε θέλουμε κράτος δικαίου;

Μάλλον όχι...

Ο αποκλεισμός της εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Αθηνών, από τους αγρότες, συνεχίζεται και πιθανότατα συνεχίζεται στα Τέμπη, στη Νίκαια της Λάρισας, στον κόμβο Μικροθηβών, αλλά και στο Κάστρο Βοιωτίας.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί, με αναστροφή των πρωταγωνιστών, θα πει κάποιος.

Όμως, αυτή ακριβώς η επανάληψη και αυτή η αναστροφή ρόλων διαχρονικά μας υποχρεώνουν να ρίξουμε μια περισσότερο αναλυτική ματιά στα γεγονότα.

Ας ξετυλίξουμε το πολύπλοκο και πολυπλόκαμο κουβάρι.
Η χώρα έχει πάρει λάθος δρόμο, πιστεύουν επτά στους δέκα Έλληνες, σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό δυσαρέσκειας στην Ευρώπη, καθώς ο ευρωπαϊκός μέσος όρος διαμορφώνεται σε 69%!

Δηλαδή, οι Έλληνες δυσφορούν για την καθημερινότητα.

Πολλοί θα έλεγαν εύκολα ότι καθημερινότητα είναι οι τιμές των προϊόντων, η εγκληματικότητα κ.ο.κ..
Θα ξεχνούσαν, όμως, όχι χωρίς σκοπιμότητα, ότι βασικό στοιχείο της καθημερινότητας είναι η ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία του πολίτη στο κέντρο της πόλης του, στο εθνικό και επαρχιακό δίκτυο της χώρας του και βέβαια στα αεροδρόμια, απ’ όπου μπορεί να μετακινείται γρήγορα.
Δυστυχώς για το σύγχρονο Έλληνα, όλα αυτά είναι μια απλή νομική και υποθετική δυνατότητα.

Υποχρεούται το κράτος να επιτρέπει την ανάπτυξη της προσωπικότητας, της επιχειρηματικότητας και των διαπροσωπικών σχέσεων του πολίτη του, μέσω της ελεύθερης διακίνησής του.
Πόσο ανεμπόδιστη και ελεύθερη είναι όμως αυτή η διακίνηση, όταν οι πολιτικοί, διαχρονικά δυστυχώς, έχουν καταστήσει την ελευθερία της κυκλοφορίας όπλο αντιπολιτευτικού αγώνα και τηλεοπτικό θέαμα για την πρόκληση δυσφορίας κατά της εκάστοτε κυβέρνησης;

Οι πολιτικές παρατάξεις, όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση, δηλώνουν ότι οι δρόμοι πρέπει να είναι ανοιχτοί και φθάνουν σε μεθόδους που θυμίζουν την καπατσοσύνη (εθνική αρετή δυστυχώς) του Καραγκιόζη, όπως το ξεφούσκωμα των ελαστικών των τρακτέρ … από την Αστυνομία(!), επειδή δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι στη νομιμότητα που η τήρησή της θα αρκούσε για να μένουν ανοιχτοί οι δρόμοι.

Με εντονότερη διάθεση απαξίωσης της νομιμότητας οι εκάστοτε δυνάμεις της αντιπολίτευσης υποκινούν το κλείσιμο των δρόμων, συνεργαζόμενες στενά και εμφανώς με όσους παρανομούν βίαια, στο όνομα συνδικαλιστικών διεκδικήσεων οποιωνδήποτε ομάδων.

Αν δεν σταματήσουν αυτές οι πρακτικές, κράτος δικαίου είναι αδύνατον να υπάρξει.