Πώς τα "μπαουλοντίβανα" του Τέως… έγιναν η "προίκα" της Ντορούλας;
Το ΛΑΟΣ είναι ένα μοναδικό φαινόμενο στη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας και ίσως και της Ευρώπης. Είναι καθαρά προϊόν αγοραπωλησίας. Αυτή η μοναδικότητά του οφείλεται στον τρόπο ίδρυσής του και στην ταυτότητα εκείνου που εξυπηρετεί. Δημιουργήθηκε καθαρά με επιχειρηματικούς όρους και υπό τις ανάλογες συνθήκες. Κάποιος πούλησε οπαδούς και κάποιος άλλος τούς αγόρασε, για να ιδρυθεί το ΛΑΟΣ ως κόμμα. Υπό συνθήκες, οι οποίες θα μπορούσαν να ανήκουν στην εποχή του δουλεμπορίου, κάποιοι έφτιαξαν κόμμα.
Όμως, το παράδοξο δεν είναι μόνον αυτό. Το εξίσου παράδοξο είναι ότι αυτός, ο οποίος δημιούργησε αυτήν την "επιχείρηση", δεν είναι εκείνος που εμφανίζεται ως ιδρυτής της. Άλλος με δικά του μέσα τη δημιούργησε και κάποιος άλλος εμφανίζεται ως αφεντικό της. Ο Καρατζαφέρης, δηλαδή, δεν είναι ο ιδρυτής και το πραγματικό αφεντικό του ΛΑΟΣ. Στην πραγματικότητα ο Καρατζαφέρης είναι το Golden Boy αυτού στον οποίον ανήκει πραγματικά η επιχείρηση …και αυτός είναι ο Μητσοτάκης.
Όταν ο Μητσοτάκης την επομένη της πανωλεθρίας της Ντόρας έλεγε ότι ελέγχει το 40% της Νέας Δημοκρατίας, ψέματα δεν έλεγε. Απλά, ως Μητσοτάκης, δεν έλεγε την αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το φαινομενικά αντιφατικό; Ότι πράγματι ελέγχει ένα μεγάλο ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο μπορεί να φτάσει ακόμα και μέχρι το θηριώδες 40%. Απλά, αυτό είναι ένα ποσοστό το οποίο ελέγχει μεν ο Μητσοτάκης, αλλά δεν του ανήκει στην πραγματικότητα. Ο Μητσοτάκης ελέγχει εκείνον, ο οποίος μπορεί να διχάσει τη Νέα Δημοκρατία σ' αυτόν τον βαθμό. Ελέγχει εκείνον, ο οποίος μπορεί να "δελεάσει" ένα μεγάλο ποσοστό της δημοκρατικής Δεξιάς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι του ανήκει το ποσοστό αυτό. Ελέγχει τον Καρατζαφέρη. Γνωρίζει τα "ένστικτα" των δεξιών και γνωρίζει πώς να τα ενεργοποιεί με τον "υπάλληλό" του. Το όλο θέμα είναι να γνωρίζει κάποιος πώς εξυπηρετούν τον Μητσοτάκη τα ένστικτα αυτά. Να καταλάβει πού τον εξυπηρετεί αυτός ο οποίος τα ενεργοποιεί και είναι το ΛΑΟΣ.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς θέλουμε να πούμε. Όλη η ιδιομορφία του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, που δημιουργεί την περιπλοκότητά του, οφείλεται σε ένα πολύ απλό δεδομένο. Υπάρχουν ΤΡΕΙΣ κυρίαρχες οικογένειες στην Ελλάδα, ενώ τα κυρίαρχα κόμματα είναι ΔΥΟ. Οι μοιρασιές ανάμεσα σ' αυτές τις "υπεράριθμες" οικογένειες είναι αυτές που δημιούργησαν το ΛΑΟΣ, για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της οικογένειας εκείνης, η οποία βρισκόταν στην πιο δυσχερή θέση και αυτή ήταν η οικογένεια Μητσοτάκη.
Οι οικογένειες αυτές είναι ο καρκίνος αυτού του τόπου. Οι οικογένειες των Καραμανλήδων, των Παπανδρέου και των Μητσοτάκηδων. Αυτές είναι υπεύθυνες για τον φασισμό, που βασιλεύει μόνιμα στην πατρίδα μας. Αυτές μετέτρεψαν τη Δημοκρατία μας σε μια φασιστική ολιγαρχία, που τυραννάει την κοινωνία μας. Αυτές είναι υπεύθυνες για τη διαφθορά, την αναξιοκρατία και τη φτώχεια, που μαστίζει τον ελληνικό λαό. Αυτές είναι υπεύθυνες, που η Μεταπολίτευση έγινε άλλη μια χαμένη ευκαιρία για τον πραγματικό εκδημοκρατισμό της χώρας.
Οι γενάρχες αυτών των οικογενειών έχουν μεγάλη "συνεισφορά" στη δημοκρατία της "Μπανανίας". Όλοι τους υπήρξαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα των ζωών τους οικότροφοι και άρα πράκτορες ξένων δυνάμεων. Ο Καραμανλής έγινε πρώτη φορά πρωθυπουργός στη μυθική εποχή του Μέρλιν. Τότε που οι "θεόσταλτοι" βασιλείς διόριζαν τους Πρωθυπουργούς, τα πουλιά είχαν ανθρώπινη λαλιά και τα δένδρα ψήφιζαν. Ο Παπανδρέου διορίστηκε από τους Άγγλους Πρωθυπουργός, για να μας οδηγήσει στον εμφύλιο. Ο Μητσοτάκης έγινε Πρωθυπουργός, για να "αποζημιωθεί" για την αποστασία, που μας οδήγησε στη Χούντα. Μιλάμε για πραγματικούς ογκόλιθους της "δημοκρατίας" και του "πατριωτισμού".
Αυτές λοιπόν οι τρεις οικογένειες καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για δύο θέσεις. Κυρίαρχες ήταν οι οικογένειες των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου και "ακολουθούσε" αυτή των Μητσοτάκηδων. Αν δεν υπήρχαν τα συμφέροντα αυτής της οικογένειας, ένα κόμμα, όπως το ΛΑΟΣ, απλά δεν θα υπήρχε. Η άκρα Δεξιά στην Ελλάδα θα περιοριζόταν εκεί απ' όπου ξεκίνησε στην "αυγή" της Μεταπολίτευσης. Θα περιοριζόταν σε μια ολιγομελή ΕΠΕΝ και σε μια επίσης ολιγομελή Βασιλική Ένωση. Θα περιοριζόταν εκεί όπου την είχε τοποθετήσει ο πονηρός Καραμανλής, προκειμένου να μην συνδέεται το δεξιό κόμμα του με τα άκρα του χώρου. "Ευδιάκριτη", "ακραία" και άρα εύκολη στον χειρισμό της από το μεγάλο κόμμα της Δεξιάς.
Όλα αυτά θα λειτουργούσαν τέλεια μέσα στον χρόνο και χωρίς καμία παρέκκλιση, γιατί υπήρχε εξ’ αρχής ένας σχεδιασμός, ο οποίος εξυπηρετούσε τα "αφεντικά" της Μεταπολίτευσης. Τα ίδια αφεντικά, τα οποία ήταν κυρίαρχα και στην προ Χούντας εποχή. Τα δύο μεγάλα αφεντικά. Η μοιρασιά ανάμεσα σ' αυτά τα "αφεντικά" ήταν εύκολο να γίνει. Ο Καραμανλής, ως ο ισχυρός άντρας της προχουντικής Δεξιάς ΕΡΕ, θα γινόταν ο κυρίαρχος της "διαδόχου" της, που ήταν ο μεταχουντική Δεξιά Νέα Δημοκρατία. Ο γιος και διάδοχος του Παπανδρέου, που ήταν ο ισχυρός άνδρας της προχουντικής Ένωσης Κέντρου, θα γινόταν ο κυρίαρχος της "διαδόχου" της, που ήταν το μεταχουντικό ΠΑΣΟΚ. Η μονιμότητα της μοιρασιάς και η κυριαρχία των δύο αυτών οικογενειών εξαρτιόταν από την κυριαρχία των κομμάτων τους. Από τη μονιμότητα της κυριαρχίας αυτών των κομμάτων.
Αυτό το πρόβλημα το έλυσαν πολύ εύκολα, συνεργαζόμενοι με έναν άλλο "ογκόλιθο" της ελληνικής δημοκρατίας. Συνεργαζόμενοι με τους ρωσόθρεφτους χαφιέδες και πράκτορες της Μόσχας. Με τους σταλινικούς "δημοκράτες" του ΚΚΕ. Το πρόβλημά τους λύθηκε με ένα πολύ απλό τρυκ. Με συνοπτικές διαδικασίες νομιμοποίησαν το μέχρι τότε —χρήσιμο και πάλι για τους ίδιους— παράνομο ΚΚΕ. Βάζοντάς το να υπογράψει ένα "παλιόχαρτο" —το οποίο ούτε σε "μπακάλικο" δεν προσφέρεται για νόμιμη χρήση—, το έβαλαν κι αυτό στη "μοιρασιά". Τη "μοιρασιά" του δημόσιου χρήματος και βέβαια των θέσεων εξουσίας. Γιατί; Γιατί το ΚΚΕ, όπως και το κάθε σταλινικό κόμμα, είχε μια παθογένεια πολύ χρήσιμη για τους "άγιους" εθνοπατέρες της Μεταπολίτευσης. Το ΚΚΕ έχει θεωρητικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας και επειδή, εξαιτίας του "παλιόχαρτου", έχει αποποιηθεί του "δικαιώματος" να κάνει "επανάσταση", περιορίζεται στην κατάκτηση του ίδιου στόχου μέσω της κομματικοποίησης του κράτους.
Αυτό ήταν το ζητούμενο για τους "εθνάρχες". Να βάλουν μέσα στη δημοκρατική λειτουργία έναν "σεσημασμένο" εχθρό της Δημοκρατίας, για να έχουν το "άλλοθι" να εγκληματούν και οι ίδιοι εις βάρος της. Ως "γονείς" θέλησαν να δώσουν "αντισώματα" στους γόνους τους, προκειμένου να τους καταστήσουν απρόσβλητους από τις απειλές της δημοκρατικής λειτουργίας. Για να προστατεύσουν τα "νεογέννητα" κόμματά τους, βρήκαν έναν "άρρωστο", για να τα "κολλήσουν" τη χρήσιμη "ασθένειά" του. Για να "προστατεύσουν" τη Δημοκρατία από τον σταλινισμό, άρχισαν να τον μιμούνται.
Για να μην "καταλυθεί" η Δημοκρατία από τους σταλινικούς, οι οποίοι κομματικοποιούν το κράτος, θα το κομματικοποιούσαν οι "δημοκράτες". Με τον τρόπο αυτόν τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ απέκτησαν τη μονιμότητα που επιθυμούσαν οι ιδρυτές τους. Έγιναν κρατικοδίαιτοι μηχανισμοί με μεγάλο αριθμό επαγγελματιών οπαδών, οι οποίοι έχουν τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου "βασιλείς" τους. Γενναιόδωρους "βασιλείς", εφόσον όλοι αυτοί τρώνε γλυκό δημόσιο "ψωμάκι" από την "πίστη" τους.
Το ΚΚΕ με τον τρόπο αυτόν έγινε το απόλυτο "θεμέλιο" του δικομματισμού. Συμμετέχει σε όλες τις μοιρασιές και μάλιστα με προνομιακό τρόπο, λόγω του σημαίνοντος ρόλου του. Καμιά Δημοκρατία πουθενά στον κόσμο δεν τάισε τόσο πολύ και τόσο καλά τους φασίστες σταλινικούς όσο η Ελληνική Δημοκρατία. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ με "εργαλείο" το ΚΚΕ είχαν γίνει πλέον μονοπώλια στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μονοπώλια, χάρη στους αγράμματους διαδόχους του "ακαδημαϊκού" Σιάντου. Ενώ όμως, εξαιτίας αυτού του έξυπνου σχεδιασμού, οι πολιτικές ιδιοκτησίες ήταν πανίσχυρες, δεν συνέβαινε το ίδιο και στο επίπεδο των ιδιοκτητών. Γιατί; Γιατί στη Νέα Δημοκρατία εμφανίστηκε σφετεριστής. Ενώ στο ΠΑΣΟΚ η κυριαρχία των Παπανδρέου ήταν απόλυτη, δεν συνέβαινε το ίδιο στη Νέα Δημοκρατία.
Αυτό το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας ήταν η γενεσιουργός αιτία, που εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο το ΛΑΟΣ. Αν, δηλαδή, στην Ελλάδα του δικομματισμού οι κυρίαρχες οικογένειες ήταν δύο, το ΛΑΟΣ απλά δεν θα υπήρχε. Γιατί; Γιατί ο κάθε κομματάρχης-ιδιοκτήτης —των δύο γιγάντων του πολιτικού μας συστήματος— θα περιοριζόταν στον φυσικό του χώρο. Στους φυσικούς τους χώρους, τους οποίους με τη "νομιμοποίηση" των "άκρων" τούς έκαναν ασφαλείς. Τόσο ο Καραμανλής όσο και ο Παπανδρέου έκαναν τα ίδια πράγματα. Όπως η "νομιμότητα" του ΚΚΕ προστάτευε το ΠΑΣΟΚ από τις δεξιές καταγγελίες περί ύπαρξης "κρυπτοκομμουνιστών" στις τάξεις του, έτσι και η "νομιμότητα" της ΕΠΕΝ ή της βασιλικής παράταξης προστάτευε τη Νέα Δημοκρατία από αριστερές "καταγγελίες" περί "κρυπτοφασιστών".
Από τη στιγμή που τα κόμματα δεν "έμπαζαν" από τα "άκρα", ήταν εύκολο το παιχνίδι της Μεταπολίτευσης. Κυρίαρχοι μόνιμα θα ήταν ο δεξιός Καραμανλής στο δεξιό κέρας της δημοκρατικής παράταξης και ο κεντροαριστερός Παπανδρέου στο αριστερό κέρας της ίδιας παράταξης. Τις νίκες ή τις ήττες για τον καθένα θα τις έδιναν οι "μετακινούμενοι" ψηφοφόροι του Κέντρου, οι οποίοι θα "απογοητεύονταν" ή θα "ενθουσιάζονταν" σε ένα "προκάτ" παιχνίδι. Ένα παιχνίδι υποσχέσεων, βολεμάτων και ψευδοσυγκρούσεων. Όλοι "δημοκράτες" και ο "κυρίαρχος" λαός θα αποφάσιζε "ελεύθερα" για το ποιος θα τον κυβερνούσε.
Όλα "στημένα" από αυτούς τους φασίστες που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν, παρουσιαζόμενοι σαν ευεργέτες μας. Η "δημοκρατία" στην Ελλάδα είχε φασιστικά "πόδια", τα οποία ήταν τα νομιμοποιημένα "άκρα", που σφράγιζαν σαν αδιαπέραστα πρανή τα δύο μεγάλα κόμματα. Η απόλυτη ειρωνεία. Η "δημοκρατία" στην Ελλάδα είχε ήρωες τόσο βρόμικους και τόσο φασίστες, που μπροστά τους οι ιδεολογικά φασίστες έμοιαζαν με ενωμοτία προσκόπων.
Ο "επενδυτής" και "κατασκευαστής" Μητσοτάκης.
Όλα θα βάδιζαν τέλεια και βάση του αρχικού σχεδιασμού, αλλά υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια. Μέσα στη Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή υπήρχε σφετεριστής και ήταν θέμα χρόνου να δημιουργηθεί πρόβλημα. Ένας σφετεριστής περίεργος και πονηρός, όπως ήταν ο Μητσοτάκης. Ο Μητσοτάκης ήταν πάντα για τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας μια περίεργη υπόθεση. Ο Μητσοτάκης ήταν ένας κεντρώος, ο οποίος, λόγω της γνωστής "αποστασίας", έφυγε με τις κλωτσιές από τον φυσικό του χώρο. Στην εποχή της Μεταπολίτευσης υπό μυστηριώδεις συνθήκες —και μάλλον με τα "βουντού" της τοπικής αμερικανικής πρεσβείας— βρέθηκε στη Νέα Δημοκρατία.
Ως αμετανόητος συνωμότης και κραυγαλέα οπορτουνιστής, ήταν θέμα χρόνου να "δαγκώσει" το χέρι που τον έσωσε και στην προκειμένη περίπτωση το χέρι του Καραμανλή. Από τη στιγμή που επιβίωσε πολιτικά, ήταν θέμα χρόνου να διεκδικήσει την ιδιοκτησία του κεντροδεξιού κόμματος που τον "έσωσε". Θα τη διεκδικούσε μάλιστα από τον φυσικό ιδιοκτήτη του. Πώς όμως θα μπορούσε να το καταφέρει αυτό κάποιος "ξένος" με τον βασικό οπαδικό πυρήνα του κόμματος και μάλιστα χωρίς να διαθέτει πραγματικούς προσωπικούς οπαδούς στον φυσικό του χώρο;
Ο Μητσοτάκης, εξαιτίας της αποστασίας, ήταν το απόλυτα μισητό πρόσωπο για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν εξίσου αντιπαθής τόσο στους παραδοσιακούς δεξιούς όσο και στους παραδοσιακούς κεντρώους Έλληνες. Πόσο αντιπαθής; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας των εκατομμυρίων οπαδών δεν πήρε παραπάνω από μερικές δεκάδες χιλιάδων ψήφων. Με παραμονή πολλών δεκαετιών στη Νέα Δημοκρατία και με πλήρη ισχύ —και άρα άπειρες δυνατότητες υποσχέσεων και απειλών— δεν κατάφερε τίποτε παραπάνω... από το τίποτε. Πήρε τις ψήφους των ανθρώπων που ο ίδιος είχε βολέψει και στην ουσία τις ψήφους αυτών που "αγόρασε". Ψήφους συμπάθειας, θαυμασμού ή οτιδήποτε άλλο, δεν έλαβε.
Αν εμείς έπρεπε να τα δούμε αυτά να συμβαίνουν, ώστε να τα κατανοήσουμε εκ των υστέρων, ευνόητο είναι ότι ο Μητσοτάκης τα γνώριζε εκ των προτέρων. Γνώριζε εξ’ αρχής ότι δεν μπορούσε να διεκδικήσει την ιδιοκτησία της Νέας Δημοκρατίας, είτε εξαιτίας της συμπάθειας των δεξιών είτε εξαιτίας της στήριξης των κεντρώων του κόμματος. Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει "Καραμανλής" στη θέση του Καραμανλή. Εξαιτίας αυτής της ανάγκης, ο Μητσοτάκης έκανε το εξής απλό. Βλέποντας ότι δεν μπορούσε ν' αποκτήσει ο ίδιος προσωπικούς οπαδούς ανάμεσα στους νεοδημοκράτες, αποφάσισε ν' "αγοράσει" τους εχθρούς των εχθρών του.
Από τη στιγμή που δεν είχε —και ούτε μπορούσε να δημιουργήσει— μια κεντρώα μερίδα οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, προκειμένου να εμφανιστεί σαν συνέταιρος της δεξιάς ηγεσίας της, αποφάσισε ν' "αγοράσει" τους ακροδεξιούς εχθρούς της, προκειμένου να την εκβιάζει. Αν κατάφερνε να ελέγξει την Ακροδεξιά, θα μπορούσε να διατηρεί την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας σε "ομηρία" και άρα να εμφανίζει τον εαυτό του σαν "συνέταιρό" της. Αν το κατάφερνε αυτό, θα μπορούσε ταυτόχρονα να "τρομάζει" κατά βούληση τους δεξιούς δημοκράτες ψηφοφόρους της, "μετακινώντας" τους προς τη δική του πλευρά και άρα προς το "κέντρο". Αρκεί να έβαζε δεξιό "λόγο" στο "στόμα" ενός δικού του ακροδεξιού και αυτό θα τρομοκρατούσε τους δεξιούς, οι οποίοι, μη θέλοντας να ταυτιστούν με τους ακροδεξιούς, θα μετακινούνταν προς το "μέρος" του.
Μέσα σ' αυτές τις αντίξοες συνθήκες ο Μητσοτάκης αποφάσισε να "επενδύσει" στο μέλλον. Μη μπορώντας να διεκδικήσει στα ίσα την ιδιοκτησία του κόμματος, θα "επένδυε". Θα "αγόραζε" σταδιακά τα δεδομένα, τα οποία θα τον έφερναν έξω από την "πόρτα" των ιδιοκτητών της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό, το οποίο χαρακτηρίζει πάντα τον "επενδυτή", είναι ένα πολύ απλό πράγμα. Η υπομονή. "Επενδύει", όταν έχει τη δυνατότητα να το κάνει και αναζητά τους καρπούς της επένδυσής του όποτε τον συμφέρει. Μέχρι τότε δεν βιάζεται. Περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία. Ο Μητσοτάκης —όπως αποδείχθηκε και στην πορεία— είναι ένας άριστος "επενδυτής". Γνώριζε πότε τον συνέφερε να επενδύσει και πότε να "ρευστοποιήσει".
Το σύνολο σχεδόν των "επενδύσεων" του Μητσοτάκη έγινε στον σωστό γι' αυτόν χρόνο. Όλα αυτά τα έκανε όταν του δόθηκε η ευκαιρία και άρα όταν ήταν πανίσχυρος. Όταν ήταν "ελέω Καραμανλή" αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και Πρωθυπουργός της χώρας. Τότε ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Μητσοτάκη και δεν την άφησε να πάει χαμένη. Τότε φέρθηκε σαν μελλοντικός ιδιοκτήτης της Νέας Δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα. Φρόντισε να διαιωνιστούν οι συνθήκες που διατηρούν τις υπάρχουσες κομματικές "ιδιοκτησίες" ακλόνητες και δημιούργησε τα δεδομένα, ώστε να γίνει και ο ίδιος κάποτε "ιδιοκτήτης". Φρόντισε τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα του φασιστικού δικομματισμού και επιμελήθηκε με την ίδια φροντίδα και για τα τότε μακροπρόθεσμα προσωπικά του συμφέροντα.
Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, το οποίο εξυπηρετούσε τους "ιδιοκτήτες" του δικομματισμού —και άρα και τον εχθρό του Καραμανλή—, ήταν η διευθέτηση του θέματος του υπερπολύτιμου ΚΚΕ. Με τη Σοβιετική Ένωση να καταρρέει και να παίρνει μαζί της στον "τάφο" και όλα τα τοπικά παραρτήματα των χαφιέδων της, ο Μητσοτάκης είχε την ευκαιρία όχι μόνον να διατηρήσει το ΚΚΕ στη ζωή, αλλά να αποκτήσει και τον έλεγχό του. Με κρατικά χρήματα όχι μόνον το διατήρησε στη ζωή, αλλά του έδωσε νέα "πνοή". Ποιος ξέρει τι νέα "παλιόχαρτα" υπέγραψε τότε ο αγράμματος Χαρίλαος. Ποιος ξέρει με ποιον τρόπο και για ποιον λόγο μπορεί να εκβιάζει ακόμα και σήμερα ο Μητσοτάκης τους ένοικους του Περισσού.
Αφού φρόντισε για το μέλλον των "ιδιοκτησιών", ως διαχειριστής της καραμανλικής "περιουσίας", έκανε και τη δική του "επένδυση" …Πάλι με κρατικό χρήμα …Να μην ξεχνιόμαστε …Για τον Μητσοτάκη μιλάμε. Ο Μητσοτάκης στην κυριολεξία "αγόρασε" τη βασιλική παράταξη στην Ελλάδα. Πόσο την κοστολόγησε αυτός, στον οποίο ανήκε αυτή η παράταξη και άρα ο διαβόητος Κοκός; Εννέα κοντέινερ με έργα τέχνης. Η μόνη παράταξη στην Ελλάδα, η οποία έχει τιμολογηθεί. Κάποιοι Έλληνες δηλαδή τιμολογήθηκαν και βρέθηκε η αξία τους να είναι ίσα με μια βασιλική "οικοσκευή". Ποιος τους τιμολόγησε; Αυτός στον οποίον "ανήκαν" και τους αντιλαμβάνονταν και τους ίδιους σαν "οικοσκευή" του. Ο Τέως. Ο μεγαλύτερος "δουλοπώλης" στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας ήρθε σε απευθείας συναλλαγή με τον μεγαλύτερο "δουλαγοραστή" …τον Μητσοτάκη.
Ανάμεσα στους φιλοβασιλικούς, που τότε "αγόρασε" ο Μητσοτάκης, ήταν και ο παντελώς ασήμαντος τότε Καρατζαφέρης. Τον "αγόρασε", για να κάνει αυτό, το οποίο δεν μπορούσε να κάνει ο ίδιος ως "αγοραστής". Να διαχειρίζεται επισήμως την πρώην "περιουσία" του Τέως. Ήταν ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής και από τις δύο πλευρές, οι οποίες συμμετείχαν στη συγκεκριμένη δοσοληψία. Από εκεί και πέρα ο Μητσοτάκης τον "έφτιαξε" ακριβώς όπως τον εξυπηρετούσε να είναι. Ο Καρατζαφέρης είναι στην κυριολεξία "κατασκευή" του Μητσοτάκη. Ό,τι έχει και δεν έχει, ως πρόσωπο, το οφείλει στον Μητσοτάκη.
"Κρέας" τον αγόρασε …και μάλιστα "φτηνό" —και αν κρίνουμε από την εμφάνισή του …"πολύ"— και τον έκανε αρχηγό κόμματος με πανελλήνια απήχηση. Τι θα πει "κατασκευή" και πού συνετέλεσε σ' αυτήν ο Μητσοτάκης; Για να το καταλάβει ο αναγνώστης αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει το ποιόν και την προέλευση του ίδιου του Καρατζαφέρη. Κατ’ αρχήν —και με τους όρους που έχουμε μάθει να διαχωρίζουμε σήμερα τις έννοιες— ο Καρατζαφέρης είναι παντελώς αγράμματος. Μόνον με τον γνωστό αγράμματο Θόδωρο μπορεί να συγκριθεί σε επίπεδο ακαδημαϊκής μόρφωσης.
Πέραν των εξυπνάδων της πιάτσας, δεν διαθέτει κανένα άλλο προσόν. Έναν τίτλο σπουδών διαθέτει και αυτός είναι ένα "μεγαλοπρεπές" πτυχίο δημοσιογραφίας και μάλιστα δι' αλληλογραφίας. Τίποτε άλλο. Γι' αυτόν τον λόγο ο πολιτικός του λόγος περιορίζεται σε εξυπνάδες επιπέδου καφενείου, από το οποίο δεν ξέφυγε ποτέ. Όπου χρειάζεται γνώση και ειδική στρατηγική ανάλυση, απευθύνεται στο "αφεντικό". Τη γνώση τη βάζει ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Ο Καρατζαφέρης απλά "ντύνει" σε λαϊκό στυλ τους λόγους και τις επιλογές του Μητσοτάκη. Στυλ, που τον κάνουν φιλικό στη λαϊκή Δεξιά, στην οποία και απευθύνεται κατ’ εντολή Μητσοτάκη.
Αυτό το επιθετικό στυλ είναι ταυτόχρονα και η άμυνά του. Ως γνήσιος αγράμματος, προσπαθεί να "παρακάμψει" αυτήν τη φυσική του αδυναμία με τον πάγιο τρόπο που το κάνουν οι αγράμματοι. Με "μαγκιές" και "σοφιστείες". Τα γνωστά, που κατά καιρούς έχουν αναγάγει το "πεζοδρόμιο" σε μέγα Πανεπιστήμιο. Εκεί έχουν νόημα οι εξυπνάδες και στον Καρατζαφέρη φτουράνε οι εξυπνάδες. Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος από αυτές τις εξυπνάδες. Χαρακτηριστικότερη όλων ήταν αυτή, η οποία προκαλούσε όλους τους υπόλοιπους αρχηγούς να "δηλώσουν" την ταυτότητά τους. Την όποια ταυτότητα θεωρούσε ο "μάγκας" του "πεζοδρομίου" ότι τους έθιγε. Την εθνική, την ιδεολογική ή ακόμα και τη σεξουαλική. Αυτός, ο οποίος είχε χίλιους λόγους ν' αποκρύπτει επιμελώς την ταυτότητά του, προκαλούσε όλους τους άλλους ν' "αποκαλυφθούν".
Γιατί τους προκαλούσε; Γιατί "έπαιζε" με όρους "πεζοδρομίου" και άρα "βρόμικα". Τους προκαλούσε εκεί όπου η πρόκληση δεν αφορούσε τον ίδιο και γνώριζε ότι αυτοί δεν θα μπορούσαν να "πέσουν" στο δικό του επίπεδο. Ο Καρατζαφέρης μπορεί, για παράδειγμα, να δηλώσει ότι δεν είναι Εβραίος, ενώ ο τότε πρωθυπουργός της χώρας και βέβαια ο νυν δεν μπορούν να το κάνουν. Μπορεί να δηλώσει ότι δεν είναι κομμουνιστής, ενώ θεωρεί ότι ο Καραμανλής δεν μπορεί να το κάνει. Μπορεί τέλος να δηλώσει ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος, ενώ πολλοί από αυτούς που μας κυβερνούν δεν μπορούν να το κάνουν. Όλα αυτά μπορεί να τα δηλώσει. Τι όμως δεν μπορεί να δηλώσει; Τι είναι πραγματικά ο Καρατζαφέρης και δεν μπορεί να το αποκρύψει; Αν ο εβραϊσμός, ο κομμουνισμός ή η ομοφυλοφιλία είναι για κάποιους χαρακτηριστικά, τα οποία δεν τους συμφέρει ν' αποκαλύψουν, τι ακριβώς δεν συμφέρει τον Καρατζαφέρη ν' αποκαλύψει για τον εαυτό του;
Ο Καρατζαφέρης δεν μπορεί ν' αποκαλύψει ότι είναι βασιλόφρων. Μπορεί μετά βδελυγμίας να δηλώνει ότι δεν είναι φασίστας, αλλά δεν μπορεί ν' αποκρύψει την πίστη του, η οποία τον καθιστά φασίστα. Δεν δέχεται την "ετικέτα" του φασίστα, αλλά δεν μπορεί ν' αποκρύψει την προέλευση της ετικέτας, την οποία δεν θέλει να "φορέσει". Δεν μπορεί να την αποκρύψει, όχι επειδή δεν μπορεί να πει ψέματα, αλλά επειδή θα τον αποκαλύψει η αλήθεια της ζωής του. Ποια είναι αυτή η αλήθεια; Η αλήθεια, η οποία προκύπτει από τις επιλογές ζωής που κάνει κάποιος και όχι από αυτά που λέει. Στην κρίσιμη μάχη της Δημοκρατίας με τη Μοναρχία ο Καρατζαφέρης, που σήμερα δηλώνει δημοκράτης, αγωνίστηκε υπέρ της Μοναρχίας. Αγωνίστηκε ως εκδότης της εφημερίδας "Το Στέμμα της Δημοκρατίας". Αγωνίστηκε ως "αξιωματικός" και όχι ως απλός "οπλίτης". Αν η Μοναρχία κυριαρχούσε, ο Καρατζαφέρης σήμερα θα είχε ανταμειφθεί αδρά από αυτήν.
Σήμερα δηλώνει δημοκράτης, όχι μόνον γιατί είναι "τζάμπα", αλλά γιατί συμφέρει κιόλας. Τι άλλο να δήλωνε; Φιλοβασιλικός; Ούτε στα ΚΑΠΗ δεν θα τον καλούσαν. Σήμερα τον συμφέρει η Δημοκρατία και ο Καρατζαφέρης γνωρίζει πώς να υποστηρίζει τα συμφέροντά του. Εφόσον λοιπόν η όψιμη "δημοκρατικότητά" του συμφέρει τόσο τον ίδιο όσο και τα αφεντικά του, δεν έχει λόγο να μην την υπερασπίζεται. Τον συμφέρει όμως και για έναν άλλο λόγο. Αποκρύπτει ο ίδιος ότι είναι βασιλόφρων, γιατί θέλει ν' αποκρύψει και την ιδεολογική ταυτότητα του βασικού πυρήνα του κόμματός του. Τον πυρήνα, ο οποίος αγοράστηκε ως "κρέας" από τον Μητσοτάκη και του παραδόθηκε για να τον διαχειριστεί. Αυτό δεν τον συμφέρει ν' αποκαλυφθεί, γιατί θα λειτουργήσει απωθητικά προς όλους εκείνους τους δημοκράτες, οι οποίοι τον ψήφισαν, επειδή πίστεψαν στον "πατριωτισμό του". Δεν συμφέρει τον αυτόκλητο "προστάτη" των Ελλήνων να εμφανίζεται ως πιστός δούλος Δανών, Γερμανών και άλλων "γαλαζοαίματων".
Αυτόν λοιπόν τον εσχάτως "δημοκράτη" και φανατικά "πατριώτη" Καρατζαφέρη τον "κατασκεύασε" ο Μητσοτάκης. Πώς; Και πάλι με τον γνωστό τρόπο, που χαρακτηρίζει τον Μητσοτάκη. Με κρατικά χρήματα και μέσα. Στην εποχή της πρωθυπουργίας του Μητσοτάκη ο ανύπαρκτος μέχρι τότε Καρατζαφέρης έγινε εκδότης, καναλάρχης και ιδιοκτήτης ραδιοφωνικού σταθμού. Ο μέχρι τότε ανύπαρκτος Καρατζαφέρης έγινε ιδιοκτήτης του RadioCity και του TeleCity. Μέχρι και η Μαρίκα είχε παρευρεθεί στα εγκαίνια του σταθμού του. Με συνοπτικές διαδικασίες —και "ελέω" Μητσοτάκη— ο Καρατζαφέρης απέκτησε ένα "βήμα", που του επέτρεπε να μπει στην πολιτική ζωή γρήγορα και χωρίς κανένα ουσιαστικό προσόν. Ένας αγράμματος "Λαμπράκης" σε μικρογραφία μπήκε εκ του ασφαλούς στην πολιτική σκηνή.
Με τα μέσα του Μητσοτάκη —και άρα υπό συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού— έγινε γρήγορα βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Μιλάμε για αθέμιτο ανταγωνισμό, γιατί, όταν διαθέτες ιδιόκτητα μέσα μαζικής επικοινωνίας και παραβιάζεις όλους τους νόμους περί της χρήσης τους, είναι εύκολο να γίνεις βουλευτής. Όταν έχεις ένα κανάλι, που όλη την ημέρα σε διαφημίζει ή σε αφήνει να αυτοδιαφημίζεσαι, είναι εύκολο να γίνεις βουλευτής. Υπάρχει άνθρωπος, που, αν είχε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια να τον διαφημίζουν καθημερινά, δεν θα μπορούσε να γίνει βουλευτής; Μέχρι και ο Κάτμαν με λίγες τηλεοπτικές εμφανίσεις παραλίγο να το καταφέρει.
Η προσωπική αδυναμία —σε επίπεδο προσόντων— του Καρατζαφέρη όχι μόνον δεν απειλεί τον Μητσοτάκη, αλλά αντίθετα τον συμφέρει. Ο Καρατζαφέρης επιλέχθηκε με κύριο "προσόν" την έλλειψη "προσόντων". Γιατί; Για να μην μπορεί να ξεφύγει ποτέ από την κηδεμονία του "προστάτη" του. Για να μην πάψει ποτέ να έχει ανάγκη την προστασία του. Γι' αυτόν τον λόγο και το ίδιο το ΛΑΟΣ δεν αλλάζει ως κόμμα. Ό,τι ποσοστό και να πάρει στις εθνικές εκλογές, πάντα θα παραμένει προσωποκεντρικό, όπως είναι οι "οικολόγοι" του Βεργή. Πάντα θα είναι "χτισμένο" γύρω από τον αρχηγό του. Γιατί; Γιατί ο αρχηγός του είναι αγράμματος και ως εκ τούτου ανασφαλής.
Το ΛΑΟΣ γι' αυτόν τον λόγο δεν συνθέτει κομματικό μηχανισμό με βάση τα πρότυπα κομμάτων ανάλογης δυναμικότητας. Δεν αντέχει ο αρχηγός του την "παραγωγή" στελεχών από τη βάση, εφόσον αντιλαμβάνεται τους πάντες ως απειλές απέναντι στον ίδιο. Οτιδήποτε ικανό και άξιο τείνει να εμφανιστεί μέσα στο κόμμα, "κόβεται" από τον Καρατζαφέρη, γιατί τον απειλεί. Γι' αυτόν τον λόγο δεν λειτουργεί ως πρόεδρος ενός οργανωμένου πολιτικού μηχανισμού, που διαθέτει ένα συγκεκριμένο πολιτικό "προϊόν", το οποίο το παράγει μέσα από συλλογικές διαδικασίες, παρά λειτουργεί ως ένας "περιπλανώμενος" "ιεροκήρυκας", ο οποίος υπόσχεται θεραπεία για κάθε νόσο.
Ένας ελέω Θεού φωτισμένος "ιεροκήρυκας", ο οποίος προτιμά να συνοδεύεται από "αυλικούς", τους οποίους ελέγχει απόλυτα. "Αυλικούς", οι οποίοι είναι στην πλειοψηφία τους απόλυτα όμοιοι με τον ίδιο και άρα δεν τον απειλούν. Γι' αυτόν τον λόγο ένα κόμμα, το οποίο στις τελευταίες εκλογές πήρε δεκάδες χιλιάδες ψήφους δημοκρατών, εμφανίζεται αποκλειστικά με φασίστες στη στελέχωση του μηχανισμού του. Ο Καρατζαφέρης ήθελε να είναι "βασιλιάς" του κόμματός του και αυτό γίνεται πιο εύκολα όταν περιβάλλεται από εκπαιδευμένους στη βασιλεία υποτακτικούς. Η άμυνα της αντιπυρικής ζώνης. Ο "καμένος" μαζεύει γύρω του "αποκαΐδια", για να μην τον απειλεί η "φωτιά" της βάσης.
Αυτή η τακτική δεν αλλάζει ποτέ και για κανέναν λόγο. Δεν ενδιαφέρει τον Καρατζαφέρη ν' αλλάξει και δεν συμφέρει τον Μητσοτάκη ν' αλλάξει. Τον Καρατζαφέρη τον ενδιαφέρει να είναι μόνιμα αρχηγός του κόμματος και δεν τον ενδιαφέρουν τα ποσοστά που κατά καιρούς λαμβάνει το κόμμα και τα οποία οφείλονται σε επιλογές του Μητσοτάκη. Τον ίδιο τον Μητσοτάκη τον ενδιαφέρει να είναι μόνιμα αρχηγός ο Καρατζαφέρης, τον οποίο ελέγχει απόλυτα, ενώ τα ποσοστά του κόμματος τα αντιλαμβάνεται ως "δανεικά", που σε κάποια στιγμή θα πρέπει να επιστραφούν στον ίδιο. Αν η Ντόρα ήταν σήμερα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και ήθελε να γίνει Πρωθυπουργός, ο Καρατζαφέρης θα "επέστρεφε" τα ποσοστά που της πήρε στις προηγούμενες εκλογές. Πώς θα το έκανε αυτό; Θα το δούμε παρακάτω.
Το μεγάλο "κόλπο".
Αυτό, το οποίο περίμενε ο Μητσοτάκης, προκειμένου να διεκδικήσει την ιδιοκτησία της Νέας Δημοκρατίας, ήταν να πεθάνει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Να πεθάνει ο φυσικός ιδιοκτήτης της Νέας Δημοκρατίας, τον οποίο ο ίδιος φοβόταν. Τον φοβόταν, γιατί ήταν πανίσχυρος και ανά πάσα στιγμή μπορούσε να τον διαγράψει από το κόμμα και να τον στείλει "αδιάβαστο". Είχε τη δύναμη ο Καραμανλής να εξαφανίσει τον "σφετεριστή" της ιδιοκτησίας του. Με τον θάνατο του Καραμανλή λύθηκαν τα χέρια του Μητσοτάκη και άρχισε τον σχεδιασμό του.
Κίνδυνος από τον ανιψιό δεν υπήρχε, εφόσον ο Μητσοτάκης δεν τον υπολόγιζε στο ελάχιστο. Για άχρηστο τον είχε και εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι σωστά εκτίμησε τις δυνατότητές του. Του βάζεις στο στόμα μια τυρόπιτα και τον εξαφανίζεις με συνοπτικές διαδικασίες. Τον εμφανίζεις σαν "καταλληλότερο" και "αδιάφθορο" Πρωθυπουργό στα χρόνια που λεηλατείς το σύμπαν και κατόπιν του χρεώνεις τη λεηλασία και τον στέλνεις "αδιάβαστο" να περιφέρεται στις ταβέρνες της Ραφήνας.
Το 1998 πέθανε ο Καραμανλής και ο Μητσοτάκης έβαλε το σχέδιό του στην τελική ευθεία. Ελέγχοντας απόλυτα τον φιλοβασιλικό χώρο —και άρα και τις αντιδράσεις του—, μπορούσε πλέον να παίζει παιχνίδια χωρίς τον φόβο του Καραμανλή. Τι είδους παιχνίδια; Το 1998 ο Καρατζαφέρης έκανε μια πολύ περίεργη δήλωση. Δήλωσε ότι η Χρυσή Αυγή ήταν συμπλήρωμα της Νέας Δημοκρατίας. Η Χρυσή Αυγή, όπως και γενικά ο ακροδεξιός χώρος —είτε μιλάμε για φιλοβασιλικούς είτε μιλάμε για χουντικούς—, δεν συμπαθούσε τον Καραμανλή.
Ζώντος του Καραμανλή η άκρα Δεξιά θα θεωρούσε "ύβρη" αυτήν τη δήλωση του Καρατζαφέρη. Τόσο "ύβρη" όσο θα θεωρούσε το ΚΚΕ μια δήλωση του αρχηγού της αστυνομίας ότι το ΚΚΕ ήταν πάντα ένα συμπλήρωμα της κρατικής Ασφάλειας. Οι φιλοβασιλικοί τον Καραμανλή τον θεωρούσαν υπεύθυνο για το "ρίξιμο" του Βασιλιά στο δημοψήφισμα και άρα τον θεωρούσαν προδότη, ενώ οι χουντικοί τον θεωρούσαν εξαιρετικά εκδικητικό και μνησίκακο, εφόσον δεν έδειξε κανένα έλεος στην τιμωρία των "συνταγματαρχών".
Αυτά όλα είναι γνωστά και τα έχει καταγράψει η ιστορία. Ο Καραμανλής για τα δικά του συμφέροντα έπαιξε παιχνίδια εις βάρος της Ακροδεξιάς και η Ακροδεξιά τον μισούσε. Ο Καραμανλής επέλεξε να καλλιεργεί αυτήν την αντιπάθεια, η οποία πολλές φορές έφτανε στο μίσος, γιατί αυτό τον συνέφερε ως κομματάρχη. Τον συνέφερε αυτό το παιχνίδι, εφόσον βαστούσε κλειστά τα "στεγανά" του κόμματός του με την Ακροδεξιά. Ζώντος λοιπόν του Καραμανλή μια τέτοια δήλωση δεν θα γινόταν ποτέ. Η άκρα Δεξιά θα αντιδρούσε, αν την εμφάνιζαν σαν συμπλήρωμα του κόμματος του "προδότη" της Δεξιάς παράταξης, όπως την αντιλαμβάνονταν οι ίδιοι.
Ταυτόχρονα όμως δεν θα τολμούσε να κάνει αυτήν τη δήλωση ο Καρατζαφέρης, γιατί θα έφευγε με τις κλωτσιές από το κόμμα. Δεν θα τολμούσε ο Καρατζαφέρης ν' αμφισβητήσει το "δόγμα" Καραμανλή. Όλα έγιναν όταν ο Καραμανλής δεν ζούσε και άρα όταν δεν μπορούσε να ελέγξει τον Μητσοτάκη. Ο Καραμανλής πέθανε τον Απρίλιο του 1998, ενώ οι δηλώσεις του Καρατζαφέρη έγιναν τον Αύγουστο του ιδίου χρόνου. Η φιλοβασιλική άκρα Δεξιά —προφανώς με μια εκ Λονδίνου εντολή— "δέχτηκε" την "άποψη" του Καρατζαφέρη και ο Καρατζαφέρης παρέμεινε στο κόμμα. Παρέμεινε στο κόμμα του Καραμανλή, παρ' όλο που αμφισβήτησε το "δόγμα" Καραμανλή ελάχιστους μήνες μετά τον θάνατό του.
Τα "στεγανά" είχαν πλέον "σπάσει" και ο Καρατζαφέρης με τον Μητσοτάκη μπορούσαν να λειτουργούν απερίσπαστοι εις βάρος της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό ήταν το ζητούμενο του σχεδιασμού τους. Να προετοιμάσουν την κατάσταση, ώστε σε κάποια στιγμή να προκαλέσουν μια μερική διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας από τη δεξιά της πλευρά. Σε κάποια στιγμή να φύγει ο Καρατζαφέρης από τη Νέα Δημοκρατία με ένα μικρό "κομμάτι" της και ταυτόχρονα να παραμείνει η "πόρτα" ανοικτή, για να "μπαινοβγαίνει", κάνοντας "πλιάτσικο", κάθε φορά που αυτό συνέφερε τον Μητσοτάκη.
Το 2000 ο σχεδιασμός ολοκληρώθηκε. Τότε αποχώρησε ο Καρατζαφέρης από τη Νέα Δημοκρατία και ίδρυσε το ΛΑΟΣ. Όμως, αποχώρησε όπως ακριβώς συνέφερε τον Μητσοτάκη. Αποχώρησε με σύγκρουσή του με τον κληρονόμο Καραμανλή και μάλιστα όχι για θέματα ιδεολογίας, αλλά για θέματα ηθικής. Για θέματα στα οποία έχει πάντα ιδιαίτερη ευαισθησία το κοινό της Δεξιάς. Κατηγόρησε τον "προδότη" της Δεξιάς και άρα κερδίζοντας συμπάθεια στον χώρο της Ακροδεξιάς και άρα διατηρώντας ομοιογενές το βασιλικό "μπαουλοντίβανο", που είχε "αγοράσει" ο Μητσοτάκης από τον Τέως. Με αυτό ως "μαγιά" ξεκίνησε να χτίζει το κόμμα του, έχοντας εξασφαλίσει και κάποιους νεοδημοκράτες οπαδούς. Νεοδημοκράτες, τους οποίους ο Μητσοτάκης φρόντισε να "διώξει" από τη Νέα Δημοκρατία. Νεοδημοκράτες από την εποχή όλων των "θυμάτων" του Μητσοτάκη.
Δυσαρεστημένους νεοδημοκράτες από την εποχή του Στεφανόπουλου, του Σαμαρά, του Αβραμόπουλου, αλλά και λίγους συμπαθούντες προσωπικά τον Καρατζαφέρη. Αυτός ήταν ο βασικός κομματικός πυρήνας του ΛΑΟΣ. Η "αγορασμένη" από τον Μητσοτάκη φιλοβασιλική παράταξη και όλοι οι "διωγμένοι" —και άρα "άστεγοι"— από τον ίδιο νεοδημοκράτες. Αυτό είναι το 2-3% που διαχειρίζεται ο Καρατζαφέρης. Αυτό είναι το κρίσιμο ποσοστό, το οποίο του επιτρέπει να επιβιώνει και στη συνέχεια να λεηλατεί κατά βούληση το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Μητσοτάκης ήταν ευτυχής. Από τη μία ίδρυσε ένα κόμμα, το οποίο είχε πιθανότητες επιβίωσης και βρισκόταν υπό τον απόλυτο έλεγχό του και από την άλλη είχε την ευκαιρία να πουλάει "παρηγοριά" στον Καραμανλή. "Πουλούσε" προστασία στον Καραμανλή από τις "επιθέσεις" του Καρατζαφέρη, τις οποίες ο ίδιος "ενορχήστρωνε". Κάθε μέρα που περνούσε ο Μητσοτάκης γινόταν και πιο ισχυρός μέσα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Η "επένδυσή" του απέδιδε πλέον καρπούς. Έμπαινε και έβγαινε στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας ως πραγματικός συνιδιοκτήτης και συνέταιρος των Καραμανλήδων. Όλα αυτά χάρη στο δικό του ΛΑΟΣ. Στο ΛΑΟΣ, του οποίου τα γραφεία ήταν δέκα μέτρα μακριά από το υπνοδωμάτιο του Μητσοτάκη.
Αυτό ήταν το πολιτικό παιχνίδι από το 2000 και μετά και ο Μητσοτάκης γνώριζε να το παίζει. Γνώριζε πώς τα κόμματα χρησιμοποιούν άλλα κόμματα για να ισχυροποιούνται και γνώριζε πώς με άλλο κόμμα θα μπορούσε ο ίδιος να ισχυροποιηθεί στο κόμμα το οποίο διεκδικούσε. Απλά πράγματα. Ο δικομματισμός στην Ελλάδα στηριζόταν στο ΚΚΕ. Η διαρχία στη Νέα Δημοκρατία στηριζόταν στο ΛΑΟΣ. Αν εξαιτίας του ΚΚΕ τα δύο μεγάλα κόμματα ισχυροποιούνταν, κομματικοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό, ο Μητσοτάκης, εξαιτίας του ΛΑΟΣ, ισχυροποιούνταν στη Νέα Δημοκρατία, "μητσοτακοποιώντας" τον κομματικό της μηχανισμό.
Όσο πιο "επιθετικός" γινόταν ο Καρατζαφέρης απέναντι στον ανιψιό, τόσο πιο πολλές κομματικές θέσεις περνούσαν στα χέρια των Μητσοτακικών. Όσο πιο πολύ κατήγγειλε τον Καραμανλή για κακή διαχείριση της δεξιάς "πολυκατοικίας", τόσο πιο πολλούς "ορόφους" ανέβαινε η Ντόρα. Ο Καρατζαφέρης είχε γίνει ο "Βέγγος" διαχειριστής του ασανσέρ της Δεξιάς Πολυκατοικίας. Όποιον ήθελε τον "ανέβαζε" και όποιον ήθελε τον "κατέβαζε". Ο Μητσοτάκης τού έδειχνε τους υποψηφίους και ο Καρατζαφέρης απλά εκτελούσε τις "παραγγελίες". Όλα βέβαια με το αζημίωτο. Φρόντιζε ο Μητσοτάκης να του αφήνει και "ψίχουλα" στο "θυρωρείο", για να τον "ταΐζει".
Για να καταλάβει κάποιος πώς λειτουργούσε αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει να γνωρίζει το ζητούμενο, το οποίο είναι πάντα η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Μητσοτάκη. Όταν ο Μητσοτάκης απειλεί τον νόμιμο ιδιοκτήτη της Νέας Δημοκρατίας και άρα τους Καραμανλήδες, ο Καρατζαφέρης έχει έναν απόλυτα συμβατικό δεξιό δημοκρατικό λόγο. Χωρίς να καταφεύγει σε ακρότητες, μιλάει πραγματικά δημοκρατικά δεξιά, στριμώχνοντας την επίσης δεξιά Νέα Δημοκρατία. Γιατί; Γιατί η Νέα Δημοκρατία, ως κόμμα εξουσίας, έχει "άνωθεν" και "έξωθεν" δεσμεύσεις, τις οποίες πρέπει να εξυπηρετήσει εις βάρος όλων των Ελλήνων και άρα εξοργίζοντας πλήθος οπαδών της. Ως εκ τούτου, παρά τα δεξιά "αισθήματά" της, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα επίσης δεξιά "αισθήματα" του φυσικού της χώρου. Άρα; Άρα ο "λαϊκός" Καρατζαφέρης τής αποσπά ή απειλεί να της αποσπάσει παραδοσιακούς δεξιούς, τους οποίους δεν μπορεί να "καλύψει" η υποχρεωτικά —λόγω εξουσίας— νεοταξική Νέα Δημοκρατία.
Εκεί ακριβώς παίζεται το βασικό παιχνίδι του εκβιασμού του Μητσοτάκη απέναντι στη φυσική ιδιοκτησία της Νέας Δημοκρατίας. Την όποια φυσική ηγεσία της. Ο Μητσοτάκης είναι αυτός, ο οποίος θα "αφήσει" ή θα "μαζέψει" τα "λουριά" του Καρατζαφέρη στη δεξιά δημοκρατική ρητορεία. Για όσο διάστημα εκβιάζει ο Μητσοτάκης την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας —όποια κι αν είναι αυτή—, ο Καρατζαφέρης εμφανίζεται σαν αυθεντικός δεξιός δημοκράτης, που εκφράζει το γνήσιο λαϊκό αίσθημα της δεξιάς ιδεολογίας. Με λόγο απλό, στρωτό και προπάντων λογικό, θα απευθυνθεί στη βάση της Δεξιάς, τρομοκρατώντας την ηγεσία της.
Αντίστοιχο κόλπο με άλλες παραμέτρους παίζει ο Μητσοτάκης με τον Καρατζαφέρη και τη Ντόρα. Αν παρατηρήσει ο αναγνώστης τη συμπεριφορά του Καρατζαφέρη απέναντι στη Ντόρα, θα διαπιστώσει ότι έχει πολλές ιδιομορφίες. Ποιες είναι αυτές; Όταν ο Καρατζαφέρης "επιτίθεται" στη Ντόρα, το κάνει με την υστερία και το μένος ενός φασίστα. "Υπενθυμίζει" σε όλους την προέλευσή του. Ανακατεύει χωρίς ενδοιασμό Εβραίους, σιωνιστές, ομοφυλόφιλους, Λέσχες Μπίλντεμπεργκ με τον αφελή εκείνον τρόπο, που το κάνουν οι αγράμματοι συνομωσιολόγοι και ρατσιστές. Γιατί; Γιατί αυτό είναι το παιχνίδι τόσο του Μητσοτάκη όσο και των νεοταξιτών αφεντικών του.
Βάζει τον Καρατζαφέρη ν' αποκαλύπτει τις πραγματικές αλήθειες σ' ό,τι αφορά τον προδοτικό ρόλο της Ντόρας, αλλά τον βάζει να το κάνει με τρόπο που την εξυπηρετεί. Το κάνει με τρόπο τέτοιο, που να μην επιτρέπει σε κανέναν άλλο αντίπαλο της Ντόρας να επωφεληθεί από την αλήθεια και το κάνει με τρόπο τέτοιο, που να λειτουργεί ακυρωτικά. Όταν μια "δημοκράτισσα", όπως είναι η Ντόρα, την κατηγορεί ένας υστερικός φασίστας —όπως μονίμως εμφανίζεται απέναντί της ο Καρατζαφέρης—, δεν της κοστίζει τίποτε απολύτως.
Η ίδια συμπεριφορά όμως εκτός από τον Μητσοτάκη συμφέρει και τους Αμερικανούς. Συμφέρει και τα αφεντικά του Μητσοτάκη. Βάζοντας έναν φασίστα να καταγγέλλει τα ξένα παράκεντρα εξουσίας, τα οποία μας οδηγούν σε εθνικές περιπέτειες, στην πραγματικότητα "καίει" τις πληροφορίες. Πληροφορίες, οι οποίες, αν δίνονταν στον ελληνικό λαό από ένα άλλο πρόσωπο, πιθανόν να άλλαζαν τη συλλογική του συμπεριφορά.
Όταν ένα "χαμίνι" του δρόμου προσπαθεί να εξηγήσει γεωπολιτικά παιχνίδια με όρους του "πεζοδρομίου", το πιο πιθανό είναι να τα μετατρέψει σε σκουπίδια του "δρόμου". Όταν οι λύσεις σε παιχνίδια ανώτατης στρατηγικής γίνονται οι "μαγκιές" και οι "τσαμπουκάδες", κανένας δεν υιοθετεί καμία από αυτές, γιατί δεν θέλει να "μπλέξει" σε περιπέτειες. Τρέμεις και μόνον στην πιθανότητα να δώσεις την εξουσία στον "μποντιμπιλντερά" να πολεμήσει τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και το εβραιοκρατούμενο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.
Στο σημείο αυτό το ΛΑΟΣ μοιάζει στην καθημερινή του λειτουργία με το ΚΚΕ. Το προβοκατόρικο ΛΑΟΣ μοιάζει με το επίσης προβοκατόρικο ΚΚΕ. Όπως το ΚΚΕ βγαίνει πρώτο να εκφράσει τις αντι-ιμπεριαλιστικές ή φιλεργατικές του απόψεις πριν το κάνει κανένας άλλος και επωφεληθεί πολιτικά εις βάρος του δικομματισμού, έτσι κάνει και το ΛΑΟΣ σε θέματα τα οποία είτε αφορούν το "μητσοτακαίηκο" είτε τα εθνικά μας θέματα. Βγαίνει πρώτο να καταγγείλει τις ανομίες του …στην πραγματικότητα για να τις ακυρώσει. Βγαίνει πρώτο να καταγγείλει τα ανθελληνικά παιχνίδια …στην πραγματικότητα για να τα εξυπηρετήσει. Ο λαός ακούει και στις δύο περιπτώσεις την αλήθεια, αλλά δεν μπορεί ν' αντιδράσει, γιατί οι φορείς, που την εκφράζουν, είναι καθαρά φασίστες.
Αυτός είναι ο ρόλος του Καρατζαφέρη. Ο ρόλος του είναι να εκτελεί έναν ευρύ κύκλο αποστολών πάνω σε ένα ευρύ ιδεολογικό "ρεπερτόριο". Ένα "ρεπερτόριο", το οποίο του το δίνει ο Μητσοτάκης. Το πιο τραγικό είναι ότι σήμερα προσπαθεί να μπει επικεφαλής του πατριωτικού μετώπου των Ελλήνων. Πόσο πατριώτης μπορεί να είναι ένας "υπάλληλος" του "πατριώτη" Μητσοτάκη, μόνο ένας Θεός μπορεί να ξέρει. Το πώς θα αντιδράσει σε μια κρίσιμη εθνική στιγμή ένας τέτοιος "υπάλληλος" και πάλι είναι θέμα της αρμοδιότητας του Θεού να γνωρίζει.
Η ήττα του Μητσοτάκη …αρχή του τέλους για το ΛΑΟΣ.
Στη ζωή συμβαίνουν πάντα τα πιο απίθανα πράγματα και αυτά την κάνουν απρόβλεπτη και βέβαια απολαυστική. Θύμα αυτής της κατάστασης έπεσε και ο Μητσοτάκης. Θύμα αυτής της τυρβώδους ροής γεγονότων και επιλογών έπεσε και ο αποστάτης. Ο μέγας συνωμότης, ο οποίος σχεδίασε το πιο τέλειο πολιτικό έγκλημα στην πολιτική ιστορία του τόπου. Ο "ξένος", ο οποίος έθεσε υπό τον απόλυτο έλεγχό του ολόκληρο τον χώρο της Δεξιάς. Τον χώρο πέρα από τα όρια που έλεγχε ακόμα και ο ίδιος ο Καραμανλής. Και όμως …αυτός ο άνθρωπος στο τέλος ηττήθηκε.
Ο άνθρωπος, που σχεδίασε το τέλειο "έγκλημα" στο ρετιρέ της "Πολυκατοικίας" και με εξασφαλισμένο το πιο ακλόνητο άλλοθι, παγιδεύτηκε από ένα απλό λαθάκι. "Βιάστηκε" και δεν κατέβηκε από τις "σκάλες", παρά προτίμησε το "ασανσέρ". Αυτό, το οποίο ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν λάθος, έγινε τραγικό λάθος, γιατί "εγκλωβίστηκε" μέσα σ' αυτό και αυτό "ακύρωσε" όλα τα υπόλοιπα. Μια λάθος επιλογή μιας ασήμαντης παραμέτρου ακύρωσε κόπους δεκαετιών. Αυτό ακριβώς έπαθε ο Μητσοτάκης. Νομίζοντας ότι ελέγχει τα πάντα, άφησε την κόρη του να "οδηγήσει" μόνη της το τέλος της "κούρσας". Θέλοντας να μοιραστεί τη δόξα και τη χαρά της νίκης με την οικογένειά του, έκανε αυτό, το οποίο δεν φαινόταν επικίνδυνο, αλλά, όπως αποδείχθηκε, ήταν.
Ο Μητσοτάκης έπεσε θύμα των πατρικών του αισθημάτων. Ενώ είχε την ευθυκρισία να διαπιστώσει ότι ο ανιψιός του Καραμανλή ήταν ένας άχρηστος, δεν είχε την αντίστοιχη ικανότητα να διαπιστώσει ότι και η κόρη του είναι εξίσου άχρηστη. Η Ντόρα κατέστρεψε τον κόπο του πατέρα της, γιατί ήταν παντελώς άχρηστη. Τόσο άχρηστη, που κατόρθωσε και έχασε σε "στημένο" παιχνίδι. Αυτό ακριβώς συνέβη στη μάχη της. Γνώριζε ότι ο πατέρας της έλεγχε απόλυτα τον χώρο της Δεξιάς και αυτό δεν το αξιολόγησε σωστά. Βιαζόταν και έτρεχε. Δεν κατάλαβε τη διαφορά μεταξύ του ελέγχου ενός χώρου και της αυθεντικής ιδιοκτησίας του ιδίου χώρου. Νόμισε ότι είναι ένα "άτι" της Δεξιάς, που μπορούσε να καλπάσει στο "λιβάδι" της. Ξέχασε ότι είναι η κόρη ενός κεντρώου σφετεριστή και άρα ότι έπρεπε να περπατάει αργά και σταθερά σε ένα ελεγχόμενο αλλά πάντα ξένο "λιβάδι". Ξέχασε ότι έπρεπε να περπατάει σαν αγελάδα και κάλπασε σαν άλογο.
Αυτό ήταν το μέγα σφάλμα της. Οι αγελάδες δεν καλπάζουν ποτέ. Γιατί; Γιατί μπορούν να τσακιστούν μόνες τους, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λάκκος να σκοντάψουν …Ειδικά οι χαμογελαστές και αφελείς αγελάδες δεν καλπάζουν ποτέ. Αυτό ακριβώς έπαθε η Ντόρα. Μόνη της έχασε τη μάχη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και δεν κέρδισε ο Σαμαράς. Ο Σαμαράς απλά ήταν ο τυχερός, ο οποίος επωφελήθηκε από το "τσάκισμά" της. Όποιος κι αν ήταν στη θέση του, θα μπορούσε να επωφεληθεί. Η Ντόρα "κάλπαζε" και την νίκησε η δεξιά "βαρύτητα". Η "βαρύτητα", όπως την εξέφραζε η γριά νεοδημοκράτισσα, η οποία περίμενε με τις ώρες να ψηφίσει στις εσωκομματικές διαδικασίες, μόνο και μόνο για να τιμωρήσει τον αποστάτη και την κόρη του. Στη μία ευκαιρία, που έδωσε ο ίδιος ο Μητσοτάκης στον κόσμο της Δεξιάς να τον κρίνει, εκείνος την εκμεταλλεύτηκε και τον κατέστρεψε.
Όταν όμως καταστρέφονται τα "αφεντικά", κινδυνεύουν και οι "υπάλληλοί" τους. Τώρα, εξαιτίας της ήττας του Μητσοτάκη, κινδυνεύει και ο Καρατζαφέρης. Ο Σαμαράς, που δεν νίκησε τη Ντόρα, αλλά επωφελήθηκε από την "πτώση" της, μπορεί να εξαφανίσει ως απειλή του κόμματός του τον Καρατζαφέρη. Πώς μπορεί ο Σαμαράς να τελειώσει τον Καρατζαφέρη; Με τον γνωστό δεξιό τρόπο του Καραμανλή. Κάνοντας τεχνητή "φασαρία" με την ακροδεξιά παράταξη. Αυτό, το οποίο έκανε ο Καραμανλής. Γιατί; Για να κλείσει την "τρύπα", που άνοιξαν ο Μητσοτάκης και ο Καρατζαφέρης στο "ισόγειο" της "πολυκατοικίας".
Τα δεδομένα είναι απλά. Ο δεξιός Σαμαράς διαχειρίζεται σήμερα μια Νέα Δημοκρατία "καθαρή" από ακροδεξιά στοιχεία. Γιατί; Γιατί αυτό λέει η λογική. Όταν ο Καρατζαφέρης έκανε την περίφημη δήλωση περί Χρυσής Αυγής, ήταν βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και άρα μπορεί ο ίδιος ως φασίστας να έβλεπε και άλλους συνοδοιπόρους του μέσα στο κόμμα. Ο Καρατζαφέρης στο μεταξύ έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία. Δεν έφυγε όμως μόνος του. Έφυγε με ένα κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας. Άρα; Άρα με ένα κομμάτι, το οποίο ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο από το σύνολο των ομοίων του, που μπορεί να υπήρχαν μέσα σ' αυτήν.
Η Νέα Δημοκρατία σήμερα, δηλαδή, δεν έχει τα ακροδεξιά στοιχεία, που εντόπιζε κάποτε ο Καρατζαφέρης και άρα με μια "φασαρία" κλείνει η "τρύπα". Κάνοντας δηλαδή ο Σαμαράς "φασαρία" με την άκρα Δεξιά, στην ουσία κλείνει τις διαύλους επικοινωνίας μ' αυτήν. Κάνει το κόμμα του ανεπιθύμητο για τους ακροδεξιούς. Το ξανακάνει καραμανλικό και άρα μισητό από αυτούς. Αυτό είναι το ζητούμενο. Γιατί; Για να λεηλατήσει κανονικά το ΛΑΟΣ, όπως λεηλατήθηκε το κόμμα του από αυτό. Πώς; Κλείνοντας την ανεπιθύμητη "τρύπα", μπορεί ν' ανοίξει διάπλατα την "πόρτα" της Νέας Δημοκρατίας. Ποια η διαφορά; Οι "τρύπες" είναι ανεξέλεγκτες και μπαίνουν όποιοι θέλουν, ενώ οι "πόρτες" έχουν "θυρωρούς".
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ο Μητσοτάκης να "διώχνει" παραδοσιακούς δεξιούς από την "τρύπα", τους δίνεται η ευκαιρία να επιστρέψουν στο κόμμα από την κύρια "πόρτα". Μια ευκαιρία όμως, η οποία δεν θα ενδιαφέρει τους ακροδεξιούς, αν προηγηθεί μια μεγάλη "φασαρία" του Σαμαρά με την Ακροδεξιά στο σύνολό της. Νεοδημοκράτες οπαδοί του Στεφανόπουλου, του Αβραμόπουλου ή του ίδιου του Σαμαρά, που είχαν πάει στο ΛΑΟΣ, δεν έχουν πρόβλημα να επιστρέψουν στη σαμαρική και εκ νέου καραμανλική Νέα Δημοκρατία. Πρόβλημα έχουν όσοι ήταν ακροδεξιοί και εκ του πονηρού είχαν προηγουμένως παρεισφρήσει στις τάξεις της και στη συνέχεια την εγκατέλειψαν αποκαλυπτόμενοι, λόγω του Καρατζαφέρη.
Άρα ο Καρατζαφέρης σε μια τέτοια περίπτωση θα μείνει μόνος του μ' αυτούς, τους οποίους στην ουσία πρόδωσε. Θα μείνει μόνος του σε έναν ακροδεξιό χώρο, τον οποίον μετέτρεψε σε ιδιόκτητο "μαγαζί", για να εξυπηρετεί τον Μητσοτάκη. Μόνος απέναντι σ’ αυτούς που "καπέλωσε", σ' αυτούς που "εκμεταλλεύτηκε" ή απλά "έκαψε", κλείνοντάς τους για πάντα την κερδοφόρα "πόρτα" της Νέας Δημοκρατίας. Θα μείνει μόνος με τους ακροδεξιούς όλων των ειδών. Με τους ακροδεξιούς που εκμεταλλεύτηκε και "καπέλωσε", χωρίς ο ίδιος να έχει καμία ιδεολογική σχέση μ' αυτούς. Όπως συνέβη με τη Χρυσή Αυγή, την οποία "χρησιμοποίησε" στο παιχνίδι του Μητσοτάκη, προφανώς εν’ αγνοία των στελεχών της.
Το χειρότερο όμως είναι ότι ο φιλοβασιλικός Καρατζαφέρης θα μείνει μόνος του απέναντι στους ομοίους του φιλοβασιλικούς. Μ' αυτούς, που "αγόρασε" ο Μητσοτάκης και ο Καρατζαφέρης τούς διαχειρίζονταν για πάνω από δύο δεκαετίες σαν άβουλο "έπιπλο". Μ' αυτούς, οι οποίοι έγιναν θύματα των πιστεύω τους από έναν καιροσκόπο "υπάλληλο" του Μητσοτάκη. Μ' αυτούς, οι οποίοι έγιναν "εμπόρευμα", για να πλουτίσει ο "μποντιμπιλντεράς". Μ' αυτούς, οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν σαν απλό "κρέας" στη διάθεση ενός Μητσοτάκη, ο οποίος ιδεολογικά ήταν εχθρός τους και τους υποτιμούσε.
Τα δεδομένα θ' αλλάξουν, γιατί τώρα έρχεται η ώρα του Καρατζαφέρη να "δηλώσει" τι είναι και τι δεν είναι ο ίδιος. Αν όλα αυτά τα χρόνια ενεργούσε υπέρ του Μητσοτάκη, θα πρέπει να το εξηγήσει στους βασιλόφρονες οπαδούς του. Μπορεί να μην είναι Εβραίος, ομοφυλόφιλος ή κομμουνιστής, αλλά για εκείνους θα αρκεί ότι είναι προδότης. Τι λες Γιώργο; Μπορείς να δηλώσεις ότι είσαι φιλοβασιλικός και ότι δεν ήσουν "υπάλληλος" του κεντρώου αποστάτη; Ό,τι και να δηλώσεις, "κάηκες" ...γιατί ήρθε η ώρα να "καείς".
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β’
Το ΛΑΟΣ είναι ένα μοναδικό φαινόμενο στη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας και ίσως και της Ευρώπης. Είναι καθαρά προϊόν αγοραπωλησίας. Αυτή η μοναδικότητά του οφείλεται στον τρόπο ίδρυσής του και στην ταυτότητα εκείνου που εξυπηρετεί. Δημιουργήθηκε καθαρά με επιχειρηματικούς όρους και υπό τις ανάλογες συνθήκες. Κάποιος πούλησε οπαδούς και κάποιος άλλος τούς αγόρασε, για να ιδρυθεί το ΛΑΟΣ ως κόμμα. Υπό συνθήκες, οι οποίες θα μπορούσαν να ανήκουν στην εποχή του δουλεμπορίου, κάποιοι έφτιαξαν κόμμα.
Όμως, το παράδοξο δεν είναι μόνον αυτό. Το εξίσου παράδοξο είναι ότι αυτός, ο οποίος δημιούργησε αυτήν την "επιχείρηση", δεν είναι εκείνος που εμφανίζεται ως ιδρυτής της. Άλλος με δικά του μέσα τη δημιούργησε και κάποιος άλλος εμφανίζεται ως αφεντικό της. Ο Καρατζαφέρης, δηλαδή, δεν είναι ο ιδρυτής και το πραγματικό αφεντικό του ΛΑΟΣ. Στην πραγματικότητα ο Καρατζαφέρης είναι το Golden Boy αυτού στον οποίον ανήκει πραγματικά η επιχείρηση …και αυτός είναι ο Μητσοτάκης.Όταν ο Μητσοτάκης την επομένη της πανωλεθρίας της Ντόρας έλεγε ότι ελέγχει το 40% της Νέας Δημοκρατίας, ψέματα δεν έλεγε. Απλά, ως Μητσοτάκης, δεν έλεγε την αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το φαινομενικά αντιφατικό; Ότι πράγματι ελέγχει ένα μεγάλο ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο μπορεί να φτάσει ακόμα και μέχρι το θηριώδες 40%. Απλά, αυτό είναι ένα ποσοστό το οποίο ελέγχει μεν ο Μητσοτάκης, αλλά δεν του ανήκει στην πραγματικότητα. Ο Μητσοτάκης ελέγχει εκείνον, ο οποίος μπορεί να διχάσει τη Νέα Δημοκρατία σ' αυτόν τον βαθμό. Ελέγχει εκείνον, ο οποίος μπορεί να "δελεάσει" ένα μεγάλο ποσοστό της δημοκρατικής Δεξιάς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι του ανήκει το ποσοστό αυτό. Ελέγχει τον Καρατζαφέρη. Γνωρίζει τα "ένστικτα" των δεξιών και γνωρίζει πώς να τα ενεργοποιεί με τον "υπάλληλό" του. Το όλο θέμα είναι να γνωρίζει κάποιος πώς εξυπηρετούν τον Μητσοτάκη τα ένστικτα αυτά. Να καταλάβει πού τον εξυπηρετεί αυτός ο οποίος τα ενεργοποιεί και είναι το ΛΑΟΣ.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς θέλουμε να πούμε. Όλη η ιδιομορφία του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, που δημιουργεί την περιπλοκότητά του, οφείλεται σε ένα πολύ απλό δεδομένο. Υπάρχουν ΤΡΕΙΣ κυρίαρχες οικογένειες στην Ελλάδα, ενώ τα κυρίαρχα κόμματα είναι ΔΥΟ. Οι μοιρασιές ανάμεσα σ' αυτές τις "υπεράριθμες" οικογένειες είναι αυτές που δημιούργησαν το ΛΑΟΣ, για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της οικογένειας εκείνης, η οποία βρισκόταν στην πιο δυσχερή θέση και αυτή ήταν η οικογένεια Μητσοτάκη.
Οι οικογένειες αυτές είναι ο καρκίνος αυτού του τόπου. Οι οικογένειες των Καραμανλήδων, των Παπανδρέου και των Μητσοτάκηδων. Αυτές είναι υπεύθυνες για τον φασισμό, που βασιλεύει μόνιμα στην πατρίδα μας. Αυτές μετέτρεψαν τη Δημοκρατία μας σε μια φασιστική ολιγαρχία, που τυραννάει την κοινωνία μας. Αυτές είναι υπεύθυνες για τη διαφθορά, την αναξιοκρατία και τη φτώχεια, που μαστίζει τον ελληνικό λαό. Αυτές είναι υπεύθυνες, που η Μεταπολίτευση έγινε άλλη μια χαμένη ευκαιρία για τον πραγματικό εκδημοκρατισμό της χώρας.
Οι γενάρχες αυτών των οικογενειών έχουν μεγάλη "συνεισφορά" στη δημοκρατία της "Μπανανίας". Όλοι τους υπήρξαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα των ζωών τους οικότροφοι και άρα πράκτορες ξένων δυνάμεων. Ο Καραμανλής έγινε πρώτη φορά πρωθυπουργός στη μυθική εποχή του Μέρλιν. Τότε που οι "θεόσταλτοι" βασιλείς διόριζαν τους Πρωθυπουργούς, τα πουλιά είχαν ανθρώπινη λαλιά και τα δένδρα ψήφιζαν. Ο Παπανδρέου διορίστηκε από τους Άγγλους Πρωθυπουργός, για να μας οδηγήσει στον εμφύλιο. Ο Μητσοτάκης έγινε Πρωθυπουργός, για να "αποζημιωθεί" για την αποστασία, που μας οδήγησε στη Χούντα. Μιλάμε για πραγματικούς ογκόλιθους της "δημοκρατίας" και του "πατριωτισμού".
Αυτές λοιπόν οι τρεις οικογένειες καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για δύο θέσεις. Κυρίαρχες ήταν οι οικογένειες των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου και "ακολουθούσε" αυτή των Μητσοτάκηδων. Αν δεν υπήρχαν τα συμφέροντα αυτής της οικογένειας, ένα κόμμα, όπως το ΛΑΟΣ, απλά δεν θα υπήρχε. Η άκρα Δεξιά στην Ελλάδα θα περιοριζόταν εκεί απ' όπου ξεκίνησε στην "αυγή" της Μεταπολίτευσης. Θα περιοριζόταν σε μια ολιγομελή ΕΠΕΝ και σε μια επίσης ολιγομελή Βασιλική Ένωση. Θα περιοριζόταν εκεί όπου την είχε τοποθετήσει ο πονηρός Καραμανλής, προκειμένου να μην συνδέεται το δεξιό κόμμα του με τα άκρα του χώρου. "Ευδιάκριτη", "ακραία" και άρα εύκολη στον χειρισμό της από το μεγάλο κόμμα της Δεξιάς.
Όλα αυτά θα λειτουργούσαν τέλεια μέσα στον χρόνο και χωρίς καμία παρέκκλιση, γιατί υπήρχε εξ’ αρχής ένας σχεδιασμός, ο οποίος εξυπηρετούσε τα "αφεντικά" της Μεταπολίτευσης. Τα ίδια αφεντικά, τα οποία ήταν κυρίαρχα και στην προ Χούντας εποχή. Τα δύο μεγάλα αφεντικά. Η μοιρασιά ανάμεσα σ' αυτά τα "αφεντικά" ήταν εύκολο να γίνει. Ο Καραμανλής, ως ο ισχυρός άντρας της προχουντικής Δεξιάς ΕΡΕ, θα γινόταν ο κυρίαρχος της "διαδόχου" της, που ήταν ο μεταχουντική Δεξιά Νέα Δημοκρατία. Ο γιος και διάδοχος του Παπανδρέου, που ήταν ο ισχυρός άνδρας της προχουντικής Ένωσης Κέντρου, θα γινόταν ο κυρίαρχος της "διαδόχου" της, που ήταν το μεταχουντικό ΠΑΣΟΚ. Η μονιμότητα της μοιρασιάς και η κυριαρχία των δύο αυτών οικογενειών εξαρτιόταν από την κυριαρχία των κομμάτων τους. Από τη μονιμότητα της κυριαρχίας αυτών των κομμάτων.
Αυτό το πρόβλημα το έλυσαν πολύ εύκολα, συνεργαζόμενοι με έναν άλλο "ογκόλιθο" της ελληνικής δημοκρατίας. Συνεργαζόμενοι με τους ρωσόθρεφτους χαφιέδες και πράκτορες της Μόσχας. Με τους σταλινικούς "δημοκράτες" του ΚΚΕ. Το πρόβλημά τους λύθηκε με ένα πολύ απλό τρυκ. Με συνοπτικές διαδικασίες νομιμοποίησαν το μέχρι τότε —χρήσιμο και πάλι για τους ίδιους— παράνομο ΚΚΕ. Βάζοντάς το να υπογράψει ένα "παλιόχαρτο" —το οποίο ούτε σε "μπακάλικο" δεν προσφέρεται για νόμιμη χρήση—, το έβαλαν κι αυτό στη "μοιρασιά". Τη "μοιρασιά" του δημόσιου χρήματος και βέβαια των θέσεων εξουσίας. Γιατί; Γιατί το ΚΚΕ, όπως και το κάθε σταλινικό κόμμα, είχε μια παθογένεια πολύ χρήσιμη για τους "άγιους" εθνοπατέρες της Μεταπολίτευσης. Το ΚΚΕ έχει θεωρητικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας και επειδή, εξαιτίας του "παλιόχαρτου", έχει αποποιηθεί του "δικαιώματος" να κάνει "επανάσταση", περιορίζεται στην κατάκτηση του ίδιου στόχου μέσω της κομματικοποίησης του κράτους.
Αυτό ήταν το ζητούμενο για τους "εθνάρχες". Να βάλουν μέσα στη δημοκρατική λειτουργία έναν "σεσημασμένο" εχθρό της Δημοκρατίας, για να έχουν το "άλλοθι" να εγκληματούν και οι ίδιοι εις βάρος της. Ως "γονείς" θέλησαν να δώσουν "αντισώματα" στους γόνους τους, προκειμένου να τους καταστήσουν απρόσβλητους από τις απειλές της δημοκρατικής λειτουργίας. Για να προστατεύσουν τα "νεογέννητα" κόμματά τους, βρήκαν έναν "άρρωστο", για να τα "κολλήσουν" τη χρήσιμη "ασθένειά" του. Για να "προστατεύσουν" τη Δημοκρατία από τον σταλινισμό, άρχισαν να τον μιμούνται.
Για να μην "καταλυθεί" η Δημοκρατία από τους σταλινικούς, οι οποίοι κομματικοποιούν το κράτος, θα το κομματικοποιούσαν οι "δημοκράτες". Με τον τρόπο αυτόν τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ απέκτησαν τη μονιμότητα που επιθυμούσαν οι ιδρυτές τους. Έγιναν κρατικοδίαιτοι μηχανισμοί με μεγάλο αριθμό επαγγελματιών οπαδών, οι οποίοι έχουν τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου "βασιλείς" τους. Γενναιόδωρους "βασιλείς", εφόσον όλοι αυτοί τρώνε γλυκό δημόσιο "ψωμάκι" από την "πίστη" τους.
Το ΚΚΕ με τον τρόπο αυτόν έγινε το απόλυτο "θεμέλιο" του δικομματισμού. Συμμετέχει σε όλες τις μοιρασιές και μάλιστα με προνομιακό τρόπο, λόγω του σημαίνοντος ρόλου του. Καμιά Δημοκρατία πουθενά στον κόσμο δεν τάισε τόσο πολύ και τόσο καλά τους φασίστες σταλινικούς όσο η Ελληνική Δημοκρατία. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ με "εργαλείο" το ΚΚΕ είχαν γίνει πλέον μονοπώλια στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μονοπώλια, χάρη στους αγράμματους διαδόχους του "ακαδημαϊκού" Σιάντου. Ενώ όμως, εξαιτίας αυτού του έξυπνου σχεδιασμού, οι πολιτικές ιδιοκτησίες ήταν πανίσχυρες, δεν συνέβαινε το ίδιο και στο επίπεδο των ιδιοκτητών. Γιατί; Γιατί στη Νέα Δημοκρατία εμφανίστηκε σφετεριστής. Ενώ στο ΠΑΣΟΚ η κυριαρχία των Παπανδρέου ήταν απόλυτη, δεν συνέβαινε το ίδιο στη Νέα Δημοκρατία.
Αυτό το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας ήταν η γενεσιουργός αιτία, που εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο το ΛΑΟΣ. Αν, δηλαδή, στην Ελλάδα του δικομματισμού οι κυρίαρχες οικογένειες ήταν δύο, το ΛΑΟΣ απλά δεν θα υπήρχε. Γιατί; Γιατί ο κάθε κομματάρχης-ιδιοκτήτης —των δύο γιγάντων του πολιτικού μας συστήματος— θα περιοριζόταν στον φυσικό του χώρο. Στους φυσικούς τους χώρους, τους οποίους με τη "νομιμοποίηση" των "άκρων" τούς έκαναν ασφαλείς. Τόσο ο Καραμανλής όσο και ο Παπανδρέου έκαναν τα ίδια πράγματα. Όπως η "νομιμότητα" του ΚΚΕ προστάτευε το ΠΑΣΟΚ από τις δεξιές καταγγελίες περί ύπαρξης "κρυπτοκομμουνιστών" στις τάξεις του, έτσι και η "νομιμότητα" της ΕΠΕΝ ή της βασιλικής παράταξης προστάτευε τη Νέα Δημοκρατία από αριστερές "καταγγελίες" περί "κρυπτοφασιστών".
Από τη στιγμή που τα κόμματα δεν "έμπαζαν" από τα "άκρα", ήταν εύκολο το παιχνίδι της Μεταπολίτευσης. Κυρίαρχοι μόνιμα θα ήταν ο δεξιός Καραμανλής στο δεξιό κέρας της δημοκρατικής παράταξης και ο κεντροαριστερός Παπανδρέου στο αριστερό κέρας της ίδιας παράταξης. Τις νίκες ή τις ήττες για τον καθένα θα τις έδιναν οι "μετακινούμενοι" ψηφοφόροι του Κέντρου, οι οποίοι θα "απογοητεύονταν" ή θα "ενθουσιάζονταν" σε ένα "προκάτ" παιχνίδι. Ένα παιχνίδι υποσχέσεων, βολεμάτων και ψευδοσυγκρούσεων. Όλοι "δημοκράτες" και ο "κυρίαρχος" λαός θα αποφάσιζε "ελεύθερα" για το ποιος θα τον κυβερνούσε.
Όλα "στημένα" από αυτούς τους φασίστες που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν, παρουσιαζόμενοι σαν ευεργέτες μας. Η "δημοκρατία" στην Ελλάδα είχε φασιστικά "πόδια", τα οποία ήταν τα νομιμοποιημένα "άκρα", που σφράγιζαν σαν αδιαπέραστα πρανή τα δύο μεγάλα κόμματα. Η απόλυτη ειρωνεία. Η "δημοκρατία" στην Ελλάδα είχε ήρωες τόσο βρόμικους και τόσο φασίστες, που μπροστά τους οι ιδεολογικά φασίστες έμοιαζαν με ενωμοτία προσκόπων.
Ο "επενδυτής" και "κατασκευαστής" Μητσοτάκης.
Όλα θα βάδιζαν τέλεια και βάση του αρχικού σχεδιασμού, αλλά υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια. Μέσα στη Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή υπήρχε σφετεριστής και ήταν θέμα χρόνου να δημιουργηθεί πρόβλημα. Ένας σφετεριστής περίεργος και πονηρός, όπως ήταν ο Μητσοτάκης. Ο Μητσοτάκης ήταν πάντα για τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας μια περίεργη υπόθεση. Ο Μητσοτάκης ήταν ένας κεντρώος, ο οποίος, λόγω της γνωστής "αποστασίας", έφυγε με τις κλωτσιές από τον φυσικό του χώρο. Στην εποχή της Μεταπολίτευσης υπό μυστηριώδεις συνθήκες —και μάλλον με τα "βουντού" της τοπικής αμερικανικής πρεσβείας— βρέθηκε στη Νέα Δημοκρατία.
Ως αμετανόητος συνωμότης και κραυγαλέα οπορτουνιστής, ήταν θέμα χρόνου να "δαγκώσει" το χέρι που τον έσωσε και στην προκειμένη περίπτωση το χέρι του Καραμανλή. Από τη στιγμή που επιβίωσε πολιτικά, ήταν θέμα χρόνου να διεκδικήσει την ιδιοκτησία του κεντροδεξιού κόμματος που τον "έσωσε". Θα τη διεκδικούσε μάλιστα από τον φυσικό ιδιοκτήτη του. Πώς όμως θα μπορούσε να το καταφέρει αυτό κάποιος "ξένος" με τον βασικό οπαδικό πυρήνα του κόμματος και μάλιστα χωρίς να διαθέτει πραγματικούς προσωπικούς οπαδούς στον φυσικό του χώρο;
Ο Μητσοτάκης, εξαιτίας της αποστασίας, ήταν το απόλυτα μισητό πρόσωπο για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν εξίσου αντιπαθής τόσο στους παραδοσιακούς δεξιούς όσο και στους παραδοσιακούς κεντρώους Έλληνες. Πόσο αντιπαθής; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας των εκατομμυρίων οπαδών δεν πήρε παραπάνω από μερικές δεκάδες χιλιάδων ψήφων. Με παραμονή πολλών δεκαετιών στη Νέα Δημοκρατία και με πλήρη ισχύ —και άρα άπειρες δυνατότητες υποσχέσεων και απειλών— δεν κατάφερε τίποτε παραπάνω... από το τίποτε. Πήρε τις ψήφους των ανθρώπων που ο ίδιος είχε βολέψει και στην ουσία τις ψήφους αυτών που "αγόρασε". Ψήφους συμπάθειας, θαυμασμού ή οτιδήποτε άλλο, δεν έλαβε.
Αν εμείς έπρεπε να τα δούμε αυτά να συμβαίνουν, ώστε να τα κατανοήσουμε εκ των υστέρων, ευνόητο είναι ότι ο Μητσοτάκης τα γνώριζε εκ των προτέρων. Γνώριζε εξ’ αρχής ότι δεν μπορούσε να διεκδικήσει την ιδιοκτησία της Νέας Δημοκρατίας, είτε εξαιτίας της συμπάθειας των δεξιών είτε εξαιτίας της στήριξης των κεντρώων του κόμματος. Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει "Καραμανλής" στη θέση του Καραμανλή. Εξαιτίας αυτής της ανάγκης, ο Μητσοτάκης έκανε το εξής απλό. Βλέποντας ότι δεν μπορούσε ν' αποκτήσει ο ίδιος προσωπικούς οπαδούς ανάμεσα στους νεοδημοκράτες, αποφάσισε ν' "αγοράσει" τους εχθρούς των εχθρών του.
Από τη στιγμή που δεν είχε —και ούτε μπορούσε να δημιουργήσει— μια κεντρώα μερίδα οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, προκειμένου να εμφανιστεί σαν συνέταιρος της δεξιάς ηγεσίας της, αποφάσισε ν' "αγοράσει" τους ακροδεξιούς εχθρούς της, προκειμένου να την εκβιάζει. Αν κατάφερνε να ελέγξει την Ακροδεξιά, θα μπορούσε να διατηρεί την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας σε "ομηρία" και άρα να εμφανίζει τον εαυτό του σαν "συνέταιρό" της. Αν το κατάφερνε αυτό, θα μπορούσε ταυτόχρονα να "τρομάζει" κατά βούληση τους δεξιούς δημοκράτες ψηφοφόρους της, "μετακινώντας" τους προς τη δική του πλευρά και άρα προς το "κέντρο". Αρκεί να έβαζε δεξιό "λόγο" στο "στόμα" ενός δικού του ακροδεξιού και αυτό θα τρομοκρατούσε τους δεξιούς, οι οποίοι, μη θέλοντας να ταυτιστούν με τους ακροδεξιούς, θα μετακινούνταν προς το "μέρος" του.
Μέσα σ' αυτές τις αντίξοες συνθήκες ο Μητσοτάκης αποφάσισε να "επενδύσει" στο μέλλον. Μη μπορώντας να διεκδικήσει στα ίσα την ιδιοκτησία του κόμματος, θα "επένδυε". Θα "αγόραζε" σταδιακά τα δεδομένα, τα οποία θα τον έφερναν έξω από την "πόρτα" των ιδιοκτητών της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό, το οποίο χαρακτηρίζει πάντα τον "επενδυτή", είναι ένα πολύ απλό πράγμα. Η υπομονή. "Επενδύει", όταν έχει τη δυνατότητα να το κάνει και αναζητά τους καρπούς της επένδυσής του όποτε τον συμφέρει. Μέχρι τότε δεν βιάζεται. Περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία. Ο Μητσοτάκης —όπως αποδείχθηκε και στην πορεία— είναι ένας άριστος "επενδυτής". Γνώριζε πότε τον συνέφερε να επενδύσει και πότε να "ρευστοποιήσει".
Το σύνολο σχεδόν των "επενδύσεων" του Μητσοτάκη έγινε στον σωστό γι' αυτόν χρόνο. Όλα αυτά τα έκανε όταν του δόθηκε η ευκαιρία και άρα όταν ήταν πανίσχυρος. Όταν ήταν "ελέω Καραμανλή" αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και Πρωθυπουργός της χώρας. Τότε ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Μητσοτάκη και δεν την άφησε να πάει χαμένη. Τότε φέρθηκε σαν μελλοντικός ιδιοκτήτης της Νέας Δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα. Φρόντισε να διαιωνιστούν οι συνθήκες που διατηρούν τις υπάρχουσες κομματικές "ιδιοκτησίες" ακλόνητες και δημιούργησε τα δεδομένα, ώστε να γίνει και ο ίδιος κάποτε "ιδιοκτήτης". Φρόντισε τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα του φασιστικού δικομματισμού και επιμελήθηκε με την ίδια φροντίδα και για τα τότε μακροπρόθεσμα προσωπικά του συμφέροντα.
Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, το οποίο εξυπηρετούσε τους "ιδιοκτήτες" του δικομματισμού —και άρα και τον εχθρό του Καραμανλή—, ήταν η διευθέτηση του θέματος του υπερπολύτιμου ΚΚΕ. Με τη Σοβιετική Ένωση να καταρρέει και να παίρνει μαζί της στον "τάφο" και όλα τα τοπικά παραρτήματα των χαφιέδων της, ο Μητσοτάκης είχε την ευκαιρία όχι μόνον να διατηρήσει το ΚΚΕ στη ζωή, αλλά να αποκτήσει και τον έλεγχό του. Με κρατικά χρήματα όχι μόνον το διατήρησε στη ζωή, αλλά του έδωσε νέα "πνοή". Ποιος ξέρει τι νέα "παλιόχαρτα" υπέγραψε τότε ο αγράμματος Χαρίλαος. Ποιος ξέρει με ποιον τρόπο και για ποιον λόγο μπορεί να εκβιάζει ακόμα και σήμερα ο Μητσοτάκης τους ένοικους του Περισσού.
Αφού φρόντισε για το μέλλον των "ιδιοκτησιών", ως διαχειριστής της καραμανλικής "περιουσίας", έκανε και τη δική του "επένδυση" …Πάλι με κρατικό χρήμα …Να μην ξεχνιόμαστε …Για τον Μητσοτάκη μιλάμε. Ο Μητσοτάκης στην κυριολεξία "αγόρασε" τη βασιλική παράταξη στην Ελλάδα. Πόσο την κοστολόγησε αυτός, στον οποίο ανήκε αυτή η παράταξη και άρα ο διαβόητος Κοκός; Εννέα κοντέινερ με έργα τέχνης. Η μόνη παράταξη στην Ελλάδα, η οποία έχει τιμολογηθεί. Κάποιοι Έλληνες δηλαδή τιμολογήθηκαν και βρέθηκε η αξία τους να είναι ίσα με μια βασιλική "οικοσκευή". Ποιος τους τιμολόγησε; Αυτός στον οποίον "ανήκαν" και τους αντιλαμβάνονταν και τους ίδιους σαν "οικοσκευή" του. Ο Τέως. Ο μεγαλύτερος "δουλοπώλης" στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας ήρθε σε απευθείας συναλλαγή με τον μεγαλύτερο "δουλαγοραστή" …τον Μητσοτάκη.
Ανάμεσα στους φιλοβασιλικούς, που τότε "αγόρασε" ο Μητσοτάκης, ήταν και ο παντελώς ασήμαντος τότε Καρατζαφέρης. Τον "αγόρασε", για να κάνει αυτό, το οποίο δεν μπορούσε να κάνει ο ίδιος ως "αγοραστής". Να διαχειρίζεται επισήμως την πρώην "περιουσία" του Τέως. Ήταν ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής και από τις δύο πλευρές, οι οποίες συμμετείχαν στη συγκεκριμένη δοσοληψία. Από εκεί και πέρα ο Μητσοτάκης τον "έφτιαξε" ακριβώς όπως τον εξυπηρετούσε να είναι. Ο Καρατζαφέρης είναι στην κυριολεξία "κατασκευή" του Μητσοτάκη. Ό,τι έχει και δεν έχει, ως πρόσωπο, το οφείλει στον Μητσοτάκη.
"Κρέας" τον αγόρασε …και μάλιστα "φτηνό" —και αν κρίνουμε από την εμφάνισή του …"πολύ"— και τον έκανε αρχηγό κόμματος με πανελλήνια απήχηση. Τι θα πει "κατασκευή" και πού συνετέλεσε σ' αυτήν ο Μητσοτάκης; Για να το καταλάβει ο αναγνώστης αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει το ποιόν και την προέλευση του ίδιου του Καρατζαφέρη. Κατ’ αρχήν —και με τους όρους που έχουμε μάθει να διαχωρίζουμε σήμερα τις έννοιες— ο Καρατζαφέρης είναι παντελώς αγράμματος. Μόνον με τον γνωστό αγράμματο Θόδωρο μπορεί να συγκριθεί σε επίπεδο ακαδημαϊκής μόρφωσης.
Πέραν των εξυπνάδων της πιάτσας, δεν διαθέτει κανένα άλλο προσόν. Έναν τίτλο σπουδών διαθέτει και αυτός είναι ένα "μεγαλοπρεπές" πτυχίο δημοσιογραφίας και μάλιστα δι' αλληλογραφίας. Τίποτε άλλο. Γι' αυτόν τον λόγο ο πολιτικός του λόγος περιορίζεται σε εξυπνάδες επιπέδου καφενείου, από το οποίο δεν ξέφυγε ποτέ. Όπου χρειάζεται γνώση και ειδική στρατηγική ανάλυση, απευθύνεται στο "αφεντικό". Τη γνώση τη βάζει ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Ο Καρατζαφέρης απλά "ντύνει" σε λαϊκό στυλ τους λόγους και τις επιλογές του Μητσοτάκη. Στυλ, που τον κάνουν φιλικό στη λαϊκή Δεξιά, στην οποία και απευθύνεται κατ’ εντολή Μητσοτάκη.
Αυτό το επιθετικό στυλ είναι ταυτόχρονα και η άμυνά του. Ως γνήσιος αγράμματος, προσπαθεί να "παρακάμψει" αυτήν τη φυσική του αδυναμία με τον πάγιο τρόπο που το κάνουν οι αγράμματοι. Με "μαγκιές" και "σοφιστείες". Τα γνωστά, που κατά καιρούς έχουν αναγάγει το "πεζοδρόμιο" σε μέγα Πανεπιστήμιο. Εκεί έχουν νόημα οι εξυπνάδες και στον Καρατζαφέρη φτουράνε οι εξυπνάδες. Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος από αυτές τις εξυπνάδες. Χαρακτηριστικότερη όλων ήταν αυτή, η οποία προκαλούσε όλους τους υπόλοιπους αρχηγούς να "δηλώσουν" την ταυτότητά τους. Την όποια ταυτότητα θεωρούσε ο "μάγκας" του "πεζοδρομίου" ότι τους έθιγε. Την εθνική, την ιδεολογική ή ακόμα και τη σεξουαλική. Αυτός, ο οποίος είχε χίλιους λόγους ν' αποκρύπτει επιμελώς την ταυτότητά του, προκαλούσε όλους τους άλλους ν' "αποκαλυφθούν".
Γιατί τους προκαλούσε; Γιατί "έπαιζε" με όρους "πεζοδρομίου" και άρα "βρόμικα". Τους προκαλούσε εκεί όπου η πρόκληση δεν αφορούσε τον ίδιο και γνώριζε ότι αυτοί δεν θα μπορούσαν να "πέσουν" στο δικό του επίπεδο. Ο Καρατζαφέρης μπορεί, για παράδειγμα, να δηλώσει ότι δεν είναι Εβραίος, ενώ ο τότε πρωθυπουργός της χώρας και βέβαια ο νυν δεν μπορούν να το κάνουν. Μπορεί να δηλώσει ότι δεν είναι κομμουνιστής, ενώ θεωρεί ότι ο Καραμανλής δεν μπορεί να το κάνει. Μπορεί τέλος να δηλώσει ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος, ενώ πολλοί από αυτούς που μας κυβερνούν δεν μπορούν να το κάνουν. Όλα αυτά μπορεί να τα δηλώσει. Τι όμως δεν μπορεί να δηλώσει; Τι είναι πραγματικά ο Καρατζαφέρης και δεν μπορεί να το αποκρύψει; Αν ο εβραϊσμός, ο κομμουνισμός ή η ομοφυλοφιλία είναι για κάποιους χαρακτηριστικά, τα οποία δεν τους συμφέρει ν' αποκαλύψουν, τι ακριβώς δεν συμφέρει τον Καρατζαφέρη ν' αποκαλύψει για τον εαυτό του;
Ο Καρατζαφέρης δεν μπορεί ν' αποκαλύψει ότι είναι βασιλόφρων. Μπορεί μετά βδελυγμίας να δηλώνει ότι δεν είναι φασίστας, αλλά δεν μπορεί ν' αποκρύψει την πίστη του, η οποία τον καθιστά φασίστα. Δεν δέχεται την "ετικέτα" του φασίστα, αλλά δεν μπορεί ν' αποκρύψει την προέλευση της ετικέτας, την οποία δεν θέλει να "φορέσει". Δεν μπορεί να την αποκρύψει, όχι επειδή δεν μπορεί να πει ψέματα, αλλά επειδή θα τον αποκαλύψει η αλήθεια της ζωής του. Ποια είναι αυτή η αλήθεια; Η αλήθεια, η οποία προκύπτει από τις επιλογές ζωής που κάνει κάποιος και όχι από αυτά που λέει. Στην κρίσιμη μάχη της Δημοκρατίας με τη Μοναρχία ο Καρατζαφέρης, που σήμερα δηλώνει δημοκράτης, αγωνίστηκε υπέρ της Μοναρχίας. Αγωνίστηκε ως εκδότης της εφημερίδας "Το Στέμμα της Δημοκρατίας". Αγωνίστηκε ως "αξιωματικός" και όχι ως απλός "οπλίτης". Αν η Μοναρχία κυριαρχούσε, ο Καρατζαφέρης σήμερα θα είχε ανταμειφθεί αδρά από αυτήν.
Σήμερα δηλώνει δημοκράτης, όχι μόνον γιατί είναι "τζάμπα", αλλά γιατί συμφέρει κιόλας. Τι άλλο να δήλωνε; Φιλοβασιλικός; Ούτε στα ΚΑΠΗ δεν θα τον καλούσαν. Σήμερα τον συμφέρει η Δημοκρατία και ο Καρατζαφέρης γνωρίζει πώς να υποστηρίζει τα συμφέροντά του. Εφόσον λοιπόν η όψιμη "δημοκρατικότητά" του συμφέρει τόσο τον ίδιο όσο και τα αφεντικά του, δεν έχει λόγο να μην την υπερασπίζεται. Τον συμφέρει όμως και για έναν άλλο λόγο. Αποκρύπτει ο ίδιος ότι είναι βασιλόφρων, γιατί θέλει ν' αποκρύψει και την ιδεολογική ταυτότητα του βασικού πυρήνα του κόμματός του. Τον πυρήνα, ο οποίος αγοράστηκε ως "κρέας" από τον Μητσοτάκη και του παραδόθηκε για να τον διαχειριστεί. Αυτό δεν τον συμφέρει ν' αποκαλυφθεί, γιατί θα λειτουργήσει απωθητικά προς όλους εκείνους τους δημοκράτες, οι οποίοι τον ψήφισαν, επειδή πίστεψαν στον "πατριωτισμό του". Δεν συμφέρει τον αυτόκλητο "προστάτη" των Ελλήνων να εμφανίζεται ως πιστός δούλος Δανών, Γερμανών και άλλων "γαλαζοαίματων".
Αυτόν λοιπόν τον εσχάτως "δημοκράτη" και φανατικά "πατριώτη" Καρατζαφέρη τον "κατασκεύασε" ο Μητσοτάκης. Πώς; Και πάλι με τον γνωστό τρόπο, που χαρακτηρίζει τον Μητσοτάκη. Με κρατικά χρήματα και μέσα. Στην εποχή της πρωθυπουργίας του Μητσοτάκη ο ανύπαρκτος μέχρι τότε Καρατζαφέρης έγινε εκδότης, καναλάρχης και ιδιοκτήτης ραδιοφωνικού σταθμού. Ο μέχρι τότε ανύπαρκτος Καρατζαφέρης έγινε ιδιοκτήτης του RadioCity και του TeleCity. Μέχρι και η Μαρίκα είχε παρευρεθεί στα εγκαίνια του σταθμού του. Με συνοπτικές διαδικασίες —και "ελέω" Μητσοτάκη— ο Καρατζαφέρης απέκτησε ένα "βήμα", που του επέτρεπε να μπει στην πολιτική ζωή γρήγορα και χωρίς κανένα ουσιαστικό προσόν. Ένας αγράμματος "Λαμπράκης" σε μικρογραφία μπήκε εκ του ασφαλούς στην πολιτική σκηνή.
Με τα μέσα του Μητσοτάκη —και άρα υπό συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού— έγινε γρήγορα βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Μιλάμε για αθέμιτο ανταγωνισμό, γιατί, όταν διαθέτες ιδιόκτητα μέσα μαζικής επικοινωνίας και παραβιάζεις όλους τους νόμους περί της χρήσης τους, είναι εύκολο να γίνεις βουλευτής. Όταν έχεις ένα κανάλι, που όλη την ημέρα σε διαφημίζει ή σε αφήνει να αυτοδιαφημίζεσαι, είναι εύκολο να γίνεις βουλευτής. Υπάρχει άνθρωπος, που, αν είχε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια να τον διαφημίζουν καθημερινά, δεν θα μπορούσε να γίνει βουλευτής; Μέχρι και ο Κάτμαν με λίγες τηλεοπτικές εμφανίσεις παραλίγο να το καταφέρει.
Η προσωπική αδυναμία —σε επίπεδο προσόντων— του Καρατζαφέρη όχι μόνον δεν απειλεί τον Μητσοτάκη, αλλά αντίθετα τον συμφέρει. Ο Καρατζαφέρης επιλέχθηκε με κύριο "προσόν" την έλλειψη "προσόντων". Γιατί; Για να μην μπορεί να ξεφύγει ποτέ από την κηδεμονία του "προστάτη" του. Για να μην πάψει ποτέ να έχει ανάγκη την προστασία του. Γι' αυτόν τον λόγο και το ίδιο το ΛΑΟΣ δεν αλλάζει ως κόμμα. Ό,τι ποσοστό και να πάρει στις εθνικές εκλογές, πάντα θα παραμένει προσωποκεντρικό, όπως είναι οι "οικολόγοι" του Βεργή. Πάντα θα είναι "χτισμένο" γύρω από τον αρχηγό του. Γιατί; Γιατί ο αρχηγός του είναι αγράμματος και ως εκ τούτου ανασφαλής.
Το ΛΑΟΣ γι' αυτόν τον λόγο δεν συνθέτει κομματικό μηχανισμό με βάση τα πρότυπα κομμάτων ανάλογης δυναμικότητας. Δεν αντέχει ο αρχηγός του την "παραγωγή" στελεχών από τη βάση, εφόσον αντιλαμβάνεται τους πάντες ως απειλές απέναντι στον ίδιο. Οτιδήποτε ικανό και άξιο τείνει να εμφανιστεί μέσα στο κόμμα, "κόβεται" από τον Καρατζαφέρη, γιατί τον απειλεί. Γι' αυτόν τον λόγο δεν λειτουργεί ως πρόεδρος ενός οργανωμένου πολιτικού μηχανισμού, που διαθέτει ένα συγκεκριμένο πολιτικό "προϊόν", το οποίο το παράγει μέσα από συλλογικές διαδικασίες, παρά λειτουργεί ως ένας "περιπλανώμενος" "ιεροκήρυκας", ο οποίος υπόσχεται θεραπεία για κάθε νόσο.
Ένας ελέω Θεού φωτισμένος "ιεροκήρυκας", ο οποίος προτιμά να συνοδεύεται από "αυλικούς", τους οποίους ελέγχει απόλυτα. "Αυλικούς", οι οποίοι είναι στην πλειοψηφία τους απόλυτα όμοιοι με τον ίδιο και άρα δεν τον απειλούν. Γι' αυτόν τον λόγο ένα κόμμα, το οποίο στις τελευταίες εκλογές πήρε δεκάδες χιλιάδες ψήφους δημοκρατών, εμφανίζεται αποκλειστικά με φασίστες στη στελέχωση του μηχανισμού του. Ο Καρατζαφέρης ήθελε να είναι "βασιλιάς" του κόμματός του και αυτό γίνεται πιο εύκολα όταν περιβάλλεται από εκπαιδευμένους στη βασιλεία υποτακτικούς. Η άμυνα της αντιπυρικής ζώνης. Ο "καμένος" μαζεύει γύρω του "αποκαΐδια", για να μην τον απειλεί η "φωτιά" της βάσης.
Αυτή η τακτική δεν αλλάζει ποτέ και για κανέναν λόγο. Δεν ενδιαφέρει τον Καρατζαφέρη ν' αλλάξει και δεν συμφέρει τον Μητσοτάκη ν' αλλάξει. Τον Καρατζαφέρη τον ενδιαφέρει να είναι μόνιμα αρχηγός του κόμματος και δεν τον ενδιαφέρουν τα ποσοστά που κατά καιρούς λαμβάνει το κόμμα και τα οποία οφείλονται σε επιλογές του Μητσοτάκη. Τον ίδιο τον Μητσοτάκη τον ενδιαφέρει να είναι μόνιμα αρχηγός ο Καρατζαφέρης, τον οποίο ελέγχει απόλυτα, ενώ τα ποσοστά του κόμματος τα αντιλαμβάνεται ως "δανεικά", που σε κάποια στιγμή θα πρέπει να επιστραφούν στον ίδιο. Αν η Ντόρα ήταν σήμερα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και ήθελε να γίνει Πρωθυπουργός, ο Καρατζαφέρης θα "επέστρεφε" τα ποσοστά που της πήρε στις προηγούμενες εκλογές. Πώς θα το έκανε αυτό; Θα το δούμε παρακάτω.
Το μεγάλο "κόλπο".
Αυτό, το οποίο περίμενε ο Μητσοτάκης, προκειμένου να διεκδικήσει την ιδιοκτησία της Νέας Δημοκρατίας, ήταν να πεθάνει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Να πεθάνει ο φυσικός ιδιοκτήτης της Νέας Δημοκρατίας, τον οποίο ο ίδιος φοβόταν. Τον φοβόταν, γιατί ήταν πανίσχυρος και ανά πάσα στιγμή μπορούσε να τον διαγράψει από το κόμμα και να τον στείλει "αδιάβαστο". Είχε τη δύναμη ο Καραμανλής να εξαφανίσει τον "σφετεριστή" της ιδιοκτησίας του. Με τον θάνατο του Καραμανλή λύθηκαν τα χέρια του Μητσοτάκη και άρχισε τον σχεδιασμό του.
Κίνδυνος από τον ανιψιό δεν υπήρχε, εφόσον ο Μητσοτάκης δεν τον υπολόγιζε στο ελάχιστο. Για άχρηστο τον είχε και εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι σωστά εκτίμησε τις δυνατότητές του. Του βάζεις στο στόμα μια τυρόπιτα και τον εξαφανίζεις με συνοπτικές διαδικασίες. Τον εμφανίζεις σαν "καταλληλότερο" και "αδιάφθορο" Πρωθυπουργό στα χρόνια που λεηλατείς το σύμπαν και κατόπιν του χρεώνεις τη λεηλασία και τον στέλνεις "αδιάβαστο" να περιφέρεται στις ταβέρνες της Ραφήνας.
Το 1998 πέθανε ο Καραμανλής και ο Μητσοτάκης έβαλε το σχέδιό του στην τελική ευθεία. Ελέγχοντας απόλυτα τον φιλοβασιλικό χώρο —και άρα και τις αντιδράσεις του—, μπορούσε πλέον να παίζει παιχνίδια χωρίς τον φόβο του Καραμανλή. Τι είδους παιχνίδια; Το 1998 ο Καρατζαφέρης έκανε μια πολύ περίεργη δήλωση. Δήλωσε ότι η Χρυσή Αυγή ήταν συμπλήρωμα της Νέας Δημοκρατίας. Η Χρυσή Αυγή, όπως και γενικά ο ακροδεξιός χώρος —είτε μιλάμε για φιλοβασιλικούς είτε μιλάμε για χουντικούς—, δεν συμπαθούσε τον Καραμανλή.
Ζώντος του Καραμανλή η άκρα Δεξιά θα θεωρούσε "ύβρη" αυτήν τη δήλωση του Καρατζαφέρη. Τόσο "ύβρη" όσο θα θεωρούσε το ΚΚΕ μια δήλωση του αρχηγού της αστυνομίας ότι το ΚΚΕ ήταν πάντα ένα συμπλήρωμα της κρατικής Ασφάλειας. Οι φιλοβασιλικοί τον Καραμανλή τον θεωρούσαν υπεύθυνο για το "ρίξιμο" του Βασιλιά στο δημοψήφισμα και άρα τον θεωρούσαν προδότη, ενώ οι χουντικοί τον θεωρούσαν εξαιρετικά εκδικητικό και μνησίκακο, εφόσον δεν έδειξε κανένα έλεος στην τιμωρία των "συνταγματαρχών".
Αυτά όλα είναι γνωστά και τα έχει καταγράψει η ιστορία. Ο Καραμανλής για τα δικά του συμφέροντα έπαιξε παιχνίδια εις βάρος της Ακροδεξιάς και η Ακροδεξιά τον μισούσε. Ο Καραμανλής επέλεξε να καλλιεργεί αυτήν την αντιπάθεια, η οποία πολλές φορές έφτανε στο μίσος, γιατί αυτό τον συνέφερε ως κομματάρχη. Τον συνέφερε αυτό το παιχνίδι, εφόσον βαστούσε κλειστά τα "στεγανά" του κόμματός του με την Ακροδεξιά. Ζώντος λοιπόν του Καραμανλή μια τέτοια δήλωση δεν θα γινόταν ποτέ. Η άκρα Δεξιά θα αντιδρούσε, αν την εμφάνιζαν σαν συμπλήρωμα του κόμματος του "προδότη" της Δεξιάς παράταξης, όπως την αντιλαμβάνονταν οι ίδιοι.
Ταυτόχρονα όμως δεν θα τολμούσε να κάνει αυτήν τη δήλωση ο Καρατζαφέρης, γιατί θα έφευγε με τις κλωτσιές από το κόμμα. Δεν θα τολμούσε ο Καρατζαφέρης ν' αμφισβητήσει το "δόγμα" Καραμανλή. Όλα έγιναν όταν ο Καραμανλής δεν ζούσε και άρα όταν δεν μπορούσε να ελέγξει τον Μητσοτάκη. Ο Καραμανλής πέθανε τον Απρίλιο του 1998, ενώ οι δηλώσεις του Καρατζαφέρη έγιναν τον Αύγουστο του ιδίου χρόνου. Η φιλοβασιλική άκρα Δεξιά —προφανώς με μια εκ Λονδίνου εντολή— "δέχτηκε" την "άποψη" του Καρατζαφέρη και ο Καρατζαφέρης παρέμεινε στο κόμμα. Παρέμεινε στο κόμμα του Καραμανλή, παρ' όλο που αμφισβήτησε το "δόγμα" Καραμανλή ελάχιστους μήνες μετά τον θάνατό του.
Τα "στεγανά" είχαν πλέον "σπάσει" και ο Καρατζαφέρης με τον Μητσοτάκη μπορούσαν να λειτουργούν απερίσπαστοι εις βάρος της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό ήταν το ζητούμενο του σχεδιασμού τους. Να προετοιμάσουν την κατάσταση, ώστε σε κάποια στιγμή να προκαλέσουν μια μερική διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας από τη δεξιά της πλευρά. Σε κάποια στιγμή να φύγει ο Καρατζαφέρης από τη Νέα Δημοκρατία με ένα μικρό "κομμάτι" της και ταυτόχρονα να παραμείνει η "πόρτα" ανοικτή, για να "μπαινοβγαίνει", κάνοντας "πλιάτσικο", κάθε φορά που αυτό συνέφερε τον Μητσοτάκη.
Το 2000 ο σχεδιασμός ολοκληρώθηκε. Τότε αποχώρησε ο Καρατζαφέρης από τη Νέα Δημοκρατία και ίδρυσε το ΛΑΟΣ. Όμως, αποχώρησε όπως ακριβώς συνέφερε τον Μητσοτάκη. Αποχώρησε με σύγκρουσή του με τον κληρονόμο Καραμανλή και μάλιστα όχι για θέματα ιδεολογίας, αλλά για θέματα ηθικής. Για θέματα στα οποία έχει πάντα ιδιαίτερη ευαισθησία το κοινό της Δεξιάς. Κατηγόρησε τον "προδότη" της Δεξιάς και άρα κερδίζοντας συμπάθεια στον χώρο της Ακροδεξιάς και άρα διατηρώντας ομοιογενές το βασιλικό "μπαουλοντίβανο", που είχε "αγοράσει" ο Μητσοτάκης από τον Τέως. Με αυτό ως "μαγιά" ξεκίνησε να χτίζει το κόμμα του, έχοντας εξασφαλίσει και κάποιους νεοδημοκράτες οπαδούς. Νεοδημοκράτες, τους οποίους ο Μητσοτάκης φρόντισε να "διώξει" από τη Νέα Δημοκρατία. Νεοδημοκράτες από την εποχή όλων των "θυμάτων" του Μητσοτάκη.
Δυσαρεστημένους νεοδημοκράτες από την εποχή του Στεφανόπουλου, του Σαμαρά, του Αβραμόπουλου, αλλά και λίγους συμπαθούντες προσωπικά τον Καρατζαφέρη. Αυτός ήταν ο βασικός κομματικός πυρήνας του ΛΑΟΣ. Η "αγορασμένη" από τον Μητσοτάκη φιλοβασιλική παράταξη και όλοι οι "διωγμένοι" —και άρα "άστεγοι"— από τον ίδιο νεοδημοκράτες. Αυτό είναι το 2-3% που διαχειρίζεται ο Καρατζαφέρης. Αυτό είναι το κρίσιμο ποσοστό, το οποίο του επιτρέπει να επιβιώνει και στη συνέχεια να λεηλατεί κατά βούληση το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Μητσοτάκης ήταν ευτυχής. Από τη μία ίδρυσε ένα κόμμα, το οποίο είχε πιθανότητες επιβίωσης και βρισκόταν υπό τον απόλυτο έλεγχό του και από την άλλη είχε την ευκαιρία να πουλάει "παρηγοριά" στον Καραμανλή. "Πουλούσε" προστασία στον Καραμανλή από τις "επιθέσεις" του Καρατζαφέρη, τις οποίες ο ίδιος "ενορχήστρωνε". Κάθε μέρα που περνούσε ο Μητσοτάκης γινόταν και πιο ισχυρός μέσα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Η "επένδυσή" του απέδιδε πλέον καρπούς. Έμπαινε και έβγαινε στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας ως πραγματικός συνιδιοκτήτης και συνέταιρος των Καραμανλήδων. Όλα αυτά χάρη στο δικό του ΛΑΟΣ. Στο ΛΑΟΣ, του οποίου τα γραφεία ήταν δέκα μέτρα μακριά από το υπνοδωμάτιο του Μητσοτάκη.
Αυτό ήταν το πολιτικό παιχνίδι από το 2000 και μετά και ο Μητσοτάκης γνώριζε να το παίζει. Γνώριζε πώς τα κόμματα χρησιμοποιούν άλλα κόμματα για να ισχυροποιούνται και γνώριζε πώς με άλλο κόμμα θα μπορούσε ο ίδιος να ισχυροποιηθεί στο κόμμα το οποίο διεκδικούσε. Απλά πράγματα. Ο δικομματισμός στην Ελλάδα στηριζόταν στο ΚΚΕ. Η διαρχία στη Νέα Δημοκρατία στηριζόταν στο ΛΑΟΣ. Αν εξαιτίας του ΚΚΕ τα δύο μεγάλα κόμματα ισχυροποιούνταν, κομματικοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό, ο Μητσοτάκης, εξαιτίας του ΛΑΟΣ, ισχυροποιούνταν στη Νέα Δημοκρατία, "μητσοτακοποιώντας" τον κομματικό της μηχανισμό.
Όσο πιο "επιθετικός" γινόταν ο Καρατζαφέρης απέναντι στον ανιψιό, τόσο πιο πολλές κομματικές θέσεις περνούσαν στα χέρια των Μητσοτακικών. Όσο πιο πολύ κατήγγειλε τον Καραμανλή για κακή διαχείριση της δεξιάς "πολυκατοικίας", τόσο πιο πολλούς "ορόφους" ανέβαινε η Ντόρα. Ο Καρατζαφέρης είχε γίνει ο "Βέγγος" διαχειριστής του ασανσέρ της Δεξιάς Πολυκατοικίας. Όποιον ήθελε τον "ανέβαζε" και όποιον ήθελε τον "κατέβαζε". Ο Μητσοτάκης τού έδειχνε τους υποψηφίους και ο Καρατζαφέρης απλά εκτελούσε τις "παραγγελίες". Όλα βέβαια με το αζημίωτο. Φρόντιζε ο Μητσοτάκης να του αφήνει και "ψίχουλα" στο "θυρωρείο", για να τον "ταΐζει".
Για να καταλάβει κάποιος πώς λειτουργούσε αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει να γνωρίζει το ζητούμενο, το οποίο είναι πάντα η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Μητσοτάκη. Όταν ο Μητσοτάκης απειλεί τον νόμιμο ιδιοκτήτη της Νέας Δημοκρατίας και άρα τους Καραμανλήδες, ο Καρατζαφέρης έχει έναν απόλυτα συμβατικό δεξιό δημοκρατικό λόγο. Χωρίς να καταφεύγει σε ακρότητες, μιλάει πραγματικά δημοκρατικά δεξιά, στριμώχνοντας την επίσης δεξιά Νέα Δημοκρατία. Γιατί; Γιατί η Νέα Δημοκρατία, ως κόμμα εξουσίας, έχει "άνωθεν" και "έξωθεν" δεσμεύσεις, τις οποίες πρέπει να εξυπηρετήσει εις βάρος όλων των Ελλήνων και άρα εξοργίζοντας πλήθος οπαδών της. Ως εκ τούτου, παρά τα δεξιά "αισθήματά" της, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα επίσης δεξιά "αισθήματα" του φυσικού της χώρου. Άρα; Άρα ο "λαϊκός" Καρατζαφέρης τής αποσπά ή απειλεί να της αποσπάσει παραδοσιακούς δεξιούς, τους οποίους δεν μπορεί να "καλύψει" η υποχρεωτικά —λόγω εξουσίας— νεοταξική Νέα Δημοκρατία.
Εκεί ακριβώς παίζεται το βασικό παιχνίδι του εκβιασμού του Μητσοτάκη απέναντι στη φυσική ιδιοκτησία της Νέας Δημοκρατίας. Την όποια φυσική ηγεσία της. Ο Μητσοτάκης είναι αυτός, ο οποίος θα "αφήσει" ή θα "μαζέψει" τα "λουριά" του Καρατζαφέρη στη δεξιά δημοκρατική ρητορεία. Για όσο διάστημα εκβιάζει ο Μητσοτάκης την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας —όποια κι αν είναι αυτή—, ο Καρατζαφέρης εμφανίζεται σαν αυθεντικός δεξιός δημοκράτης, που εκφράζει το γνήσιο λαϊκό αίσθημα της δεξιάς ιδεολογίας. Με λόγο απλό, στρωτό και προπάντων λογικό, θα απευθυνθεί στη βάση της Δεξιάς, τρομοκρατώντας την ηγεσία της.
Αντίστοιχο κόλπο με άλλες παραμέτρους παίζει ο Μητσοτάκης με τον Καρατζαφέρη και τη Ντόρα. Αν παρατηρήσει ο αναγνώστης τη συμπεριφορά του Καρατζαφέρη απέναντι στη Ντόρα, θα διαπιστώσει ότι έχει πολλές ιδιομορφίες. Ποιες είναι αυτές; Όταν ο Καρατζαφέρης "επιτίθεται" στη Ντόρα, το κάνει με την υστερία και το μένος ενός φασίστα. "Υπενθυμίζει" σε όλους την προέλευσή του. Ανακατεύει χωρίς ενδοιασμό Εβραίους, σιωνιστές, ομοφυλόφιλους, Λέσχες Μπίλντεμπεργκ με τον αφελή εκείνον τρόπο, που το κάνουν οι αγράμματοι συνομωσιολόγοι και ρατσιστές. Γιατί; Γιατί αυτό είναι το παιχνίδι τόσο του Μητσοτάκη όσο και των νεοταξιτών αφεντικών του.
Βάζει τον Καρατζαφέρη ν' αποκαλύπτει τις πραγματικές αλήθειες σ' ό,τι αφορά τον προδοτικό ρόλο της Ντόρας, αλλά τον βάζει να το κάνει με τρόπο που την εξυπηρετεί. Το κάνει με τρόπο τέτοιο, που να μην επιτρέπει σε κανέναν άλλο αντίπαλο της Ντόρας να επωφεληθεί από την αλήθεια και το κάνει με τρόπο τέτοιο, που να λειτουργεί ακυρωτικά. Όταν μια "δημοκράτισσα", όπως είναι η Ντόρα, την κατηγορεί ένας υστερικός φασίστας —όπως μονίμως εμφανίζεται απέναντί της ο Καρατζαφέρης—, δεν της κοστίζει τίποτε απολύτως.
Η ίδια συμπεριφορά όμως εκτός από τον Μητσοτάκη συμφέρει και τους Αμερικανούς. Συμφέρει και τα αφεντικά του Μητσοτάκη. Βάζοντας έναν φασίστα να καταγγέλλει τα ξένα παράκεντρα εξουσίας, τα οποία μας οδηγούν σε εθνικές περιπέτειες, στην πραγματικότητα "καίει" τις πληροφορίες. Πληροφορίες, οι οποίες, αν δίνονταν στον ελληνικό λαό από ένα άλλο πρόσωπο, πιθανόν να άλλαζαν τη συλλογική του συμπεριφορά.
Όταν ένα "χαμίνι" του δρόμου προσπαθεί να εξηγήσει γεωπολιτικά παιχνίδια με όρους του "πεζοδρομίου", το πιο πιθανό είναι να τα μετατρέψει σε σκουπίδια του "δρόμου". Όταν οι λύσεις σε παιχνίδια ανώτατης στρατηγικής γίνονται οι "μαγκιές" και οι "τσαμπουκάδες", κανένας δεν υιοθετεί καμία από αυτές, γιατί δεν θέλει να "μπλέξει" σε περιπέτειες. Τρέμεις και μόνον στην πιθανότητα να δώσεις την εξουσία στον "μποντιμπιλντερά" να πολεμήσει τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και το εβραιοκρατούμενο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.
Στο σημείο αυτό το ΛΑΟΣ μοιάζει στην καθημερινή του λειτουργία με το ΚΚΕ. Το προβοκατόρικο ΛΑΟΣ μοιάζει με το επίσης προβοκατόρικο ΚΚΕ. Όπως το ΚΚΕ βγαίνει πρώτο να εκφράσει τις αντι-ιμπεριαλιστικές ή φιλεργατικές του απόψεις πριν το κάνει κανένας άλλος και επωφεληθεί πολιτικά εις βάρος του δικομματισμού, έτσι κάνει και το ΛΑΟΣ σε θέματα τα οποία είτε αφορούν το "μητσοτακαίηκο" είτε τα εθνικά μας θέματα. Βγαίνει πρώτο να καταγγείλει τις ανομίες του …στην πραγματικότητα για να τις ακυρώσει. Βγαίνει πρώτο να καταγγείλει τα ανθελληνικά παιχνίδια …στην πραγματικότητα για να τα εξυπηρετήσει. Ο λαός ακούει και στις δύο περιπτώσεις την αλήθεια, αλλά δεν μπορεί ν' αντιδράσει, γιατί οι φορείς, που την εκφράζουν, είναι καθαρά φασίστες.
Αυτός είναι ο ρόλος του Καρατζαφέρη. Ο ρόλος του είναι να εκτελεί έναν ευρύ κύκλο αποστολών πάνω σε ένα ευρύ ιδεολογικό "ρεπερτόριο". Ένα "ρεπερτόριο", το οποίο του το δίνει ο Μητσοτάκης. Το πιο τραγικό είναι ότι σήμερα προσπαθεί να μπει επικεφαλής του πατριωτικού μετώπου των Ελλήνων. Πόσο πατριώτης μπορεί να είναι ένας "υπάλληλος" του "πατριώτη" Μητσοτάκη, μόνο ένας Θεός μπορεί να ξέρει. Το πώς θα αντιδράσει σε μια κρίσιμη εθνική στιγμή ένας τέτοιος "υπάλληλος" και πάλι είναι θέμα της αρμοδιότητας του Θεού να γνωρίζει.
Η ήττα του Μητσοτάκη …αρχή του τέλους για το ΛΑΟΣ.
Στη ζωή συμβαίνουν πάντα τα πιο απίθανα πράγματα και αυτά την κάνουν απρόβλεπτη και βέβαια απολαυστική. Θύμα αυτής της κατάστασης έπεσε και ο Μητσοτάκης. Θύμα αυτής της τυρβώδους ροής γεγονότων και επιλογών έπεσε και ο αποστάτης. Ο μέγας συνωμότης, ο οποίος σχεδίασε το πιο τέλειο πολιτικό έγκλημα στην πολιτική ιστορία του τόπου. Ο "ξένος", ο οποίος έθεσε υπό τον απόλυτο έλεγχό του ολόκληρο τον χώρο της Δεξιάς. Τον χώρο πέρα από τα όρια που έλεγχε ακόμα και ο ίδιος ο Καραμανλής. Και όμως …αυτός ο άνθρωπος στο τέλος ηττήθηκε.
Ο άνθρωπος, που σχεδίασε το τέλειο "έγκλημα" στο ρετιρέ της "Πολυκατοικίας" και με εξασφαλισμένο το πιο ακλόνητο άλλοθι, παγιδεύτηκε από ένα απλό λαθάκι. "Βιάστηκε" και δεν κατέβηκε από τις "σκάλες", παρά προτίμησε το "ασανσέρ". Αυτό, το οποίο ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν λάθος, έγινε τραγικό λάθος, γιατί "εγκλωβίστηκε" μέσα σ' αυτό και αυτό "ακύρωσε" όλα τα υπόλοιπα. Μια λάθος επιλογή μιας ασήμαντης παραμέτρου ακύρωσε κόπους δεκαετιών. Αυτό ακριβώς έπαθε ο Μητσοτάκης. Νομίζοντας ότι ελέγχει τα πάντα, άφησε την κόρη του να "οδηγήσει" μόνη της το τέλος της "κούρσας". Θέλοντας να μοιραστεί τη δόξα και τη χαρά της νίκης με την οικογένειά του, έκανε αυτό, το οποίο δεν φαινόταν επικίνδυνο, αλλά, όπως αποδείχθηκε, ήταν.
Ο Μητσοτάκης έπεσε θύμα των πατρικών του αισθημάτων. Ενώ είχε την ευθυκρισία να διαπιστώσει ότι ο ανιψιός του Καραμανλή ήταν ένας άχρηστος, δεν είχε την αντίστοιχη ικανότητα να διαπιστώσει ότι και η κόρη του είναι εξίσου άχρηστη. Η Ντόρα κατέστρεψε τον κόπο του πατέρα της, γιατί ήταν παντελώς άχρηστη. Τόσο άχρηστη, που κατόρθωσε και έχασε σε "στημένο" παιχνίδι. Αυτό ακριβώς συνέβη στη μάχη της. Γνώριζε ότι ο πατέρας της έλεγχε απόλυτα τον χώρο της Δεξιάς και αυτό δεν το αξιολόγησε σωστά. Βιαζόταν και έτρεχε. Δεν κατάλαβε τη διαφορά μεταξύ του ελέγχου ενός χώρου και της αυθεντικής ιδιοκτησίας του ιδίου χώρου. Νόμισε ότι είναι ένα "άτι" της Δεξιάς, που μπορούσε να καλπάσει στο "λιβάδι" της. Ξέχασε ότι είναι η κόρη ενός κεντρώου σφετεριστή και άρα ότι έπρεπε να περπατάει αργά και σταθερά σε ένα ελεγχόμενο αλλά πάντα ξένο "λιβάδι". Ξέχασε ότι έπρεπε να περπατάει σαν αγελάδα και κάλπασε σαν άλογο.
Αυτό ήταν το μέγα σφάλμα της. Οι αγελάδες δεν καλπάζουν ποτέ. Γιατί; Γιατί μπορούν να τσακιστούν μόνες τους, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λάκκος να σκοντάψουν …Ειδικά οι χαμογελαστές και αφελείς αγελάδες δεν καλπάζουν ποτέ. Αυτό ακριβώς έπαθε η Ντόρα. Μόνη της έχασε τη μάχη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και δεν κέρδισε ο Σαμαράς. Ο Σαμαράς απλά ήταν ο τυχερός, ο οποίος επωφελήθηκε από το "τσάκισμά" της. Όποιος κι αν ήταν στη θέση του, θα μπορούσε να επωφεληθεί. Η Ντόρα "κάλπαζε" και την νίκησε η δεξιά "βαρύτητα". Η "βαρύτητα", όπως την εξέφραζε η γριά νεοδημοκράτισσα, η οποία περίμενε με τις ώρες να ψηφίσει στις εσωκομματικές διαδικασίες, μόνο και μόνο για να τιμωρήσει τον αποστάτη και την κόρη του. Στη μία ευκαιρία, που έδωσε ο ίδιος ο Μητσοτάκης στον κόσμο της Δεξιάς να τον κρίνει, εκείνος την εκμεταλλεύτηκε και τον κατέστρεψε.
Όταν όμως καταστρέφονται τα "αφεντικά", κινδυνεύουν και οι "υπάλληλοί" τους. Τώρα, εξαιτίας της ήττας του Μητσοτάκη, κινδυνεύει και ο Καρατζαφέρης. Ο Σαμαράς, που δεν νίκησε τη Ντόρα, αλλά επωφελήθηκε από την "πτώση" της, μπορεί να εξαφανίσει ως απειλή του κόμματός του τον Καρατζαφέρη. Πώς μπορεί ο Σαμαράς να τελειώσει τον Καρατζαφέρη; Με τον γνωστό δεξιό τρόπο του Καραμανλή. Κάνοντας τεχνητή "φασαρία" με την ακροδεξιά παράταξη. Αυτό, το οποίο έκανε ο Καραμανλής. Γιατί; Για να κλείσει την "τρύπα", που άνοιξαν ο Μητσοτάκης και ο Καρατζαφέρης στο "ισόγειο" της "πολυκατοικίας".
Τα δεδομένα είναι απλά. Ο δεξιός Σαμαράς διαχειρίζεται σήμερα μια Νέα Δημοκρατία "καθαρή" από ακροδεξιά στοιχεία. Γιατί; Γιατί αυτό λέει η λογική. Όταν ο Καρατζαφέρης έκανε την περίφημη δήλωση περί Χρυσής Αυγής, ήταν βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και άρα μπορεί ο ίδιος ως φασίστας να έβλεπε και άλλους συνοδοιπόρους του μέσα στο κόμμα. Ο Καρατζαφέρης στο μεταξύ έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία. Δεν έφυγε όμως μόνος του. Έφυγε με ένα κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας. Άρα; Άρα με ένα κομμάτι, το οποίο ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο από το σύνολο των ομοίων του, που μπορεί να υπήρχαν μέσα σ' αυτήν.
Η Νέα Δημοκρατία σήμερα, δηλαδή, δεν έχει τα ακροδεξιά στοιχεία, που εντόπιζε κάποτε ο Καρατζαφέρης και άρα με μια "φασαρία" κλείνει η "τρύπα". Κάνοντας δηλαδή ο Σαμαράς "φασαρία" με την άκρα Δεξιά, στην ουσία κλείνει τις διαύλους επικοινωνίας μ' αυτήν. Κάνει το κόμμα του ανεπιθύμητο για τους ακροδεξιούς. Το ξανακάνει καραμανλικό και άρα μισητό από αυτούς. Αυτό είναι το ζητούμενο. Γιατί; Για να λεηλατήσει κανονικά το ΛΑΟΣ, όπως λεηλατήθηκε το κόμμα του από αυτό. Πώς; Κλείνοντας την ανεπιθύμητη "τρύπα", μπορεί ν' ανοίξει διάπλατα την "πόρτα" της Νέας Δημοκρατίας. Ποια η διαφορά; Οι "τρύπες" είναι ανεξέλεγκτες και μπαίνουν όποιοι θέλουν, ενώ οι "πόρτες" έχουν "θυρωρούς".
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ο Μητσοτάκης να "διώχνει" παραδοσιακούς δεξιούς από την "τρύπα", τους δίνεται η ευκαιρία να επιστρέψουν στο κόμμα από την κύρια "πόρτα". Μια ευκαιρία όμως, η οποία δεν θα ενδιαφέρει τους ακροδεξιούς, αν προηγηθεί μια μεγάλη "φασαρία" του Σαμαρά με την Ακροδεξιά στο σύνολό της. Νεοδημοκράτες οπαδοί του Στεφανόπουλου, του Αβραμόπουλου ή του ίδιου του Σαμαρά, που είχαν πάει στο ΛΑΟΣ, δεν έχουν πρόβλημα να επιστρέψουν στη σαμαρική και εκ νέου καραμανλική Νέα Δημοκρατία. Πρόβλημα έχουν όσοι ήταν ακροδεξιοί και εκ του πονηρού είχαν προηγουμένως παρεισφρήσει στις τάξεις της και στη συνέχεια την εγκατέλειψαν αποκαλυπτόμενοι, λόγω του Καρατζαφέρη.
Άρα ο Καρατζαφέρης σε μια τέτοια περίπτωση θα μείνει μόνος του μ' αυτούς, τους οποίους στην ουσία πρόδωσε. Θα μείνει μόνος του σε έναν ακροδεξιό χώρο, τον οποίον μετέτρεψε σε ιδιόκτητο "μαγαζί", για να εξυπηρετεί τον Μητσοτάκη. Μόνος απέναντι σ’ αυτούς που "καπέλωσε", σ' αυτούς που "εκμεταλλεύτηκε" ή απλά "έκαψε", κλείνοντάς τους για πάντα την κερδοφόρα "πόρτα" της Νέας Δημοκρατίας. Θα μείνει μόνος με τους ακροδεξιούς όλων των ειδών. Με τους ακροδεξιούς που εκμεταλλεύτηκε και "καπέλωσε", χωρίς ο ίδιος να έχει καμία ιδεολογική σχέση μ' αυτούς. Όπως συνέβη με τη Χρυσή Αυγή, την οποία "χρησιμοποίησε" στο παιχνίδι του Μητσοτάκη, προφανώς εν’ αγνοία των στελεχών της.
Το χειρότερο όμως είναι ότι ο φιλοβασιλικός Καρατζαφέρης θα μείνει μόνος του απέναντι στους ομοίους του φιλοβασιλικούς. Μ' αυτούς, που "αγόρασε" ο Μητσοτάκης και ο Καρατζαφέρης τούς διαχειρίζονταν για πάνω από δύο δεκαετίες σαν άβουλο "έπιπλο". Μ' αυτούς, οι οποίοι έγιναν θύματα των πιστεύω τους από έναν καιροσκόπο "υπάλληλο" του Μητσοτάκη. Μ' αυτούς, οι οποίοι έγιναν "εμπόρευμα", για να πλουτίσει ο "μποντιμπιλντεράς". Μ' αυτούς, οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν σαν απλό "κρέας" στη διάθεση ενός Μητσοτάκη, ο οποίος ιδεολογικά ήταν εχθρός τους και τους υποτιμούσε.
Τα δεδομένα θ' αλλάξουν, γιατί τώρα έρχεται η ώρα του Καρατζαφέρη να "δηλώσει" τι είναι και τι δεν είναι ο ίδιος. Αν όλα αυτά τα χρόνια ενεργούσε υπέρ του Μητσοτάκη, θα πρέπει να το εξηγήσει στους βασιλόφρονες οπαδούς του. Μπορεί να μην είναι Εβραίος, ομοφυλόφιλος ή κομμουνιστής, αλλά για εκείνους θα αρκεί ότι είναι προδότης. Τι λες Γιώργο; Μπορείς να δηλώσεις ότι είσαι φιλοβασιλικός και ότι δεν ήσουν "υπάλληλος" του κεντρώου αποστάτη; Ό,τι και να δηλώσεις, "κάηκες" ...γιατί ήρθε η ώρα να "καείς".
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β’
Έπεσε σύρμα βλέπω από ψιλά...ενοχλούνται κάποιοι όταν ξυπνάνε συνειδήσεις κει πέφτει η λάσπη με το κιλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αγώνας τώρα αρχίζει, όσοι θέλουν αντιστέκονται όσοι δεν θέλουν ακολουθούν τους βαρόνους του δικομματισμού στην Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Τρικυμια εν τω κρανιω.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι αρρωστημενα εαμικα αναμασσηματα ..
Εχθροι ειναι ολοι και προδοτες κατα τον ευφανταστο αρθρογραφο πλην του ιδιου που ειναι το κακοηχο και αληστου μνημης εθνοπροδοτικο εαμ σε μεταγενεστερη "φιλοεπατριωτικη" μεμελα.. ..
Βεαβαιως δεν χαθηκε τιποτα διοτι ποτε δεν υπηρξε σοβαροτητα και αληθεια στους εαμικους α, β, γαμα και σια..
Ιασων
ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΒΑΡΕΘΗΚΑΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΕ Π@Π@ΡΙΕΣ . ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΑΝ ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΑΝ ΚΑΙ ΣΕ ΒΟΛΕΥΑΝ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΓΡΑΦΕΣ ; ΕΓΩ ΟΧΙ . ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΙΓΟΥΡΑ .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τραιανού είναι μήν τον παρεξηγείτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τραϊανού, ο γνωστός Αντίχριστος Αρχαιολάτρης... Ποιος του δίνει σημασία... Δεν κατηγορώ το Γιαννιώτη, ίσως του "επέβαλαν" κάποιοι να το δημοσιεύσει, όμως δεν είναι το πρώτο ξέρασμα του Αντιχρίστου... Δεν ασχολείται με τίποτα άλλο τον τελευταίο καιρό... ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΌ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΑΜΑΡΑ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΙ ΑΛΛΟΙ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχαιολατρεια και ΕΑΜ α, β, γ,..ω ειναι ασυμβατες ευθειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Υποκρισια ομως ειναι συμβατη με το εαμικο συναπαντημα
Αγαπητέ φίλε 1:46 μμ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο εύκολο είναι να διαγράψω σχόλια, άλλο τόσο εύκολο είναι να διαγράψω και ολόκληρη την ανάρτηση.
Αυτό σου το λέω επειδή θεωρώ ασύμβατες τις έννοιες "επιβάλλω" και "gianniotis".
Αν τελικά θεωρείς πως κάποιοι μου "επέβαλαν" την δημοσίευση του παρόντος, δεν έχεις παρά να επανέλθεις και να μου ζητήσεις να το κατεβάσω.
Μόνο που στην περίπτωση αυτή, εσύ θα μου έχεις "επιβάλλει" την απόφαση της διαγραφής.
Και μαζί μ' αυτή - αναγκαστικά - θα φύγουν και τα σχόλια.
gianniotis
Καλα, το μισος τους ,για αλλοδαπους δε λεγετε, πανε κι εκκλησια, ουστ, τι χαζοι ειμαστε?ναφυγουν ,με διαδικασιες ,ολοι κι αυτες που σας ξεβρωμιζουν τα σπιτια, μεγαλωνουν τα παιδια σας, ξεσκατωνουν τους γονεις σας, καλα, θεατρο σκιων ,κανετε, λιγη ντροπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην πετάτε κουβέντες στον αέρα. Σιγά μην επιβάλουν στον Γιαννιώτη ποιό θέμα θα δημοσιεύσει και ποιό όχι. Για κάποιους που τον ξέρουμε από την καλή αυτό μοιάζει με ανέκδοτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλενα Δ.
Τρελλός ο Τραϊανού???
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί...
Αλλά από μικρό και από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια!!!
Αυτή είναι η πραγματικότητα όπως την περιγράφει. Αρέσει δεν αρέσει σε ορισμένους...
Καλά κάνει ο γιαννιώτης και δημοσιεύει όλα μα όλα τα άρθρα-σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο χέρι των υπολοίπων είναι με τα γραφόμενά τους, να τα επιβραβεύουν ή να τα απαξιώνουν.
Και ο Τραϊανού έχει την άποψή του.
Και τη λέει. Ε και;;;
Από μόνο του δεν έχει θέση σοβαρής αξιολόγησης.
Άκου ΕΑΜ'Β...έσκασα στα γέλια!!!
έτσι είναι φίλε άλλοι κλαίνε και άλλοι γελάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφή