Το δεύτερο κύμα της ...κακοκαιρίας.!

Πατήστε για μεγέθυνση

Του Γιάννη Ρουμπάνη
Ούτε ανάσα. Ούτε περίσκεψη. Ούτε αναθεώρηση. Το πρόγραμμα εκτελείται κατά γράμμα. Το πρόγραμμα της απορρύθμισης της κοινωνίας. Και αυτή την εβδομάδα τα κυβερνητικά επιτελεία εργάζονται πυρετωδώς. Απεργάζονται. Το δεύτερο κύμα της κακοκαιρίας.
Στο στόχαστρο, εν πρώτοις, οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και πάλι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Περισσεύουν, λέει, τεσσερισήμισι χιλιάδες. Σε διάφορους οργανισμούς και υπηρεσίες που υπολειτουργούν, δυσλειτουργούν και κάνουν ολόκληρο το δημόσιο να υποφέρει. Λέει. Και ή θα μεταταχτούν με το ζόρι. Ή θα απολυθούν. Τι θα απογίνουν τεσσερισήμισι χιλιάδες οικογένειες, κανέναν δεν ενδιαφέρει. Κανέναν από αυτούς που υποσχέθηκαν τις καλύτερες μέρες. Κανέναν από εκείνους που διόρισαν όλον αυτόν τον κόσμο, για να φάει ένα κομμάτι ψωμί. Κανέναν από εκείνους που επινόησαν όλους αυτούς τους οργανισμούς και υπηρεσίες. Για να εξασφαλίσουν τη διεύρυνση και εμβάθυνση της εκλογικής τους πελατείας. Τη θέση τους στο σβέρκο μας. Έδεσαν έναν ολόκληρο κόσμο στη δικιά τους αθλιότητα. Και τον οδηγούν στην εξαθλίωση.
Στην εξαθλίωση οι δημόσιοι υπάλληλοι. Διότι δεν εργάζονται και φταίνε. Στην εξαθλίωση και οι ιδιωτικοί. Διότι αυτοί εργάζονται και φταίνε. Στην εξαθλίωση και επαγγέλματα, όπως οι φαρμακοποιοί. Διότι ο κλάδος τους δεν είναι αντιπαραγωγικός, αντικοινωνικός ή δυσλειτουργικός. Αντιθέτως είναι παραγωγικός, κοινωνικός και λειτουργικός. Και προσοδοφόρος. Οπότε πρέπει να τον αλώσουν οι επιτήδειοι να εισπράττουν, να αποθησαυρίζουν και να λοιδορούν όλους τους άλλους.
Στην εξαθλίωση και όλοι όσοι δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι ή φαρμακοποιοί. Στην εξαθλίωση, επειδή ζουν και ανασαίνουν σ’ αυτόν τον τόπο. Θα ανέβει το κόστος των μετακινήσεων, τα καύσιμα, τα εισιτήρια στις δημόσιες συγκοινωνίες, στις αερομεταφορές, στα τρένα. Θα ανέβουν και τα τιμολόγια της ΔΕΗ για τα νοικοκυριά. Ούτε σπίτι του δεν θα μπορεί να κάτσει κανείς. Διότι θα κοστίζει τόσο, όσο για να βγει, να πάει στη δουλειά του, στις κοινωνικές υποχρεώσεις του, να κάνει μια βόλτα, ν’ αλλάξει εικόνες, παραστάσεις, ανάσες.
Το μόνο καλό είναι ότι όσο πλησιάζουμε στη δύση του 2010 και στην ανατολή του 2011, αυτός ο κόσμος, ο προδομένος κόσμος, αρχίζει και προβληματίζεται. Και αναζητεί δρόμους για να τινάξει την καταδίκη από πάνω του. Κι αφού αναζητεί, θα τα καταφέρει. Έτσι συμβαίνει πάντα. Έτσι θα γίνει και τώρα.