Να δείτε που θα βγει καμιά μέρα ο Ερντογάν σε ψηλό μπαλκόνι στο Βόσπορο, θα αναφωνήσει «Mare nostrum» οριοθετώντας με το κιάλι το γαλάζιο οικόπεδό του ίσαμε τον Ατλαντικό και δε θα παραξενευτεί κανείς. Αυτό που κατάφεραν κάποτε οι Έλληνες εναντίον των Ρωμαίων, το να τους κατακτήσουν δηλαδή διά του Πνεύματος και των Γραμμάτων, είναι ζήτημα ελάχιστου ακόμα χρόνου να το καταφέρουν οι Τούρκοι διά των σήριαλ. Δεν έχω ακριβή στοιχεία να παραθέσω. Γνωρίζω μόνο ότι κάνουμε εισαγωγή, κατά συρροή, τούρκικες σαπουνόπερες (για κάθε μια που τελειώνει ξεφυτρώνουν άλλες δυο-τρεις) κι ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει σ’ όλη την Ευρώπη (φτηνή η τουρκική λίρα, ρε μάνα μου…).
Το αντελήφθην επίσης προσωπικώς από τον τρόπο που άρχισα το τελευταίο διάστημα να τουρκεύω ερήμην μου. Παρότι είμαι καταυλακιώτισσα, το «λου» το λέω πιο παχύ κι απ’ τους Σαλονικιούς. Δεν ανεμοχάφτω πια με τα φωνήεντα, όσο πριν. Αντιθέτως, δείχνω μια αυθόρμητη προσκόλληση στα σύμφωνα και κυρίως σε κείνα που είναι πιο ηδυπαθή και αναδύονται από χαμηλά, απ’ το καρύδι… Χρωματίζω κομμάτι διαφορετικά τις φράσεις. Μου θυμίζω τη «Λωξάντρα» και ταυτόχρονα το βορειοελλαδίτη βιομήχανο Βουτσά σε κείνη την ταινία με τα φουντούκια. Στο υπαρξιακό ερώτημα «Γιαβρί ορ νοτ γιαβρί;» απαντάω χωρίς καθυστέρηση «Γιαβρί για!». Όπου «για», μη βάλετε τη γερμανική κατάφαση, αλλά το κωνσταντινουπολίτικο «βέβαια»… Π.χ. «Σ’ έδωσε καλό παστουρμά ο κρεοπώλης;» «Μ’ έδωσε για!»… Επίσης, η αισθητική μου εγκατέλειψε οριστικά το μίνιμαλ. Άμα δεν έχει ψεύτικα φλουριά ένα αξεσουάρ, δεν το βάζω σπίτι μου. Ευτυχώς υπάρχει η σχετική γκάμα στις στρωματσάδες των Πακιστανών και των Κινέζων. Έναν ημιυπαίθριο στην ταράτσα τον έχω βαφτίσει «οντά». Πιστεύω βαθύτερα στο πεπρωμένο και τείνω να θεωρήσω ότι το Μνημόνιο είναι δοκιμασία απ’ τον Αλλάχ. Και τελευταίως σκέφτομαι να επιστρατεύσω ένα φίλο μου άνεργο δάσκαλο καλλιτεχνικών να μου κάνει χρυσουλιά σιρίτια και άλλα αραβουργήματα στα γύψινα. Το κόλλημα με τα κεμπάπ και τα γιαουρτλού δεν προσμετράται, δεδομένου ότι το είχα πάντα.
Όσο οι Τουρκάλες πρωταγωνίστριες -κούκλες, δε λέω- πάνε κόντρα στη λογική της μαντίλας και του χαμηλού βλέμματος κι αλλάζουν τους άντρες -κούκλοι κι αυτοί, δε λέω- σαν τα πουκάμισα, τόσο εγώ εξανατολίζομαι. Φταίει και η τουρκοκρατία για…! Άλλωστε η Κρίση στη χώρα είναι και Κρίση της κρίσης (της κριτικής σκέψης), οπότε μία προσκόλληση στον πόνο, στο κλάμα και στον μεταμοντέρνο αμανέ έρχεται και δένει με όλα τα υπόλοιπα. Είναι κι αυτός ένας νέος τρόπος πεπαλαίωσης. Μόδα που θα περάσει και θα αφήσει πίσω της τα πράγματα χειρότερα απ’ ό,τι ήταν πριν. Στο μεταξύ οι Έλληνες απόφοιτοι των σχολών υποκριτικής και οι σεναριογράφοι θα συνωστίζονται στα ριάλιτι (στην ετέρα τηλεοπτική τάση), για να αναδείξουν το ταλέντο τους. Θα συνωστίζονται επίσης στα ταμεία ανεργίας. Ακριβό το ευρώ! Ταμάμ;
Σημ. Πάντως, παράγει και καλύτερα πολιτιστικά προϊόντα η Τουρκία…(Βλ. βίντεο)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου