Την όχι και τόσο πρόσφατη Βυζαντινή περίοδο, επιστράτευσαν ορισμένοι υπουργοί της κυβέρνησης Παπαδήμου για να περιγράψουν την σημερινή πραγματικότητα και με τον τρόπο τους να καλέσουν σε εθνική (;) συστράτευση. Ο μεν κ. Γιαννίτσης θύμησε τους εικονομάχους και τους εικονοκλάστες για να χαρακτηρισίσει αντίστοιχα ως μνημονιομάχους όσους αντιπολιτεύονται τις πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων. Ο δε μόνιμος αντιπρόεδρος της...κυβέρνησης κ. Πάγκαλος έκανε αναγωγή στην προ της Αλώσεως εποχή στην Κωνσταντινούπολη και στις συγκρούσεις μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών για να περιγράψει και αυτός με την σειρά του την σύγκρουση μεταξύ οπαδών και αντιπάλων του Μνημονίου.
Ωραίες οι ιστορικές αναφορές, οι οποίες ειδικά όταν αναφέρονται σε περιόδους εθνικής καταστροφής μας κάνουν όλους να σκεφτόμαστε πώς κάτι παραπάνω ξέρουν οι υπουργοί μας όταν μιλούν για την Άλωση. Βέβαια με τους επιτρόπους, τις ειδικές ρήτρες, την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας αλλά και την υποθήκευση των όποιων μελλοντικών πλουτοπαραγωγικών πηφών θα αποκτήσει η χώρα μας, δεν χρειάζεται κάποιος να βρίσκεται σε κυβερνητικ΄πόστο για να καταλάβει ότι επέρχεται τσουνάμι υποχωρήσεων σε εθνικά ζητήματα. Εξάλλου ο κ. Πάγκαλος έχει λαμπρά προυπηρεσία στον συγκεκριμένο τομέα με τις υποθέσεις των Ιμίων και της παράδοσης Οτζαλάν. Όμως η αναφορά τους αυτή μας δίνει την αφορμή να καταθέσουμε ορισμένες σκέψεις.
Πράγματι οι Έλληνες διαχρονικά έχουμε ένα παρελθόν εμφυλίων συγκρούσεων, διχασμών και φανατικής προσήλωσης στα όποια πιστεύω μας. Και είναι αλήθεια ότι και η διαμάχη περί του Μνημονίου τείνει να πάρει πολλές φορές διαστάσεις ποδοσφαιρικού αγώνα, τουλάχιστον σε ότι αφορά το επίπεδο των επιχειρημάτων τα οποία ακούγονται εκατέρωθεν. Αν δεν ήταν τόσο σοβαρό το διακύβευμα των όσων λέγονται, ίσως να ήταν απλά αστείο το θέαμα. Από την στιγμή όμως που εξαρτάται το μέλλον της πατρίδας και του λαού μας, σίγουρα μόνο ελαφρά δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί η σημερινή πραγματικότητα.
Χωρίς καμία διάθεση συνομωσιολογίας, μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι αυτή η διαίρεση σε μνημονολάτρες και μνημονοχάχους ίσως να είναι σχεδιασμένη ώστε οι πραγματικοί ένοχοι να βρεθούν στο απυρόβλητο. Γιατί είναι πραγματικά τραγικό, οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση να κάνουν και τους τιμητές αλλά και τους σωτήρες. Στους δε εκπροσώπους αυτούς συμπεριλαμβάνουμε φυσικά και την Αριστερά που μπορεί άμεσα να μην άσκησε εξουσία αλλά σίγηουρα αποτελούσε την παραεξουσία πάνω στην οποία εδράστηκε το οικοδόμημα της Μεταπολίτευσης.
Πέρα όμως από τους όποιους οικονομικίστικους όρους, πέρα από τις δόσεις και τα επιτόκια, τα άδεια ταμεία, τις κενές τσέπες και τα λουκέτα, υπάρχει και η ουσία. Παρουσιάζονται δηλαδή όσοι μέσω των Μνημονίων προσπαθούν να σώσουν την χώρα να μας λένε ότι το διακύβευμα είναι και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας. Ο προσανατολισμός της στην Δύση με τα λαμπρά της επιτεύγματα όπως η δημοκρατία, οι ελεύθερες αγορές και οι ανοιχτές κοινωνίες. Γι' αυτό και η έμμεση προσπάθεια ταυτισής τους με τους δυτικόφιλους της Βασιλεύουσας της εποχής του Παλαιολόγου. Και αυτοί ήθελαν να σώσουν την Ελλάδα από τους τουρκους τότε, με την υπαγωγή μας στην παπική Δύση. Ξεχνούν να πουν όμως, ότι άσχετα με τον πραγματικό πατριωτισμό ορισμένων από ατυούς, όπως του καρδινάλιου Ισιδώρου, το μέλλον όλων τους ήταν η εξαφανισή τους μέσα στο χωνευτήρι της Φραγκιάς.
Όχι δεν υπερασπιζόμαστε εδώ τους τουρκόπληκτους του Σχολαρίου που το μόνο που κατάφεραν ήταν να διατηρήσουν τα προνόμια μιας μπάσταρδης Ρωμιοσύνης. Αντίθετα, θέλουμε να αναδείξουμε τον μοναδικό ελληνικό δρόμο της εποχής εκείνης, αυτόν της θυσίας του τελευταίου των Αυτοκρατόρων, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των ελαχίστων υπερασπιστών της Πόλης. Αυτών που απέναντι σε κάθε λογής "οδοιπόρους προς τα Σούσα", Ανατολής και Δύσης, επέλεξαν τον πολεμικό τρόπο του παραδείγματος και του μύθου. Αυτού του μύθου που κράτησε ζωντανό τον Ελληνισμό στα χρόνια της τουρκοκρατίας και απετέλεσε την έμπνευση για την εθνεγερσία του 2821. Ο μύθος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά ήταν αυτό που εμφυτεύθηκε στο φυλετικό αρχέτυπο των Ελλήνων και όχι ο Διαφωτισμός των Λογίων ή οι καλοί τρόποι των Φαναριωτών. Ο μύθος της με κάθε τρόπο αντίστασης και όχι ο ορθολογισμός ή η δουλοπρέπεια μπορούν να διατηρήσουν και να αναστήσουν έναν λαό.
Έτσι και σήμερα, αυτό που λείπει δεν είναι τα οικονομικά επιχειρήματα αλλά το παράδειγμα της αντίστασης απέναντι στις ταπεινώσεις και στις εθνικές υποχωρήσεις. Το παράδειγμα του Παλαιολόγου και όχι οι Βυζαντινολογίες μίας παρωχημένης πολιτικής και κοινωνικής κάστας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου