Πόσο αξιόπιστος είναι ο Αντώνης Σαμαράς; Ας φρεσκάρουμε την μνήμη μας.
Ήταν χειμώνας του 2010, όταν ο πρώην Πρωθυπουργός και οι κηπουροί του μιλούσαν για Τιτανικό στην ελληνική οικονομία, για διεφθαρμένους συλλήβδην ως το κόκκαλο Έλληνες, για νοσηρή...οικονομική ζωή. Ο Σαμαράς αρνούνταν το συλλογικό αυτομαστίγωμα και ζητούσε αναθεώρηση του φορολογικού συστήματος, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής και στοχευμένες παρεμβάσεις στο Δημόσιο και τις κρατικές δαπάνες. Αλλά για το κατεστημένο στη χώρα και τους αλαζόνες Ευρωπαίους, ήταν ένας άγνωστος πρώην ευρωβουλευτής που έγινε πρόσφατα αρχηγός ενός διαλυμένου από βαριά ήττα κόμματος. Ποιος τον λογάριαζε; Σήμερα όμως όλοι αναγνωρίζουν ότι είχαν υποτιμήσει το ελληνικό πρόβλημα, έδωσαν λιγότερη προσοχή από ότι έπρεπε, έκαναν λάθος στην εκτίμησή τους και προσέφεραν μια θανατηφόρα συνταγή. Αυτό είναι αξιοπιστία.
Ήταν Μάιος του 2010 όταν ο Στοχαστής της Quadriga μας οδηγούσε στη χρεοκοπία και στις «δάνειες δυνάμεις» παραδεχόμενος ότι είμαστε το πειραματόζωο. Η αλήθεια που πρέσβευε το Μνημόνιο ήταν η μοναδική και άπαντες, μέχρι τον τελευταίο υπαλληλίσκο των Βρυξελλών ήταν σίγουροι για την επιτυχία. Ο Σαμαράς διαχώρισε τη θέση του και με τα δεδομένα της εποχής ζήτησε άλλη λύση, ευρωπαϊκή, χωρίς παρέμβαση του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα διαβλέποντας την αποτυχία του εγχειρήματος. Αλλά τότε ήταν ένας γραφικός συντηρητικός πολιτικός που ο λόγος του ήταν κυρίως αντιπολιτευτικός και δεν αντιλαμβανόταν το κάλεσμα των καιρών. Σήμερα όλοι παραδέχονται ότι η εμπλοκή του ΔΝΤ ήταν κερκόπορτα στα ευρωπαϊκά πράγματα και το κυριότερο, το πρόγραμμα που ετοιμάστηκε για την Ελλάδα ήταν πολιτικά ανεφάρμοστο. Αυτό είναι αξιοπιστία.
Ήταν καλοκαίρι του 2010, όταν μέσα στην ευφορία ότι θα έχουμε μισθούς και συντάξεις και σύντομα, μέχρι το 2012, θα ξαναβγούμε στις αγορές, ο Σαμαράς παρουσίασε στο Ζάππειο Ι την πρόταση του για έξοδο της χώρας από τη μέγγενη των μνημονίων, τολμώντας να μιλήσει πρώτος και για αξιοποίηση της λιμνάζουσας δημόσιας περιουσίας. Τολμηρή πρόταση την χαρακτήρισαν λίγοι, ανεφάρμοστη, ανεδαφική, οι περισσότεροι. “Ο Χάρρυ Πότερ της συντηρητικής παράταξης”, τον χλεύαζαν. Και όμως, ένα χρόνο αργότερα διάφορες προτάσεις του μεταξύ των οποίων και αυτή για αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας αποτέλεσε δέσμευση της χώρας στο επικαιροποιημένο μνημόνιο, έστω και αν στην πορεία, κατακρεουργήθηκε νοηματικά και διαδικαστικά από τους εδώ μαθητευομένους μάγους της διαχείρισης κρίσεων που θέλανε να ονομάζονται Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι αξιοπιστία.
Ήταν Σεπτέμβρης του 2010, όταν στην ΔΕΘ ανέλυσε τις διαφορές του με την ακολουθούμενη πολιτική, προέβλεψε την μη έξοδο της χώρας στις αγορές το 2012, μίλησε για βαθειά ύφεση που φέρνουν τα μέτρα, μάντεψε την αποτυχία του προγράμματος. Βέβαια τότε έκανε μια τυπική ομιλία πολιτικού της Αντιπολίτευσης, χωρίς όραμα και χωρίς να αντιλαμβάνεται πόσο καλά πήγαινε έως τότε το πρόγραμμα. Έτσι μας έλεγαν. Ο Παπακωνσταντίνου ωρυόταν στα κανάλια για το πόσο ανεύθυνος ήταν ο κ. Σαμαράς. Έφτασε Νοέμβρης του 2011, για να καταλάβουν όλοι ότι, όχι μόνο στις αγορές δεν θα βγούμε το 2012, αλλά είμαστε σε ανάγκη δανεικών μέχρι το 2015 και σε επιτροπεία μέχρι το 2020. Και όλα αυτά χωρίς να κλείνει η μαύρη τρύπα του δανεισμού, του χρέους, του ελλείμματος και της ύφεσης. Και τώρα αναζητείται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια διέξοδος από όλο αυτό τον φαύλο κύκλο. Αυτό είναι αξιοπιστία.
Ήταν Άνοιξη του 2011 όταν στο δράμα που περνούσε η χώρα ήδη με την εφαρμογή μιας λάθους πολιτικής παρουσίασε ένα επικαιροποιημένο Ζάππειο ΙΙ. Μίλησε για μείωση φορολογίας, για ενεργοποίηση ΈΣΠΑ, για ορθολογικότερη διαχείριση του προγράμματος δημοσίων δαπανών, για κοινωνική συνοχή, για μέτρα ανάπτυξης της οικονομίας, για εργασιακή εφεδρεία. Βεβαίως τότε ήταν ενοχλητική η συνεχής ενθύμηση του Σαμαρά ότι ακολουθούμε λάθος πορεία. Οι φωστήρες των Βρυξελλών και οι εντόπιοι υπηρέτες και τελάληδές τους κεραύνωναν τον αρχηγό της ΝΔ για την στενομυαλιά του και την επιμονή του. Πρώτα η δημοσιονομική πειθαρχία, μετά η ανάπτυξη. Έφτασε λίγο πριν το 2011 για να προετοιμαστεί κακήν κακώς μια τερατογέννεση της εφεδρείας, να ομολογήσουν οι Βρυξέλλες και να ψελλίσουν οι αναλυτάδες των καναλιών ότι χωρίς ανάπτυξη, χωρίς ελάφρυνση των βαρών, χωρίς τόνωση της επιχειρηματικότητας οι στόχοι δεν θα υλοποιηθούν ποτέ. Αυτό είναι αξιοπιστία.
Ήταν Ιούνιος του 2011 όταν στο Σύνταγμα έπεφταν κορμιά και το δακρυγόνο έπεφτε σύννεφο, προκειμένου να περάσει ο Εφαρμοστικός νόμος της πλέον πρόσφατης επικαιροποίησης του Μνημονίου. Ήταν λέει όρος για την απόφαση του Ιουλίου του 2011 με την οποία για πρώτη φορά θα καλούνταν σε εθελοντική βάση ο ιδιωτικός τομέας να συνεισφέρει στη χρηματοδότηση της χώρας με την μορφή κουρέματος των απαιτήσεών του. Πανηγύριζαν οι Βρυξελλιώτες και οι παπαγάλοι τους εδώ ότι θα πληρώσουν επιτέλους οι Τράπεζες. Ότι αποδίδεται δικαιοσύνη. Τον ίδιο καιρό ο Σαμαράς μίλησε για λάθος πολιτική. Ποιος είναι πάλι αυτός ο ενοχλητικός ξερόλας με τα γυαλάκια που τολμά να παίρνει το μέρος των Τραπεζών; Χρειάστηκαν μόλις 5 μήνες και μια ακόμη ατελέσφορη σύνοδος για να καταδειχθεί ότι το κούρεμα στους ιδιώτες, είτε 20% είτε 50% δεν είναι αποτελεσματικό. Διότι δεν μπορείς να επιβάλεις κούρεμα σε κάποιον με το έτσι θέλω έστω και αν το βαφτίσεις εθελοντικό, αν δεν είσαι έτοιμος να ρίξεις χρήμα στην αγορά. Αλλιώς κινδυνεύεις, αν πας εσύ για δανεισμό, να στη φυλάνε αυτοί που προορίζεις για κούρεμα. Και να αποεπενδυθεί από πολύτιμα κεφάλαια όλη η Ευρώπη. Πράγμα που βλέπουμε να γίνεται τώρα. Και να που ξάφνου κάνουν και δεύτερες σκέψεις και οι εμπνευστές Ευρωπαίοι σε αυτή την παράμετρο. Το ξανακοιτάνε το PSI λένε. Αυτό είναι αξιοπιστία.
Ήταν Νοέμβριος του 2011 όταν ο παραιτημένος ουσία, πρωθυπουργός ήδη από τον Ιούνιο του 2011, προέβη σε απονενοημένο διάβημα να θέσει με τις ανοησίες περί δημοψηφισμάτων και λαϊκής έκφρασης (χωρίς εκλογές) τη στρατηγική επιλογή της χώρας να είναι μέλος της ΕΕ και της ζώνης του Ευρώ. Με τα σύννεφα πάνω από τον ουρανό της Ευρώπης να πυκνώνουν, και την ζαλισμένη παρεούλα του ΓΑΠ να βολοδέρνει από τα χαστούκια των δανειστών σαν τα κουκλάκια του λούνα πάρκ, η χώρα ήταν στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής κατάρρευσης της εικόνας της και του εμφράγματος της ετοιμοθάνατης οικονομίας της. Ο πρώην πρωθυπουργός πλήρως απαξιωμένος στους συνομιλητές του δεν μπορούσε να κυβερνήσει πλέον. Χρειαζόταν επειγόντως αλλαγή, στην αρχή με μια μεταβατική κυβέρνηση. Μπήκε σε αυτή, μετείχε, της παρείχε ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά όλοι θέλανε να διπλαρώσουν τον Σαμαρά για να δεσμευτεί; Γιατί; Για να τον τσαλακώσουν, για αν τον κουρέψουν, για να τον έχουν του χεριού τους;
Η δική μου εκτίμηση είναι άλλη. Θέλανε να τον δεσμεύσουν διότι ο Σαμαράς μέσα από αυτή την δίχρονη πορεία κέρδισε την αξιοπιστία του στους συνομιλητές του.
Είναι ο μοναδικός πολιτικός στην Ελλάδα, που διαθέτει κυβερνησιμότητα, ως αρχηγός ενός μεγάλου κόμματος.
Είναι ο μοναδικός πολιτικός στην Ελλάδα που αντίθετα με τους ντόπιους καλοθελητές στις Βρυξέλλες και παρά τους λίβελους που εξακοντίστηκαν εναντίον του ότι τάχα είναι ο μπουρλοτιέρης της Ευρωζώνης, απέδειξε ότι είναι ένας διορατικός ευρωπαϊστής πολιτικός.
Είναι ο μοναδικός πολιτικός στην Ελλάδα που διαθέτει ρεαλισμό. Το να αναμένει κανείς από το Σαμαρά να συμπεριφερθεί σαν τον κεντροδεξιό Τσάβες είναι ανεδαφικό. Μπορεί όμως να συνομιλήσει με την γραφειοκρατία των Βρυξελλών αλλά και με τις αγορές διότι έχει κάτι που λείπει αυτή τη στιγμή από την Ευρώπη σε επίπεδο ηγεσίας της. Οικονομικές γνώσεις και ρεαλιστική προσέγγιση των προβλημάτων.
Είναι ο μοναδικός πολιτικός στην Ελλάδα που έχει προβλέψει με ακρίβεια όλες τις παθογένειες του προγράμματος που εφαρμόζεται στη χώρα, την ώρα που όλοι, με την παρουσία των πλέον διάσημων οικονομολόγων παγκοσμίως, όμνυαν στην επιτυχία του εγχειρήματος. Τους απέδειξε ότι ήταν όλοι λάθος και τώρα τους προκαλεί να τον ακούσουν. Ενέσπειρε την αμφιβολία και το άγχος στους μέχρι πρότινος άκαμπτους δανειστές, και προϊόντος του χρόνου όχι μόνο θα διαπραγματευτεί μαζί τους, αλλά και θα τροποποιήσει το πρόγραμμα. Για όσους καταλαβαίνουν ελληνικά, η διαπραγμάτευση είναι μια διαδικασία διμερής ή πολυμερής. Η Τροποποίηση όμως μπορεί να είναι και μια μονομερής διαδικασία. Και όμως, αυτό έχει γίνει πλέον αποδεκτό από τους δανειστές.
Τέλος είναι ο μοναδικός πολιτικός στην Ελλάδα, που επειδή έχει κερδίσει τα ανωτέρω χαρακτηριστικά μόνος του, είναι και ο μόνος που θα κληθεί να επικυρώσει, ως επίσημος συνομιλητής από μέρους της χώρας, τις όποιες μελλοντικές αποφάσεις της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. στο άμεσο μέλλον. Καλός ο τεχνοκράτης για την μεταβατική περίοδο, αλλά στις πολιτικές αποφάσεις με τις οποίες θα έρθει ενώπιόν της η χώρα και η Ευρώπη στο άμεσο μέλλον, χρειάζεται η παρουσία πολιτικού και όχι τραπεζίτη. Και στην Ευρώπη κατανοούν ότι χωρίς πολιτική υπογραφή από την Ελλάδα δεν περπατάει καμία εξέλιξη είτε για αλλαγή συνθηκών, είτε για διάσπαση, είτε για ευρώ του Νότου, είτε για οτιδήποτε.
Είναι η εικόνα τόσο ειδυλλιακή λοιπόν; Τα έχει κάνει ο Σαμαράς τόσο καλά σε όλα ώστε να μην αξίζει να τον ψέξει κανείς;
Όχι βέβαια. Υπάρχουν και αστοχίες σε επιμέρους χειρισμούς, υπάρχουν και ατέλειες επικοινωνιακές, υπάρχουν και πρόσωπα που εκνευρίζουν με το λόγο ή τα έργα τους και επιμένουν να εμφανίζονται ως η φωνή της παράταξης, υπάρχουν και παπαγάλοι, υπάρχουν και κακόβουλες διαρροές, υπάρχουν και ορισμένοι που τον πριονίζουν.
Αλλά όλα αυτά τα πράγματα είναι πολύ μικρά και ανούσια μπρος στις μεγάλες πολιτικές κινήσεις που γίνονται, και κινδυνεύουμε, αν τους δώσουμε τεράστια αξία, να δούμε μεν το δέντρο, αλλά να χάσουμε το δάσος.
Ierofantis
Μοιάζει με ανέκδοτο, όμως όπου υπάρχει Έλληνας υπάρχει και χρέος. Ακόμα και ένα μικρό ελληνικό χωριό στην Ουγγαρία είναι… υπερχρεωμένο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χωριό, που ονομάζεται «Μπελογιάννης» και κατοικήθηκε από Έλληνες μετανάστες του 1950,ή κκεδες που εφυγαν μετα την ηττα στο ΓΡΑΜΜΟ. όπως ήταν φυσικό έχει γίνει πρώτο θέμα στον Τύπο της χώρας, αφού συγκρίνουν την κατάσταση του με την κατάσταση στην Ελλάδα.
«Έφεραν και τα έθιμα τους», γράφει ειρωνικά σε ένα δημοσίευμα, στο οποίο εξηγείται ότι το χωριό έχει μόλις 4.000 κατοίκους, που αποτελούν περίπου το ένα τέταρτο του συνόλου της ελληνικής μειονότητας στη χώρα και ο Δήμος έχει χρέος 61 εκατομμύρια ουγγρικά φιορίνια (περίπου 200.000 ευρώ)!
Το πιο «ελληνικό» της υπόθεσης είναι ότι οι δύο Έλληνες δήμαρχοι που έχουν ασχοληθεί με την διαχείριση του Ταμείου του δήμου από εκεί αλληλοκατηγορούνται για τα χρέη!!!
Ζητανε να μας σωσουν με λαικη κυριαρχια. Δεν τους πιστευει κανενας. Παραδειγμα η καταρρευση των κρατων τους απο τους λαους τους το 1989.