Επειδή ακόμη δεν έχει γίνει νόμος του κράτους το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, παρά τις αλλεπάλληλες συναντήσεις των εκπροσώπων της τρικομματικής κυβέρνησης, έκρινα ότι μπορώ ταπεινά να καταθέσω την πρότασή μου, που εδράζεται πάνω σε τρεις άξονες:
Πρώτος, η καθιέρωση μιας ενιαίας φορολογικής κλίμακας για όλα τα εισοδήματα ανεξαρτήτως πηγής.
Δεύτερος, η φορολόγηση με την ενιαία κλίμακα του οικογενειακού εισοδήματος και όχι του ατομικού και
Τρίτος, ο δυσκολότερος θα έλεγα, η φορολόγηση του πραγματικού εισοδήματος και όχι... του δηλούμενου.
Η αυτοτελής και διαφορετική φορολόγηση των ενοικίων, των μερισμάτων, των τόκων κλπ ελαφρύνουν τους ραντιέρηδες, τους κατέχοντες και επιβαρύνουν τους μισθωτούς και συνταξιούχους, την υγιή επιχειρηματικότητα και την εργασία.
Για παράδειγμα, στην πρώτη περίπτωση, για εισόδημα 60.000 ευρώ, αν προερχόταν από μερίσματα, ο φόρος θα ανερχόταν σε 6.000 ευρώ, αν προερχόταν από τόκους σε 9.000 ευρώ, αν προερχόταν από ενοίκια, ο φόρος θα ήταν 17.500 ευρώ, αν ήταν εισόδημα από ελευθέρια επαγγέλματα, ο φόρος θα ήταν 16.300 ευρώ και, αν ήταν εισόδημα από μισθωτή εργασία ή σύνταξη 18.650 ευρώ.
Στη δεύτερη περίπτωση, η φορολόγηση του ατομικού εισοδήματος και όχι συνολικά του οικογενειακού, λόγω της προοδευτικότητας της φορολογικής κλίμακας επιβαρύνει τα χαμηλά εισοδήματα, αφού φορολογείται ξεχωριστά το εισόδημα του συζύγου και της συζύγου.
Για παράδειγμα, σήμερα αν έγγαμος έχει 40.000 ευρώ ο ίδιος, 40.000 ευρώ η σύζυγός του, τότε ο καθένας ξεχωριστά από τους συζύγους θα επιβαρυνθεί με φόρο 9.820 ευρώ, ενώ, αν φορολογείτο το οικογενειακό εισόδημα (80.000€) ο φόρος θα ανερχόταν σε 25.920 ευρώ. Τότε η διαφορά των 6.280€ θα μπορούσε να μετακυλιστεί και να ελαφρύνει τα χαμηλά εισοδήματα.
Το χειρότερο είναι ότι η κυβέρνηση περιπλέκει τους φορολογικούς κωδικούς, ενισχύει με τις εξαιρέσεις και τις διαφοροποιήσεις - ιδιαίτερος τρόπος φορολόγησης των αποζημιώσεων βουλευτών- την πολυπλοκότητα του φορολογικού συστήματος και για άλλη μια φορά έρχεται να καλύψει το μνημονιακό δημοσιονομικό στόχο της είσπραξης 3,5 δισ. ευρώ, μέσα από την κλασσική μέθοδο της επιβάρυνσης των δηλούμενων εισοδημάτων, και όχι της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης και της περιστολής της φοροδιαφυγής.
Κλείνοντας, σε μια εποχή μεγάλης δημοσιονομικής κρίσης, κοινωνικής απογοήτευσης και πολιτικής απαξίωσης θα ανέμεινε κανείς υπευθυνότητα και κατάθεση ενός πραγματικά εθνικού φορολογικού συστήματος που απαιτεί η κοινωνία, χρειάζεται η οικονομία και η Χώρα μας, ένα φορολογικό νομοσχέδιο που θα έδινε κίνητρα στη νεανική επιχειρηματικότητα, θα ενίσχυε τις επιχειρήσεις για να επανεπενδύσουν τα κέρδη τους και, το πιο ουσιαστικό, θα επανέφερε στη ζωή τον άνεργο και χαμηλόμισθο.
Υ/Γ: Η παραπάνω πρότασή μου που εκτιμάται ότι συνεισφέρει περίπου 4 δισ. ευρώ θα μπορούσε να μπει στο τραπέζι του διαλόγου και γιατί όχι και της σιδηράς κυρίας Τρόικας.
Η αυτοτελής και διαφορετική φορολόγηση των ενοικίων, των μερισμάτων, των τόκων κλπ ελαφρύνουν τους ραντιέρηδες, τους κατέχοντες και επιβαρύνουν τους μισθωτούς και συνταξιούχους, την υγιή επιχειρηματικότητα και την εργασία.
Για παράδειγμα, στην πρώτη περίπτωση, για εισόδημα 60.000 ευρώ, αν προερχόταν από μερίσματα, ο φόρος θα ανερχόταν σε 6.000 ευρώ, αν προερχόταν από τόκους σε 9.000 ευρώ, αν προερχόταν από ενοίκια, ο φόρος θα ήταν 17.500 ευρώ, αν ήταν εισόδημα από ελευθέρια επαγγέλματα, ο φόρος θα ήταν 16.300 ευρώ και, αν ήταν εισόδημα από μισθωτή εργασία ή σύνταξη 18.650 ευρώ.
Στη δεύτερη περίπτωση, η φορολόγηση του ατομικού εισοδήματος και όχι συνολικά του οικογενειακού, λόγω της προοδευτικότητας της φορολογικής κλίμακας επιβαρύνει τα χαμηλά εισοδήματα, αφού φορολογείται ξεχωριστά το εισόδημα του συζύγου και της συζύγου.
Για παράδειγμα, σήμερα αν έγγαμος έχει 40.000 ευρώ ο ίδιος, 40.000 ευρώ η σύζυγός του, τότε ο καθένας ξεχωριστά από τους συζύγους θα επιβαρυνθεί με φόρο 9.820 ευρώ, ενώ, αν φορολογείτο το οικογενειακό εισόδημα (80.000€) ο φόρος θα ανερχόταν σε 25.920 ευρώ. Τότε η διαφορά των 6.280€ θα μπορούσε να μετακυλιστεί και να ελαφρύνει τα χαμηλά εισοδήματα.
Το χειρότερο είναι ότι η κυβέρνηση περιπλέκει τους φορολογικούς κωδικούς, ενισχύει με τις εξαιρέσεις και τις διαφοροποιήσεις - ιδιαίτερος τρόπος φορολόγησης των αποζημιώσεων βουλευτών- την πολυπλοκότητα του φορολογικού συστήματος και για άλλη μια φορά έρχεται να καλύψει το μνημονιακό δημοσιονομικό στόχο της είσπραξης 3,5 δισ. ευρώ, μέσα από την κλασσική μέθοδο της επιβάρυνσης των δηλούμενων εισοδημάτων, και όχι της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης και της περιστολής της φοροδιαφυγής.
Κλείνοντας, σε μια εποχή μεγάλης δημοσιονομικής κρίσης, κοινωνικής απογοήτευσης και πολιτικής απαξίωσης θα ανέμεινε κανείς υπευθυνότητα και κατάθεση ενός πραγματικά εθνικού φορολογικού συστήματος που απαιτεί η κοινωνία, χρειάζεται η οικονομία και η Χώρα μας, ένα φορολογικό νομοσχέδιο που θα έδινε κίνητρα στη νεανική επιχειρηματικότητα, θα ενίσχυε τις επιχειρήσεις για να επανεπενδύσουν τα κέρδη τους και, το πιο ουσιαστικό, θα επανέφερε στη ζωή τον άνεργο και χαμηλόμισθο.
Υ/Γ: Η παραπάνω πρότασή μου που εκτιμάται ότι συνεισφέρει περίπου 4 δισ. ευρώ θα μπορούσε να μπει στο τραπέζι του διαλόγου και γιατί όχι και της σιδηράς κυρίας Τρόικας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου