Για μία ακόμη φορά είμεθα αναγκασμένοι εκ των συνθηκών, να εορτάσουμε τρόπον τινά (εντός πολλών εισαγωγικών) μία ακόμη μαύρη επέτειο για τον ελληνισμό, αυτήν της εισβολής της τουρκίας τον Ιούλιο του 1974, μία κατάσταση που πλέον δείχνει να έχει παγιωθεί υπέρ του εισβολέα και όλοι να σκέφτονται την ενδεχόμενη λύση του κυπριακού ζητήματος πάντοτε συνυπολογίζοντας και τον κατακτητή, ο οποίος και λόγω της παρούσης οικονομικής δυσπραγίας της χώρας, δείχνει περισσότερο ενδυναμωμένος από ποτέ.
Στο παρόν, δεν επιδιώκω ιστορική ή γεωπολιτική ανάλυση, μιάς και όλα αυτά...
το μόνο που ωφελούν είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων για το μέλλον ενός τόπου, συμπερασμάτων τα οποία δεν φαίνεται να μας οδηγούν πουθενά ύστερα από 39 ολόκληρα χρόνια, κάτι το οποίο μας οδηγεί με την σειρά μας αντιληφθούμε (τουλάχιστον όσοι εξ υμών διαθέτουν κοινόν νού) ότι επί παραπάνω από τρείς δεκαετίες καταλήγουμε να πελαγοδρομούμε μέσα σε έναν αέναο και φαύλο κύκλο δυστυχώς για τα εθνικά μας συμφέροντα.
Κάποιοι ιστορικοί και μή, μιλούν για εθνική προδοσία, όμως για εμένα σημασία δεν έχει τόσο το τί ειπώθηκε μέσα σε κάποια γραφεία των Αθηνών, Κύπρου η και οπουδήποτε αλλού μιάς και πάντοτε σχεδιασμοί υπάρχουν, όπως και οι ανατροπή αυτών επίσης.
Για εμένα, το πλέον σημαντικό είναι ο πόνος και το αίμα που χύθηκε από τους Κυπρίους αδελφούς μας και φυσικά από τους Έλληνες πολεμιστές της Κύπρου, τους οποίους κατήντησαν κάποιοι μισότρελλους και ανάπηρους λόγω των μαχών τις περισσότερες φορές, με απόγειο αγνωμοσύνης την μή αναγνώριση του πολέμου τούτου σε σημείο γελoιότητος μάλιστα, μιάς και αρκετοί εξ΄αυτών από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, λαμβάνουν συντάξεις εθνικής αντίστασης, την στιγμή που αρκετοί ήσαν αγέννητοι τότε.
Οι στιγμές για το έθνος είναι πλέον πέραν του δέοντος δυσοίωνες και η ανάγκη ανάληψης της προσωπικής μας ευθύνης, καθίσταται περισσότερο αναγκαία από ποτέ, ενώ η ανάγκη συνεργασίας όλων των υγειών δυνάμεων τόσο σε Ελλάδα, όσο και σε Κύπρο, είναι επιτακτική και πλήρως χρήσιμη προς αποφυγήν των χειρότερων για όλους σε όλα τα επίπεδα, καθώς θα πρέπει όχι μόνον να αποτρέψουμε την παγίωση της κατοχής, αλλά και να πείσουμε την διεθνή κοινή γνώμη επιτέλους με μία στιβαρή και αποφασιστική στάση και πολιτική, έναντι των ορέξεων της γείτονος.
Κάποτε υπήρξα στο Λονδίνο πριν από αρκετά χρόνια και ένιωσα πραγματικά άσχημα, όταν ακούγοντας ελληνικά εις ένα εστιατόριο, χάρηκα ιδιαιτέρως και προσπάθησα να μιλήσω στον ιδιοκτήτη, ενώ τότε εκείνος με κοίταξε απαξιωτικά λες και διασθάνονταν την απάντηση στην ερώτηση που μου έκανε αμέσως μετά και η οποία είχε να κάνει με το αν είμαι Έλληνας ή Κύπριος.
Πραγματικά σάστισα όταν απαντώντας ότι είμαι Έλληνας, εκείνος γύρισε στην γυναίκα του και της είπε να με σερβίρει αποχωρώντας σε ένδειξη απαξίωσης από το χώρο, ενώ περνώντας τα χρόνια έμαθα.
Έμαθα πολλά τα οποία με βοήθησαν να καταλάβω την εν λόγω συμπεριφορά και τα οποία δεν με κάνουν καθόλου περήφανο ως Έλληνα, όμως επιτέλους θα πρέπει να μπορέσουμε να διέλθουμε όλων αυτών των προβλημάτων του πρόσφατου ιστορικά παρελθόντος και της πραγματικά πονεμένης ιστορίας της τουρκικής εισβολής του Ιουλίου του '74, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε με με καθαρό βλέμμα τα προβλήματα που ανέκυψαν από τότε και αφορούν την σχέση μας τόσο με τους αδελφούς μας στην Κύπρο όσο και με τους γείτονες μας στην Τουρκία.
Επίσης καταληκτικά, θα ήθελα να αναφερθώ με το παρόν και στο γεγονός των "εορτών" μνήμης οι οποίες θα πρέπει να γίνονται ναι μέν με σεβασμό ως προς τα γεγονότα, αλλά επουδενί με εθιμοτυπικό χαρακτήρα και επιτέλους θα πρέπει να μας γίνει πλέον μάθημα το πάθημα της εισβολής και να μην χαρακτηρίζεται ως μία απλή ..."εορτή" μνήμης γιατί αν τα λάθη δεν χρησιμεύουν ως προς την αυτοβελτίωση, δεν έχουν και κανέναν ρόλο αναφοράς, καταγραφής ή εορτασμού κανενός είδους.
Με λίγα λόγια, ναι στην μνήμη προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση, όχι όμως στις γιορτές διαδικαστικού χαρακτήρα, γιατί έχω βαρεθεί πλέον να μετρώ μαύρες επετείους για το έθνος μου, οπότε τί και αν ..."γιορτάζουμε" τα 39 χρόνια εισβολής και του χρόνου τα 40;
Πραγματικά δώρον άδωρον.
Ας σταματήσουμε πλέον το μέτρημα και ας δράσουμε προς καλυτέρευσιν της καταστάσεως υπέρ των εθνικών μας συμφερόντων.
Το έχουμε ανάγκη ώς έθνος για την παρούσα φάση, αλλά και απαράβατο χρέος τιμής προς όλατα θύματα ενός ακύρηχτου πολέμου ο οποίος συνεχίζεται επ’ αόριστον…
Νικηφόρος Βυζαντινός
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου