Άκουσα ότι, προ καιρού, ομάδα αναρχικών, αντιεξουσιαστών, τραμπούκων, αλητών (οι χαρακτηρισμοί ποικίλλουν αναλόγως της ηλικίας και των πολιτικών απόψεων των παρατηρητών), ομάδα «νεαρών», επετέθη εναντίον καταστήματος τραπέζης σε επαρχιακή πόλη. Ο λόγος ασαφής, αλλά μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ήταν οργισμένοι εναντίον του κεφαλαίου και των τραπεζών ως ορατού συμβόλου αυτού του απεχθούς οργάνου καταπιέσεως. Μολονότι έκαναν διάφορες ζημιές και έριξαν «μολότοφ», ευτυχώς δεν έκαψαν κανένα ζωντανό. Αυτή την φορά.
Οι κάμερες ασφαλείας όμως λειτούργησαν και κατέγραψαν τα πρόσωπα που δεν ήταν πάντοτε κουκουλωμένα. Την επομένη τα ανώτερα στελέχη της τραπέζης κανόνισαν ιδιωτική προβολή των βίντεο οπότε ακούστηκαν κραυγές από τους κατάπληκτους τραπεζικούς: «Είναι τα παιδιά μας!!».
Τα τελευταία χρόνια οι συνεχής ανελέητες, επαναλαμβανόμενες πορείες, συλλαλητήρια και τα σχετικά με τις αναπόφευκτες συγκρούσεις, δακρυγόνα και γκλομπ (όταν ανεστάλη η παράδοση των πόλεων στην αναρχία) μου προξένησαν μεγάλο ενδιαφέρον και έντονη απορία. Σε σημείο που προσπάθησα να παρακολουθήσω μερικές από κοντά, με επώδυνα αποτελέσματα για τα μάτια και το αναπνευστικό μου σύστημα. Ήθελα να δω, σχεδόν, εξ επαφής τους εξεγερμένους, για να καταλάβω ποιοι ήσαν. Δεν μπορώ να πω ότι έβγαλα νόημα αλλά, εν τέλει, βρήκα απάντηση σε ένα ερώτημα.
Παρατηρώντας την εμφάνιση των αγωνιζομένων, εκτός, από την τραγική, ρομποτική ομοιομορφία των κομμουνιστών, διερωτήθηκα πως είναι δυνατόν αυτοί οι – μάλλον ανεπάγγελτοι –να παρουσιασθούν σε έναν εργοδότη να «ζητήσουν δουλειά» με τις αλογοουρές, τα σκουλαρίκια, την απλυσιά και το γενικό ύφος; Ερώτησα επίσης δυνάμει εργοδότες, ιδίως μικρής επιφανείας. Ήσαν όλοι επιφυλακτικοί –ενώ όμως προσλαμβάνουν ευχαρίστως μετανάστες κάθε είδους. Ποιο είναι το κριτήριο; Ότι ο υποψήφιος πρέπει να χρειάζεται την δουλειά, να το δείχνει, και να πείθει ότι θα είναι χρήσιμος. Με πρώτο σημείο την επιμέλεια στην εμφάνιση και τον τρόπο του.
Εκεί ήταν και η απάντηση στην απορία μου. Το μεγαλύτερο μέρος των αντιεξουσιαστών –ιδίως μεταξύ των φοιτητών –δεν αισθάνονται την αδήριτο και άμεση ανάγκη αναζήτησης εργασίας. Έχουν προφανώς κάποιο τρόπο να καλύψουν τις ανάγκες της καθημερινότητας, ενώ συγχρόνως ο χρόνος θα φροντίσει να κληρονομήσουν και μια περιουσία, μικρή έστω αλλά αρκετή να τους εξασφαλίσει στέγη και ακόμη και ένα εισόδημα.
Πως έγινε αυτό; Κάποιος είχε, ας πούμε, ένα ταβερνάκι, με αυλή, στις παρυφές του Λυκαβηττού. Στην δεκαετία του ’50 παρουσιάστηκε εργολάβος ο οποίος του είπε ότι μπορεί να αξιοποιήσει την ιδιοκτησία του σε μερικά διαμερίσματα στην πολυκατοικία που θα εκάλυπτε, βεβαίως, το 100% του αέρα. Τα γνωστά. Αιφνιδίως ο ταβενιάρης μετετράπη σε εισοδηματία. Εάν μάλιστα είχε και λίγο επιχειρηματικό πνεύμα θα προχωρούσε σε επανάληψη των αντιπαροχών, ως εργολάβος. Ο γνωστός κουρέας σε μία συνοικία, που γνωρίζω, έγινε «μεγιστάνας», συμβάλλοντας συγχρόνως στην καταστροφή ενός ωραίου προαστίου σε ένα είδος «Κυψέλης», όπως είναι σήμερα.
Προ ετών θυμάμαι μία έκθεση φωτογραφιών στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Οι φωτογραφίες έδειχναν την «Σταμάτα» το 1950. Τα σπίτια καλύβες, τα πατώματα χώμα, τα βρώμικα παιδιά ξυπόλυτα και κουρεμένα «γουλί». Τα οικόπεδα, μέχρι την κρίση του 2008, εκατομμύρια το στρέμμα.
Η «αντιπαροχή» και η οριζόντιος ιδιοκτησία θεωρήθηκαν –μετά την καταστροφική αστυφιλία που προκάλεσε η φυγή από τα χωριά λόγω του ανταρτοπόλεμου – ως η «ατμομηχανή» της οικονομίας, και πράγματι. Εκτροχιάστηκε όμως, διότι δεν υπήρχαν οι σιδηροτροχιές της πολεοδομίας. Το μεγάλο κοινωνικό αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε ήδη την τρίτη γενεά Ελλήνων που δεν έχουν μάθει να κερδίζουν το ψωμί τους. Τα διαμερίσματα κληρονομούνται ή παραχωρούνται ως προικώα. Αλλά…
Αιφνιδίως, αντί για πηγή εισοδήματος έγιναν παγίδα φόρων. Οι γονείς ενώ έχουν κάθε διάθεση να ταΐζουν τα καμάρια τους (ακόμη και με το συμβολικό ταπεράκι της μαμάς) βρίσκονται σε αδιέξοδο υπό το βάρος των δανείων και τον εξαερισμό της περιουσίας τους. Οι νεαροί αντιμετωπίζουν το τέλος του παραδείσου με τρόμο. Όσοι διατηρούν σώας τας φρένας όμως προσπαθούν, συχνά με επιτυχία.
Οι άλλοι, οι αστέρες των συμπλοκών των «Δελτίων ειδήσεων», αλλόφρονες επιζητούν την σύγκρουση με το «σύστημα». Εύκολα θύματα των εκμεταλλευτών τους, επαγγελματιών της «επανάστασης». Σπαταλούν την ζωή τους, δωρεάν, μονίμως «αδικημένοι».
Τηλέμαχος Μαράτος
Εφημ. "Εστία" στις 22.11.2014 / via
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου