Εν Ναυπλίω, έτος 5ο της προδοσίας
Ίσαμε τώρα, οι κολαούζοι και οι αρουραίοι της εξουσίας, τα κατάφερναν να τον κρατάνε στο απυρόβλητο.
Ούτε μπινελίκια, ούτε γιαουρτώματα, ούτε φάσκελα. Μαζεύανε εκεί καμιά πενηνταριά σαυροειδή του δημοσίου κι όποτε εμφανίζονταν ο μεγάλος, έπεφταν τα παλαμάκια. Όπως πέφτουν τα γέλια στις φτηνές αμερικάνικες φάρσες...
Κι έτσι αυτός, σαν όλους τους τυράννους είχε φτάσει να πιστεύει το ίδιο του το παραμύθι.
Ζώντας σε έναν θαυμαστό, πανταχόθεν περιφρουρούμενο κόσμο, γελοίος και εύχαρις στην μοιραία αφέλεια του, δεν καταλάβαινε ο άθλιος, ότι μπροστά από αυτόν τρέχανε οι γλύφτες και τα παπαγαλάκια.
Για να του στρώσουν ένα κόκκινο χαλί, που από κάτω του κρυβόντουσαν τα μαρτύρια του κοσμάκη και τα αίματα των χιλιάδων νεκρών, που ο ίδιος έστειλε στον θάνατο, με τις προδοσίες του.
Ήταν η πρώτη του φορά.Η πρώτη φορά που ο λαός πίσω από τους σιδηρόφρακτους φρουρούς του, του πέταγε κατάμουτρα το ποιος ήτανε και τι θα λέγουν γι αυτόν οι επόμενες γενιές...
Για όλους τους τυράννους όμως υπήρξε η μία πρώτη φορά [που προμήνυε την τελευταία...]
Για δες πως μαζώχτηκαν τα ερπετά της εξουσίας, όλοι γύρω-γύρω στην πλατεία...
Μετά των κυριών τους και των φρουρών τους.
Και σπρωχνόντουσαν οι δημοτικοί άρχοντες και οι γραβατωμένοι αλιγάτορες, για να του σφίξουν το χέρι.
Κι αυτός ο ηλίθιος νόμιζε πως οι ακριβοντυμένες κυράτσες και οι κύριοι με το χαμόγελο κόμπρας, ήταν ο λαός που τον υποδέχονταν για να του παραδώσει τα κλειδιά της πόλης του!
Όμως ο λαός ήταν αποκλεισμένος πίσω από καλά φρουρούμενα κάγκελα. Κι αυτουνού του είχε βουλώσει τα αυτιά η ματαιοδοξία για να μην ακούει τα γιούχα και τις βρισιές.
Όπως δεν άκουσε τόσα χρόνια τον ρόγχο των απελπισμένων που αυτοκτονούσαν πλάι στους σκουπιδοντενεκέδες, αναζητώντας λίγη σάπια τροφή...
Έτσι δεν είναι ικανός να ακούσει και τώρα το αυριανό χτύπημα της καμπάνας. Που θα σημάνει γι αυτόν και τους άλλους προδότες της κουστωδίας του...
Όλοι οι ντελάληδες της πολιτείας και προπαντός τα παπαγαλάκια της τυραννίας, έλαβαν εντολή να μην δείξουν τίποτα από όσα συνέβησαν στο Ναύπλιο.
Λες και άμα δεν υπάρχει η εικόνα, δεν υπάρχει και το γεγονός!
Έλα όμως που αυτός ο ίδιος, αποβλακωμένος από τα ψέμματα που του λέγουν οι σύμβουλοι και τα τσιράκια του, βγήκε και ομολόγησε το έγκλημα του!
Έτυχε, είπε στον λαό, να κυβερνάω σε δύσκολους καιρούς... Και πρέπει να κάμω ότι μου λένε οι κατακτητές μας... Για το δικό σας το καλό!
Ξεμπροστιάστηκε δηλαδή μοναχός του, ζητώντας από τα εκατομμύρια των θυμάτων του,να του πούνε κι ευχαριστώ επειδή θα αναλάμβανε αυτός τον ρόλο του δημίου τους!
Πόσο θλιβεροί είναι οι προδότες στον ξεπεσμό τους...
Θλιβερή Σημείωσις
Δείτε τώρα και τα γεγονότα απευθείας, να ακούσετε τον ΄ήχο από τις πρώτες καμπάνες...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου