Χθες έγινε γνωστό από τη νεκροψία ότι ο θάνατος του νεαρού Βαγγέλη Γιακουμάκη οφείλεται σε αυτοχειρία η οποία πιθανότατα έλαβε χώρα την πρώτη μέρα της εξαφάνισης του.
Πριν από οτιδήποτε άλλο, θα ήθελα να σημειώσω ότι θεωρώ απαραίτητο να περιμένει κανείς τη νεκροψία πριν σχολιάσει ένα θάνατο. Τις προηγούμενες μέρες διάβασα με ειλικρινή απορία τις περισπούδαστες αναλύσεις των χιλιάδων Ελλήνων «ειδικών» οι οποίοι δεν μπόρεσαν να κρατηθούν 1-2 μέρες για να μάθουμε τις ακριβώς συνέβη από επίσημα χείλη.
Διαβάζω ότι ο θάνατος βαραίνει συνολικά την ελληνική κοινωνία, βαραίνει όλους όσους ήξεραν αλλά δεν μίλησαν. Διαβάζω ότι είμαστε μια κοινωνία τραμπούκων, ότι πάντα έτσι ήμασταν και ότι έτσι πάντοτε θα παραμείνουμε. Λυπάμαι πολύ για αυτές τις απόψεις, λυπάμαι για την ευκολία με την οποία διατυπώνονται δημόσια. Σε αυτό το διαρκές νεοελληνικό αυτομαστίγωμα δεν θα συμμετάσχω.
Ο τραγικός θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη κυρίως αναδεικνύει την εκκωφαντική αποτυχία του κρατικού μηχανισμού και όχι της ελληνικής κοινωνίας. Δεν υπάρχουν τέλειες κοινωνίες, δεν υπάρχουν κοινωνίες χωρίς τέτοιου τύπου προβλήματα. Υπάρχουν όμως κράτη και κράτη. Κράτη της πρόληψης και της αποτελεσματικής παρέμβασης και κράτη της αδιαφορίας και της διαφθοράς.
Όταν ένας γονέας στέλνει το παιδί του σε ένα δημόσιο οικοτροφείο, δεν περιμένει να το σώσει από έναν κίνδυνο κάποιος γενναίος και καλόψυχος συμφοιτητής του. Θεωρεί εκ των προτέρων δεδομένο ότι θα υπάρχουν οι κανόνες, οι δομές και το προσωπικό που θα αποτρέψουν το κακό.
Το bullying δεν θα αντιμετωπιστεί όταν σε αυτή τη χώρα θα κατοικούν πλέον 11.000.000 άψογοι και ηθικοί άνθρωποι. To bullying θα αντιμετωπιστεί από έναν σοβαρό κρατικό μηχανισμό που δεν ανέχεται την παραμικρή διάκριση σε δημόσιους αλλά και ιδιωτικούς χώρους, που θα εξετάζει με σοβαρότητα κάθε σχετική καταγγελία, που δεν θα δέχεται οδηγίες και συμβουλές από πολιτικά πρόσωπα, που θα τιμωρεί τους παραβάτες.
Αν υπήρχε ένας τέτοιος κρατικός μηχανισμός στη χώρα, ο Βαγγέλης πιθανότατα θα ζούσε παρά τα τεράστια προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.Υπήρξαμε για αρκετά χρόνια καταθλιπτικοί και μίζεροι πολίτες, ήρθε η ώρα να γίνουμε λίγο πιο απαιτητικοί.
-Μά, εάν υπήρχαν στήν σχολή κανονισμοί περί σωστής διαγωγής καί συμπεριφοράς, καί οι οποίοι προέβλεπαν επίσης κυρώσεις στούς παραβάτες, καί εάν αυτοί οι κανονισμοί εφαρμαζόταν, αυτό θά ήταν καταπίεση καί αυταρχισμός γιά τούς προοδευτικάριους αριστερίστες πού κυβερνούν τόν τόπο παρασκηνιακώς (καί παρακρατικώς) εδώ καί πολλά χρόνια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤό γεγονός οτι μιά οικογένεια ντύθηκε στά μαύρα καί σημαδεύτικε ψυχικά γιά πάντα διότι μέλος της υφίστατο τήν πιό απάνθρωπη καί κτηνώδη καταπίεση, καταπίεση κι εξευτελισμός πού οδήγησαν τελικά τόν άνθρωπο στόν θάνατο, είναι κάτι πού ουδόλως απασχολεί τούς δήθεν...
Όπως δέν απασχολεί κανέναν τό γεγονός οτι μιά ομάδα βανδάλων εξωπανεπιστιμιακών παραεξουσιαστών κατέλαβε τήν Νομική απαιτώντας τήν αποφυκάκιση εγκληματιών σπιούνων, εμποδίζοντας έτσι τήν λειτουργία τού ιδρύματος καί τούς φοιτητές νά παρακολουθούν τά μαθήματά τους... Αυτό βέβαια είναι κάτι πόύ δέν χαρακτηρίζεαι από κανέναν... booling, αλλοιώς εκφοβισμός καί άσκηση βίας! 'Οπως επίσης δέν απασχολεί κανέναν οτι αυτή η κατάσταση είναι περίπου καθεστώς όχι μόνον στά σχολεία, αλλά καί στόύς χώρους εργασίας, -ιδίως στόν δημόσιο τομέα- στόν στρατό, κι όπου αλλού υπήρχαν κανονισμοί οι οποίοι τέθηκαν στό περιθώριο χάριν τής άκρας ελευθερίας (πού οδήγησε τελικά στήν άκρα δουλεία)... Δέν θά ήθελα νά συμπεριλάβω τήν ενδοοικογενειακή βία, τήν μητέρα κάθε βίας κι εκφοβισμού στά προαναφερόμενα... Γιατί τότε τό πράγμα εκτός τού οτι θά πάει πολύ μακρυά, θά οδηγηθούμε καί σέ διαπιστώσεις πού δέν μάς τιμούν καθόλου...
Μακάρι ο Βαγγέλης νά είναι τό τελευταίο θύμα... Αλλά φοβάμαι πώς όχι...
Την καλησπέρα μου αγαπητέ ανώνυμε φίλε 17 Μαρτίου 2015 - 1:55 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ εύστοχο το σχόλιό σου