Γαμώ τη μιζέρια μας!

Στα χίλια δυο στραβά κι ανάποδα που σέρνουμε ως λαός κι ως μεμονωμένοι άνθρωποι, το χειρότερο είναι πως είμαστε μίζεροι και κακομοίρηδες. Δεν κοιτάμε τη στραβομάρα μας και το πώς θα γίνουμε εμείς καλύτεροι. Το άγχος κι ο καημός μας είναι ο γείτονας-ο διπλανός-ο γνωστός ή ο ξένος. Μη και τον δούμε να προκόβει. Μη και τολμήσει να είναι σε κάτι, έστω στο οτιδήποτε, καλύτερος από εμάς. Μη και μπορεί να τρώει χωρίς να παχαίνει. Μη και μεγαλώνει χωρίς να ρυτιδιάζει. Μη και γυμναστεί και φτιάξει καμιά γράμμωση. Μη και καταφέρνει να ισορροπεί στη ζωή του. Μη και το παιδί του είναι καλύτερος μαθητής από το δικό μας το ζαβάδι. Μη και βισματωθεί καλύτερα στο στρατό. Μη και βρει καλύτερη δουλειά. Μη και κάνει καλύτερο γάμο. Τι τρώει, τι πίνει, τι αγοράζει, τι ταξίδια κάνει, τι χαλάει, τι φτιάχνει.

Αυτά μας τρώνε κι αυτά μας κρατάνε πίσω και δε μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Και κυρίως, αυτά μας χαλάνε και την όποια ευτυχία θα μπορούσαμε να έχουμε. Γιατί ευτυχισμένος δεν αξίζει να είναι μόνο αυτός που βρίσκεται στην κορυφή. Αλλά κι όλοι οι υπόλοιποι. Το σαράκι του διπλανού, όμως, μας σιγοτρώει και μας κόβει κάθε χαρά και κάθε κέφι. Γιατί το να μην πάμε διακοπές μάθαμε να το διαχειριζόμαστε. Αλλά το να βλέπομε το γείτονα να τριγυρνάει, μας ξεπερνά. Το να μην αγοράζουμε καινούρια πράγματα κάθε τρεις και λίγο, το αντέχουμε. Το να μπαινοβγαίνει η γειτόνισσα, όμως, με σακούλες και διάφορα, είναι βαρύ. Το να χάσαμε τη δουλειά μας, ήταν πλήγμα. Αλλά το να συνεχίζει ο γείτονας να έχει τη δική του μας τσακίζει χειρότερα. Το να πηγαίνει το παιδί μας σε δημόσιο σχολείο, μια χαρά μας κάθεται. Αφού έχουμε δωρεάν παιδεία, γιατί να μην την εκμεταλλευόμαστε; Γιατί, όμως, του γείτονα πρέπει να πάει στο ιδιωτικό; Τους πέφτει λίγο το δικό μας;

Τη μέρα που θα αφήσουμε πίσω τη μιζέρια μας, που θα κοιτάξουμε τον εαυτό μας και που θα καταφέρουμε να χαρούμε με τη χαρά του οποιουδήποτε δεν κάνει κάτι για να μας βλάψει, αυτή τη μέρα θα μπει το πρώτο λιθαράκι για την πραγματική μας ανάπτυξη. Όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Μέχρι τότε ό,τι κι αν παθαίνουμε, θα μας αξίζει. Γιατί αυτή η λύσσα η κακιά με την κατσίκα του γείτονα, δεν έχει τέλος και μας δηλητηριάζει καθημερινά.

facebook