Το έργο της κομματικής αποσύνθεσης το είχαμε πρωτοδεί με το ΠΑΣΟΚ. Αλλά εκεί ήταν σε αργή ταχύτητα.
Εκεί η κομματική αποσύνθεση ήταν ανάλογη της μείωσης της εκλογικής επιρροής. Εδώ έχουμε μια ασύμμετρη κατάσταση κατάρρευσης άνευ προφανούς εκλογικής αιτίας.
Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να περιγραφεί σχηματικά σαν ένα εκρηκτικό άστρο το οποίο με λαμπρό τρόπο εμφανίζεται στον ουρανό, και ξαφνικά μετά από μια μεγάλη έκλαμψη σβήνει και επανέρχεται στην κατάσταση ενός μικρού άστρου…
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τον Φεβρουάριο (με δημοσκοπικά ποσοστά της τάξης του 50%) υπέστη τις πρώτες αποχωρήσεις στελεχών του. Θα θυμάστε ως πιο σημαίνουσα την αποχώρηση Μηλιού, που ήταν υπεύθυνος για την κατάρτιση του λεγόμενου «οικονομικού προγράμματος». Ήταν το πρώτο σημάδι της έναρξης της αποχώρησης απογοητευμένων αιθεροβαμόνων, οι οποίοι στελέχωναν τον «αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ του 3%».
Οι εσωτερικές διαφωνίες επί της στρατηγικής που θα ακολουθούσε το κόμμα στην προσπάθεια του για τη σοσιαλιστική μετατροπή της κοινωνίας ήταν το πρώτο αποτέλεσμα της πρόκλησης της κυβερνησιμότητας, μια πρόκληση που η αριστερά ποτέ δεν είχε να αντιμετωπίσει από τον καιρό που το ΠΑΚ μετατράπηκε σε ΠΑΣΟΚ.
Καθώς οι μήνες περνούσαν και φτάσαμε στον Ιούνιο φαινόταν όλο και πιο ξεκάθαρα ότι ο Τσίπρας έπρεπε να κάνει ταχυδακτυλουργικά κόλπα μέρα παρά μέρα για να κρατήσει το κόμμα ενωμένο.
Το μεγάλο κόλπο όμως, το κόλπο του δημοψηφίσματος δεν έπιασε. Και δεν έπιασε γιατί δεν πέτυχε τον στόχο του, δηλαδή να τρομάξει την Ευρώπη. Και ενώ στο εσωτερικό πόλωσε τον κόσμο κατά του μνημονίου, στο εξωτερικό υποχρεώθηκε να υπογράψει το χειρότερο όλων των μνημονίων φορτώνοντας τη χώρα άλλα 90 δις χρέος!
Μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο ήταν για τα κομματικά στελέχη του, τα οποία είχαν φανταστεί ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση η οποία δε θα υπόκειται στους συμβατικούς περιορισμούς των καπιταλιστικών κυβερνήσεων (ή στους περιορισμούς της παγκόσμιας οικονομικής πραγματικότητας), να πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν γινόταν να λειτουργήσουν σαν να βρίσκονται σε νησί στη μέση του ωκεανού.
Δημιουργήθηκε μια όλο και αυξανόμενη αντίφαση ανάμεσα στον κομματικό επιδιωκόμενο στόχο και στις υποχρεώσεις που αναλάμβανε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξ ονόματος της χώρας.
Σε εκείνο το σημείο οι αντιφάσεις ήταν τέτοιες που ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων διασπάστηκε. Και διασπάστηκε γιατί πλέον όλοι κατάλαβαν ότι ο ανομολόγητος στόχος της σοσιαλιστικής μετατροπής της κοινωνίας και της εγκαθίδρυσης κομουνιστικού καθεστώτος δεν ήταν πλέον εφικτός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε σε δυο βασικά μέρη. Στους ρεαλιστές-προεδρικούς-κυβερνητικούς και στους ιδεαλιστές-κομμουνιστές-δραχμόφιλους οι οποίοι θέλουν να εφαρμόσουν τον κομουνισμό στην πράξη όπως τον φαντάζονται.
Αυτή είναι η βασική διαφορά στην ηγετική ομάδα του πρώην ΣΥΡΙΖΑ. Μεγάλο μέρος της ηγεσίας του κόμματος- ίσως πάνω από το 60% των υψηλών στελεχών του αυτή τη στιγμή αποχωρεί.
Στο επόμενο sequel της σειράς «ο θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ» θα περιγράψω την διαδικασία με την οποία ένα σαρωτικό κίνημα-στυλ τσουνάμι- διαλύεται στα εξ ων συνετέθη και θα αναφερθώ στους παράγοντες οι οποίοι θα καθορίσουν τελικά την απήχηση των κομματιών του κινήματος που έφερε στην εξουσία την παρέα του Μαξίμου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η οικονομική κρίση προσπάθησε να παρακολουθήσει το λαϊκό κίνημα στην προσπάθεια του να το εκφράσει και να το κατευθύνει.
Το κίνημα αντίδρασης κατά του μνημονίου ήταν – αρχικά τουλάχιστον- διαφοροποιημένο από το κίνημα του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο ο κόσμος το αντιλαμβανόταν ως μια περιθωριακή θέση καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε όπως και το ΚΚΕ για σύγκρουση με την ΕΕ..
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανίκανος να δημιουργήσει το δικό του κίνημα βάσης. Ήταν ανίκανος να προσελκύσει το υλικό που χρειαζόταν για να δημιουργήσει το πλειοψηφικό κίνημα που θα σάρωνε το ΠΑΣΟΚ. Και για αυτό τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ μέχρι το φθινόπωρο του 2011 δεν ανησυχούσαν για τη δική τους φθορά καθώς χωρίς κάποιο κόμμα να τους απειλεί θα μπορούσαν να την επαναπροσελκύσουν, όπως έκαναν το 2008, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσκαιρα είχε εκτοξευτεί σε ποσοστά άνω του 15%.
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε εξαιρετικά αντανακλαστικά καπελώματος του κινήματος των αγανακτισμένων, το οποίο είχε δημιουργήσει η ρητορική του Αντώνη Σαμαρά. Και αυτό το κίνημα κατάφερε να το εκτρέψει από την αρχική του κατεύθυνση και να το μετατρέψει σε ένα δικό του- ριζοσπαστικό αριστερό κοινωνικό κίνημα.
Οι διαδικασίες της χειραγώγησης του ειλικρινούς κινήματος της λαικής αγανάκτησης δεν έχουν και τόσο σημασία όσο έχει το αποτέλεσμα της. Ξαφνικά – και εμφανώς μετά τη στροφή υπό ασφυκτική πίεση της ΝΔ στο ρεαλισμό- εμφανίζεται μια τάση συσπείρωσης της αριστεράς γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πως συνέβη αυτό; Δηλαδή ποιοι ήταν οι βασικοί παράγοντες που κατέστησαν τον Τσίπρα δεύτερο κόμμα (άρα εν αναμονή πρωθυπουργό) και πως αυτοί οι παράγοντες σήμερα έχουν μεταβληθεί ή έχουν αναιρεθεί;
- Η αίσθηση της κοινωνίας ότι την πρόδωσαν τα κόμματα εξουσίας
- Η αντίθεση του νέου vs του παλαιού
- Η επιθυμία της κοινωνίας για ανατρεπτική αλλαγή πολιτικής
Στους 3 παραπάνω πυλώνες βασίστηκε η επικοινωνιακή στρατηγική του Κινήματος.
Παρακάτω θα δούμε την οργάνωση της δράσης ενός τέτοιου κινήματος όπως θεωρητικά περιγράφεται –και την οποία σε γενικές γραμμές ακολούθησε και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό των Κινημάτων αυτών είναι η δυνατότητα κοινωνικής αντιπροσώπευσης τους. Πρέπει ο μέτοχος της κοινωνικής ομάδας (ή του έθνους) να μπορεί να δει τον εαυτό του εν δυνάμει μέτοχο του Κινήματος- να μην υπάρχουν αποκλεισμοί από το κίνημα.
Η φιλοσοφία τέτοιων κινημάτων είναι ότι εκπροσωπούν το 99% του πληθυσμού μιας περιοχής και απέναντι βάζουν μια μειοψηφία την οποία δύνανται και θέλουν (ή έστω κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι θέλουν) να την πολεμήσουν για χ-ψ λόγους.
Τα ανατρεπτικά-ριζοσπαστικά κινήματα πρέπει να εδράζονται σε μια σταθερή βάση κοινωνικής δικαιοσύνης γιατί χωρίς αυτή τη βάση είναι αδύνατο να στηριχτεί το επόμενο βήμα τους, η αγωνιστική κινητοποίηση. Η αγωνιστική κινητοποίηση βασίζεται στο εξής χαρακτηριστικό: Στην αρχή υπάρχουν μικρές ακτιβιστικές ομάδες οι οποίες αναλαμβάνουν να κάνουν δράσεις προβολής του κινήματος. Ταυτόχρονα χρησιμοποιείς γλώσσα κακομοίρη-αδικημένου από το κυρίαρχο καθεστώς που επιτίθεται στον λαό του αλλά και στις επιμέρους κοινωνικές ομάδες που προσπαθείς να προσελκύσεις.
Στην συνέχεια όσο περισσότερο ο κόσμος εντάσσεται στις γραμμές σου αρχίζεις να εμπλουτίζεις το λόγο σου με μια ελπίδα και να δίνεις συγκεκριμένους στόχους που προσπαθεί να πετύχει το κίνημα.
Η ελπίδα μαζί με την αισιοδοξία που καλλιεργείς για την επιτυχία του κινήματος δημιουργούν την «κυβερνησιμότητα» ενώ η ανησυχία που συντηρείς για την απειλή που παρουσιάζει το «παλιό κατεστημένο» και τη σημασία της ενότητας σταθεροποιεί τους υποστηρικτές σου και τους αποτρέπει να φύγουν.
Το πιο σημαντικό στοιχείο που κάνει επιτυχημένο ένα τέτοιο είδους Κίνημα είναι η ορμή του. Ένα τέτοιο Κίνημα πρέπει να δείχνει ανίκητο από κάθε άλλο κοινωνικό συνδυασμό. Στην αρχή πρέπει να παλέψει για να μείνει στην αφάνεια και να μην το προσέξουν (όπως σνόμπαραν το ΣΥΡΙΖΑ οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ μέχρι το φθινόπωρο του 2011). Μετά, όταν πλησιάζει το κρίσιμο μέγεθος, πρέπει να αποφύγεις στραβοπατήματα-αλλά εάν αυτά συμβούν θα πρέπει η κινηματική σου δράση να ενταθεί ώστε να μη φανεί η αδυναμία σου στα μάτια των υποστηρικτών σου.
Στην προσπάθεια του για γρήγορη άνοδο ο κύριος Τσίπρας ξέχασε να κάνει σωστή ανάγνωση των χαρακτηριστικών των ανατρεπτικών κινημάτων. Διαβάζοντας τη συνέχεια θα καταλάβετε που έκανε το μεγάλο λάθος του ο κύριος Τσίπρας.
Το πρόβλημα που έχουν αυτού του είδους τα κινήματα είναι ότι δεν αντέχουν σε ασάφειες και αντιφάσεις. Σημαντική προϋπόθεση τέτοιων ανατρεπτικών κινημάτων είναι να μπορούν να πετύχουν έναν «ψυχικό συντονισμό» των μελών τους.
Να μπορούν τα μέλη να αισθάνονται ταυτισμένα με την ηγεσία.
Να αισθάνονται ότι οι πρώτοι επιδιώκουν το ίδιο αποτέλεσμα με τους τελευταίους.
Τη στιγμή που η ψυχική ενότητα διαρραγεί, τη στιγμή που ο κοινός στόχος παύσει να υφίσταται, εκείνη τη στιγμή το κίνημα διαλύεται στα συστατικά του μέρη. Και τότε είναι αδύνατη η επαναφορά της προηγούμενης κατάστασης.
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην πρακτική κατάσταση και ας αφήσουμε την φιλοσοφική βάση. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα οι τρεις πυλώνες που περιέγραψα μετεβλήθησαν ως εξής:
- Η αίσθηση της κοινωνίας ότι την πρόδωσαν τα κόμματα εξουσίας μεταβλήθηκε στην αίσθηση ότι την πρόδωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ
- Η αντίθεση του νέου vs του παλαιού έπαυσε να ισχύει την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησε στην λογική του παλαιού κατεστημένου
- Η επιθυμία της κοινωνίας για ανατρεπτική αλλαγή πολιτικής συνεχίζει να υπάρχει σε κάποιο βαθμό παρά την συνειδητοποίηση από την πλειοψηφία του There Is No Alternative.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου