Υπάρχουν πολλοί πλέον γνώστες των πραγμάτων της Ελλάδας οι οποίοι πιστεύουν στη μεταφυσική δοξασία ότι στις κρίσιμες στιγμές, η ψυχή ενός έθνους μετουσιώνεται σε ένα ηγέτη ο οποίος ανάλογα με τις επιμέρους συλλογικές χαρακτηριστικές ποιότητες ενός έθνους το κάνει να μεγαλουργεί, ή το στέλνει στα τάρταρα.
Δεν υπάρχει ας πούμε χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τον Winston Churchill καταμεσής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου για τους Βρετανούς. Αλλά και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για την Ελλάδα. Ο οποίος με τα όσα ελαττώματά του αλλά και τον κοσμοπολιτισμό του και την ευθυτενή και περήφανη κορμοστασιά του ενσάρκωσε την θέληση ενός ολόκληρου λαού να βγει από το περιθώριο του Βαλκανικού υπογαστρίου της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και να διεκδικήσει επί ίσοις όροις το δικαίωμα να αγωνιστεί και να δημιουργήσει στην Ευρωπαϊκή αρένα. Όπως και για τον Ανδρέα Παπανδρέου, για τον οποίο πολλοί σχολιάζουν ότι αντιπροσωπεύει τη σκοτεινή πλευρά των Ελλήνων, με τα πολλά επικοινωνιακά και δημεγερτικά χαρίσματα. Και την καταστροφική διακυβέρνηση εφόσον παρά το ότι είχε τις γνώσεις, αντί της πολιτικής πειθαρχίας, επεκράτησε ο τυχοδιωκτισμός, η αρχομανία και η αναρχία των προσωπικών παθών.
Και ερχόμαστε στη «μισοριξιά» της πολιτικής ιστορίας. Το πολιτικό γενόσημο, του οποίου φασματικού μέντορα του τη φωνή προσπαθεί εναγωνίως και επιμόνως να μιμηθεί Κύριος οίδε ποιών εντόπιων και εξωχώριων συμβούλων ακολουθώντας τις οδηγίες. Πλην όμως δεν αρκεί μια εκνευριστικά διαπεραστική ένρινη άρθρωση για να φτάσεις ένα ιστορικό πρόσωπο το οποίο με τα καλά του και τα άσχημα του, αναγνωρίζεται από όλους σαν δυνατή, υπολογίσιμη ιστορική προσωπικότητα, έστω και αμφιλεγόμενη. Σε άλλες συνθήκες, σαράντα τόσα χρόνια μετά.
Το τελευταίο θλιβερό σύμπτωμα προβληματικής πολιτικής συμπεριφοράς εκ μέρους του κου Τσίπρα λοιπόν αποτελεί η εξαγγελία επιδομάτων προς συνταξιούχους από το περίφημο «πλεόνασμα». Το οποίο αρπάχτηκε ληστρικά από το αίμα των Ελλήνων πολιτών σε συνθήκες ΑΡΝΗΤΙΚΗΣ ουσιαστικής αύξησης της εθνικής παραγωγής και έκρηξης ληξιπρόθεσμων οφειλών και από τους ιδιώτες προς το κράτος -δείγματα αυτά αδυναμίας ανταπόκρισης των πολιτών προς τα εξωφρενικά βάρη- και, ακόμα χειρότερα, του κράτους προς τους ιδιώτες, δίκην επιπλέον φορολογίας μέσω παρακράτησης οφειλών προς τρίτους!!! Και όλα αυτά βέβαια αποτέλεσμα της εξάμηνης διαπραγμάτευσης της παρδαλής καραφλής περσόνας με τα πουκάμισα έξω.
Έτσι, πλέον αποτελεί ας πούμε κοινό μυστικό η ελλιπής- ελλιπέστατη απολύμανση των νοσοκομείων ένεκα έλλειψης πόρων όπου ένεκα αυτής «θερίζουν» οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις όπως όλοι γνωρίζουμε και από τις ειδήσεις αλλά και από εμπειρία του στενού μας περιβάλλοντος. Γνωρίζουμε ότι αλίμονο αν αρρωστήσει ο ηλικιωμένος συγγενής η πάθει κάποιος κάτι που έχει ανάγκη νοσοκομειακής φροντίδας, μιλάμε πλέον για «ρώσικη ρουλέτα». Όπου συζητάμε ακόμα και για την πρόσληψη νοσηλευτών ενώ διορίζονται αβέρτα συγγενείς και ερωτικοί σύντροφοι και τα κονδύλια -ειδικά για την υγεία- μετατρέπονται σε μισθούς για Καρανίκες (special advisor to the Prime Minister… Όπως Henry Kissinger ένα πράγμα…) και άλλα εξωτικά πλάσματα, που εάν πήγαιναν να ζητήσουν χωρίς μέσον δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, θα τους σταματούσε λόγω εμφάνισης ο θυρωρός στην πόρτα του κτιρίου της εταιρείας που θα πήγαιναν να καταθέσουν το βιογραφικό τους.
Και όμως, ο εξαιρετικά πλέον προβλέψιμος πρωθυπουργός-γενόσημο, αντί να διαθέσει μέρος του πλεονάσματος μπας και διορθώσει λίγο τις υποδομές του και από αυτόν ξεχαρβαλωμένου κράτους, μπας και κινηθεί κανένα λεωφορείο παραπάνω ή γλιτώσει κανένας άτυχος τη λοίμωξη ή έστω γλιτώσει κάποιος ιδιωτικός υπάλληλος τη δουλειά του με την πληρωμή μέρους των ληξιπρόθεσμων προς τον εργοδότη του, αυτός προτιμά να το σκορπίσει εξ ολοκλήρου σε δημαγωγικές παροχές χωρίς ωφέλεια σε βάθος χρόνου. Και ας γνωρίζει ακόμα και ο πρωτοετής των οικονομικών σπουδών ότι θα ήταν προτιμότερο τα χρήματα αυτά να δινόταν σε παραγωγικούς καινοτόμους συμπολίτες και ιδιώτες για την δημιουργία διατηρήσιμης ανάπτυξης, μαζί με την επιτάχυνση των επενδύσεων, ή σε νευραλγικές κρατικές υπηρεσίες όπως περιγράψαμε. Εξάλλου τι ωφέλεια θα έχει η γιαγιάκα αν πάρει το επίδομα αλλά στην πρώτη «στραβή» πάει άκλαυτη από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη; Η να περιμένει μια ώρα το λεωφορείο διότι δεν υπάρχουν λέει ανταλλακτικά;
Δεν περιμέναμε βέβαια τίποτα άλλο από το, πολιτικό γενόσημο-«μισοριξιά» της ιστορίας. Τόσο μπορούσε, τόσα κάνει, ιδίως τώρα που αντί για ολόκληρα επιτελεία «σιδηρών» εθνικών και εξωχώριων σπονσόρων, συμβούλων και εγχώριων αιλουροειδών των… Ιμαλαΐων του έχει απομείνει ένας… Παππάς που όσο μηχανορράφος και γκαιμπελικός και να είναι, δε φτάνει τα παλιά μεγαλεία… Εξάλλου όσα και να δώσει, αυτά που έχουν υπογραφεί προς εφαρμογή από 1/1/2017 ΔΕΝ ξεγράφονται… και δεν τα σώζουν μερικές εφάπαξ εκατοντάδες Ευρώ τη στιγμή που καταφέραμε τον διαχρονικό εθνικό μας στόχο, να μην παράγουμε (σχεδόν) ούτε εξαγώγιμα μανταλάκια ενώ όσους μπορούν τους διώχνουμε σχεδόν σαν «αντιφρονούντες». Και πάλι καλά εφόσον σε αδελφά καθεστώτα της -γενόσημου και αυτής- ροζ «εθνοσωτηρίου» δε θα προλάβαιναν να περάσουν τα σύνορα…
Με ετούτα και με εκείνα όμως το ερώτημα παραμένει: ΑΝ για τη Βρετανία υπήρξε ένας Churchill και για την Ελλάδα ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής (με τα όσα αρνητικά τους είπαμε) που ενσάρκωσε τα εθνικά ιδεώδη εκείνες τις στιγμές, μήπως τελικά η τραγική καρικατούρα που ξαναείδαμε χτες είναι ότι μας αξίζει για τώρα; Διότι, ότι και να λένε οι δημοσκοπήσεις πλέον που η τσέπη πονάει πιο πολύ από πριν, και μετά τα ψέμματα και τις υποσχέσεις, για να εκλεγεί αυτή η προσωποποιημένη ευτέλεια πολιτικού και ανθρώπου κάποιοι τον ψήφισαν τέσσερις φορές σε δυο χρόνια, στην κυριολεξία τον έστεψαν πρωθυπουργό, και κάποιοι δεν αντέδρασαν όταν και όσο έπρεπε. Πολύ πριν εκλεγεί και άσχετα από το με όσο «σπρώξιμο» εκλέχτηκε.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου