Επί εκατοντάδες χρόνια, ίσως και χιλιάδες, οι νόμοι που υπήρχαν, όπου υπήρχαν, γραπτοί ή άγραφοι, ήταν πάντα με το μέρος του ισχυρού.
Μέχρι πριν από λίγους αιώνες, ακόμη και στην αναπτυγμένη δυτική και βόρεια Ευρώπη το ισχύον νομικό σύστημα πάντα ευνοούσε τους έχοντες και κατέχοντες.
Εξ ου μας προέκυψε και ο μαρξισμός …
Επειδή όλοι οι «καταπιεσμένοι», οι χαμηλές τάξεις δηλαδή, επεδίωκαν ισονομία. Να εφαρμόζεται ο νόμος σε όλους και επί ίσοις όροις.
Κάτι που στον 20 αιώνα επετεύχθη, με αποτέλεσμα οι δυτικές κοινωνίες να γνωρίσουν μια κοινωνική (και άρα και οικονομική) άνθηση.
Άσχετα αν υπήρξαν ακραίες εξαιρέσεις, π.χ. ναζισμός, φασισμός, σταλινισμός, κλπ. όπου εκεί οι νόμοι χειραγωγήθηκαν κατά το δοκούν της εξουσίας καταπιέζοντας τους μη προνομιούχους, τους διαφωνούντες, τις μειονότητες, κλπ.
Γενικά όμως, σε θεσμικό επίπεδο, οι φιλελεύθερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες νίκησαν, και κατάφεραν να εμπεδώσουν το αίσθημα της ισονομίας σε ένα μεγάλο βαθμό, δημιουργώντας συντεταγμένα και ευνομούμενα κράτη, όπου όλοι οι πολίτες ήταν και είναι ίσοι απέναντι στον νόμο.
Οπότε και έπαψε να ισχύει το «νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού»...
Παρ’ όλα αυτά το ισχύον σύστημα είχε τις αγκυλώσεις και τις ελλείψεις του, γι’ αυτό και είδαμε νέους ξεσηκωμούς του στυλ Μάης του ’68, ακόμη και πολιτική τρομοκρατία. Κι αυτό διότι υπήρξαν διάφορες σχολές σκέψης που θεωρούσαν τον κοινοβουλευτισμό ως έναν μανδύα κάλυψης και ωραιοποίησης της εκμετάλλευσης των φτωχών από τους πλούσιους. Της καταπίεσης δηλαδή, με τη βούλα του νόμου.
Όπως είχε πει ο Ανατόλ Φρανς (νομίζω) «το μεγαλείο της ισονομίας μεταφράζεται στο να απαγορεύεται εξίσου τόσο στον εκατομμυριούχο όσο και στον άστεγο να κοιμούνται τα βράδια κάτω από μια γέφυρα»…
Σήμερα όμως, και ειδικά στην μπανανία μας, όλα αυτά έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Και μάλιστα μόνο μέσα σε μια δυο γενιές.
Π.χ. εγώ, που γεννήθηκα στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ακόμη θυμάμαι το σχολείο, το κράτος, την πολιτεία, την αστυνομία, τον στρατό, την κυβέρνηση, ακόμη και τον …θυρωρό της πολυκατοικίας, και γενικά όλους τους θεσμούς να εργάζονται (όσο εργάζονταν) με βασικό σκοπό την τήρηση της νομιμότητας, την υποστήριξη των νομοταγών, και την «καταδίωξη» ή «πάταξη» των όποιων παραβατικών στοιχείων, που σε μεγάλο βαθμό ήταν παραβατικά εξαιτίας της οικονομικής τους ανέχειας, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Το σύστημα δηλαδή, όσο στρεβλό κι αν ήταν, όσο άδικο στον οικονομικό του πυρήνα, εντούτοις κρατούσε τα προσχήματα και στήριζε στη θεωρία και στη πράξη τους νομοταγείς φορολογούμενους πολίτες, κυνηγώντας τους παράνομους και τους παραβατικούς.
Σήμερα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ειδικά εδώ και μερικά χρόνια όπου το επίσημο κράτος εκπροσωπείται από τους ιδεοληπτικούς του Σύριζα, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι σούπερ κατέχοντες, αλλά έχουν μέσα τους ένα λανθάνον σύνδρομο καταδίωξης, μια αίσθηση συμπόνιας προς τους «κατατρεγμένους», και γενικά διέπονται από διάφορα συμπλέγματα με κυριότερο εκείνο του αποκλεισμού της αριστεράς από την ήττα της στον εμφύλιο πόλεμο και μετά.
Όλοι αυτοί οι επαγγελματίες «επαναστάτες» (της φακής), που ανδρώθηκαν επί πλήρους ελευθερίας, συνεχίζουν ακόμη και στα «γεράματά» τους να πιστεύουν ότι η ιστορία τους χρωστάει, και ότι μάχονται για τα δίκια του κοσμάκη…
Κι αυτό δεν είναι επικίνδυνο όσο τέτοιου είδους σαλεμένοι αποτελούν πολιτικά το 3-4% μιας κοινωνίας, λειτουργώντας σαν βαλβίδα ασφαλείας, και χωρίς να μπορούν να βλάψουν με τις αναχρονιστικές ιδεοληψίες τους την κοινωνία γενικότερα.
Και όπου η συμπαράσταση στους κατατρεγμένους έχει ένα νόημα.
Όταν όμως οι κατατρεγμένοι είναι απλά σκληροί εγκληματίες, τότε χάνεται η μπάλα και το σύστημα μπλοκάρει.
Έλα όμως που οι διάφορες συγκυρίες, τόσο σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, όσο και σε ελληνικό, π.χ. η δεσπόζουσα κυριαρχία της πολιτικής ορθότητας, η θρησκευτική ανοχή, ο υπερβολικός κοινωνικός φιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση, η αραβική άνοιξη, τα ανοιχτά σύνορα, και κυρίως η πρόσφατη μαζική λαθρομετανάστευση, μαζί με κάποια καθαρά ενδογενή ελληνικά στοιχεία (τα συμπλέγματα που λέγαμε) σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που μας γονάτισε, έφεραν στην εξουσία το 3%, που σε άλλες εποχές θα ήταν απλά γραφικό… σήμερα όμως κυβερνάει μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, και της ευρωζώνης.
Με αποτέλεσμα, πέρα από την οικονομική αποτυχία, πέρα από το γεγονός ότι καταντήσαμε κλωτσοσκούφια των Τούρκων, των Αλβανών, ακόμη και των Σκοπιανών, στο εσωτερικό, πέρα από την οικονομική δυσπραγία έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μια καλπάζουσα εγκληματικότητα επιπέδου Σικάγο της δεκαετίας του 1920…
Με ανθρώπους να ληστεύονται και να δολοφονούνται καθημερινά, με διάφορους να πετροβολούν ή και να πυροβολούν αστικά λεωφορεία, με Ρομά να επιτίθενται σε αστυνομικούς, και με τον κάθε πικραμένο να κάνει ότι θέλει, ότι ώρα θέλει, και το κράτος να μην μπορεί να απαντήσει, αφού σύμφωνα με την «φιλάνθρωπη» μαϊμού αριστερή κυβέρνησή μας, δεν πρέπει το κράτος να καταστέλλει τους αδύναμους.
Όπου σήμερα οι αδύναμοι είναι οι κάθε λογής κακοποιοί, κυρίως αλλοδαποί, οι δήθεν «πρόσφυγες πολέμου», οι 30χρονοι «ανήλικοι» Πακιστανοί, οι αντιεξουσιαστές, τα βαποράκια, οι λαθρέμποροι, οι βιαστές, και γενικά όποιος μάθει ότι η χώρα μας είναι η Ντίσνεϊλαντ της ανομίας και μετοικήσει εδώ για να ζήσει το όνειρό του.
Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, αφού κάθε φορά π.χ. που γίνονται επεισόδια με μολότοφ κλπ, ή συρράξεις σε γήπεδα, και πραγματοποιούνται κάποιες προσαγωγές (για τα μάτια του κόσμου),αποκαλύπτεται ότι οι περισσότεροι εξ αυτών είναι Ισπανοί, Ιταλοί, Ρώσοι, κ.ά.
Διεθνής αριστερή αλληλεγγύη, ή απλά μάθανε οι μπαχαλάκηδες ότι εδώ δεν υπάρχει τιμωρία και σπεύδουν για να τα σπάσουν όλα ανενόχλητοι;
Όπως το έχουν μάθει εδώ και καιρό όλοι οι σκληροί κακοποιοί από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, κι έρχονται μαζικά, για να σιδερώνουν γιαγιάδες μέσα στο σπίτι τους για λίγα ευρώ…
Και αν τυχόν τους συλλάβει η αστυνομία, τότε το πολύ πολύ να οδηγηθούν στον εισαγγελέα προκειμένου να αφεθούν ελεύθεροι… ή να βγουν από τη φυλακή, όσα εγκλήματα κι αν έχουν κάνει, χάρη στον φιλεύσπλαχνο Παρασκευόπουλο, που στο μέλλον θα αποδειχτεί ότι ήταν ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους τους συριζαίους καταστροφείς μας.
Συνεπώς, το μεγάλο πρόβλημα της σημερινής Ελλάδας είναι η έλλειψη ασφάλειας, και το αίσθημα φόβου που δημιουργεί στους νομοταγείς πολίτες, οι οποίοι συνειδητοποιούν ότι το κράτος όχι μόνο τους κυνηγάει οικονομικά, φορολογικά, κλπ αλλά και στηρίζει με κάθε τρόπου τους κακοποιούς, και γενικά τους περιθωριακούς.
Τα οικονομικά αργά ή γρήγορα θα διορθωθούν, η χώρα έχει χρεοκοπήσει ουκ ολίγες φορές, ο φόβος όμως μη τυχόν μας σκοτώσει κάποιος Αλγερινός ή Τσετσένος για ένα σταυρουδάκι δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια και με συριζέικες ιδεοληψίες.
Άρα, κάνω έκκληση στους επόμενους, να βάλουν το ζήτημα της δημόσιας ασφάλειας σε πρώτο πλάνο, όποτε ξεκουμπιστούν οι νυν… μπας και ανασάνει λίγο ο μέσος νομοταγής πολίτης που σήμερα το όλο σύστημα τον χτυπάει από παντού… σαν χταπόδι.
ΥΓ- Δεν κόβεις εισιτήριο στα ΜΜΜ; Τρως πρόστιμο. Ο μετανάστης όχι.
Πας νοσοκομείο; Περιμένεις σε ουρές … ο μετανάστης όχι.
Σε σταματάει η τροχαία και δεν έχεις ασφάλιση, κάρτα καυσαερίων, κράνος, ή δεν πέρασες ΚΤΕΟ; Σου παίρνουν το δίπλωμα, και τρως πρόστιμο. Ο Ρομά όχι…
Πας δυο χρόνια φαντάρος; Γίνεσαι ντελιβεράς στην καλύτερη…
Δηλώνεις αντιρρησίας; Γίνεσαι σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού του πρωθυπουργού!
Και ούτω καθ’ εξής…
Ποιους ευνοούν σήμερα οι νόμοι;
ΥΓ2- Ισχύουν οι νόμοι του κράτους στα Εξάρχεια, στα ΑΕΙ, ή σε καταυλισμούς Τσιγγάνων; Μπα… ισχύουν μόνο για κανονικούς ανθρώπους, που πληρώνουν φόρους.
ΥΓ3- Διαμαρτύρεσαι για όλα τα παραπάνω; Είσαι φασίστας!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου