Οι εξελίξεις δεν είναι τυχαίες.!

Γράφει ο Βασ. Α. Κόκκινος

Οι περισσότεροι άνθρωποι λησμονούν εύκολα, κρίσιμα συμβάντα. Αρκετοί όμως τα ενθυμούνται και συγκρίνουν αυτά με μεταγενέστερα όμοια, προς συναγωγή χρησίμων συμπερασμάτων. Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται και το σήμερα είναι συχνά απαράλλακτο με το χθες.
Προ του 1981 η πολιτική ατμόσφαιρα της Ελλάδος ήταν θολή. Η Ν.Δ., μετά την αποχώρηση του αειμνήστου Κ. Καραμανλή από την αρχηγία διήνυε περίοδο προϊούσης πολιτικής φθοράς. Το ΠΑΣΟΚ διεκδικούσε την εξουσία δια παντός μέσου, υποσχόμενο, πως αν αναλάβει την κυβέρνηση, ο λαός θα είναι στην εξουσία! Οι εμπρησμοί των δασών, ακόμη και βορείων προαστίων της πρωτευούσης, συμπλήρωσαν την εικόνα από τις ανατινάξεις των μεγάλων πολυκαταστημάτων της. Τότε αποτεφρώθηκαν τα μεγάλα καταστήματα του Κατράντζου, του Δραγώνα και του ΜΙΝΙΟΝ.
Οι εμπρησμοί τούτων, δι΄ εκρηκτικών βομβών, θεωρήθηκαν απ΄ όλους πράξεις τρομοκρατίας. Καμία όμως τρομοκρατική οργάνωση, από αυτές που έως τότε είχαν εμφανισθεί, δεν ανέλαβε την ευθύνη τούτων. Εν τούτοις, κάθε μία κατηγορούσε την άλλη ως ευθυνομένη και επεσήμαινε τις δυσμενείς συνέπειες για τους εργαζομένους και την εθνική οικονομία.
Κανείς υπαίτιος δεν συνελήφθη. Και κανείς δεν κατόρθωσε να εξηγήσει την αιτία των εγκληματικών εκείνων πράξεων βίας και καταστροφής, αλλά και πολιτικής αποσταθεροποιήσεως. Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ως δια μαγείας έπαυσαν οι εμπρησμοί των καταστημάτων!
Αυτό οφείλεται στο ότι επέτυχαν τους σκοπούς τους, εκείνοι που από τα τέλη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου σχεδίασαν την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, δια των πολυεθνικών εταιρειών ή διότι αυτοί που προωθούσαν την πολιτική αλλαγή ικανοποιήθηκαν; Τα ερωτήματα αυτά και άλλα παρόμοια προέκυψαν στις σκέψεις και συνειδήσεις των σκεπτομένων Ελλήνων, επί πολλά χρόνια, χωρίς να έχουν καμία υπεύθυνη ή ασφαλή απάντηση.
Το ΠΑΣΟΚ έμεινε στην εξουσία από το 1981 έως το 1989. Κατά το διάστημα τούτο σχεδόν διπλασίασε το δημόσιο χρέος, δια της αυξήσεώς του από 32% που ήταν το 1981 στο 61,5% το 1989. Επανήλθε στην εξουσία το 1993 και παρέμεινε σ΄ αυτή μέχρι το 2004, οπότε ανέλαβε την πρωθυπουργία ο Κ. Καραμανλής ο νεώτερος, την οποία και διετήρησε έως το 2009.
Κατά το τελευταίο διάστημα της πρωθυπουργίας του, συνέβησαν τα ακόλουθα γνωστά γεγονότα:
-Το θέρος του 2007 πυρπολήθηκε η Ελλάδα από του ενός άκρου εις το άλλο, με συνέπεια την καταστροφή πολλών δασών και κατοικιών, αλλά και το θάνατο 70 περίπου ανθρώπων.
-Το Δεκέμβριο του 2008, με αφορμή το θάνατο του ατυχούς μαθητού Γρηγοροπούλου από εξοστρακισμό βλήματος όπλου ενός αστυνομικού, καταστράφηκαν αμέτρητα καταστήματα του κέντρου των Αθηνών. Για την πρόσκληση των διαδηλωτών-καταστροφέων χρησιμοποιήθηκαν μηνύματα δια κινητών τηλεφώνων, που προϋπέθεταν τη λειτουργία οργανωμένου και πλήρους λογισμικού συστήματος. Μεταξύ των διαδηλωτών επισημάνθηκαν από πολλούς πολίτες πρόσωπα που ομιλούσαν ξένη γλώσσα δι΄ ασυρμάτων τηλεφώνων.
-Κατά συχνά διαστήματα εφονεύοντο αστυνομικά όργανα από αγνώστους εμφανιζομένους ως τρομοκράτες. Η δολοφονία των αστυνομικών έπαυσε αμέσως μετά τη δήλωση του Κ. Καραμανλή ότι θα προσφύγει σε εκλογές, που έγινε μετά την συνάντησή του με τον νεοκλεγέντα πρόεδρο των Η.Π.Α. κ. Ομπάμα.
-Κρούσματα ληστειών σε βάρος σούπερ-μάρκετ από κουκουλοφόρους, που ήρπαζαν τρόφιμα δια της βίας και τα διένειμαν σε αγνώστους πολίτες, υποτιθεμένους πτωχούς.
Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 2009, ως δια μαγείας, έπαυσαν οι ληστείες καταστημάτων από κουκουλοφόρους για διανομή τροφίμων σε πεινώντες πολίτες, παρά το ότι ο αριθμός αυτών, κατά τεκμήριο, αυξήθηκε, αφού  οι άνεργοι έχουν υπερβεί τους 740.000.
Πολλοί σκεπτόμενοι eλληνες πιστεύουν ότι τα παραπάνω γεγονότα δεν ήσαν τυχαία, αλλά ήσαν ενορχηστρωμένα προς εφαρμογή σχεδίου πολιτικής αποσταθεροποιήσεως της χώρας. Η σύγκριση και ο συνδυασμός γεγονότων του παρελθόντος προς τα σύγχρονα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η πορεία του τόπου δεν εξαρτάται από την ψήφο του ελληνικού λαού και την βούληση των κυβερνήσεών του. Αλλά, εν πολλοίς, από τα σχέδια ξένων ισχυρών, οι οποίοι επιμένουν να κατευθύνουν τις τύχες της χώρας μας προς εξυπηρέτηση ευρυτέρων επιδιώξεών τους.
Η ειδησεογραφία την οποίαν αναπτύσσουν τα blogs του διαδικτύου, συμπληρώνει τα ουσιώδη κενά της πληροφορήσεως που παρέχουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα. Η πληροφόρηση αυτή θεωρείται από πολλούς Έλληνες εξαιρετικώς ανεπαρκής, ελεγχομένη και όχι αντικειμενική και ελευθέρα. Αυτό ενισχύεται και από τις εμπειρίες πολλών πολιτών, που γνωρίζουν πώς συμβαίνουν τα γεγονότα στην πραγματικότητα, και πώς τα προβάλλουν τα ΜΜΕ.
Με εξαίρεση αυτούς που ωφελήθηκαν ή εξακολουθούν να ωφελούνται από τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όλοι οι άλλοι Έλληνες έχουν αντιληφθεί πλέον το ρόλο της σημερινής κυβερνήσεως. Ιδιαιτέρως μετά την αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεών της, των κατηγοριών που απηύθυνε δημοσίως κατά της οικονομίας της χώρας και του λαού της και την παράλειψή της να δανεισθεί τα αναγκαία ποσά, προκειμένου να αποφευχθεί η υπαγωγή της χώρας στις υπερβολικές δεσμεύσεις του Δ.Ν.Τ. και της τρόικας.
Παραμένει αναπάντητο το ακόλουθο ερώτημα σε πολλούς ανθρώπους της υφηλίου: Ποίοι είναι αυτοί, που έχουν κατορθώσει να είναι όλα τα κράτη χρεωμένα και πολλά τούτων υπερχρεωμένα; Ποίοι είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να δανείζουν όλα τα κράτη, ακόμα και αυτό των Η.Π.Α.;
Κατά το άρθρο 1, παρ. 8, εδ. 5, του Συντάγματος των Η.Π.Α., το Κογκρέσο έχει το δικαίωμα να εκδίδει νόμισμα και να ρυθμίζει την ισοτιμία του με τα ξένα νομίσματα. Αλλά η συνταγματική αυτή πρόνοια έμεινε στα χαρτιά. Η έκδοση νομίσματος δεν ανήκει στη σφαίρα των αρμοδιοτήτων της αμερικανικής κυβερνήσεως, η οποία δεν ελέγχει την κυκλοφορία του χρήματος. Αυτές οι αρμοδιότητες έχουν εκχωρηθεί σε μία ιδιωτική εταιρεία, που είναι καταχωρημένη στην πολιτεία του Delaware, την Federal Reserve Bank.
Το ομοσπονδιακό τραπεζικό σύστημα των Η.Π.Α. δημιουργήθηκε από τον πρόεδρο Woodrow Wilson το 1913, για «να αντικαταστήσει τη δικτατορία των ιδιωτικών τραπεζών» και «για να σταθεροποιήσει την κυκλοφορία τραπεζογραμματίων». Διότι το προηγούμενο «φεουδαλικό» τραπεζικό σύστημα επέτρεπε στους τραπεζίτες να εκδίδουν δικά τους τραπεζογραμμάτια και να ελέγχουν τις τοπικές κοινότητες. Η αμερικανική κυβέρνηση δεν είχε κανέναν έλεγχο στο σύστημα.
Ο βουλευτής Carl A. Liedberg αντέδρασε στις προτάσεις του Woodrow Wilson και σε δημόσια ομιλία του στις 20 Ιανουαρίου 1915 είχε πει, ότι «το σύστημα είναι καθαρά ιδιωτικό και αποβλέπει σε ένα μόνο σκοπό: Τη μεγιστοποίηση των πιθανών κερδών από τη χρήση των χρημάτων άλλων ανθρώπων, προς όφελος των μετόχων και εκείνων που συνδέονται με αυτούς».
Η καρδιά του συστήματος του Wilson ήταν και είναι η ομοσπονδιακή τράπεζα της Νέας Υόρκης Federal Reserve Bank of New York, η οποία κατέχει το 53% της Ομοσπονδιακής Τράπεζας. Σημειωτέον ότι λειτουργούν 12 ακόμα περιφερειακές ομοσπονδιακές τράπεζες.
Η νομισματική πολιτική των Η.Π.Α. είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της ομοσπονδιακής τράπεζας, δηλαδή ιδιωτών και όχι της κυβέρνησης. Αυτή η πρακτική βρίσκεται σε άμεση αντίφαση με το Αμερικανικό Σύνταγμα, που εκχωρεί αυτή την αρμοδιότητα στο Ομοσπονδιακό Κογκρέσο.
Η Βουλή των αντιπροσώπων και η Γερουσία προσπάθησαν το 1936 να ανακτήσουν αυτό το δικαίωμα, χωρίς επιτυχία. Όταν άρχισαν οι ακροάσεις, η επιτροπή του Κογκρέσου εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: «Το Κογκρέσο θεωρεί ότι η μόνιμη ευημερία των ανθρώπων και η προστασία της οικονομικής ζωής του έθνους εξαρτώνται από την καθιέρωση ενός νομισματικού συστήματος, που θα βρίσκεται πλήρως υπό τον έλεγχό του, το οποίο θα υποστηρίζει τα συμφέροντα των αγροτών, των εργαζομένων, της βιομηχανίας και του εμπορίου και θα εξασφαλίζει επαρκή χρηματοδότηση, εμπόριο και σταθερή μέση αγοραστική δύναμη, θα αποφύγει δε την υπερβολική επέκταση ή την καταστρεπτική περικοπή των πιστώσεων».
Το 1963 ο πρόεδρος Τζων Κένεντυ απεφάσισε να κάνει τη μεγάλη δημοκρατική μεταρρύθμιση. Να καταργήσει το ομοσπονδιακό τραπεζικό σύστημα. Υπέγραψε διάταγμα με το οποίο έδιδε εντολή στην κυβέρνησή του, να αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη για τον έλεγχο της έκδοσης του αμερικανικού νομίσματος.
Τρεις εβδομάδες αργότερα, ο πρόεδρος Κένεντυ ήταν νεκρός! Όταν ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον ανέλαβε τα καθήκοντά του, ακύρωσε αμέσως το διάταγμα Κένεντυ. Οι Ρότσιλντ-Ροκφέλερ κέρδισαν έναν ακόμη πόλεμο.
Η ιστορική αυτή αναδρομή εξηγεί την δυσκολία της απαντήσεως στα άνω ερωτήματα. Αλλά και την εμμονή εκείνων, που υποστηρίζουν με φανατισμό, ότι ο καπιταλισμός θα φέρει την ευδαιμονία στην ανθρωπότητα!