Το Πολυτεχνείο και ζει και εμπνέει!

Πέρασαν 36 χρόνια από την 17η Νοεμβρίου του 1973, όταν οι νέοι της χώρας είπαν "ως εδώ" στη χούντα των Συνταγματαρχών.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί αναμφίβολα μία από τις πιο λαμπρές κι ένδοξες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας.
Ήταν σίγουρα μία κορυφαία στιγμή της αντιδικτατορικής πάλης του λαού μας με πολλαπλά μηνύματα προς όλο τον κόσμο. Και φυσικά το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει αναλλοίωτο και επίκαιρο όσο ποτέ. Και αυτό δεν το λέμε γιατί "έτσι είθισται" να λέγεται αυτές τις ημέρες, αλλά γιατί είναι μία πραγματικότητα.
Ο αγώνας του λαού μας για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη και πρόοδο είναι (και πρέπει) να είναι συνεχής. Και δεν χρειάζεται μία εξέγερση να έχει χιλιάδες νεκρούς για να "φωτίζει" τον δρόμο μας στη σημερινή κοινωνία.
Κάθε λαϊκή εξέγερση είναι …εξέγερση με τα δικά της μηνύματα και διεκδικήσεις. Αυτό το γράφω γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή εξελίσσεται ένας διάλογος για το πόσοι ακριβώς ήταν οι νεκροί στο Πολυτεχνείο και αν σκοτώθηκαν εντός ή εκτός. Φυσικά όπου κι αν σκοτώθηκαν το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και απαράλλακτο και δεν καταλαβαίνω σε τι ωφελεί αυτός ο διάλογος.
Είναι γνωστό το θολό τοπίο της εποχής όπου τα κρατικά νοσοκομεία με υπόδειξη της δικτατορίας εμφάνιζαν νεκρούς ως θύματα τροχαίων αποκρύπτοντας έτσι τα πραγματικά αίτια.
Επίσημα αναφέρονται ότι είναι 23 οι νεκροί του Πολυτεχνείου, αλλά έχουν υπάρξει μαρτυρίες που ανεβάζουν τον αριθμό ακόμη και πάνω από 110.
Σε όσους έδωσαν τη ζωή τους για την δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία αποτίουμε φόρο τιμής, ενώ ευχαριστούμε και όλους όσοι πάλεψαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Oι επίσημοι 23 νεκροί του Πολυτεχνείου είναι οι εξής: *

16 Νοεμβρίου 1973...
1. Σπυρίδων Κοντομάρης (ετών 57, 20.30)
2. Διομήδης Κομνηνός (ετών 17, 21.30)
3. Σωκράτης Μιχαήλ (ετών 57, μεταξύ 22.30 & 23.00)
4. Βασίλειος Φάμελλος (ετών 26, 23.30)
5. Torill Engeland Magrette (ετών 22, 23.30)
6. Γεώργιος Σαμούρης (ετών 22, 24.00)
7. Δημήτριος Κυριακόπουλος (βραδυνή ώρα - κατέληξε 19/11/73)
8. Σπύρος Μαρίνος (Γεωργαράς) (ετών 35, βραδυνή ώρα)

17 Νοεμβρίου 1973...
9. Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , πρωινή ώρα, κατέληξε 19/11/73)
10. Αικατερίνη Αργυροπούλου (ετών 76, 10.00, κατέληξε Μάϊο '74)
11. Στυλιανός Καραγεωργής (ετών 19, 10.15)
12. Μάρκος Καραμανής (ετών 23, 10.30)
13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης (ετών 16, 10.30-11.00)
14. Δημήτριος Παπαϊωάννου (ετών 60, 11.30)
15. Γεώργιος Γερτζίδης (ετών 48, 11.30)
16. Βασιλική Μπεκιάρη (ετών 17, 12.00)
17. Δημήτρης Θεοδωράς (ετών 5 1/2, 13.00)
18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (ετών 43, 13.00)

18 Νοεμβρίου 1973...
19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου (ετών 59, 10.00)
20. Ανδρέας Κούμπος (ετών 63, 11.00, κατέληξε στις 30/1/1974)
21. Μιχαήλ Μυρογιάννης (ετών 20, 12.00)
22. Κυριάκος Παντελεάκης (ετών 43, 12.00-12.30)
23. Ευστάθιος Κολινιάτης (κατέληξε στις 21/11/73)

ΠΗΓΗ:
Ταχυδρόμος 15/11/2003, τεύχος 194
Έρευνα: Πάνος Μπαΐλης

ipiros.gr

___________________

* Σημείωση gianniotis: Από τις λίστες των "νεκρών", λείπει το όνομα της ...Ηλένιας Ασημακοπούλου. Μια "απατηλή" υπόθεση η οποία έφθασε στις αίθουσες των δικαστηρίων. (Δείτε εδώ)

Η "θλιβερή" ιστορία της Ηλένια. Την πρώτη επέτειο του "Πολυτεχνείου", το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων ..."νεκρών" που γέμισαν το πολύπαθες κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας.

Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα:

"...Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει..."
Το «δράμα» το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές, δε - η "Αυγή" - έγραψε, κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο:

ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ και τον υπότιτλο: "Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε" λέει:
"...Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει..."
Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε όλες αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν από τα γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του:

"Τι απόγινε;".
"Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής". Κατέληγε το άρθρο.

Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της ..."δολοφονημένης" Ηλένιας - στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι – είχε ληφθή από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας "ΜΠΡΕΚ" και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου "Βόγκ" (το σκίτσο της διαφημίσεως - είναι "παστέλ»" - το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νικόλας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο, που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο). (!!!)
Μετά τη διαπίστωση της απάτης, πανικόβλητοι οι διοργανωτές του πανηγυριού έσπευσαν να παραπέμψουν σε δίκη τον Ηλιόπουλο - από το όνομα του φαίνεται ..."γέννησε" την Ηλένια - ο οποίος καταδικάστηκε (άρον - άρον, στις 18 / 2 / 75) σε φυλάκιση οκτώ μηνών....

_______________________
Θα μάθουμε άραγε ποτέ την αλήθεια;

Και προ πάντων οι νέοι, θα συγχωρήσουν ποτέ αυτή την υποκρισία μας;