Ολοι θρηνούμε για τους αδικοχαμένους -παλιότερα και τώρα- πιλότους μας της Πολεμικής Αεροπορίας. Και όλοι συμπάσχουμε με τις οικογένειές τους και τους συναδέλφους τους. Ο θρήνος, όμως, και η συμπαράσταση όλων, μέχρι σήμερα, αποδείχτηκαν ανώφελοι. Και οι άδικοι χαμοί συνεχίζονται.
Οφείλουμε, βεβαίως, να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει Πολεμική Αεροπορία στη γη η οποία να μην έχει θρηνήσει θύματα και σε ειρηνικές περιόδους. Τα δυστυχήματα παντού και πάντα αποτελούσαν και αποτελούν μια συνιστώσα της κατάκτησης των αιθέρων.
Στη χώρα μας, όμως, το κακό έχει παραγίνει. Προτού στεγνώσει το χώμα που σκέπασε έναν ηρωικό πιλότο μαχητικού αεροσκάφους, κάποιος νέος τάφος ανοίγει. Προτού καταλαγιάσει ο θρήνος για τον έναν, νέοι θρήνοι έρχονται για τον άλλο και τον παράλλο.
Δεν κρίνουμε σκόπιμο να επιχειρήσουμε μια σχετική αναδρομή και να αναφερθούμε στα πολυάριθμα περιστατικά που έχουν βυθίσει στο πένθος κατά καιρούς και την Πολεμική Αεροπορία μας και τον Λαό μας. Ενα είναι βέβαιο: Οτι οι απώλειές μας σε πιλότους και αεροσκάφη είναι δυσανάλογες με το μέγεθος της Αεροπορίας μας.
Δικαιολογημένα, λοιπόν, πλανιούνται, ύστερα από κάθε νέο δυστύχημα, στην ελληνική κοινωνία ερωτήματα του είδους:
* Εξακολουθούν να βρίσκονται ακόμη σε υπηρεσία μαχητικά αεροσκάφη τα οποία είχαν χαρακτηριστεί παλιότερα "ιπτάμενα φέρετρα";
* Τα αυτόματα ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου, τα οποία δημιουργούσαν τις περασμένες δεκαετίες προβλήματα, διορθώθηκαν ποτέ, πότε και πού;
* Πού και πώς και πόσο αξιόπιστα γίνεται η συντήρηση των μαχητικών αεροσκαφών και ύστερα από ποιους ελέγχους χορηγείται το πιστοποιητικό πτητικής ικανότητάς τους;
* Οι δυσκολότατες ασκήσεις στις οποίες υποχρεώνονται να παίρνουν μέρος οι πιλότοι μας, συνάδουν με τη δεδομένη τεχνολογία των μαχητικών μας, με τον δεδομένο ηλεκτρονικό εξοπλισμό τους και με τη δεδομένη ικανότητα ευελιξίας τους;
* Μήπως λόγω της συνεχούς επαγρύπνησης στο Αιγαίο και των συνεχών εμπλοκών των πιλότων μας με τουρκικά μαχητικά, υπάρχει συχνά υπερκόπωση ιπταμένων και, άρα, τα ανακλαστικά τους παρουσιάζουν χαλάρωση - έστω και κλάσματος του δευτερολέπτου;
* Μήπως, μήπως, μήπως;...
Δυστυχώς το θέμα δεν είναι μόνο τεχνικό. Είναι και εθνικό, αφού συνδέεται με την άμυνα της χώρας, είναι και πολιτικό, αφού θα πρέπει η εξουσία να αναζητήσει και να βρει λύση, είναι και οικονομικό, διότι κάθε τέτοιο δυστύχημα κοστίζει εκατοντάδες εκατομμύρια στη χώρα, είναι και κοινωνικό, διότι αφήνει οικογένειες στους πέντε δρόμους, είναι και θέμα γοήτρου.
Δεν μπορούμε, δηλαδή, από το ένα μέρος να επαιρόμεθα ότι "η Πολεμική Αεροπορία αποτελεί δύναμη αποτροπής" και από το άλλο μέρος, κάθε λίγο και λιγάκι ηρωικοί πιλότοι μας να χάνονται και μαχητικά μας να γκρεμοτσακίζονται σε καιρό ειρήνης!
Η κοινωνία αξιώνει απάντηση στις απορίες της...
Χρήστος Θεοχαράτος
Μακάρι την ίδια ευαισθησία να έδειχναν τα ΜΜΕ , τα blogs και η κοινωνία γενικά και για τα υπόλοιπα αδικοχαμένα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων . Ποιός νοιάστηκε τόσο πολύ για τον άτυχο ΟΥΚά που σκοτώθηκε την περασμένη εβδομάδα ? ή για τους χειριστές του Apache ? Μια απλή αναφορά και βγάλαμε την υποχρέωση ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν κι άλλοι ήρωες που καθημερινά "συναναστρέφονται" τον κίνδυνο , είτε πηδόντας με το αλεξίπτωτο , είτε βουτόντας στη θάλασσα , στο υποβρύχιο , στο άρμα , βγάζοντας τα μάτια τους στα radar κλπ. Αν οι ιπτάμενοι είναι η αιχμή του δόρατος των σύγχρονων Ενόπλων Δυνάμεων , το σιδερένιο χέρι που το κραδαίνει είναι όλοι οι υπόλοιποι που δουλεύουν στην αφάνεια με το κεφάλι κάτω , μακριά από το glamour και την δημοσιότητα. Την επόμενη φορά βρείτε έναν καλό λόγο και για όλους αυτούς που δουλέυουν πίσω από τα παρασκήνια και αφήστε τα "μεγάλα" ερωτήματα. Δεν χρειάζεται να τα ξέρετε όλα .