Πού είναι ο πρωθυπουργός;

Τελικά μια χούφτα φορτηγατζήδων κατάφερε να ρεζιλέψει τον μονίμως απόντα πρωθυπουργό, να βάλει φωτιά στην εύθραυστη συνοχή των κορυφαίων υπουργών και να αποδείξει ότι η κυβέρνηση ως λειτουργία είναι ανύπαρκτη. Το Μαξίμου, μετά το «φιάσκο της αντλίας», έχει αποδυθεί σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βγάλει από το κάδρο των ευθυνών τον κ. Παπανδρέου. Δεν διστάζουν μάλιστα να «καρφώσουν» επικοινωνιακά τους υπουργούς που χειρίστηκαν την απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών αλλά και την ανικανότητα εκείνων που ευθύνονται για την επιστράτευση-παρωδία.
Ομως όσες «γαργαλιστικές» λεπτομέρειες και αν δίνουν στα φίλα προσκείμενα μέσα ενημέρωσης για το φιάσκο των φορτηγών, με όσες «αποκαλυπτικές» παραπολιτικές ειδήσεις και αν τροφοδοτούν τις αντίστοιχες στήλες, ένα ερώτημα παραμένει αναπάντητο:
Πού είναι ο πρωθυπουργός;
Πιο σημαντικό ήταν να πάει στην έναρξη του διεθνούς συνεδρίου των Κρητών;
Γιατί δεν έκατσε στο Μαξίμου να συντονίσει το υπουργικό ασκέρι, που εκ του αποτελέσματος στον συντονισμό της κρίσης αποδείχθηκε αναποτελεσματικό και ανίκανο;
Δεν θεώρησε σημαντικό το γεγονός ότι η αγορά έχει καταρρεύσει, η χώρα για μια ακόμα φορά έχει γίνει ρεζίλι διεθνώς, ο τουρισμός δέχεται το τελειωτικό του πλήγμα, οι επαγγελματίες και οι αγρότες καταστρέφονται από τις επιπτώσεις της απεργίας, τα νησιά έχουν στεγνώσει από βασικά αγαθά και η ανάσα που ήλπιζαν να πάρουν όσοι θα έφευγαν για διακοπές έχει μετατραπεί σε άγχος για λίγες σταγόνες βενζίνη;
Είναι απορίας άξιον πώς και ποιοι διαχειρίζονται και παίρνουν τις αποφάσεις τελικά αυτή την ώρα της κρίσης. Γιατί καμιά χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης δεν την κυβερνάς μέσα από ένα αεροπλάνο μεταξύ Βουλγαρίας, Ισραήλ και Ηρακλείου Κρήτης (για το... άκρως σημαντικό διεθνές συμπόσιο Κρητών).
Πού είναι λοιπόν ο πρωθυπουργός;
Ουσιαστικά εκτός τόπου (στην Κρήτη αντί στην Αθήνα όπως θα όφειλε), αλλά και εκτός χρόνου (γιατί σαν να μην έφθανε ότι είναι απών, τον ακούγαμε να μας μιλά μεταξύ άλλων και για την αξία της... κρητικής διατροφής).
Ομως δεν είναι πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός είναι ουσιαστικά απών στα μεγάλα καθημερινά προβλήματα αυτού του λαού.
Απών ήταν ο πρωθυπουργός όταν το ΠΑΜΕ έκλεινε τα λιμάνια και έδιωχνε τους τουρίστες. Απλώς παρατηρητής όταν την επομένη καβγάδιζαν οι υπουργοί για το ποιος έπρεπε να κάνει και τι. Το ίδιο όταν απέκλειαν τα ξενοδοχεία.
Απών όταν ο Παπακωνσταντίνου με τον Ρέππα σφάζονταν δημόσια. Από κανέναν δεν ζήτησε ευθύνες γιατί η Ακρόπολη και οι αρχαιολογικοί χώροι παρέμεναν κλειστοί. Καμία αντίδραση από την έκρηξη του πληθωρισμού αλλά και τη γελοία εικόνα οι καθ’ ύλην αρμόδιοι υπουργοί του, οι υπεύθυνοι για τα οικονομικά και την αγορά, να μοιράζονται τα ποσοστά ευθύνης του τιμαρίθμου λες και ήταν... «κουκιά». Πλήρης απάθεια για το γεγονός ότι οι υπουργοί του είχαν επί μήνες ακέφαλους κρίσιμους οργανισμούς.
Πρέπει όμως να παραδεχθώ ότι σε κάποια άλλα θέματα της κυβερνητικής δραστηριότητας ο πρωθυπουργός και παρών είναι και οι παρεμβάσεις του καθοριστικές, με αποτέλεσμα οι ρυθμοί παραγωγής να είναι ταχύτατοι. Για παράδειγμα η επιβολή νέων φόρων. Οι περικοπές επιδομάτων, μισθών, θέσεων εργασίας. Η συγκρότηση εξεταστικών για υπαρκτά ή ανύπαρκτα σκάνδαλα. Η κατάρτιση αντιλαϊκών ρυθμίσεων σε ασφαλιστικό και εργασιακό.
Για να επανέλθουμε όμως στο θέμα της απεργίας των ιδιοκτητών φορτηγών, το χειρότερο με την αδράνεια του πρωθυπουργού είναι ότι στην πρώτη κρίσιμη μάχη που έδωσε με τις σκληρές συντεχνίες δυστυχώς ηττήθηκε μεγαλοπρεπώς. Δεν επιχαίρουμε διότι είναι απαραίτητο για την καλή πορεία της οικονομίας να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Και το φθινόπωρο θα δοθούν και άλλες σκληρότερες μάχες με άλλα επαγγελματικά «ρετιρέ». Ο τρόπος διαχείρισης της πρώτης υπόθεσης απέδειξε ότι αυτή η κυβέρνηση ούτε τις εντολές της τρόικας δεν μπορεί να εκτελεί (πράγμα που μέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι έκανε εξαιρετικά). Για πολιτικές ανάπτυξης και μέτρα με φαντασία για έξοδο από την κρίση βέβαια ούτε κουβέντα. Πλήρης ανικανότητα.
Μετά από όλα αυτά άραγε το ερώτημα "πού είναι ο πρωθυπουργός" έχει νόημα να απαντηθεί;
Γιάννης Μιχελάκης