Μην υποτιμάτε το γ΄ μέλος της Παπανδρεϊκής δυναστείας. Είναι ικανό για όλα.!

Όσοι υποτίμησαν και εξακολουθούν να υποτιμούν τον κ. Παπανδρέου τον Γ΄ κάνουν πολύ μεγάλο λάθος και θα βρεθούν προ απροόπτου. Φυσικά ουδόλως ενδιαφέρει εμάς η τύχη των πολιτικών αντιπάλων του κ. Παπανδρέου, οι οποίοι κάνουν το λάθος να τον υποτιμούν. Μας ενδιαφέρει όμως άμεσα η πορεία της χώρας και η πορεία της ίδιας της ζωής μας.

Πολλοί κάνουν το λάθος να χλευάζουν την ευφυΐα του κ. Παπανδρέου και αρκούνται μόνο σ’ αυτό, περιμένοντας επιδερμικά την επόμενη πολιτική «γκάφα» του για να κάνουν δήθεν πολιτική κριτική. «Πλανώνται πλάνην οικτράν» και ίσως να το διαπιστώσουν πολύ σύντομα, ενδεχομένως και απόψε.

Για να αντιληφθούμε για το τι ακριβώς μιλάμε, ας δούμε τα πέντε βασικότερα ακλόνητα στηρίγματα του φαινομένου Παπανδρέου, το οποίο δεν είναι απλά ένα φαινόμενο αλλά το ίδιο το καθεστώς:

1) Το όνομα Παπανδρέου.

2) Η στήριξη από τους κρατικοδίαιτους νταβατζήδες.

3) Η ταύτιση ΠΑΣΟΚ – Κράτους.

4) Το συντηρούμενο ιδεολογικό σύνδρομο: προοδευτικοί – οπισθοδρομικοί.

5) Τα πρόσφατα διεθνή στηρίγματα από τους διεθνείς τοκογλύφους.

Ας τα δούμε αναλυτικότερα:

1) Αν το συγκεκριμένο πρόσωπο δεν έφερε το όνομα Παπανδρέου, δεν νομίζουμε ότι θα ήταν στη θέση στην οποία είναι. Η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα δεν είναι απλά ένα σύμπτωμα. Είναι η ίδια η η ουσία της «δημοκρατίας» μας. Από την δεκαετία του 30 (του περασμένου αιώνα) υπάρχουν οι Παπανδρέου στην πολιτική σκηνή και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και για τις επόμενες δεκαετίες, αν δεν κάνουμε κάτι. Εμείς οι ίδιοι έχουμε πλέον πολιτικοποιηθεί με βάση την οικογενειοκρατία και δεν μπορούμε να σκεφτούμε διαφορετικά. Το θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό να βλέπουμε τους επαγγελματίες πολιτικούς να διορίζουν στην πολιτική, τους γόνους τους, τους συγγενείς τους, τις ερωμένες τους. Μάλιστα το αντίθετο θα μας παραξένευε. Μιλάμε για τέτοια δημοκρατική αντίληψη.
Ο κ. Παπανδρέου έχασε δυο φορές (2004 και 2007) βουλευτικές εκλογές, αλλά τις έχασε από άλλο μέλος της οικογενειοκρατίας, δηλαδή από τον κ. Καραμανλή τον Β΄ και όχι από κάποιον έξω από αυτό το οικογενειοκρατικό περιβάλλον. Φανταστείτε ο κ. Καραμανλής, να μην ήταν ανιψιός, αλλά γιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή και να είχε και αυτός παιδιά έτοιμα αυτή τη στιγμή, όπως έχει η οικογένεια Μητσοτάκη. Δεν θα θεωρούσαμε ως φυσική αυτή τη συνέχεια;
2) Η στήριξη του συνόλου της παρασιτικής κρατικοδίαιτης άρχουσας τάξης και κυρίως των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων που ελέγχουν την Κοινή Γνώμη μέσω των ΜΜΕ και των δημοσκοπήσεων, είναι ένα άλλο πλεονέκτημα του φαινομένου Παπανδρέου.
Κανένα κονδύλι δεν περνάει στο λαό, είτε αυτό προέρχεται από φορολογία, είτε από δάνεια, είτε από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, αν πρώτα δεν περάσει μέσα από τις μεγάλες κρησάρες των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων, ώστε να συγκρατηθούν τα χοντρά ποσά και να αφεθούν να πέσουν στο λαό τα ψιχία. Όμως με τέτοια διαδικασία, ανάπτυξη δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.
3) Η ταύτιση του κόμματος του ΠΑΣΟΚ με τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό ήταν το μεγάλο κόλπο του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά το 1981 (γι’ αυτό και ο Σαμαράς θέλει έρευνα από το 1981) με βάση το οποίο κατάφερε να μεταφέρει ολόκληρο τον κομματικό του μηχανισμό μέσα στο Κράτος και να σιτίζεται πλέον το κόμμα από τους φόρους, τα δάνεια και τα πακέτα της ΕΕ. Αυτός ο κρατικός μηχανισμός, που εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα, δηλαδή η πληθώρα των άχρηστων και αντιπαραγωγικών (κατά τον κ. Πάγκαλο του μαζί τα «φάγαμε») δημοσίων υπαλλήλων, είναι ο σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ που έδινε νίκες ακόμα και στον κ. Σημίτη, πολύ δε περισσότερο στο γιό του ευεργέτη τους.
4) Το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Παπανδρέου συντηρούν με κάθε τρόπο το ιδεολογικό σύνδρομο προοδευτικοί – συντηρητικοί, για να επενδύουν ιδεολογικά κάθε εκτροχιασμό τους. Σήμερα προοδευτικοί είναι οι Νεοφιλελεύθεροι Νεοταξικοί διεθνιστές του ΠΑΣΟΚ και συνάμα και πατριώτες, ενώ οι υπόλοιποι είναι συντηρητικοί και οπισθοδρομικοί που ανήκουν στο χθες. Συνάμα δε είναι και προδότες αντιπατριώτες. Η κατάσταση δεν είναι για γέλια, είναι για κλάματα.
5) Με την υπαγωγή της χώρας στην εξάρτηση των διεθνών τοκογλύφων, μέσω της υπογραφής του μνημονίου, πρόσφατα ο κ. Παπανδρέου απέκτησε και εξωτερικούς συμμάχους που μπορούν με μια κίνησή τους (π.χ. άνοδος ή πτώση των spreads), να επηρεάζουν άμεσα τα εσωτερικά πολιτικά πράγματα και αυτό είναι κάτι που φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τους πολιτικούς αντιπάλους του κ. Παπανδρέου.
Έπειτα από όλα τα πιο πάνω, εσείς τι λέτε: Είναι εύκολο να νικηθεί το φαινόμενο Παπανδρέου; Φυσικά όχι.
Και όποιοι κάνουν λάθος να τον υποτιμήσουν, θα βρεθούν χωρίς πολιτικό επάγγελμα.
hassapis