Ολα αυτά τα εκτοξευόμενα τις τελευταίες μέρες περί "αποστασίας" και "αποστατών" δεν περιποιούν τιμή στον πολιτικό μας πολιτισμό, αλλά αντιθέτως τον αμαυρώνουν – όταν, μάλιστα, ζούμε σε μια χώρα της οποίας η πρόσφατη ιστορία είναι γεμάτη από "αποστασίες" και "αποστάτες".
Πρώτα - πρώτα, τι σημαίνει "αποστασία" ως πολιτική ομολογία; Από την εποχή του κ. "Κάουτσκι" και μέχρι τις μέρες μας "αποστάτης" είναι εκείνος που προδίδει και εγκαταλείπει την τάξη του και προσχωρεί σε άλλη τάξη. Και όχι εκείνος που εγκαταλείπει ένα αστικό κόμμα και προσχωρεί σε ένα άλλο αστικό κόμμα.
Αυτό το γνωρίζουν, φυσικά, και οι δικοί μας πολιτικοί. Χρησιμοποιούν όμως τη ρετσινιά του "αποστάτη" επιλεκτικά - όταν πρόκειται για επικίνδυνους πολιτικούς αντιπάλους τους και όχι όταν, απλώς, εγκαταλείπουν το κόμμα τους και προσχωρούν σε κάποιο άλλο ομοειδές.
Παραδείγματος χάρη:
Κανείς δεν αποκάλεσε τον Γεώργιο Παπανδρέου αποστάτη επειδή έφυγε από το Κέντρο και πήγε με τον Συναγερμό του Παπάγου. Οπως και κανείς δεν αποκάλεσε αποστασία τη φυγή από τους Φιλελευθέρους και την ένταξη στην ΕΡΕ του Κ. Τσάτσου, του Ευ. Αβέρωφ, του Γ. Σταμάτη, του Ιω. Μπούτου και δεκάδων ακόμη επιφανών στελεχών.
Αλλά, και κατά το 1965, όταν ο τότε βασιλιάς "τεμάχιζε" μεθοδικά το κόμμα της πλειοψηφίας και δεκάδες στελέχη της Ενωσης Κέντρου προσχώρησαν σε νέα σχήματα, ο χαρακτηρισμός της "αποστασίας" επικεντρώθηκε επιλεκτικά μόνο στο πρόσωπο του κ. Μητσοτάκη, διότι μόνο αυτός ήταν ο άνθρωπος που αμφισβητούσε τη διαδοχή στην Ενωση Κέντρου.
Ολοι οι άλλοι αγνοήθηκαν από τους "μηχανισμούς της μαύρης προπαγάνδας".
Και στα 36 χρόνια, όμως, της Μεταπολίτευσης, η "αποστασία" ήταν ένα από τα συνηθέστερα φαινόμενα της πολιτικής ζωής.
Παρά ταύτα:
Κανείς δεν είπε "αποστάτη" τον Ανδρέα Παπανδρέου επειδή εγκατέλειψε την Ενωση Κέντρου και ίδρυσε νέο (δικό του) κόμμα - το ΠΑΣΟΚ. Οπως κανείς δεν ονόμασε "αποστάτες" και όσους τον ακολούθησαν και ειδικά τον Γ. Μαύρο ή τον Ιω. Ζίγδη που εγκατέλειψαν το κόμμα στο οποίο ήταν αρχηγοί και εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ.
Και, φυσικά, ούτε υπήρξαν ούτε κανείς τους αποκάλεσε αποστάτες, μια σειρά από στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που έφυγαν από τα κόμματά τους και ίδρυσαν νέους πολιτικούς οργανισμούς – όπως π.χ.:
Ο Στ. Παναγούλης που έφυγε από το ΠΑΣΟΚ και ίδρυσε τους "Σοσιαλιστικούς Συνδέσμους", ο Κ. Στεφανόπουλος που έφυγε από τη Ν.Δ. και ίδρυσε τη ΔΗΑΝΑ, ο Αντ. Τρίτσης που έφυγε από το Κίνημα και ίδρυσε το Ριζοσπαστικό Κόμμα και εκλέχθηκε δήμαρχος Αθηναίων υπό τη σημαία τη Ν.Δ., ο Γ. Αρσένης που έφυγε από το ΠΑΣΟΚ και ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο Αντ. Σαμαράς που έφυγε από τη Ν.Δ. και ίδρυσε την ΠΟΛ.ΑΝ., ο Δ. Τσοβόλας με το ΔΗΚΚΙ, Ο Δ. Αβραμόπουλος, ο Στ. Μάνος κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Ηταν όλοι αυτοί "αποστάτες";
Ε, όχι, κύριοι, και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Πολύ καλά τα λές για τον Μητσοτάκη ειδικά απορώ ακόμα και με τους οπαδούς του που δέν διαμαρτύρονται για όλες τις άδικες κατηγορίες που του εκτοξεύουν για το 65.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν φτάσει σε σημείο ακόμα και σήμερα 50 χρόνια μετά να κατηγορούν με λύσσα την κόρη του για τον πατέρα της το 65.
Πολύ καλά τα λέτε... συμφωνώ απόλυτα... αλλά εχω πιθανά και την εξήγηση... πετροβολούν τα δεντρα που κάνουν καρπούς όχι τα ξερά... ΚΩΣΤΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική προσέγγιση αλλά τα αυτιά του κόσμου έχουν γεμίσει με τις σκόνες από την μαύρη προπαγάνδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου είναι ρε παιδιά οι "μορφωμένοι" ανώνυμοι του κεντρικού βόθρου του διαδικτύου να γράψουν κάποιο "σχόλιο" ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο τσούζει ;