Το ψήνει δεν το ψήνει το αρνί το Πάσχα.!

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη 
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου αρχίζει περιοδείες ανά την Ευρώπη, για να σώσει την ελληνική οικονομία, κάτι κακό θα συμβεί. Πάλι. Διότι και την πρώτη φορά που το επιχείρησε, δεν ήρθαν τα καλύτερα. Αντιθέτως. Έψηνε με τον Στρος Καν την υποταγή στη διεθνή επιτήρηση και δημοσίως έλεγε ότι έβαζε το πιστόλι στο τραπέζι. Στον κρόταφο της χώρας το έβαζε.

Έτσι, ένα χρόνο μετά τα περιπετειώδη ταξίδια του σε Παρίσι, Βερολίνο, Λονδίνο και Ουάσιγκτον, η οικονομία δεν είναι καλύτερα. Διαλυμένη είναι. Το κράτος αδυνατεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του σε όλα τα επίπεδα: στην τρόικα, στους πιστωτές του εντός και εκτός, στους κατασκευαστές, στους μαγαζάτορες και στους άλλους επαγγελματίες, στα πανεπιστήμια, στους μισθωτούς και συνταξιούχους, στους ασφαλισμένους, σε όλους τους φορολογούμενους. Εκτός των επιτηδείων φυσικά, οι οποίοι και πάλι πλουτίζουν σε βάρος όλων των υπόλοιπων. Περισσότερο, ίσως, από κάθε άλλη φορά.

Αυτό, με δυο λόγια, λέγεται στάση πληρωμών. Η οποία μέρα με τη μέρα διογκώνεται. Και η τάση είναι το πλήρες αδιέξοδο. Που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την εκποίηση της περιουσίας του δημοσίου. Εκτός και αν η Ελλάδα καταστεί σύντομα μια πλήρως ενυπόθηκη χώρα. Με όρους τρίτου κόσμου.

Μια τέτοια χώρα όμως, τι θέση έχει στην ισχυρή ζώνη του ευρώ; Ποια είναι η αξιοπιστία και η δύναμή της απέναντι στους εταίρους της ΕΕ και της ευρωζώνης; Με τι όπλα διαπραγματεύεται ο Γιώργος Παπανδρέου με την καγκελάριο της Γερμανίας ή με την πρωθυπουργό της Φιλανδίας στη νέα του περιοδεία; Θα είχε ίσως να επιδείξει ένα πλεονέκτημα, τη συνένωση της Εθνικής Τράπεζας με την Alpha Bank, αλλά και αυτό δεν του βγήκε. Όχι επειδή είναι ιδιότροποι οι μέτοχοι των δυο τραπεζών, ούτε για τον λόγο ότι αντιδρούν οι συνδικαλιστές σε ενδεχόμενη μείωση του προσωπικού. Αλλά επειδή υπάρχουν προβλήματα διαχείρισης και των κεφαλαίων τους και των προβλημάτων που έχουν φορτωθεί κατά τη διάρκεια της κρίσης.

Έπλασε λοιπόν η κυβέρνηση την οικονομία κατ’ εικόνα και ομοίωση. Δεν μπορούσε αλλιώς. Αδύναμη ή και ανίκανη να αντιμετωπίσει την κατάσταση, είχε εξ αρχής επιλέξει να θέσει τη χώρα υπό την κηδεμονία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το αποκάλυψε ο ίδιος ο Στρος Καν αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στον "φίλο" του Γιώργο Παπανδρέου. Όπως ακριβώς είχε πράξει και η τρόικα συλλογικά, λίγα εικοσιτετράωρα πριν. Διότι είναι αδύναμος, είναι ανίκανος και δεν τον χρειάζονται πια. Δεν ωφελούνται από αυτόν. Βλάπτονται από μια κυβέρνηση, η οποία αδυνατεί να εκπληρώσει τους όρους ενός μνημονίου που η ίδια συνέταξε και τους παρέδωσε προς έγκριση.

Υπό τις συνθήκες αυτές, επανέρχεται στην αγορά η φημολογία για επιστροφή στη δραχμή. Εκδοχή καταστροφική για μια οικονομία που βρίσκεται παγιδευμένη σε κινούμενη άμμο. Τα μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα θα βρεθούν στη δίνη ενός πληθωρισμού που μόνο σε πολεμικές συνθήκες συναντάται, ενώ όσοι έχουν εκτός συνόρων τις επιχειρήσεις τους ή πέραν των ελληνικών τραπεζών τις υψηλές καταθέσεις τους, θα γίνουν ακόμα πλουσιότεροι.

Η καταστροφή είναι κοντά. Ορατή πλέον δια γυμνού οφθαλμού. Το παγόβουνο, για το οποίο είχε μιλήσει ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου το φθινόπωρο του 2009, βρίσκεται πλέον στα λίγα μέτρα. Διαλυμένη η κυβέρνηση, μοιάζει με πλήρωμα πλοίου, που κάθε μέλος έχει δική του άποψη για τη ρότα λίγο πριν την πρόσκρουση. Υπουργοί κατά υπουργών, βουλευτές κατά υπουργών και άλλων βουλευτών, συνδικαλιστές εναντίον όλων, και η εκλογική βάση υποχωρεί ατάκτως.

Την προσφυγή στις κάλπες ζήτησε δημοσίως και εναγωνίως ο Απόστολος Κακλαμάνης. Προφανώς, όχι για να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ την ανανέωση της εμπιστοσύνης των πολιτών. Αλλά για να την ξεφορτωθεί. Τώρα, όσο είναι νωρίς. Κι ας έρθει όποιος άλλος δαίμονας θέλει. Ακόμα και ο Σαμαράς. Αγκαζέ με τον Σπηλιωτόπουλο και τον Στυλιανίδη. Αρκεί το ΠΑΣΟΚ να απαλλαγεί από την εξουσία. Από την ευθύνη του ναυαγίου. Δεν μπορεί να διαχειριστεί τίποτα. Ούτε ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Το οποίο στην κατάντια του, γεννά νέες, ακόμα πιο επικίνδυνες από τις ήδη υπάρχουσες, εντάσεις στην κοινωνία.