Με αφορμή το περίφημο νομοσχέδιο που έφερε το τελευταίο διάστημα μεγάλη αναστάτωση στο κυβερνών κόμμα, θα ήθελα να εκθέσω σε λίγες γραμμές, την άποψή μου. Για όσους δεν γνωρίζουν, το περιβόητο νομοσχέδιο, που τείνει να γίνει θηλιά για την κυβέρνηση που απειλεί να την πνίξει, έχει σαν αντικείμενο, τον ηλεκτρονικό τζόγο, τα περίφημα δηλαδή φρουτάκια, όπως είναι ευρύτερα γνωστά.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, προβλέπει την νομιμοποίηση, των τυχερών ηλεκτρονικών παιχνιδιών, καθώς επίσης και την δυνατότητα ο οποιοσδήποτε το θελήσει, να κάνει μια αίτηση για αδειοδότηση και να εγκαταστήσει ένα τέτοιο μηχάνημα, στην επιχείρησή του. Νομίζω, ότι κάτι τέτοιο, είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να πω, θλιβερό. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, το μέτρο αυτό, θα αποφέρει στο κράτος έσοδα, περίπου 700 εκ. ευρώ. Τα ερωτήματα που εύλογα προκύπτουν, είναι πολλά.
Αλήθεια, για τα χρήματα αυτά, αξίζει κανείς άραγε να ρισκάρει την συνοχή μιας κοινωνίας;
Θα μου πείτε, από πού προκύπτει αυτό; Όλοι γνωρίζουμε, διότι ζούμε μέσα στην κοινωνία και δεν είμαστε αποκομμένοι από αυτήν, ότι τα πράγματα δυσκολεύουν μέρα με την ημέρα, όλο και πιο πολύ. Ένα μέτρο σαν κι αυτό, που σύμφωνα με το οποίο κάθε γειτονιά θα έχει και το δικό της μικρό καζίνο, αναμένεται να κάνει πόλο έλξης τα περίφημα αυτά μηχανήματα, για όλους εκείνους, που ελπίζοντας ότι η θεά τύχη θα τους κλείσει το μάτι για μία φορά έστω πονηρά. Πιστεύουν δηλαδή εσφαλμένα, ότι με αυτόν τον τρόπο, θα αβγατίσουν τα λίγα ψιλά, που κουδουνίζουν προκλητικά στην τσέπη τους, θυμίζοντας έντονες στιγμές του παρελθόντος. Το μόνο σίγουρο όμως είναι, ότι ενέχει ο κίνδυνος με αυτόν τον τρόπο, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, οικογενειάρχες και μεροκαματιάρηδες, να οδηγηθούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Δεν διαφωνώ με την άποψη που λέει, ότι κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν, να πάει και ν’ ακουμπήσει το περίσσευμά του στα φρουτάκια. Σωστό είναι αυτό. Μην κοροϊδευόμαστε όμως, ο πειρασμός είναι μεγάλος… Δείτε για παράδειγμα, τι γίνεται στα πρακτορεία τυχερών παιχνιδιών του Ο. Π. Α. Π. … Από τα όσα γνωρίζω, γίνεται το αδιαχώρητο κατά την ώρα των κληρώσεων του τυχερού παιχνιδιού εκείνου, που με λίγα χρήματα και με το δικαίωμα να συμμετέχεις σε πολλές κληρώσεις, σου υπόσχεται αν σταθείς τυχερός, να γίνεις το επίκεντρο της προσοχής, όλων των υπολοίπων, που σε παρόμοια κατάσταση μ’ εσένα, έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα λύσουν τα προβλήματά τους, καταφεύγοντας στον τζόγο.
Αλήθεια πόσες φορές δεν έχουμε γίνει αποδέκτες ειδήσεων, στις οποίες γίνεται λόγος, για την αυτοχειρία κάποιου που έχασε όλη του την περιουσία στο καζίνο. Εντάξει, μπορεί να μην είναι ίδιες οι περιπτώσεις. Αν όμως το καλοσκεφτούμε, θα διαπιστώσουμε με θλίψη, ότι δεν διαφέρουν και πολύ. Στην μεν πρώτη του παραδείγματος με το καζίνο, όποιος έχει μεγάλο πορτοφόλι, γουστάρει και πάει να τα’ ακουμπήσει. Σε τελική ανάλυση, ίσως έχει εξασφαλίσει την οικογένειά του ας πούμε με κάποιον τρόπο, καθώς τα λεφτά… είναι πολλά. Στην δεύτερη περίπτωση όμως, που ένας μεροκαματιάρης θα πάει ν’ ακουμπήσει τα φραγκοδίφραγκά του, στο καζίνο της γειτονιάς, το μόνο σίγουρο είναι, ότι μια οικογένεια που βρίσκεται από πίσω, θα στερηθεί το ψωμί της ημέρας και ένα βρέφος, θα στερηθεί το γάλα του. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι τα πράγματα ζορίζουν επικίνδυνα.
Απορώ λοιπόν, που πήγε η περιβόητη ανάπτυξη, πράσινη η κόκκινη, δεν έχει σημασία…
Πως θα πάρει κάποια στιγμή αυτή η ρημάδα η οικονομία μας μπροστά;
Νομιμοποιώντας τον τζόγο, την πορνεία και τα ναρκωτικά;
Αν αυτό λέγεται ανάπτυξη, την χαρίζω σε όποιον την θέλει. Εγώ απ’ τα λίγα που ξέρω, έχω την άποψη, ότι για να έχεις έσοδα και την τσέπη σου γεμάτη, πρέπει να δουλέψεις. Πρέπει να ιδρώσεις, να κυλιστείς στην βρωμιά αν χρειαστεί, την καλώς εννοούμενη βρωμιά, του μεροκάματου και τα χέρια σου να βγάλουν κάλλους. Να παλεύεις με τα στοιχεία της φύσης και να νιώσεις εντάξει έτσι με τον εαυτό σου, ότι τουλάχιστον προσπάθησες και είσαι περήφανος γι’ αυτό. Το ευκολότερο είναι η αλήθεια, θα ήταν να πουλάγαμε όλοι πρέζα και νταβατζηλίκι. Αυτά όμως, δεν μας ταιριάζουν. Είμαστε λαός με φιλότιμο, αρχές και αξίες. Απλά παραστρατίσαμε λίγο, γιατί κάποιοι τα εκμεταλλεύτηκαν όλα αυτά και μας πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Όχι λοιπόν, δεν θέλω την πατρίδα μου να έχει την όψη κακόφημου λιμανιού σε περίοδο κατοχής. Να είναι επιφορτισμένη δηλαδή με το καθήκον να προσφέρει διασκέδαση και ηδονή στα καζίνο και τα μπουρδέλα της, στα φαντάρια των προστάτιδων δυνάμεων.
Πολιτικός επιστήμονας
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου