Γιατρέ μου, ένα γιατρό!

Γιατρέ μου, εδώ και κάτι μήνες υποφέρω από σύνδρομο καταδίωξης. Αλλόκοτες ιδέες θολώνουν το μυαλό μου. Πικρές παραισθήσεις αλλοιώνουν την πραγματικότητά μου. Νοιώθω στοχοποιημένη. Νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που πηγαίνει πριν από μένα εκεί που θέλω να πάω. Είμαι βέβαιη ότι αυτός, ο ίδιος μάλλον…, διαχειρίζεται ερήμην μου αυτά που μου ανήκουν κι ότι γενικώς, τα μοιράζομαι όλα με...κάποιον φανταστικό, αυταρχικό συνέταιρο που αντιπαθώ. Στην αρχή ήταν απλώς αίσθηση. Τελευταία όμως η κατάστασή μου χειροτέρεψε. Δεν έχουν μείνει ανέπαφα από την ψύχωσή μου αυτή ούτε τα πιο απλά, καθημερινά και πρακτικά θέματα. 

Ζητάω υπόλοιπο λογαριασμού και βλέπω το μισθό μου κομμένο. Κοιτάζω, ξανακοιτάζω το χαρτάκι και το λειψό νούμερο επιμένει… Έχω πείσει τον εαυτό μου ότι κάποιος βάζει χέρι στα λεφτά μου, ενώ η λογική μου ανθίσταται και με περιγελά φωνάζοντας μες το κεφάλι μου ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να αναλαμβάνει ποσά αντ’ εμού… 

Τις προάλλες δημιούργησα ολόκληρο σενάριο ότι… (θα γελάσεις γιατρέ) μου ακυρώσανε τη σύμβαση στη δουλειά. Είκοσι χρόνια υπάλληλος και πήγα και φαντάστηκα ότι όλα όσα ήξερα δεν υπάρχουν πια, τα πάτησε το τραίνο. Βγαίνω στο δρόμο σαν τους Γαλάτες που σκιάζονταν ότι θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους και βαδίζω μες στην επισφάλεια. Βλέπω τα μαγαζιά που ψώνιζα, κλειστά. Θα ορκιζόμουνα ότι όλοι όσοι συναντώ με κοιτάζουν με νόημα. 

Είμαι ο Γιάννης και είναι τα θεριά. Είμαι τα θεριά και είναι ο Γιάννης. Φτάνω στο σπίτι μου και ξεκλειδώνω την πόρτα με ηττοπάθεια σα να βάζω υπογραφή κάπου και να το παραχωρώ σε κάποιον. Ενημερώνομαι από τα Μέσα και μου φαίνεται ότι στην επόμενη φράση θα πούνε το όνομά μου. 

Εχθές, γιατρέ μου, σε άσχετη στιγμή, μου φάνηκε ότι άκουσα τον πρωθυπουργό της χώρας (που για κάποιο λόγο δεν τη θεωρώ κι αυτή χώρα μου) να λέει ότι δεσμεύτηκα εγώ προσωπικά να υλοποιήσω κάποιες αλλαγές, όσο επίπονες κι αν είναι. Ειλικρινά γιατρέ, δε θέλω αλλαγές και δε μ’ αρέσει ο πόνος, επειδή πονεί. 

Ένας χοντρός έρχεται και μου λέει ότι έφταιξα κι ένας άλλος χοντρός έρχεται και μου λέει ότι φταίω… Και σούπερ μάρκετ όταν πηγαίνω, ένα κομμάτι του εαυτού μου σκαρώνει ρέκβιεμ για τα μπισκότα και σπαραξικάρδια αποχαιρετιστήρια για τα επιδόρπια γιαουρτιού. Δεν είμαι καθόλου καλά. Μέχρι κι ελεύθερη νομίζω ότι δεν είμαι. 

Άκουσον- άκουσον τώρα, εν έτει 2011, στην κορύφωση του σοσιαλισμού κι εγώ φοβάμαι ότι με παρακολουθούν, με φακελώνουν κι ότι, άμα με πετύχουνε πουθενά, θα με σαπίσουνε στο ξύλο… 

Γι’ αυτό σου λέω γιατρέ, συνταγογράφησέ με, κάνε μου ηλεκτροσόκ…., μισό λεπτό γιατρέ, μήπως κι εσύ δεν είσαι ο γιατρός;

Τζένη Κ.