Ποια "σωτηρία" και ποια "Αριστερά";

Δύνανται να λένε ό,τι θέλουν οι Πολιτικοί Αρχηγοί. Και μάλιστα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δύναται να θριαμβολογεί ακόμη και σήμερα ότι με την πολιτική του «έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία»! Αν υπήρχε δημοκρατία στην Ελλάδα, σίγουρα δεν θα το έλεγε. Διότι θα εκαλείτο να λογοδοτήσει και για όσα έπραξε και για όσα λέει.
Αλλά, επειδή η δημοκρατία εξέπεσε σε δημοκοπία, και ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς δύνανται να λένε ό,τι θέλουν. Και να χαριεντίζονται για...
«το τέλος του δικομματισμού» ή για «την ανατροπή στο εκλογικό σώμα». Ενώ η αλήθεια είναι ότι όσα χάνει ο δικομματισμός, και ειδικά το ΠΑΣΟΚ, προστίθενται σε πολιτικά αναχώματα φίλια του δικομματισμού, σε βαθμό που σύντομα οι δημοσκόποι θα αναφωνήσουν, με το δίκιο τους: «Το παλιό ΠΑΣΟΚ πέθανε, ζήτω το νέο ΠΑΣΟΚ»!
Άλλωστε, η πολυδιάσπαση του (ενός κυρίως σκέλους του) δικομματισμού σε τόση έκταση ώστε να προκύψει οκτακομματική ή και δεκακομματική Βουλή, δεν αποτελεί ούτε διάλυση του δικομματισμού ούτε ανατροπή στο εκλογικό σώμα, αλλά φραγμό στη διάλυση του δικομματισμού και φραγμό στην ουσιαστική μετατόπιση του εκλογικού σώματος σε γνήσιες λαϊκές θέσεις.
Η πολυδιάσπαση είναι σκέτος δυναμίτης στην προοπτική οποιασδήποτε πραγματικής αλλαγής.
Και ο μεν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τη δουλειά του κάνει. Επιμένει ότι «έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία και ας κατέστρεφε τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων! Επιμένει, δηλαδή, να πλαστογραφεί την ιστορία και να αντιστρατεύεται τον μεγαλύτερο ιστορικό του κόσμου –τον Θουκυδίδη – ο οποίος σημείωνε σοφά και αμετάκλητα: «Ανδρες γαρ πόλις, ου τείχη, ουδέ νήες ανδρών κεναί»!
Λες και δύναται να υπάρξει υγιής οικονομία και κοινωνία σε μια χώρα της οποίας οι πολίτες έχασαν τα αγαθά μιας Συντεταγμένης Πολιτείας και περιφέρονται τήδε κακείσε, έρμαια των περιστάσεων, του χάους και των αετονύχηδων, – χωρίς εργασία, χωρίς εγγυήσεις, χωρίς κοινωνικές καλύψεις, χωρίς ασφάλιση, χωρίς καμιά προοπτική και χωρίς να γνωρίζουν τι τέξεται η επιούσα, – δηλαδή σε πόσα τέρμινα θα μηδενιστεί ο μισθός τους, η σύνταξή τους, ο εργασιακός βίος τους.
Όσο δε για τα παιδιά τους, το σκότος το εξώτερον!
Αυτά, βεβαίως, τα απλά, τα αυτονόητα και τα αυταπόδεικτα αποτελούν γρίφους για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και για την παρέα του και επιμένουν να φωτίζουν, ως σωσίβια λέμβο, την ανδραγαθία τους («τη σωτηρία της πατρίδας, δια της καταστροφής των πολιτών της»!), διότι δεν έχουν, πια, να πουν τίποτε καλύτερο...
Συγχρόνως δε βυσσοδομούν: Να μην ερωτηθεί ο Λαός! Να απομακρύνονται συνεχώς οι εκλογές! Να εξαντληθεί η θητεία της παρούσας Βουλής! Να κουμαντάρει τη χώρα μια φατρία η οποία έταξε σοσιαλισμό προκειμένου να αποφευχθεί η βαρβαρότητα! Και η οποία έδωσε στους Έλληνες όση βαρβαρότητα δεν γνώρισαν ποτέ στους 35 αιώνες της ιστορικής διαδρομής τους...
Και η κατάσταση αυτή δεν είναι ένα απλό επεισόδιο. Θα συρθεί επί δεκαετίες. Και θα τελειώσει μόνο αν ο ελληνικός Λαός αντλήσει δύναμη από την απελπισία του, ξεσηκωθεί, συλλάβει τη φατρία και γίνει –επιτέλους – νοικοκύρης στο σπίτι του. Ένα σπίτι δικό του και όχι υποθηκευμένο στις Τράπεζες και στα γκεσέμια της Ευρώπης...

Χρήστος Θεοχαράτος