Η κατάρρευση της τελευταίας διετίας των πάντων στην Ελλάδα, εξαιτίας της προδοτικής πολιτικής της κυβέρνησης του Τζέφρι Παπανδρέου και την συνέχισή του από εκείνη του Λουκά Παπαδήμ-ι-ου οδήγησε τα πράγματα στο ελληνικό πολιτικό τοπίο σε τεράστιες αλλαγές... Τέτοιες που, όπως γράφω και πιο πάνω... είχαμε να δούμε από την εποχή της «μεταπολίτευσης».
Σ’ αυτές μέσα τις αλλαγές και για πολλούς και διάφορους λόγους ο πιο ενισχυμένος πολιτικά και εκλογικά – όχι όμως και ιδεολογικά, άσχετα με το αν θέλουν πολλοί να το εμφανίσουν και έτσι – είναι αναμφίβολα ο χώρος της ευρύτερης Αριστεράς. Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το νεώτερο κόμμα, η Δημοκρατική Αριστερά, είναι αρκετά ενισχυμένα από τις τελευταίες εξελίξεις, εμφανιζόμενα μάλιστα σε πολλές δημοσκοπήσεις να ξεπερνούν ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, που έφτασε να βρίσκεται σε κάποιο γκάλοπ ακόμα και στην (απίστευτη πραγματικά)... 5η θέση!!!
Η Αριστερά στο σύνολό της ενισχύεται συνεχώς δημοσκοπικά και εκλογικά, αφού έχει επενδύσει από την αρχή της κρίσης στην αντιμνημονιακή γραμμή και ρητορική. Έτσι, με τον τρόπο αυτό συσσωρεύει την ενέργεια και την μάζα που προέρχεται από το Σιωνιστικό ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που ευθύνεται δηλαδή περισσότερο για την σημερινή κρίση και το αποψιλώνει, δυναμώνοντας την εκλογική της πελατεία. Το πόσο βέβαια αυτό θα είναι εφήμερο θα το δείξουν οι επόμενες εξελίξεις.
Πάντως η πολυδιάσπαση της Αριστεράς σε μερικά μικρά κόμματα και όχι η ενότητά της σε έναν και μόνο πολιτικό οργανισμό δείχνει πως δεν υπάρχει εκεί πέρα σοβαρή εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Αλλά και η εμμονή αυτών των κομμάτων και των ηγεσιών τους στη Νεοταξική πολιτική της παγκοσμιοποίησης, χωρίς έγνοια για το Έθνος, είναι ένας παράγοντας που ποτέ δεν θα οδηγούσε έναν σωστό Έλληνα Εθνικιστή στην έμμεση έστω στήριξή τους παροδικά.
Τι γίνεται όμως στον χώρο της Δεξιάς και μάλιστα της Πατριωτικής ή Εθνικής Δεξιάς, αυτό είναι το βασικό ερώτημα που απασχολεί τον Έλληνα Εθνικιστή... Είναι ένας πολιτικός χώρος που έχει περάσει πολλά, πάρα πολλά, και ακόμα δυστυχώς δεν έχει πετύχει την απόλυτη πολιτική ενότητα και δεν έχει μπορέσει να ξεπεράσει την μικροψυχία των προσωπικών διαφορών και τις ανούσιες επί μέρους διαφορές που χωρίζουν πολλούς μεταξύ τους...
Γι’ αυτό και πάντοτε εμφανίζεται εκλογικά κατακερματισμένος, με μερικά μικρά κόμματα, χωρίς όμως ιδιαίτερες αξιώσεις για κάτι το καλύτερο και πιο σοβαρό στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας...
Από την εμφάνιση του ΛΑΟΣ όμως κάτι πήγε ν’ αλλάξει στον χώρο αυτό. Φυσικά να ξεκαθαρίσω ότι δεν θεωρώ καθόλου Εθνικό κόμμα την Νέα Δημοκρατία, η οποία ευθύνεται για πολλά δεινά αυτής της Πατρίδας και το κεφάλαιο των προδοσιών της είναι τεράστιο... Όμως ο ΛΑΟΣ θέλησε να δώσει μία άλλη «ατζέντα» σ’ αυτή την παράταξη.
Θέλησε να εκφράσει και πάλι την Εθνική-Πατριωτική Ιδεολογία, έστω και με μια διαστρεβλωμένη μορφή, αφού φοβήθηκε να βγει και να πει απ’ την αρχή ότι είναι κόμμα Εθνικιστικό. Το υπονόησε όμως με την πολιτική του.
Και αυτή η πολιτική απέδωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό, έτσι που ο ΛΑΟΣ έγινε το πρώτο κόμμα της «μεταπολίτευσης» που μπόρεσε και κρατήθηκε, αυξάνοντας παράλληλα και την εκλογική του ισχύ. Τόσο ο Στεφανόπουλος και ο Σαμαράς, όσο και οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ (Αρσένης, Τσοβόλας κ.ά.) δεν κατάφεραν να σταθούν και ήρθε η μέρα που συρρικνώθηκαν και εξαφανίστηκαν... Όμως ο ΛΑΟΣ ήταν η εξαίρεση του κανόνα «Όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος»! Αργά και μεθοδικά έφτασε από το 2% στο 4% και ύστερα στο 6%. Αλλά αυτά μέχρι το 2009.
Μετά τις εκλογές του 2009 επιχείρησε να κάνει την μεγάλη στροφή, που όμως δεν του βγήκε! Υποστήριξε άνευ όρων το εθνοκτόνο και προδοτικό μνημόνιο του 2010, το οποίο και έσυρε την χώρα μας στην απόλυτη καταστροφή! Σήμερα κανένας απολύτως δεν μπορεί να βγει και να υποστηρίξει ότι πέτυχε τίποτα εκείνο το μνημόνιο...
Το αντίθετο μόνο μπορεί να πει, βλέποντας το χάλι στο οποίο οδήγησαν την Ελλάδα οι άγαρμπες περικοπές μισθών και συντάξεων, οι αυξήσεις στους έμμεσους φόρους, τα λουκέτα στα μαγαζιά, η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια και τόσα άλλα... Αλλά και οι αυτοκτονίες Ελλήνων, τα ψυχοφάρμακα, τα πεινασμένα παιδιά... Εικόνες τρέλας, κατοχής, απόλυτης αποτυχίας της «μεταπολίτευσης»!
Γι’ αυτό και οι πολιτικοί μας, αυτοί που μας οδήγησαν μέχρι εδώ, δεν τολμάνε πια να μιλήσουνε ενώπιον του Λαού μας για «επάρατο χούντα», για «γύψους και χειρουργεία», για «πουλιά και φοίνικες» κτλ. Γιατί οι συγκρίσεις είναι πάρα πολύ εις βάρος τους!
Αυτή την αποτυχία λοιπόν του πρώτου μνημονίου, που μας οδήγησε και στην διάλυση, την είδε και ο Γιώργος ο Καρατζαφέρης, όπως την είδε και ολόκληρη η υφήλιος! Επίσης, είδε ότι το κόμμα του εκεί που πήγαινε να σκαρφαλώσει κοντά στο 10%, βυθίστηκε απότομα σε ποσοστά που να το θέτουν ακόμα κι εκτός βουλής! Και βέβαια το μεγάλο του λάθος ήταν η συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμ-ι-ου, μαζί με τους καταστροφείς της Ελλάδας: δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ...
Ποιο είναι λοιπόν τώρα το μέλλον της Ελληνικής Εθνικής Δεξιάς; Ποιος ο ρόλος του νέου κόμματος του Πάνου Καμμένου, αλλά και της ανερχόμενης Χρυσής Αυγής; Θα μπορέσει άραγε ο ΛΑΟΣ να ανακάμψει; Και πού θα σταματήσει η αιμορραγία στελεχών του, ύστερα από την διαγραφή των κ.κ. Βορίδη και Γεωργιάδη και την ένταξή τους στη ΝΔ;... Πολλά τα ερωτήματα και μεγάλος ο πονοκέφαλος για τον Γιώργο τον Καρατζαφέρη...
Απολλόδωρος Θεοδώρου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου