Με αφορμή την ομιλία - ευτελή δικαιολογία του Γιώργου Παπακωνσταντίνου

Παρακολουθώντας την χθεσινή ομιλία στην Βουλή του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, λίγο πριν αποφασιστεί η διεύρυνση του κατηγορητηρίου εναντίον του σε βαθμό κακουργήματος, στέκομαι σε δύο σημεία. Το πρώτο είναι πως περίμενα να παραθέσει επιχειρήματα που να γίνουν αποδεκτά, πως δεν είναι αυτός που έσβησε τα ονόματά των συγγενών του, αλλά κάποιος άλλος που πιθανόν να είχε συμφέρον και πως η λίστα δεν παραδόθηκε επίσημα.

Το κύριο όμως επιχείρημά του, ήταν η απορία του γιατί δεν... παραπέμπονται μαζί του οι κ.κ. Βενιζέλος και Διώτης. Αυτό πράγματι είναι ένα ερώτημα, στο οποίο οι απαντήσεις επίσης δεν πείθουν. Βέβαια, ως αναμενόταν, δεν θεώρησε απαραίτητο να αναφερθεί και στον κ. Γ. Παπανδρέου, τον σύντροφό του ή κατ’ άλλους συνένοχό του. Με την ακολουθούμενη υπερασπιστική γραμμή, ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου θέλησε να πείσει πως η δίωξή του για κακούργημα οφείλεται σε πολιτικούς λόγους.

Το δεύτερο στοιχείο είναι πως απουσίασε εχθές η συνήθης έπαρση του πρώην υπουργού και πρώην πολιτικού. Μου προκαλούσε αλγεινή εντύπωση το αυταρχικό ύφος που διέβλεπα στις απαντήσεις του, σε ερωτήσεις δημοσιογράφων. Ένα ύφος, απολύτως γνώριμο και σύνηθες σε πολλούς συντρόφους του, που δεν γνώρισαν ακόμη το εδώλιο του κατηγορουμένου.

Καμιά πρόθεση για εξήγηση των αποφάσεων και πράξεων που φαίνονται διαβλητές, αλλ’ αντεπίθεση με ύφος πάντα εισαγγελέα, που καυτηριάζει όσους αποτολμούν να αμφιβάλλουν για την ειλικρίνεια των λεγομένων τους. Η ίδια τακτική από τον κ. Τσοχατζόπουλο και κυρίως από συνδικαλιστές, που συνήθισαν να αποκτούν με εκβιαστικές και αδιαφανείς μεθόδους προκλητικά προνόμια.

Μάλιστα, ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου παρουσίασε εαυτόν ως αδικούμενο, όταν φάνηκε πως θα δάκρυζε. Κι ακόμη περισσότερο, ενοχλήθηκε που ο κ. Ευ. Βενιζέλος τον θεώρησε ως «βαρίδιο» ομού μετά τον κ. Α. Τσοχατζόπουλο.

Σε ένα μόνο συμφωνώ με τον κ. Γ. Παπακωνσταντίνου. Ότι βουτηγμένοι σε σκάνδαλα είναι πολλοί -πάρα πολλοί- πολιτικοί, και όχι μόνον από το πρώην κόμμα του, οι οποίοι «λησμονήθηκαν» από τις διωκτικές αρχές. Ας ελπίσουμε, πως η λήθη είναι προσωρινή.

Ο Μακεδών