Ο θεός ως "προϊόν" εκμετάλλευσης από τους τζιχαντιστές

Μήπως ο (όποιος) θεός και ο «λόγος» του είναι κακός, ή οι άνθρωποι τον κάνουν να φαίνεται κακός; Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται ένας πόλεμος ως «ιερός» και ποια η πραγματική σχέση του θεού της ειρήνης με τον πόλεμο; (και ειδικότερα αν δεχτούμε ότι όλες οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες διδάσκουν την αγάπη και την ειρήνη).

Ο -δήθεν- σκοπός (ειρήνη) αγιάζει τα μέσα (πόλεμο); Και εάν ναι, πώς ο Μακιαβέλι...
απέκτησε (κακώς) την κακή του φήμη; (αν τελικά δεν του αποδίδεται εσφαλμένα η περιβόητη φράση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»).

Η εκμετάλλευση του ονόματος ενός θεού ειρήνης 

Οι θρησκευτικοί-ιεροί πόλεμοι, είτε σε ευρεία κλίματα είτε μικρότερης εμβέλειας, δεν είναι κάτι καινούριο. Ανέκαθεν διεξάγονταν «ιεροί» πόλεμοι στο όνομα κάποιου θεού ή κάποιας θρησκείας.

Σε πολλές περιπτώσεις, από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή, έγιναν και γίνονται πόλεμοι στο όνομα κάποιου θεού. Από τον μεσαίωνα (χριστιανισμός, σταυροφορίες, ιερά εξέταση), μέχρι και τις μέρες μας, (ακραίοι ισλαμιστές, τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους κλπ), οι άνθρωποι εκμεταλεύονταν το όνομα κάποιου θεού της ειρήνης, επικαλούνταν μια «ανώτερη» δύναμη ή «χρέωναν» σε αυτήν τις απεχθείς πράξεις τους. Δεν είμαι θεολόγος, όμως θα καταγράψω την άποψη μου με βάση το πώς αντιλαμβάνομαι την κατάσταση.

Ο σημερινός εν εξελίξει πόλεμος μεταξύ του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτουςκαι Δύσης, ο οποίος κηρύχθηκε από τους τζιχαντιστές εναντίον των απανταχού «απίστων» (περιλαμβανομένων των «μοντέρνων» μουσουλμάνων) απότελεί το πιο σύχρονο παράδειγμα θρησκευτικού πολέμου. Και βεβαίως, η Δύση δεν άφησε το γάντι κάτω, ούτε είναι άμοιρη ευθυνών (άλλο κεφάλαιο).

Αποτελεί ταυτόχρονα το πιο πρόσφατο παράδειγμα εκμετάλλευσης μιας θρησκείας-θεότητας προς εξυπηρέτηση αλλότριων σκοπών, που αφορούν κυρίως σε θέματα ηγεμονίας (απώτερος στόχος τους είναι η ίδρυση ενός δικού τους κράτους με περιοχές που θα καταλάβουν μετερχόμενοι στρατιωτικά μέσα).

Η εξόφθαλμη εκμετάλλευση ενός θεού (Αλλάχ σε αυτή την περίπτωση) και της επιρροής του (ως φιλοσοφία) στους ανθρώπους, «ξεσκεπάζεται» από το ίδιο το Κοράνι, το οποίο αποτελεί, σύμφωνα με τον «προφήτη» Μωάμεθ, το «λόγο» του Αλλάχ.

Το ισλάμ είναι η θρησκεία που διδάσκει το μίσος;

Το «ιερό βιβλίο» του Ισλάμ, καμία σχέση φαίνεται να έχει με όλα όσα πράττει ή διακυρήττει η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος, η οποία προσηλυτίζει τους μουσουλμάνους που έχουν «κλίση στην ακρότητα».

Είχα και γω την απορία, μη όντας θεολόγος, αν το ισλάμ είναι η θρησκεία που διδάσκει το μίσος και το φόνο ως τιμωρία.

Διαβάζοντας κάποια αποσπάσματα από το Κοράνι, κατάλαβα ότι μάλλον την αγάπη και την ειρήνη διδάσκει περισσότερο, παρά το μίσος και το θάνατο. Το Κοράνι, στο θέμα «αγάπη» και «ανθρωπιά» μοιάζει σε πολλά σημεία με τη Διαθήκη, που διδάσκει την αγάπη, την ειρήνη και τη δικαιοσύνη.

Δια του λόγου το ασφαλές, αναφέρεται ότι, σύμφωνα με το Κοράνι, πρέπει «…να συμπεριφέρθείτε με τον καλύτερο τρόπο στους γονείς σας γεμάτο καλοσύνη […] να μην πλησιάζετε αισχρές πράξεις».

Επιπλέον, στο Κοράνι αναφέρεται: «το Ισλάμ διατάζει τους πιστούς να αναγνωρίζουν στους άλλους ανθρώπους τα δικαιώματα τους».

Επίσης καλεί τους πιστούς να φέρονται «κάλλιστα στους […] γείτονες που συνδέεστε με συγγένεια και τους γείτονες που δεν είναι συγγενείς σας».

Πράγματι όμως, το Κοράνι σε κάποιο εδάφιο αναφέρεται στις περιπτώσεις που «επιτρέπεται» η αφαίρεση ζωής. Συγκεκριμένα υπάρχει η φράση «να μη σκοτώνετε την ψυχή που ο Αλλάχ απαγόρευσε, οποιαδήποτε ψυχή (εκτός του άπιστου που πολεμάει τους μουσουλμάνους), εκτός για δίκαιους λόγους, αν το δίκαιο το απαίτει –όπως την ψυχή ενός δολοφόνου».

Δε πιστεύω ότι υπάρχει «δίκαιος» σκοτωμός ή κάποια βάσιμη δικαιολογία για να διαπράξει κανείς φόνο. Επίσης δεν ξέρω, σε σχέση με το τελευταίο απόσπασμα, αν πρόκειται για τα αυτούσια λόγια του Μωάμεθ ή για μεταγενέστερες προσθήκες.

Πάντως, όπως και να έχει το πράγμα, φαίνεται ότι αυτή η φράση δίνει άλλοθι και δύναμη στους εκμεταλλευτές του «λόγου του θεού» ακραίους ισλαμιστές.

Ακόμα, όμως, κι αν δεχτούμε ότι οι ακραίοι τζιχαντιστές θεωρούν ως δολοφόνο τους τις ΗΠΑ ή την αμερικανική πολιτική και άρα «νομιμοποιούνται» να προβαίνουν σε τέτοιους είδους ενέργειες, ωστόσο οι συγκεκριμένοι άοπλοι δολοφονηθέντες αμερικανοί πολίτες, ως ξεχωριστές προσωπικότητες και ανθρώπινα όντα, δεν αποτέλεσαν απειλή, ούτε έπληξαν το «καθαρό» Ισλάμ, αλλά αντίθετα, ο αποκεφαλισθής αμερικανός ταξιτζής Άλαν Χένινγκ είχε μεταβεί στη Συρία εθελοντικά για να προσφέρει τη βοήθεια του σε ένα στρατόπεδο προσφύγων του αιματηρού εμφυλίου πολέμου. Αποφάσισε εθελοντικά να ενταχθεί σε μια φιλανθρωπική οργάνωση που ίδρυσαν μουσουλμάνοι φίλοι του με την επωνυμία «Aid4Syria». Βέβαια, ούτε οι αθώοι μουσουλμάνοι, θύματα της αμερικανικής πολιτικής ευθύνονται για οτιδήποτε. Πού εντοπίζεται λοιπόν η αγάπη που διδάσκει το Ισλάμ, σε όλη αυτή την υπόθεση, αν όλα έχουν να κάνουν με την αντίποινα;

Έχω την εντύπωση ότι οι φανατισμένοι οπαδοί τους Ισλαμικού Κράτους («ισλαμοφασίστες», όπως άκουσα να τους αποκαλούν) είναι θύματα προπαγάνδας κάποιων «άλλων», οι οποίοι χειραγωγούν και παρασέρνουν τους πνευματικά ασθενείς ακραίους ισλαμιστές και τους προσαρτίζουν στην οργάνωση Ισλαμικό Κράτος. Ίσως αυτοί οι «κάποιοι άλλοι», τα κίνητρα και ο ρόλος τους, να αποτελούν το κλειδί στο mission «εξολόθρευση του Ισλαμικού Κράτους».

Γιατί δεν τους αφορίζουν για να τους στερήσουν τη δύναμη;

Τίθεται ακόμη ένα ερώτημα: Γιατί η ανώτατη εξουσία του Ισλάμ, ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης των μουσουλμάνων δεν τους «αφορίζει» κατά κάποιο τρόπο, καθιστώντας τους αιρετικούς; Με αυτό τον τρόπο, τους αφαιρείται το δικαίωμα να επικαλούνται τον Αλλάχ και επιτυγχάνεται ένα πλήγμα στην ισχύ τους.

Κατά συνέπεια, εφόσον τους απαγορευθεί από τον ανώτατο θρησκευτικό άρχοντα του ισλαμισμού (ή από ομάδα μουσουλμάνων θρησκευτικών ηγετών ανά το παγκόσμιο) να αυτοαποκαλούνται Ισλαμιστές, θα χάσουν ενδεχομένως την επιρροή τους και θα αποτελέσει αντικίνητρο για όσους, βαθειά θρησκεύομενους και ακραίους ισλαμιστές, σκοπεύουν να προσχωρήσουν στις δυνάμεις του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους.

Βέβαια, η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος «αφόρισε» ήδη μουσουλμανικές χώρες (όπως η Τουρκία), οι οποίες «απέκλιναν» από τον αρχικό στόχο και τον «καθαρό» ισλαμισμό και δεν ξέρω κατά πόσο αναγνωρίζουν τον οποιονδήποτε ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη των μουσουλμάνων. Εν πάσει περιπτώσει όμως, ο επίσημος αφορισμός τους ενδέχεται να αποτελέσει σοβαρό αντικίνητρο για όσους προσανατολίζονται σε προσάρτηση.

Εμπειρικά φαίνεται ότι το θρησκευτικό αίσθημα (της ό,ποιας θρησκείας), εύκολα μπορεί να υποστεί στρέβλωση, αλλοίωση ή παραχάραξη, από θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες. Μέσα από το πρίσμα της πολιτικής και κοινωνικής αδικίας, ο θρησκευτικός φανατισμός μπορεί να αποτελέσει ισχυρό όπλο στα χέρια επιτήδειων, με τρομακτικές επιπτώσεις .

ΥΣ: Δεδομένου ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σε σχέση με τους πολέμους, «ιερούς» και μη, μου γεννάται το ερώτημα: Μήπως τελικά η ειρήνη δεν είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου;

Θανάσης Αθανασίου