Βαρέθηκα να ακούω τη λέξη «αξιοκρατία», δεκαετίες τώρα. Τη χρησιμοποιούν όλοι οι πολιτικοί χωρίς να την εφαρμόζουν, τη χρησιμοποιούν εκπρόσωποι της πνευματικής μας ηγεσίας παραβιάζοντάς την κυνικά, τη θέλουν και όλοι οι Έλληνες, φτάνει... να μην ισχύει για τους ίδιους.
Ο Aθηναίος φιλόσοφος Αντισθένης έλεγε: «Αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις». Κάπως έτσι θα ξεκινήσουμε κι εμείς προσεγγίζοντας την έννοια με επίκαιρο παράδειγμα. Ο γιος φίλου, παρακολουθεί μεταπτυχιακό χρηματοοικονομίας στο Λονδίνο. Πρόσφατα πήρε γραπτή πρόσκληση από τρεις εταιρίες, για να περάσει από συνέντευξη προκειμένου να τον προσλάβουν στην επιχείρηση, μόλις τελειώσει τις σπουδές του. Δεν τον ήξεραν, δεν τους ήξερε. Η ίδια η «αγορά εργασίας» βρίσκεται σε σύνδεση με τα πανεπιστήμια και ανιχνεύει αυτούς που διακρίνονται χωρίς «μεσάζοντες» αγνοώντας εθνικότητα, κοινωνική προέλευση, πολιτική τοποθέτηση.
Έτσι αντιλαμβάνονται στην Ευρώπη την αξιοκρατία. Εμείς αντίθετα είμαστε δέσμιοι μιας νοοτροπίας που παράγει μετριότητες, ανεπαρκείς και φαύλους επιλεγμένους από τα κομματικά και συντεχνιακά γραφεία ή τους κάθε λογής μεσάζοντες με κριτήριο την κομματική ταυτότητα, τη συγγένεια ή το χρηματισμό. Υπάρχουν ικανοί, αλλά χωρίς «μέσα» μένουν συνήθως «απέξω» και, όταν προσλαμβάνονται, δύσκολα επιβιώνουν ανάμεσα στους μέτριους που δεν ανέχονται τον άξιο, γιατί κοντά του φαίνεται η δική τους γύμνια. «Φθόνος γαρ έξω κρατεί τους αριστείς», οι οποίοι παίρνουν το δρόμο του ξενιτεμού, όπου μεγαλουργούν αποδεικνύοντας του λόγου το αληθές. Ένα σοβαρό βήμα έγινε με τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, αλλά και αυτό ουσιαστικά έπεσε σε τέλμα, λόγω μνημονίου. Και φυσικά η αξιολόγηση μέσω ΑΣΕΠ παρουσιάζει αδυναμίες, γιατί στηρίζεται στην απρόσωπη εξέταση αγνοώντας την προσωπικότητα του διαγωνιζομένου και καλύπτει ορισμένους μόνον τομείς του δημόσιου τομέα. Παράλληλα με τον ΑΣΕΠ θα μπορούσα να προσθέσω τις εξετάσεις στην Ανώτερη Σχολή Διοίκησης και στη Σχολή Δικαστών. Οποιοιδήποτε άλλοι τρόποι πρόσληψης προσωπικού με τους κατ’ ευφημισμόν «διαγωνισμούς» σε Τράπεζες, Οργανισμούς, κ.λπ. στη συνείδηση του λαού είναι διαβεβλημένοι και τα αποτελέσματά τους εγείρουν... «αναμφισβήτητες» αμφισβητήσεις.
Για ποια αξιοκρατία λοιπόν μιλάμε και ποια κριτήρια ισχύουν για τη στελέχωση των υπουργείων σε νευραλγικές θέσεις ή των πανεπιστημίων –εκεί όπου η αξιολόγηση είναι συνήθως υπόθεση νεποτισμού και φαβοριτισμού λόγω θεσμικής... ασυδοσίας του καθηγητικού κατεστημένου- ή του προσωπικού της Βουλής, στην οποία δεν επιλέγονται, πολλαπλασιάζονται με τη μέθοδο της... κλωνοποίησης των ημετέρων, ή κάθε άλλου δημόσιου ή δημοτικού τομέα;
Συμπέρασμα: Η αξιοκρατία αποτελεί απλά στόχο, ιδανικό, για κοινωνίες ημι-αναπτυγμένες. Για κοινωνίες αναπτυγμένες είναι διαδικασία εκ των sine qua non. Θα την εφαρμόσουμε ίσως, όταν φθάσουμε στο πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο της Ευρώπης. Μπορεί κάποιοι να διαφωνούν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Η σημερινή δυστυχώς πραγματικότητα στον τόπο μας δεν αφήνει πολλά περιθώρια για διάψευση των όσων εκτέθηκαν. Ο καθένας γνωρίζει... Είναι καιρός να σοβαρευτούμε, γιατί δε μας παίρνει άλλο. Και η ευθύνη βαρύνει κύρια τους πολιτικούς μας. Δεν ξέρω όμως αν θέλουν και αν μπορούν να αλλάξουν μια παγιωμένη νοοτροπία... αιώνων.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου