Οι δανειστές κι εμείς

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος 

Έκπληξη προκάλεσε στους πολλούς, εντός Ελλάδας που κάθονται στο συννεφάκι τους, η στάση του ΔΝΤ κι εν πολλοίς των Ευρωπαίων εταίρων, αναφορικά με την διαπραγμάτευση, αφού έδειξαν παντελώς αδιάφοροι για το πολιτικό κλίμα στη χώρα μας.

Βλέπετε, η κυβέρνηση είχε μετρήσει λάθος τα πράγματα, αφού είχε πιστέψει ότι οι δανειστές κι εταίροι θα συμμερίζονταν τον «φόβο» για τον «κίνδυνο» να έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και να τιναχτούν τα πάντα στον αέρα.

Η κυβέρνηση εκτιμούσε πως οι δανειστές κι εταίροι θα έριχναν νερό στο κρασί τους, ειδικά εν όψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, κάτι που θα την ευνοούσε πολιτικά.

Κι όχι μόνο αυτό. Είχε καλλιεργήσει υπέρμετρες προσδοκίες ότι όλα τελειώνουν.

Φευ!

Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά, ότι υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο, πολύ περισσότερο αφού δεν οσμίστηκε την «έκρυθμη» κατάσταση στις οικονομίες της Ιταλίας και της Γαλλίας.

Μια «ειδική» στάση των δανειστών κι εταίρων προς την Ελλάδα, ίσως ν’ άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου και να εξάπλωνε την «επιδημία».

Τόσο το ΔΝΤ, όσο κι οι Γερμανοί εμφανίζονται αδιάφοροι –και είναι- για τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει η ελληνική κυβέρνηση.

Η αρνητικότητά τους ν’ αμβλύνουν τις σκληρές πολιτικές εντός της Ελλάδας, έχει να κάνει αφενός με λάθη και παραλείψεις μας (μοίρασμα 500 εκ. από το πρωτογενές πλεόνασμα στους ένστολους, βεβιασμένη προσπάθεια εξόδου στις αγορές που προκάλεσε εντάσεις κι άνοδο των spreads, επιχείρηση εκδίωξης του ΔΝΤ, βήματα σημειωτόν στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις κλπ) κι αφετέρου στην περιφρούρηση των δικών τους συμφερόντων.

Δεν είναι δυνατόν, επί παραδείγματι, να πληρώνει συνεχώς ο Αυστριακός ή ο Βέλγος ή ο Ολλανδός πολίτης τους Έλληνες συνταξιούχους των 45 και 48 ετών, ούτε τις στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας που εμείς δεν θέλουμε να διορθώσουμε.

Κι από την άλλη πλευρά, είδαμε και τις αντιδράσεις των μεγάλων επενδυτικών funds και πόσο άσχημες εντυπώσεις αποκόμισαν από τις συναντήσεις τους με τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ.

Πήγαν οι Μηλιός και Σταθάκης κι άρχισαν ν’ αραδιάζουν το πρόγραμμά τους, λέγοντας για «Δημοσιονομική χαλάρωση», «κούρεμα» του επίσημου χρέους, «διακοπή ιδιωτικοποιήσεων» κι «ακύρωση» πολλών μεταρρυθμίσεων.

Κι είδαμε τι έγινε και μάλιστα από εκείνους που δεν ασκούν πολιτική, δεν προσπαθούν ν’ αλλάξουν τρόπο σκέψης στους συνομιλητές τους, δεν αντιδικούν, δεν ζητούν σχέδιο Β αν δεν γίνει δεκτό το Α.

Απλώς δεν ασχολούνται όταν έρθει η ώρα να τους ζητηθούν δανεικά ακόμη κι αν πρόκειται να πληρωθούν μ’ αυτά μισθοί και συντάξεις, στρίβουν δρόμο ή ζητούν εξωπραγματικά επιτόκια, όπως κάνουν τώρα στη Ρωσία του Πούτιν.

Εν κατακλείδι, το πρόβλημα δεν είναι στους έξω.

Το πρόβλημα είναι εδώ.

Θέλουμε να παραμείνουμε στην ισχυρή Ευρώπη ή θέλουμε να παραμείνουμε ένα μη κανονικό κράτος της Ανατολής ή της βαθειάς Αφρικής;

Θέλουμε να φτιάξουμε ισχυρή κι ανταγωνιστική οικονομία ή θέλουμε να παραμένουμε εσαεί ζήτουλες δανεικών πουλώντας τσιτάτα κι οράματα για λαϊκές επαναστάσεις που θ’ αλλάξουν όλη την Ευρώπη;

Η λύση είναι μονόδρομος.

Εθνικό σχέδιο και συνεννόηση.

Εμείς πρέπει ν’ αποφασίσουμε τι θέλουμε.

Οι πολιτικοί μας και κυρίως οι ψηφοφόροι.