Αναρχικοί – τζιχαντιστές: βίοι παράλληλοι.

Προσφάτως το φως της δημοσιότητος είδαν σκηνές ασύλληπτα ζωώδους συμπεριφοράς εκ μέρους των ισλαμιστών του ISIS στο Ιράκ. Γενειοφόροι υπάνθρωποι κραδαίνοντας βαριοπούλες, τροχούς κοπής αλλά και εκρηκτικά, επεδόθησαν σε μία άνευ προηγουμένου καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς της Μεσοποταμίας που μόνο με τους βανδαλισμούς των αριστουργημάτων της ελληνικής αρχαιότητος από τους φανατισμένους ιουδαίο-χριστιανικούς όχλους, κατά τον πρώιμο μεσαίωνα, θα μπορούσε να συγκριθεί. 

Η είδηση, αν και συγκλονιστική, δεν φάνηκε να ταρακουνά ιδιαίτερα τους υπνωτισμένους από την κοσμοπολίτικη νάρκωση και αμεριμνησία, τάχα «πολιτισμένους», δυτικούς (Ευρωπαίους και Αμερικανούς), των οποίων τα μοναδικά ενδιαφέροντα περιορίζονται σε ζητήματα σχετικά με την διαχείριση του ανούσιου αστικού βίου τους, μακράν οιασδήποτε εννοίας (αντι-)δράσεως, πολλώ μάλλον ηρωικής αντιστάσεως στην εν εξελίξει επέλαση και βαθμιαία εξάπλωση των βαρβάρων. 

Είναι πραγματικά εκπληκτική η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι απ’ άκρου εις άκρον της ευρωπαϊκής ηπείρου συντελείται καθημερινώς μια άνευ προηγουμένου εισβολή ξένων πληθυσμών, μπροστά στην οποία ο μαλθακός (και συνηθέστατα και πλαδαρός) μέσος Ευρωπαίος αντί να αρπάξει το ντουφέκι και να πολεμήσει, όπως φυσιολογικώς θα έκανε ο οιοσδήποτε πρόγονός του, προτιμά να μένει βυθισμένος στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση, απολαμβάνοντας την ψευδαίσθηση ασφαλείας του σπιτιού του και ψελλίζοντας διάφορες μπούρδες περί «δικαιωμάτων» και «σεβασμού»… Δεν αναγνωρίζει καμία άλλη αξία πέραν του χρήματος, στοιχείο που ίσως εξηγεί την εξοργιστική απάθεια και αδράνειά του ενώπιον της εξελισσομένης αποτρόπαιης και βαρβαρικής καταστροφής μνημείων της παγκοσμίου πολιτιστικής κληρονομιάς και μάλιστα σε τέτοια έκταση.

Η κατάσταση σήψεως και παρακμής έχει προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε κάποιοι άλλοι, «ημεδαποί» αυτή την φορά, εξίσου υπάνθρωποι όπως και οι απεχθέστατοι τζιχαντιστές, από τους οποίους ουσιαστικά δεν διαφέρουν καθόλου, ως προς την επιθετική εκδήλωση της ποταπότητος του υπανθρώπου (και παρά την εντελώς επιφανειακή διαφορετικότητα της εμμονικά διαστροφικής ιδεοληψίας που χαρακτηρίζει αμφοτέρους), κατέστησαν καταστροφείς μνημείων και αρχιτεκτονημάτων που ανήκουν στην αυτή την φορά ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Πρωταγωνιστές και αυτής της καταστροφής ήταν οι γνωστοί, μόνιμοι υποστηρικτές των αλλοφύλων λαθρο-εισβολέων-εποίκων, οι σιχαμεροί και εγκληματικοί άναρχο-μπολσεβίκοι. 

Προ ολίγων ημερών, ομάς από αυτούς τους κανιβάλους επετέθη κατά του πανέμορφου νεοκλασικού κτηρίου του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου. Μπορεί να μην κρατούσαν βαριοπούλες όπως οι τζιχαντιστές του Ιράκ, ωστόσο το αποτέλεσμα της «εικαστικής» τους παρεμβάσεως δεν απέχει ουσιαστικά από την εκ θεμελίων ανατίναξη του κτίσματος! Η παραμικρή ελπίδα που θα υπήρχε για τον καθαρισμό των τοίχων του νεοκλασικού κτηρίου, από την τεράστια αποκρουστική μουτζούρα (“graffiti”) των επαγγελματιών-κοπριτών, εξέλιπε, ως αποτέλεσμα των απαραδέκτων δηλώσεων και της εν γένει (μη) αντιδράσεως των επισήμων αρχών που απέφυγαν ακόμα και να καταδικάσουν το άθλιο αυτό γεγονός! Το προαναφερθέν έγκλημα λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις αν κανείς αναλογιστεί την τριτοκοσμική πολεοδομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει τόσο το κέντρο όσο και στα περίχωρα της πόλεως των Αθηνών.

Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες μέρες και νέα ορδή πιθήκων, με την ένοχη ανοχή των ροζ-μπολσεβίκων της αντεθνικής νέας κυβερνήσεως, κατέλαβαν ανενόχλητοι την νομική σχολή Αθηνών και αφού την κατεκόπρισαν βανδαλίζοντας όλο τον χώρο, αφέθησαν να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, χωρίς καμία συνέπεια, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια και θρύψαλα! Μεταξύ των καταστροφών που προεκάλεσαν ήταν και η βέβηλη κακοποίηση του αγάλματος του εθνικού μας βάρδου, του προφήτη του νέου Ελληνισμού, του ανυπέρβλητου Κωστή Παλαμά. Αν υπήρχε πραγματική πολιτεία, μόνο ο θάνατος και μάλιστα τελετουργικά μαρτυρικός, θα άρμοζε στα (μονίμως χαϊδεμένα και προστατευόμενα από το Σύστημα) κοπρόσκυλα που ευθύνονται για αυτές τις επαίσχυντες πράξεις.

Η εξέταση αυτών των περιστατικών, που δυστυχώς δεν αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα – και που μάλλον υποβαθμίζονται δημοσιογραφικά αφού πνίγονται μέσα σε έναν ορυμαγδό επικαιρότητος κυριευμένης από το αδυσώπητο φάσμα της πλήρους οικονομικής καταρρεύσεως της χώρας που επίκειται – οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα της στενής ανθρωπολογικής-ψυχολογικής-χαρακτηρολογικής συγγένειας αυτών των δύο κατηγοριών διπόδων «όντων» (αναρχικών – τζιχαντιστών). Πρόκειται για δείγματα, αμφότερα, της αυτής κατωτάτης υποστάθμης ανθρωποειδών, που δεν διακρίνονται από την αρετή της δημιουργικότητος αλλ’ αντιθέτως, καθίστανται μανιώδεις καταστροφείς οιασδήποτε υγιούς εκφράσεως του ανθρωπίνου πνεύματος και πολιτισμού, διαχρονικώς και απανταχού.

Ο αγών εναντίον της εξαπλώσεως και της επιβολής των χθονίων δυνάμεων της παρακμής, του εκφυλισμού και της διαστροφής μπορεί να μην είχε αίσια για τη μοίρα της ανθρωπότητος έκβαση στην κοσμοιστορική σύγκρουση που έλαβε χώρα πριν από κάποιες δεκαετίες, ωστόσο, η αέναος μάχη του φωτός εναντίον του σκότους, της αληθείας εναντίον του ψεύδους, της τάξεως εναντίον της εντροπιακής διαλύσεως, δεν έχει κριθεί οριστικώς. Συνεχίζεται και θα συνεχίζεται εις το διηνεκές, όσο υπάρχουν άνθρωποι, κατά την έννοια του ΑΝΩ-ΘΡΩΣΚΩ. Καλούμαστε λοιπόν με θάρρος και αποφασιστικότητα να δώσουμε τον αγώνα για την απόκρουση των βαρβάρων, αλλοδαπών και «ημεδαπών», τον υπέρτατο αγώνα για την υπεράσπιση του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!

Μες στις παινεμένες χώρες, Χώρα

παινεμένη, θά ‘ρθει κι η ώρα,

και θα πέσεις, κι από σέν’ απάνου η Φήμη

το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει

σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.

Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμι.

Θά ‘ρθει κι η ώρα· εσένα ήταν ο δρόμος

σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση,

σαν το δρόμο του ήλιου· γέρνεις· όμως

το πρωί για σε δε θα γυρίσει.

Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια

από μάισσες φυτρωμένα με γητειές·

πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια

κι από τις δροσοσταλαματιές·

θα σε κλαίν’ τα κλαψοπούλια στ’ αχνά βράδια

και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.

Και την έκοβε του οχτρού σου την ορμή

της χυτής σου της φωτιάς το θάμα˙

και στο κάστρο σου σπρωγμέν’ η Ανατολή

λυσσομάναε με τη Δύση αντάμα.

Και κρατούσες των αρμάτων την πλημμύρα,

κι ορθός κι άσειστος της δύναμής σου ο κάβος˙

λυγισμένοι ομπρός σου

νά κι ο Τούρκος, νά κι ο Φράγκος, νά κι ο Σλάβος.

Στη χυτή σου τη φωτιά, ω! τι μοίρα!

καιρούς κι αιώνες έκαιες τον οχτρό σου˙

στη χυτή σου τη φωτιά, ω! τι μοιρα!

μόνη σου θα πέσεις να καείς,

τρισαπελπισμένη της ζωής.

Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν

με βιολιά και με ζουρνάδες

γύφτοι, οβραίοι, αράπηδες, πασάδες,

και τα γόνατα οι τρανοί σου θα λυγίσουν,

και θα γίνουν των ραγιάδων οι ραγιάδες

και τ’ αγόρια σου τ’ αγνά θα τα μολέψουν

με τ’ αγκάλιασμά τους οι σουλτάνοι,

και τα λείψανά σου θα τα κλέψουν

οι ζητιάνοι.

Χώρα τρισκατάρατη, απ’ τα ύψη

σε ποια βύθη, χώρα αμαρτωλή!

Και κανένας να σου δώσει δε θα σκύψει

του θανάτου το στερνό φιλί.

Και το πέσιμό σου θα βροντήξει

κι ένα μοιρολόι σου θα ουρλιάσει,

και το μοιρολόι σου θα το πνίξει

από πάνω σου αλαλάζοντας μια πλάση.

(Απόσπασμα από τον προφητικό “Δωδεκάλογο του Γύφτου” του Κωστή Παλαμά)

arma