Κάθε γονιός ξέρει ότι αν θέσει το δίλημμα καρτούν ή διάβασμα στο βλαστάρι του, αυτό κατά 99% θα διαλέξει τα καρτούν.
Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, και εξηγείται ακόμη και βιολογικά με την εξοικονόμηση ενέργειας που όλα τα έμβια όντα επιδιώκουν.
Ως βιολογικά «έμβια όντα» λοιπόν πάντα διαλέγουμε την εύκολη λύση, και την ήσσονα προσπάθεια.
Και αυτό ισχύει και στη σημερινή κοινωνία, σε όλες τις εκφάνσεις της, με αποτέλεσμα, ειδικά στην Ελλάδα, να ζούμε μόνιμα στον αστερισμό της ήσσονος προσπάθειας. Με κυρίαρχο σύνθημα το «έλα μωρέ, δεν βαριέσαι…».
Γι αυτό, ενώ το καραβάνι του πολιτισμού και της ανάπτυξης προχωράει συνεχώς, εμείς που άλλοτε ήμασταν οι πρωτοπόροι, σαν σκύλοι οδηγοί, εδώ και καιρό μείναμε πίσω του … γαβγίζοντας το φεγγάρι, και δαγκώνοντας την ουρά μας…
Το τι ή το ποιος φταίει για αυτή τη κατάντια δεν το γνωρίζω, αν και έχοντας κλείσει μισό και βάλε αιώνα ζωής έχω κατασταλαγμένη πλέον άποψη.
Ο λαός μας, καλώς ή κακώς, μαζί με τα χίλια καλά του κουβαλάει και χίλια κακά.
Αλλιώς πώς να εξηγηθεί το ότι στο λίκνο της δημοκρατίας, στη μήτρα της Ευρωπαϊκής Δύσης, είμαστε ίσως η μοναδική χώρα που στον 20ο αιώνα είχαμε στρατιωτικά πραξικοπήματα, και χούντες… σαν να είμαστε δηλαδή μια ακόμη μπανανία της λατινικής Αμερικής, ή σαν κάποια υποσαχάρια χώρα φύλαρχων (και μην μου αναφέρετε Πορτογαλία και Ισπανία, διότι αυτές προχώρησαν προ πολλού στο παρασύνθημα).
Μας αρέσουν δηλαδή οι ψεύτικες χάντρες, ήτοι τα λόγια τα μεγάλα.
Μας αρέσουν οι δημαγωγοί. Οι λαοπλάνοι. Το χάιδεμα των αυτιών μας.
Γι αυτό και ενώ δεν παράγουμε ούτε καρφίτσες, παράγουμε κόμματα και σωτήρες. Μπόλικους. Τόσους ώστε να φάνε κι οι κότες.
Και γι αυτό, λόγω πληθώρας σωτήρων, και κομματοκρατίας, ζούμε συνεχώς στο περιθώριο του αναπτυγμένου κόσμου.
Και οι μόνοι που δεν το παραδέχονται αυτό είναι όλοι εκείνοι οι συμπλεγματικοί εξ ημών, που ζουν μέσα στις επαρχιώτικες βαλκανικές ιδεοληψίες τους, φοβούμενοι να ενταχθούν στη Δύση η οποία αποτελεί τον καθρέφτη της ανεπάρκειάς τους (μας).
Θεωρώντας ότι ο υπόλοιπος πλανήτης μας χρωστάει, λόγω επειδής να’ ουμ κάποτε οι αρχαίοι πρόγονοί μας δημιούργησαν το… φως.
Το τι σχέση έχουμε βέβαια εμείς με εκείνους είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Άσχετα αν κατά τους Ελληναράδες όλοι ανεξαιρέτως καταγόμαστε από τον Λεωνίδα, τον Περικλή, και τον Μιλτιάδη… κανένας δηλαδή δεν κατάγεται από τις εκατοντάδες χιλιάδες δούλων ή ασήμαντων ή απλών απατεώνων και λούζερς, που ζούσαν και ανέπνεαν την ίδια εποχή που ο Αρίσταρχος ο Σάμιος μελετούσε τα άστρα.
Σήμερα βέβαια, άλλοι είναι εκείνοι που μελετούν (και επισκέπτονται) τα άστρα, ενώ εμείς στη καλύτερη ακούμε τον Κιάμο και την Φουρέιρα στα… ΑΣΤΡΑ.
Διότι πάνω απ όλα είμαστε γλεντζέδες αφού, χώρια που είμαστε και πατριώτες. Άλλωστε το τουίταρε και η καλλίπυγος τραγουδιάρα Σαμίου, βουλώνοντας τα στόματα όλων εκείνων που αναρωτιούνται «μα που στο καλό είναι η ελληνική διανόηση»; Ότι θα γιορτάσουμε λεβέντικα την 25η Μαρτίου, όπως πρέπει, και όπως αρμόζει για να τιμηθεί η επέτειος της εκδίωξης των ναζί από τα ιερά μας χώματα(!!!!!!) ή κάπως έτσι.
Ναι! Και αυτή ψηφίζει, εξ ου και το μαύρο μας το χάλι.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο σήμερα του Σύριζα.
Πρώτη Φορά Αριστερά, και τα μυαλά στο σέικερ.
Χωρίς να ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο…
Αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε δηλαδή, όπως καλομάθαμε τις τελευταίες δεκαετίες, ή αν θα επανέλθουμε στη λιτή κλασική ελληνική πενία, του κρεμμυδιού, της φασολάδας, και της διεθνούς απαξίωσης, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι παλιότεροι.
Ακόμη θυμάμαι μια φορά, πρέπει να ήταν το 1982, όπου στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης (επιστρέφοντας από Αμερική) είχα ξεμείνει από δολάρια και είχα πάνω μου ένα χιλιάρικο. Παράγγειλα λοιπόν καφέ, που αντίστοιχα θα πρέπει να κόστιζε σε μάρκα περίπου 300-400 δραχμές. Όταν το έδωσα στον σερβιτόρο, αφού του εξήγησα περί τίνος πρόκειται, κάλεσε κοντά του και άλλους, και όλοι μαζί γελούσαν επί δέκα λεπτά με την «αυθάδειά» μου, ή την αφέλεια να θέλω να πληρώσω τον καφέ μου με ένα άγνωστο και διεθνώς απαξιωμένο νόμισμα.
Και το κερασάκι στη τούρτα της λοιδορίας τους ήταν ότι μου χάρισαν τον καφέ, σαν να ήμουν ζητιάνος. Μου κάνανε τη χάρη δηλαδή…
Αυτή ήταν η περήφανη δραχμή, μιας χώρας που μέχρι να τη πλημμυρίσουν τα πακέτα Ντελόρ και οι Εοκικές επιδοτήσεις ζούσε πίσω από το φεγγάρι.
Και αυτό είναι που προφανώς λείπει σε κάποιους συμπλεγματικούς που λέγαμε, και που ανέκαθεν δεν αισθάνονταν άνετα με τη Δύση, λοξοκοιτάζοντας προς την Ανατολή, προς το ξανθό γένος, προς τα Βαλκάνια, και ενίοτε προς τους Άραβες φίλους μας, που ακόμη να μας γεμίσουν με πετροδόλαρα, άσχετα τι υπόσχονταν ο Ανδρέας.
Ναι, αλλά όλοι αυτοί, οι μίζεροι, μαζί με κάποιους «επαναστάτες» του Κολωνακίου, κολλημένους σε αναχρονιστικές δήθεν μαρξιστικές (και άλλες) θεωρίες, σήμερα μας κυβερνούν.
Με τη στάμπα του άφθαρτου(!).
Και με νωπή λαϊκή εντολή(!) παρακαλώ.
Κάνοντας κολεγιά με ιδεοληπτικούς εθνικιστές (στα λόγια), ψεκασμένους, ανισόρροπους, και φλερτάροντας ταυτόχρονα με τους νεοναζί!
Σπρώχνοντας κάθε μέρα που περνάει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στο βάραθρο.
Όπου αντί να νομοθετούν, τουιτάρουν και φωτογραφίζονται, βρίζοντας και προσβάλλοντας παράλληλα όλους ανεξαιρέτως τους ξένους, με αποτέλεσμα να καταντήσουμε μέσε σε 50 μόλις μέρες ο παρίας του πλανήτη, και το παγκόσμιο ανέκδοτο, με σοβαρά διεθνή ΜΜΕ να μιλάνε για τους «παλιάτσους που μας κυβερνούν».
Οι οποίοι παλιάτσοι αντί να ιδρώσει το αυτί τους, οργανώνουν παρελάσεις και φιέστες στα πρότυπα της άλλοτε καρακιτσίστικης χούντας των συνταγματαρχών. Άλλοι «πατριώτες» κι εκείνοι, που με το πρώτο μπαμ χέστηκαν επάνω τους, και παρέδωσαν όχι μόνο την εξουσία αλλά και τη μισή Κύπρο…
Ή αποφυλακίζουν τρομοκράτες, ή απελευθερώνουν παράνομους λαθρομετανάστες που δεν το έχουν σε τίποτα να μας σφάξουν για μια φωτογραφική μηχανή.
Κατά τα άλλα μας έφταιγε η χούντα των σαμαροβενιζέλων.
Να δούμε τι ακριβώς θα παραδώσει ο Αλέξης και η τρελή παρέα του.
Που δεν ξέρουν που πατάν και που πηγαίνουν, διότι να πρόκειται για σχέδιο το αποκλείω. Δεν τους έχω ικανούς.
Και να δούμε τι θα λένε μετά οι προδομένοι οπαδοί τους, που πίστεψαν ότι με τον Σύριζα θα δούμε μια άλλη Ελλάδα.
Ναι, άλλη όντως θα είναι, αλλά πολύ χειρότερη… κι αυτό το υπογράφω.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου