Για πρώτη φορά, στην 40ετή μεταπολίτευση, η πλειονότητα του ελληνικού λαού οδηγείται στις κάλπες, σε κατάσταση πλήρους συγχύσεως, αναφορικά με το ερώτημα ποιος, πώς και γιατί να τον κυβερνήσει. Η σύγχυση αυτή οφείλεται, σχεδόν αποκλειστικά, στον ΣΥΡΙΖΑ και τον μέχρι προχθές πρωθυπουργό. Ο κ. Τσίπρας ζητεί «ανανέωση» της εντολής, που έλαβε προ επταμήνου, ισχυριζόμενος ότι είναι ο ικανότερος και ο καταλληλότερος να διεκπεραιώσει το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο, το οποίο ο ίδιος προκάλεσε και υπέγραψε (!). Σε κάθε άλλη χώρα θάταν αδιανόητο ένας οικτρά αποτυχημένος πρωθυπουργός, σχετικά με τα όσα επαγγέλθηκε και του ανατέθηκαν, να ζητεί «ανανέωση» της λαϊκής εντολής, την οποία όχι μόνον αθέτησε, αλλά κυριολεκτικά την κουρέλιασε. Σε καμιά άλλη χώρα δεν έχει συμβεί ένα κυβερνών κόμμα να ανατραπεί από μια ομάδα στελεχών του που επικαλούνται τη συνέπεια και την εμμονή τους στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, και να επικρατεί η μερίδα που τις καταπάτησε ανενδοίαστα και κατάφωρα. Μάλιστα, η μερίδα αυτή στοχεύει τώρα και στην αυτοδυναμία. Δηλαδή, στην επιβράβευση των «πεπραγμένων» της από τους ίδιους ψηφοφόρους που της έδωσαν την εντολή να πράξει τα εντελώς αντίθετα. Αν τούτο δεν προκαλεί αγανάκτηση ή, έστω, πλήρη σύγχυση στο 36% των εκλογέων του ΣΥΡΙΖΑ, τότε δεν φταίει ο κ. Τσίπρας, αλλά αυτοί που θα αποφασίσουν να του «ανανεώσουν την εντολή».
Ας μείνουμε, όμως, στη λαϊκή σύγχυση, που είναι προτιμότερη από το ενδεχόμενο της αγεληδόν συμπόρευσης των ψηφοφόρων με τον «χαρισματικό» παραιτηθέντα πρωθυπουργό. Μετά την ένταξη και του κ. Τσίπρα στο μνημονιακό στρατόπεδο, ο αντιμνημονιακός αγώνας, αν έχει πλέον νόημα, θα εκδηλώνεται μόνον από το νέο κόμμα του κ. Λαφαζάνη και τη Χρυσή Αυγή. (Εξαιρώ το ΚΚΕ, που θέτει, σταθερά και επίμονα, γενικότερο θέμα εξόδου μας από την Ευρώπη.) Πιθανότατα, δε, οι επόμενες εκλογές θα αναδείξουν στην ελληνική Βουλή για πρώτη φορά και ένα κόμμα (Λαφαζάνη-Αλαβάνου) που υποστηρίζει την επιστροφή της χώρας στη δραχμή. Αυτή η πολωτική συμμαχία ακροδεξιάς και νεοκομμουνιστών είναι ένα από τα πρόσθετα «επιτεύγματα» του κ. Τσίπρα. (Παρεμπιπτόντως. Ακουγα προχθές τον κ. Φλαμπουράρη να εκθειάζει τους αγώνες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, «που άρχισαν από την ηλικία των 15 ετών». Δηλαδή από την ηλικία που οι συνομήλικοί του σπούδαζαν για να βγουν στην κοινωνία και να δώσουν εκεί τους αγώνες τους, προκειμένου να επιβιώσουν, να διακριθούν και να προκόψουν. Αυτό που εκθειάζει ο κ. Φλαμπουράρης συνιστά το μέγα και αναποκατάστατο έλλειμμα του κ. Τσίπρα. Ελλειμμα κοινωνικό και συνακόλουθα πολιτικό.)
Πέραν αυτών. Η επτάμηνη κυβερνητική διαδρομή του κ. Τσίπρα και η κατάληξή της λογικά δικαιώνει, παρά τα διαπραχθέντα λάθη, τις βασικές επιλογές των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου. Επιλογές που κόστισαν επώδυνα στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ, ενώ «έδωσαν φτερά» στον κ. Τσίπρα και στο κόμμα του. Προσωπικά και για το καλό του τόπου, δεν επιθυμώ και ο μνημονιακός, πλέον, ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα να υποστεί ανάλογη καθίζηση στις επερχόμενες εκλογές. Για τον απλούστατο λόγο ότι θα έχουμε μιαν αντίστοιχη άνοδο του αντιμνημονιακού διδύμου νεοκομμουνιστών-ακροδεξιών. Μακάρι, λοιπόν, να αρθεί η λαϊκή σύγχυση, που οφείλεται σε πεισματική εμμονή, σε κοντοφθαλμία ή και σε εθελοτυφλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου