Ο απόηχος των δηλώσεων του Νίκου Φίλη σχετικά με την αιχμαλωσία από τους τούρκους των δύο Ελλήνων Στρατιωτικών φτάνει ακόμη μέχρι τα αυτιά μας, ακριβώς επειδή ο αντίκτυπος αυτών των δηλώσεων ήταν πολύ ισχυρός. Θυμίζουμε ότι με το γνωστό παγερό ύφος του ο Φίλης είχε δηλώσει: «Είναι πολύ σημαντικό, θα κάνουμε κινήσεις για να λυθεί το συντομότερο δυνατόν, αλλά δεν είναι αυτό το μείζον. Το κρίσιμο θέμα σήμερα είναι αυτό; Αυτό ενδιαφέρει τους πολίτες, τους ενδιαφέρει η ειρήνη, η ηρεμία, τους ενδιαφέρει η οικονομία».
Με απλά λόγια, ο ανεκδιήγητος αυτός ευτραφής εθνομηδενιστής είπε ότι τον ενδιαφέρουν η ειρήνη, η ηρεμία και η οικονομία, υπονοώντας προφανώς, ότι δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να μονιμοποιήσει την αιχμαλωσία των Ελλήνων Στρατιωτικών με αντάλλαγμα το βόλεμα της νυν κυβερνητικής κλίκας που εξουσιάζει τις τύχες της Πατρίδας και του Λαού. Βεβαίως, ο προκλητικά αναιδής αυτός ανθέλληνας «ξέχασε» να αναφέρει ότι η ειρήνη, η ηρεμία και η οικονομία είναι τρεις τομείς του συλλογικού βίου των Ελλήνων που έχουν υπονομευτεί με τον πλέον βάναυσο τρόπο (και) από την πολιτική της «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης, στην οποία συμμετείχε ως υπουργός και συνεχίζει να την στηρίζει ως βουλευτής. Θα έπρεπε να γνωρίζει ο ανιστόρητος και αγράμματος αυτός τύπος ότι η ειρήνη, η ηρεμία και η οικονομία προϋποθέτουν -πρωτίστως - και τον σεβασμό της Εθνικής Αξιοπρέπειας του Ελληνικού Λαού. Αυτήν ακριβώς την Αξιοπρέπεια, φροντίζουν οι εθνομηδενιστές – εξουσιαστές αυτού του Τόπου να την προσβάλλουν, όχι απλώς ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά πλέον σε σχεδόν καθημερινή βάση.
Είχε, όμως, και άλλο συμπλήρωμα σκέψης η τοποθέτηση του Φίλη γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα: «Βοηθά την Τουρκία να καθιστούμε ως κεντρικό θέμα της πολιτικής αντιπαράθεσης την υπόθεση ταλαιπωρίας των στελεχών του Στρατού». Κάποιος θα πρέπει, επιτέλους, να ενημερώσει (όχι πάντως την ώρα που τρώει…) τον εν πολλαίς αποτυχίαις περιπεσόντα βο(υ)λευτή ότι οι δύο Έλληνες Στρατιωτικοί είναι αιχμάλωτοι, όμηροι και όχι απλώς «ταλαιπωρημένοι», το οποίο ακούγεται (και είναι) κάτι γενικό και αόριστο. Πολύ περισσότερο, θα πρέπει να ενημερωθεί ότι την Τουρκία δεν την βοηθάει να αναδεικνύεις στον βαθμό που αρμόζει τις ειδήσεις που φανερώνουν το μέγεθος της αθλιότητας και της βαρβαρότητας που την διέπουν, αλλά το να αρνείσαι τις Γενοκτονίες που εκείνη έχει διαπράξει, όπως αυτή των Ποντίων. Ως γνωστόν, ο Φίλης είναι δεδηλωμένος αρνητής της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, ακολουθώντας τα προδοτικά χνάρια τα οποία άφησαν, συν τοις άλλοις, κάποιες άλλες «ρόμπες» του εγχώριου εθνομηδενισμού, που χαρακτήρισαν την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ως «νεοπαγές θεώρημα».
Όμως, τα όσα ελεεινά και τρισάθλια ξεστόμισε ο Φίλης δεν είναι απλώς ένα «ατυχές μεμονωμένο περιστατικό», αλλά η συνέχεια μιας αλυσίδας παρόμοιων δηλώσεων, απολύτως αναμενόμενη για την ανθελληνική εξουσιομανή κλίκα του ΣΥΡΙΖΑ, που κυβερνά τον Τόπο μαζί με τους «χρήσιμους ηλίθιους» των ΑΝΕΛ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις αλήστου μνήμης δηλώσεις του ίδιου του Τσίπρα ότι «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα» και του πρώην αντιπροέδρου της Βουλής και νυν υφυπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μουζάλα, ο οποίος μίλησε για «δραστική μείωση των αμυντικών δαπανών, κι ας το ρισκάρουμε με την Τουρκία»;
Γυρνώντας πίσω στο «δεν είναι το μείζον» ζήτημα των δύο αιχμαλώτων Στρατιωτικών, προσπαθούμε να αντιληφθούμε τι θα γινόταν αν οι δύο όμηροι ήσαν πανεπιστημιακοί, «διανοούμενοι», δημοσιογράφοι, «αντιρρησίες συνείδησης», «αναρχικοί» ή «αντιεξουσιαστές» και όχι Στρατιωτικοί. Άραγε τότε ο Φίλης θα ξεστόμιζε με την ίδια ευκολία ότι το θέμα «δεν είναι μείζον»; Έχοντας ως δεδομένο το μίσος που διαχρονικά διακατέχει την αριστερά για ό,τι σχετίζεται με τον Ελληνικό Στρατό, δεν θα μας παραξένευε καθόλου η αντιμετώπιση του θέματος να ήταν αντιστρόφως ανάλογη από τώρα. Αν αντί για τους δύο Έλληνες Στρατιωτικούς αιχμαλώτους στην Αδριανούπολη είχαμε κάποιον (δήθεν) «απεργό πείνας» του (κακώς λεγομένου) «αντιεξουσιαστικού χώρου», το πιο πιθανόν (για να μην πούμε βέβαιο) σ’ αυτήν την περίπτωση θα ήταν ο Φίλης (αλλά και ο κάθε όμοιός του) να έβαζε τις αξίες της «ανθρώπινης ζωής», της «υγείας», της «αλληλεγγύης» πάνω απ’ ό,τι σχετίζεται με το… στομάχι και τα παρελκόμενά του. Είναι σαν να τον ακούμε ήδη να επιχειρηματολογεί ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα και η προσωπική ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτα και ότι αποτελούν «κόκκινη γραμμή» για την κυβέρνηση. Ότι δεν είναι όλα στην ζωή στραμμένα γύρω από την οικονομία και πως πάνω από τους αριθμούς, τα νούμερα και τα κέρδη βρίσκονται οι άνθρωποι, η ακεραιότητα της υγείας τους, το αγαθό της ελευθερίας τους. Αρκεί, βεβαίως, να μην φέρουν Στολή Έλληνα Στρατιωτικού… Σ’ αυτήν την περίπτωση, μάλλον ανήκουν στο περιβάλλον αυτού που ο νυν πρωθυπουργός της Χώρας χαρακτήρισε ως «ετερόκλητο όχλο». Οπότε, ποιος νοιάζεται για το τι θέλει «το πλήθος της κατώτατης τάξεως του λαού, ο χύδην λαός, η λαϊκή μάζα, ο συρφετός» (σύμφωνα με το Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης του Δ. Δημητράκου);
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου