Από υψηλοί τιτλούχοι … θλιβεροί συνταξιούχοι

Λάβαμε το παρακάτω email το οποίο δημοσιεύουμε αυτούσιο, και χωρίς καμία δική μας παρέμβαση.
______________
Μπράβο και στον συντάκτη της ανάρτησης «Κουστούμια και ταγιέρ…» (βλέπε εδώ) αλλά και σε σένα Γιαννιώτη που δεν δίστασες να την "ανεβάσεις".
Για την πλήρη ενημέρωση των αναγνωστών του blog όμως, πιστεύω ότι πρέπει να αναφέρουμε και τα παρακάτω:
Θα γνωρίζετε υποθέτω ότι ανέκαθεν ανάλογα με την κυβέρνηση, έχουμε και τους αντίστοιχους κομματικούς εγκάθετους στο χώρο της εκπαίδευσης.
Αν θυμάστε, από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν, έστω και μια φορά να μην συνέβησαν τα πράγματα όπως τα λέω, να με διορθώσετε.
Εκείνο όμως που μου προξενεί οδυνηρότατη εντύπωση, είναι ότι οι εκατέρωθεν πραιτοριανοί, θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό να αναρριχώνται σε αυτές τις θέσεις κομματικοί αφισοκολλητές, και όχι αξιόλογοι εκπαιδευτικοί με διοικητικές ικανότητες και πνευματικές αρετές. (Εδώ ο Καλιγούλας έχρησε Ύπατο τον ίππον του κι εμείς δε θα βάλουμε τους δικούς μας!)
Η παραπάνω "καλιγούλεια" επιχειρηματολογία ενθαρρύνει πλάσματα ελλιπούς γνώσης, αμφίβολης έως ανύπαρκτης παιδείας και απύθμενου εγωισμού, με μοναδικό προσόν την κομματική προσήλωση, να διεκδικούν θέσεις αναντίστοιχες με τις δυνατότητές τους και τελικά ελέω κόμματος, να κατορθώνουν να μαγαρίζουν προκλητικά από το '74 και εντεύθεν (δεν δικαιώνω βέβαια τα χουντικά παλιοτόμαρα) το χώρο της εκπαίδευσης.
Αν αυτοί οι … κύριοι είχαν στοιχειώδη αυτογνωσία δεν θα τολμούσαν να διεκδικήσουν αυτές τις θέσεις, γιατί θα γνώριζαν ότι υπάρχουν δεκάδες συνάδελφοί τους με ασυγκρίτως ανώτερα προσόντα.
Τους τυφλώνει όμως τόσο πολύ το κομματικό θράσος και τους δημιουργεί τέτοια έπαρση, που δεν αντιλαμβάνονται ούτε τη μετριότητά τους ούτε την αποστροφή και την αηδία που αισθάνεται γι αυτούς ολόκληρος ο κλάδος τους.
Μόνον όταν εγκαταλείπουν τους διευθυντικούς θώκους και οδεύουν προς τη σύνταξη, μόνον τότε έρχονται αντιμέτωποι με την απόλυτα δικαιολογημένη περιφρόνηση των πρώην συναδέλφων τους.
Αλλά είναι πολύ αργά πλέον...
Τότε περιφέρονται μόνοι, επαιτώντας μια "καλημέρα" την οποία όμως πολύ συχνά ο εκπαιδευτικός κόσμος ενθυμούμενος την αισχρή συμπεριφορά τους, αρνείται να τους την παραχωρήσει.
Και δικαίως.
Μόνον ελάχιστα κομματικά σαπρόφυτα της ίδιας ποιότητας συμφύρονται μαζί τους.
Όσοι εξ αυτών έχουν την τύχη να κατάγονται από αγροτικές περιοχές καταφεύγουν στη μοναδική λύση που τους απομένει. Αποσύρονται στο χωριουδάκι τους όπου ασχολούνται με κάποια δραστηριότητα που συνάδει και με την ιδιοσυγκρασία και με τα ενδιαφέροντά τους. Π.χ. καλλιεργούν ζαρζαβατικά ή βόσκουν αιγοπρόβατα.
Οι υπόλοιποι (αστοί ως προς την καταγωγή και αγροίκοι ως προς την νοοτροπία) μετατρέπονται οικειοθελώς σε οικόσιτα, αποφεύγοντας τους δημόσιους χώρους και κυρίως τα κεντρικά σημεία όπου καραδοκεί ο κίνδυνος ανεπιθύμητων συναντήσεων με πρώην συναδέλφους τους οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι ούτε να ξεχάσουν ούτε να συγχωρήσουν την ανοίκεια και βάρβαρη συμπεριφορά τους κατά το χρονικό διάστημα που ασκούσαν εξουσία.
Η περιφρόνηση και η απομόνωση στην οποία τους καταδικάζουν οι συνάδελφοί τους αποτελεί και πράξη δικαιοσύνης αλλά και προειδοποίηση για κάθε μελλοντικό μωροφιλόδοξο που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Μάλλον δεν αξίζει τον κόπο για ένα πουκάμισο αδειανό (ούτε για ένα κουστούμι ούτε για ένα ταγιέρ - έστω και με βαθύ στηθόδεσμο) τόσος εξευτελισμός [1].
Το προσεχές μέλλον θα δείξει αν οι υποψήφιοι χαλίφηδες θ’ ακούσουν τους μαντατοφόρους ή όχι.
__________________________________
[1] Για άλλη μια φορά ο Σεφέρης είναι εξαιρετικά επίκαιρος. (βλ. εδώ ). Έστω κι αν δεν κάνει σαφή αναφορά στα βαθύτερα αίτια του "πολέμου". Εννοώ το "αργύριον" και την ετερόφωτη δόξα που προσελκύουν τους θεσιθήρες.
Citizen Karamitros